A Little memory

Met snelle opeenvolgende passen liep hij over de grens van de Shadowclan maar hield nog net in de gaten of hij niet op andermans territorium kwam. De laatste dagen waren de herinneringen aan zijn jeugd intenser geweest dan voorheen. Alsof hij de geuren proefde van de Rogue's alsof 'ie er zelf was. Daarom had hij het besluit genomen om nog eens een kijkje bij hen te gaan nemen. Misschien kwam hij zelfs die ene twee eenlingen tegen die hem tijdelijk hadden getraind. Het zou dan best wel leuk zijn, al vertrouwde Wolftail het niet echt helemaal. Aangezien hij toen nog veel jonger was en waarschijnlijk niet het gevaar had kunnen zien. Rogue's waren anders, ze gedroegen zich niet zoals de Kittypet's dat deden en al helemaal niet zoals de Clancat's. Sommigen waren bloeddorstig, de andere waren dan eerder zachtaardig. Maar ach, hij zou het zeker wel ontdekken wanneer hij daar was zeker? Trouwens, het zou hem nog eens goed kunnen doen om even van het kamp weg te gaan. Eventjes weg van al de drukte en al de omstandigheden. Hij wist wel maar al te goed dat hij niet zomaar al zijn verantwoordelijkheden aan de kant kon schuiven. Maar dat deed hij ook niet en dat ging de bruine tabby kater ook nooit doen. Hij was loyaal aan de Shadowclan en dat liet 'ie maar al te goed blijken. Wolftail versnelde zijn tempo wat en maakte van zijn drafje een overgang tot rennen. Terwijl de wind tegen zijn gezicht blies en zijn vacht licht deed golven, vouwde hij zijn oren naar achteren zodat hij in staat was om nog harder te rennen.

Eenmaal aangekomen bij de Rogue's hun gebieden nam hij de diverse geuren in hem op maar kon ze niet ordenen. Het was te lang geleden. Hij haalde eventjes zijn schouders op alsof het hem niet uitmaakte en ging even zitten om terug op adem te komen. Hier leek het allemaal zo anders dan terug in het Shadowclan territorium. Nog geen minuut later besloot 'ie om verder te gaan en stond weer op. Vele herinneringen raasde door zijn kop heen bij elke stap die hij zette. De harde training sessies die hij kreeg van de twee Rogue's... Misschien was het beter voor hem om even weg te gaan van deze plek, aangezien het hem té veel beelden van vroeger terug gaf. De Elder die hem Bloodclanner had genoemd, zijn mentor, de dag dat hij van het kamp was weggelopen.. Zuchtend keek hij naar boven en wist door de stand van de zon dat het ongeveer middag moest zijn. Met wat geluk zou hij nog terug in kamp kunnen zijn voordat het echt donker zou worden. Opgeschrokken keek hij naar voren en zag waar hij helemaal naartoe gestrompeld was. Zijn oren wiebelde even nerveus over zijn kop bij de vele rijen huizen die netjes naast elkaar gedrapeerd stonden. Dat betekende dus dat hij bij de Twoleg's moest zijn.. Niet dan?

+ Little

Met zijn twee cyaan blauwe ogen keek hij geïnteresseerd richting de plek waar de Twoleg's leefde samen met hun Kittypet's. Als Apprentice had hij er al van alle dingen over gehoord, maar nooit had hij het risico genomen om er naar toe te gaan. En nu hij hier toch was kon hij evengoed meteen op onderzoek gaan. Niet dat hij echt iets wou weten over het leven van een huiskat, het was gewoon fascinerend hoe goed die samen konden leven met Twoleg's. Net voordat hij een stap naar voren wou zetten schoot er een Seal-point kleurige kat uit de struiken. Verbaasd keek hij nog even hoe ze zich schuilhield achter hem waarna hij zijn blik weer richtte op de struiken waar enkel nog een geritsel te horen was. Aan haar angst geur te reuken moest ze schrik van iets hebben. Maar van wat? Voorzichtig om de poes niet van streek te maken draaide hij zich om en keek haar nieuwsgierig, maar ook een beetje rustig aan. Het eerste wat Wolftail deed was haar in hem opnemen. Ze had lichtblauwe ogen en een half lange vacht. De grootte van een doorsnee Kittypet had ze niet echt, ze was echter kleiner dan de meeste tamme katten die hij ooit al eens had gezien. 'Gaat het een beetje?' Luidde zijn stem niet al te hoog maar eerder als een rustig gefluister. Het was voor hem duidelijk genoeg dat ze voor iets op de vlucht was. En als dat iets nog ergens in de buurt was dan begreep hij het wel dat ze niet wou opvallen. Hij wist zelf nog goed toen 'ie op de vlucht was voor een das, al konden die beesten ook weer niet zo snel rennen, ze waren nog steeds levensgevaarlijk. Maar als dat ding dat haar daarnet achtervolgde ook levensgevaarlijk was dan was het normaal dat ze zo bang was natuurlijk. Maar goed, het waren zijn zaken niet eens dus als de poes het hem niet wou zeggen dan vond hij dat oké. 'Ik ben Wolftail, zo weet je tenminste al wie ik ben..' Sprak hij vervolgens rustig tegen haar en liet zichzelf zakken tot een zithouding. Hij probeerde om neutraal over te komen, al ging dat moeilijk tegenover een huiskat. Hij had ze nooit echt gemogen maar om er zo vijandelijk over te doen terwijl ze een probleem hadden of zo, dat nou ook weer niet.

"B-bedankt." Niet begrijpend met wat ze ermee bedoelde keek hij haar aan maar wende zijn blik af om te voorkomen dat ze haar daardoor ongemakkelijk zou voelen. 'Eeh.. Graag gedaan..' Mompelde hij en draaide zijn hoofd naar achter. Naar waar zou ze de hele tijd aan het kijken zijn? Of beter, naar wie. Toen hij de naam van de poes te horen kreeg keek hij haar dan toch maar weer aan en knikte rustig om te laten weten dat hij het gehoord had. Dus Little was haar naam hé? Die paste eigenlijk wel bij d'r. Aangezien ze zo klein was. Hijzelf was best wel groot. Echter waren er nog grotere katten dan Wolftail dus kon hij zichzelf ook weer niet abnormaal groot noemen. "I-is hij n-nog.. hier?" Nog nieuwsgieriger dan voorheen zwiepte zijn staart eventjes kortaf tegen de grond en keek hij haar schuin aan. 'Wie? Datgene dat je achterna zat?' Vroeg de Shadowclan cat. Zoals ze daarnet al had toegegeven ging het niet goed met haar, maar hij wist nog steeds niet waarom. Het moest wel iets erg zijn want anders zou ze niet zo paniekerig zijn. 'Wat is er dan?' Probeerde hij zo neutraal mogelijk te vragen en draaide zijn kop weer naar achter om te zien of er iets was dat hem zat te bespioneren. Voor de zekerheid snoof hij de lucht nog eens op maar kon er geen enkele andere geur in herkennen dan die van Little. Nou, er hing ook nog een straffe Twoleg markering in de lucht maar hij moest daar niet twee keer over nadenken hoe dat zou komen. Hij ontspande zijn spieren een klein beetje in de hoop dat zij dat ook zou doen. Als er echt iets zou zijn dan zou datgene haar meteen kunnen vinden door haar angst geur. 'Kalmeer even, anders zou datgene je meteen kunnen vinden door je angst geur.' Bracht hij dan toch rustig over en krulde zijn staart rond zijn voorpoten.

"J-ja.. hij.." Hij vernauwde zijn cyaan kleurige ogen tegelijk terwijl hij zich omdraaide om nog eens goed naar de struiken te kunnen zien. "E-er is een kater, waar ik ooit iets mee gehad heb, al een wat langere tijd terug. Maar hij komt maar steeds terug en terug. Je kunt zeggen dat hij me.. stalkt." Haar woorden deden hem denken aan Shrewleap. Waarom wist hij niet. Maar om het woord dat iemand sprak over liefde dacht hij gewoonweg aan d'r. Maar Wolftail was niet het type dat iemand zou stalken.. 'En er is totaal niks dat je er aan zou kunnen doen..?' Vroeg hij en spitste zijn oren richting het struikgewas. "H-hij denkt dat ik zijn bezit ben, dat hij met mij alles kan doen wat hij wil. En als ik niet naar hem luister d-dan kan ik enorm woedend worden. Ik kwam hem in mijn eigen tuin tegen net, hij had me ingesloten.. ik zag in zijn ogen wat hij van plan is. Hij wil me bij zich hebben, en dus rende ik weg. Maar hij is sneller en sterker, dus hij haalde me langzaam in. Gelukkig stond jij hier, want anders.." Nu begreep hij het. Maar grootte was niet altijd van belang.. Hij zou ervoor durven wedden dat er tal van katten waren die toch kleiner waren dan hemzelf, maar toch sterker. Maar als 'ie ook sneller en simpelweg ook meer kracht had dan was het inderdaad geen pretje. 'Ah zo..' Zei hij en dacht na over wat haar eventueel zou kunnen helpen. 'Is er iemand die je goed kent die je eventueel zou kunnen helpen? Ik bedoel, het is niet echt leuk als je telkens met een klein hart over straat moet lopen, toch?' Zei hij en draaide zich om zodat 'ie Little goed kon aankijken. Hij zou dat in ieder geval al niet kunnen doen. Punt één, omdat het elke dag veel te ver weg was. Punt twee, het was tegen de krijgscode. Al zou dit dan niet de eerste keer zijn dat hij die overtrad, maar kom.. Medelijden voelde hij echter wel voor d'r. 'En je eigenaars hebben het nog niet gezien, of...?' Hij wist niks af van de omstandigheden binnenhuis dus had hij er geen kennis van. Hij wist niet eens of de bazen van de Kittypet's wel aardig waren.. Waarschijnlijk wel want anders zouden er niet zoveel Kittypet's zijn. Of worden ze dan ook soms mishandelt? Zuchtend schudde hij zijn hoofd om er goed bij te kunnen blijven en wachtte af op Little's antwoord.

Het feit dat er niemand was die Little zou kunnen beschermen wakkerde toch wel een grotere bezorgdheid voor haar op. "Maar.. ik red me wel," Ja, natuurlijk. Eerst half staan de hyperventileren om vervolgens dan toch maar te zeggen 'ik red me wel.' Hij grijnsde eventjes waarna hij zijn staart weer weg van zijn poten sloeg en er rustig mee op de grond begon te tikken. 'Oké, als jij het zegt.' Miauwde hij maar je kon duidelijk een speelse toon horen in zijn stem. Hoe vaker ze zei dat ze zich wel zou redden, werd de lach rond zijn lippen groter. Maar goed, hij mocht haar ook weer niet onderschatten. Je wist maar nooit hoe fel de kleinere katten konden uithalen.. Zelfs de Kittypet's. "Toch bedankt dat je hier was," Wacht even, hij vergat te zeggen dat hij van de Shadowclan kwam. Maar eigenlijk maakte het niet echt veel uit want na deze ontmoeting zou hij d'r hoogst waarschijnlijk nooit meer zien. 'Geen dank, het was gewoon héél toevallig dat ik hier passeerde.' Zei hij met een lach die zijn lippen sierde en wiebelde even nerveus met zijn oren. Meteen verschoof zijn blik van Little naar de lucht boven hem en kreeg hij pas laat het besef dat de zon zich al klaarmaakte voor de namiddag. Great, nu zou hij nooit meer op tijd terug in het kamp zijn. Maar het was het wel waard gaf hij toe. Een beetje straf wou hij wel riskeren om Little te helpen. "Als ik maar dicht bij de buurt blijf bij katten, dan laat hij me met rust. Dat gaat wel lukken.." Het was haar stem die hem deed opkijken en weer tot de realiteit bracht. 'Ben je er echt heel zeker van?' Hij stond even op en rekte zijn spieren uit. 'Maar goed, het is eens tijd dat ik er weer vandoor ga.' Mauwde al gapend en strekte één voor één zijn poten. De zon die hem een tedere warmte bracht had hem een beetje lui gemaakt. Eigenlijk had hij niet eens zin om nu al door te gaan maar wou liever hier nog even blijven om alles goed te kunnen observeren. Maar dat zou te opvallend zijn want dan zou hij veel te laat terug in het kamp zijn. Een zucht verliet zijn mond toen hij zijn blik weer op de lucht boven hem vestigde. Tja, misschien kwam hij ze nog wel eens tegen. You never know right?