♥ Stop it! ♥

♥ Haar hart bonkte in haar keel. Waarom stond hij zo dichtbij? Er was nog niet eens een muizenlengte tussen haar en hem. Ze slikte zachtjes en drukte haar lichaam nog meer tegen de muur aan. Ze was ingesloten, ingesloten in een dood lopend steegje. Ditmaal was er geen Wolftail om zich achter te verschuilen, om hem weg te krijgen van haar. Ditmaal was er niemand die haar zou zien, zou horen of zou komen redden. Haar blauwe ogen werden troebel. Hij stond zo dicht bij dat ze zijn warme ademhaling zelfs kon voelen. "Laat me met rust, Crimson.. Alsjeblieft." Sprak ze bijna smekend uit, alsof ze voor hem op haar knieën ging bedelend om haar alleen te laten. "Dat kan ik niet.. Little." Zijn stem klonk zo verfijnd.. bijna echt zelfs. Ze wist precies waar ze verliefd op was geworden, hij had haar gewoon zover gemanipuleerd toen dat ze niet beter wist. En nu? Nu zat ze voor haar hele leven lang met hem opgescheept. Hij zou haar overal volgen, hij zou haar altijd proberen te vangen. En nu was hij zo dichtbij. hij had haar te pakken. Hij had haar ingesloten.. veel kon ze nu niet meer doen. Schreeuwen om hulp, dat zou ze eigenlijk moeten doen. Maar wanneer ze het probeerde, kwam er geen enkel geluid uit haar keelgat. Na een lange tijd geprobeerd te hebben om iets te zeggen gaf ze het op. Ze was verdoemd, hij zou haar meenemen en nooit meer loslaten. Ze zou Carlisle en Esme nooit meer terug zien. Hij zou haar zo manipuleren dat ze alleen maar om hem zou geven, dat hij datgene was waardoor zij kon overleven. Ze slaakte een diepe zucht en sloot haar ogen. "Oké.." Fluisterde ze zacht. Ze wist dat hij niet zou opgeven voordat zij de strijd had opgegeven. Dus daarom zou dit het makkelijkst gaan, zonder pijn, zonder zijn woede te hoeven voelen. Zachtjes voelde ze hoe hij voor de laatste keer in haar gezicht blies en plots zijn klauwen in haar vacht reeg. Ze opende haar ogen van de schrik en zag zijn woedende ogen. W-wat had ze nu weer gedaan?! "Speel geen spelletjes met mij, Schat." Siste hij naar haar, terwijl hij haar nog steviger tegen haar aan duwde. Tranen gleden over haar wangen terwijl zijn klauwen haar huid binnendrongen en ervoor zorgden dat haar witte vacht een rode kleur kreeg. "Help.." Fluisterde ze zacht, te zacht voor anderen om haar te horen. Ze hoopte dat iemand haar zou horen, want harder spreken lukte op dit moment niet. Ze voelde hoe hij nog meer kracht zette en haar met een stevige klap over de grond heen smeet en ze met haar hoofd tegen de andere kant van de muur aan knalde. Een zachte kreun verliet haar bek, terwijl ze vlekken begon te zien. Raak niet buiten bewust zijn, Little.. niet nu. Ze knipperde kort met haar ogen om de zwarte vlekken te laten verdwijnen. Maar ze gingen niet weg. Ze zag hoe hij woest op haar afkwam, en zij haar bewustzijn langzaam aan verloor totdat alles zwart werd en ze buiten bewustzijn raakte. ♥

♥ &nd Amore <'3 Save her c: ♥

Langzaam verliet hij zijn warme huis, opweg naar het koude buiten. Amore was een buitenkat, alhoewel zijn baasje dat niet altijd even leuk vond, omdat hij dan 'vies' werd. Onzin, dat was wat hij ervan vond. Hij kon heus wel voor zich zelf zorgen, en als hij vies werd likte hij dat toch af, niet ? Soms wou hij van die zeikerds af, maar stiekem kon hij zijn huisje niet verlaten. Zijn blikken vielen op verschillende katten, maar geen een sprak hem echt aan. Tot hij ineens bij een steegje kwam, dat doodliep, maar er waren wel katten te zien. Een lelijk mormel en een prachtige dame, alhoewel.. Amore trok zijn ogen tot spleetjes en zag toen dat de poes die daar lag, haar vacht.. Hij was rood ! "Dat vieze..." Amore trok een spring en gaf hem een duw. "Hoe durf jij wel niet. Zoek iemand van je eigen leeftijd, fool." Het leek of hij geen controle meer over zich had, waarbij zijn klauw zich naar hem toe trok, maar blijkbaar niet sterk genoeg was. De klauw werd weggeslagen, wat hem echt woede gaf. Eerst pakte hij de poes op en legde haar veilig achter de stinkende grijze blikken, wat men dus kliko noemden. "Fu you, shame" Zei hij waarbij zijn klauw in zijn oor ging, en zijn andere in zijn buik. "Say sorry to that little girl" Sprak hij. "Never" Sprak hij hem toe, waarbij de kater zich wegtrok en zijn tand in zijn nek stopte. De pijn was erg veel, maar toch bleef hij volhouden, zonder te kreunen, vallen, of iets. Hij trok zijn nek weg en stopte zijn klauw in zijn nek, en tanden in buik. De kater viel neer, maar had blijkbaar nog leven. Hij trok zijn klauw uit zijn nek en scheurde met zijn tanden langs de buik, die openviel. "Now leave" De kater stond op "I'm coming back, i'm coming back" Zei hij. "Wel i'm staying" Antwoorde hij, waarbij hij zich naar de poes haastte. "Gaat het schoonheid ?" Sprak hij waarbij hij even naar de wond keek, en toen weer recht in die grote, prachtige, blauwe ogen..

♥ Al haar zintuigen stonden uit. Haar zicht was verdwenen, haar gehoor, haar reukvermogen en zelfs haar gevoel. Hopeloos, zo lag ze daar op de grond. Niemand die haar kon redden van Crimson, niemand die het op zou merken dat ze zou verdwijnen. Na een tijd stil te hebben gelegen kwam haar gevoel weer terug en voelde ze de bonzende hoofdpijn en de verschrikkelijke pijn van de wonde op haar borst. "...Schoonheid?" Hoorde ze vaagjes, ook haar gehoor kwam terug dus. Een minuut lang leek ze niet op hem te reageren. Totdat opeens haar blauwe ogen geschrokken open schoten en een luide en schrille gil haar bekje verliet. Ze haalde, zonder nagels, uit naar de kater waarvan ze eerst dacht dat het Crimson was. Als een speer schoot ze met een diepe sis van hem weg en schoten haar haren omhoog. Zo bleef ze een tijd staan, volledig in een shock. Na enkele minuten merkte ze pas dat het Crimson niet was, en merkte ze op dat de kater die haar zonet had aangevallen weg was. Ze slikte zacht en keek de kater verwilderd aan. "W-wie ben je?!" Nog totaal in shock van Crimsons aanval keek ze de kater strak aan. Wantrouwen hield ze de kater in haar ogen. "En.. wat moet je.. van me?" Van de spanning begon ze lichtelijk te hyperventileren, waardoor het moeilijk voor haar werd om te spreken. Alle haren op haar lichaam stonden nog omhoog. Niet omdat ze bang was voor de kater, maar ze vertrouwde hem niet. Wie wist was hij een vriend van Crimson, iemand die de taak van de kater had gekregen om haar mee te nemen. Misschien dat ze dan zonder probleem meeging. "Als jij een vriend van Crimson bent, denk maar niet dat ik je vertrouw!" Klonk haar stem fel en schel. Ze sloeg met haar, nu dikke, staart en hield haar oren vijandig achteruit. ♥

"W-wie ben je?!" Stamelde het katje voor hem, die blijkbaar, aan de helderheid van de ogen te zien, nog niet totaal goed kon zien. "En.. wat moet je.. van me?" Achtervolgde ze. "Ik ben Amore." Sprak hij rustig. "Als jij een vriend van Crimson bent, denk maar niet dat ik je vertrouw!" Blijkbaar was dat vieze mormel zijn naam Crimson. Bij de gedachte keek Amore nog even om zich heen, en toen weer naar de poes. "Nee, ik heb je juist gered van Crimson, ik woon op nummer 360, ik doe je echt geen kwaad, geloof me, alsjeblieft" Zijn ogen stonden lief, en zijn oren omlaag. Hij moest en zou die poes uit haar gedachte over Crimson halen, desnoods kreeg hij nog een wond. Toen hij daarover dacht kreeg hij ongelofelijke pijn in zijn nek en buik, waarbij hij schuin naar beneden keek en even kreunde, maar gelijk weer zijn gedachte op de poes richtte. Zijn pootjes trokken naar binnen, maar zijn nagels niet uit. Het deed pijn, maar blijkbaar had het poesje voor hem het toch wel iets moeilijker. Hij wou niet zielig lijken, het enige wat hij wou was het poesje helpen...

♥ Wantrouwen keek ze strak richting de kater, terwijl ze zijn ogen probeerde te ontwijken. Haar blik was volledig gefocust op zijn gehele lichaam, bang om hem uit het oog te verliezen bleef ze strak naar hem staren. Knipperen durfde ze amper, bang dat hij dan opeens voor haar stond en haar meenam. Nee, ze zou niet meer met iemand meegaan. Die fout zou ze niet nogmaals maken. "Ik ben Amore." Zijn naam was niet van toepassing voor haar, hem vertrouwen ging ze toch niet doen. "Nee, ik heb je juist gered van Crimson, ik woon op nummer 360, ik doe je echt geen kwaad, geloof me, alsjeblieft" Tuurlijk! Dat zeiden ze allemaal! Ze snoof diep en kneep haar ogen fijn tot twee dunne spleten. "Dat zeiden ze de vorige keer ook." Siste ze wantrouwen en zacht uit. Plots leek de kater in elkaar te kruipen van de pijn, haar ogen werden wat wijder en medelijden kwam in haar blik. Waar kwamen die wonden vandaan? Dacht ze meteen toen ze de wonden van de kater zag. Ze slaakte een diepe zucht en stapte op de kater af. "Als ik hier maar geen spijt van ga krijgen." Fluisterde ze zo stil mogelijk in zichzelf. "Gaat het wel?" Ze liep op hem af en bukte zich een beetje om de wond op de buik te kunnen zien. "Heeft.. hij dit gedaan?" Ze keek de kater voor de eerste keer in zijn ogen. Direct overspoelde een warm gevoel haar dat ze zo snel mogelijk weg probeerde te schudden door haar hoofd van de kater af te wenden. Ze snoof diep en zette enkele stappen achteruit waarna ze weer naar de kater keek. Zijn geur beviel haar nog steeds niet, hij rook naar Crimson. Maar kwam het door een gevecht of was hij echt een volgeling? Stilletjes bekeek ze de kater, en haar ogen vielen terug op zijn wonden. Nee, hij was geen volgeling. Hij was anders.. had hij haar dan echt gered? Ze wilde het nog steeds niet geloven. Al snel schudde ze de gedachte van zich weg en liep ze langs de kater door. "Kom mee." Zei ze zacht, hopend dat hij haar zou volgen. ♥

"Dat zeiden ze de vorige keer ook." Sprak ze, waarbij Amore's blik naar sad ging. "Gaat het wel?" Zei ze daarna. "Jawel" Loog hij. "Als ik hier maar geen spijt van ga krijgen." Zei ze na een tijd waarbij ze op hem af stapte. "Heeft.. hij dit gedaan?" Vroeg ze een beetje zacht. "Uhm... ik wil je niet bang maken.." Fluisterde hij. Amore keek recht in haar ogen, waarbij de poes weer weg keek. Hij kneep zijn lippen op elkaar, als ze maar niet bang voor hem was. Zijn wenkbrauwen gingen een beetje omlaag, tot ze zei; "Kom mee." Amore glimlachte en ging achter de poes aan, vol pijn, maar hij had het gevoel dat het moest, hij moest die schoonheid volgen, het moest gewoon. Hij liep langs zijn huis, waarbij hij kreunen bukte, hij wou niet dat zijn baasjes dit zagen, dan moest hij naar binnen, hij wou dit poesje niet verlaten. "Hoe heet jij eigenlijk.." Zei hij een beetje bang, bang dat ze het niet wou vertellen, bang dat ze hem nu zou verlaten, nu hij haar echt mocht. <3

♥ Haar blauwe ogen gleden eventjes in het rond toen ze het donkere steegje uitliep. Een geruste zucht rolde uit haar mond toen ze rook dat de kater hem gesmeerd was. Gelukkig, ze was weer veilig. Maar voor hoelang? Hij zou terug komen, en wie wist hoe snel. "Hoe heet jij eigenlijk.." Zacht gemompel, dat was alles wat ze liet horen. Te verlegen om haar naam hardop te zeggen liep ze door met haar hoofd lichtelijk naar de grond gebogen. Ze nam een scherpe bocht naar een klein parkje waar ze de struiken onder kroop en zich omdraaide naar Amore. "Laat me die wond eens zien.." Sprak ze zacht uit, waarna ze de wond bekeek en kalm slikte. "Dat ziet er erg uit.." Haar woorden slikte ze bijna in, bang om hem te laten schrikken. Ze draaide zich om, niet met haar rug naar de kater toe en hem toch nog in het oog houdend. Ze kon hem nog niet vertrouwen, niet zo snel. Ze plukte enkele bladeren. "Ik heb er wat ervaring mee, het prikt even." Zei ze zacht, waarna ze het sap van de stengels over zijn wonden heen veegde en de bladeren erop legde. "D-dat vermindert de pijn, g-geloof me m-maar." Stotterde ze zacht en verlegen, waarna haar blik naar haar poten gleed. Bang om hem kwaad te hebben gemaakt. Had ze het wel zo snel moeten doen? Misschien zou hij nu denken dat ze hem vertrouwde? Wantrouwen trok ze met haar oren, terwijl ze haar blik kort nieuwsgierig oprichtte. ♥

Blijkbaar wou het poesje niet antwoorden, wat Amore eigenlijk wel snapte. Ze was net aangevallen door een engerd, dus waarom zou ze hem nou net vertrouwen. "Laat me die wond eens zien.." Zei ze. Amore wou het eigenlijk niet, maar draaide de wond naar haar toe. "Dat ziet er erg uit.." Vervolgde ze. "Het valt mee" Amore zei het wel, maar gelijk daarna liep een steek door zijn lichaam, waarbij alles twee seconden zwart werd. Amore schudde met zijn hoofd. "Maak je hoofd cool Amore" Sprak hij in zichzelf. "Ik heb er wat ervaring mee, het prikt even." Zei ze tegen hem, waarbij ze een soort van sap over hem heen spoelde. Amore's poten zakte even in, maar na een tijd kwam hij weer gelijk omhoog. "D-dat vermindert de pijn, g-geloof me m-maar." Stotterde ze. Amore's ogen glinsterden, waarbij hij even in haar ogen keek, en gelijk weer weg. Zijn baasjes zouden dit vast niet leuk vinden. Misschien moest hij wel van huis wegblijven, misschien was dat het beste. "Dankje" Zei hij zachtjes tegen de poes.