Never thought it would hurt so much - Secretsong

Een nieuwe, betere dag was aangebroken. Meestal bracht Leaffall elke dag wel vervelend weer, maar vandaag had het weer gekozen voor een iets warmere dag. Shrew opende vermoeid haar ogen en voelde de plotselinge warmte over haar heen golven. Beetje genoot ze hier echter van. Nog steeds voelde haar hart gebroken aan, gebroken door die ene kater die ze ooit een ‘vriend’ had genoemd. Een zucht gleed over haar lippen en ze stond op. Ze rekte zich niet uit en haar stijve spieren schreeuwde al na een paar passen om rust. De poes schudde haar zwart-witte kopje zacht en half strompelend verliet ze het kamp. Haar ooit zo mooie vacht zat nu vol klitten, haar witte pootjes waren licht bevlekt met bloed. Dit allemaal omdat Wolftail zijn bek niet had kunnen houden. Bij deze gedachte aan hem stopte ze met haar pas en begroef haar poten in de grond. Hij had haar dit allemaal aangedaan, en hoe zag hij er nu uit? Normaal, niet eens verdrietig. Blijkbaar had hij nooit echt iets gegeven om haar. Niet zoals zij had gedaan tenminste. Een laag tranen vormden zich in haar ooghoeken en Shrew sloot haar groene kijkers. Het was nu al geschied. Ze kon de tijd helaas niet meer terugdraaien. Maar misschien zouden ze het ooit nog bijleggen, misschien zou ze haar trots voor één keertje opzij kunnen leggen. Maar wanneer zou ze die moed krijgen? Nooit dus. Nogmaals schudde ze haar kopje en vervolgde haar pad weer.

Het duurde even voordat ze door had dat ze naar een ekster lag te staren. De vogel had een prachtig zwart verendek, en een paar witte veren zorgden ervoor dat zijn uiterlijk stralend was. Ongeïnteresseerd hief hij zijn kopje op en keek in haar richting. Bijna geloofde ze dat hij haar probeerde uit te lokken. Normaal zou ze hier niet voor gevallen zijn, maar door die laatste dagen had ze geen zin om uitgelachen te worden door een vogel. Kwaad liet ze haar tanden zien en spande haar achterpoten. Met een gigantische sprong barstte ze door de struiken, met uitgestrekte nagels die op de keel van de ekster waren gericht. Alleen had de vogel haar al doorgehad en vloog hij simpel op. Shrew voelde de klauwen van het beest over haar kopje gaan. Woest keek ze op en zag het beest op een tak boven haar zitten. Zijn zwarte blik kruiste die van haar en vervolgens vloog hij weer op. Hij verdween langzaam en nu was Shrew alleen. Treurig liet ze haar kopje hangen en keek naar haar poten. Wat was er toch met haar? Had één kater dit veroorzaakt? Weer verschenen die traantjes in haar ogen, maar ze had geen zin om ze weg te knipperen. Van haar mochten ze gerust over haar wangen druipen. Er was toch niemand die het zag..