the first touch of a new life

Crookedmuzzle schudde verward zijn kop. Hij had geen enkel idee waarom hij met die tekst wakker werd, maar hij wist dat de tekst niet echt bij hem paste of zijn stijl was. Het enige wat wel zo was dat hij "torned into pieces"was. Nou ja, bijna dan. Een dag geleden was het gebeurd. Brokenstar blies tegen hem, Faithstar gromde naar hem. En toen gebeurde het. De woorden kwamen sneller dan dat hij had verwacht. 'Vanaf nu ben jij geen volwaardig lid meer van ShadowClan, Crookedmuzzle. Je hebt een dag om te vluchten en als we je daarna hier aantreffen, behandelen we je zoals we met iedere vijand doen. Ga nu!' Grommend en blazend werd hij achteruit gedreven door een peleton katten, die hem langzaam met ontblote tanden naderden. Hij keek met een boze glans naar de katten, en liet zijn tanden vreemd genoeg zien in een gemene glimlach. Zijn tanden waren nog besmeurd met het bloed van Moonglance, zijn bloedeigen moeder. Hij schudde zijn hoofd. Dat was gisteren geweest. Hij keek op naar de aanbrekende ochtend, met rode strepen over de rand van de horizon geschoten als lasers. Het was best mooi om te zien, vond Crookedmuzzle. Hij voelde een harde steek in zijn borst. Alsof er een grote klauw van vuur zich in zijn hart boorde. Dit had hij ook altijd met zijn vader gedaan. Zijn vader... Zijn dode vader. Hij wist dat zijn vader nu nooit meer trots kon zijn door zijn ene daad, zijn vader die hij altijd zoveel lief had. Hij wist dat hij hen nooit meer zou zien. Zelfs niet als hij dood zou gaan. Zijn vader had nu eeuwig de pest aan hem. Bij die gedachte schoten tranen als pijlen in zijn ogen. Een traan viel op de grond. Hij gooide zijn kop in de lucht en schreeuwde: 'WAAROM!!!'. Hij zakte neer op de grond met zijn poten op zijn kop. Merels hielden zich nu stil, en de specht die zojuist tegen de boom tikte was ook stilgevallen. Hij hief zijn behuilde gezicht op. Had hij nu echt helemaal niemand meer? Hij wilde geen Rogue zijn! Hij wilde niet zo'n soort kat zijn als dat zijn vader had vermoord! 'Pap... Als je me nog een beetje liefhebt... Stuur alsjeblieft een teken...' fluisterde hij. Opeens hoorde hij geritsel. Had zijn vader hem gehoord? "hallo is daar iemand?" Hij trok zijn wenkbrauw op bij het geluid van de vrouwelijke stem. Wie was dat? Hij stapte door de bosjes en zag een BloodClan poes zitten. Bedoelde zijn vader... dat hij naar BloodClan moest gaan? Hij vond dat best. Bovendien vond hij haar best knap. Maar toen besefte hij dat er nog ShadowClan geur aan hem plakte, en dat hij nooit kon weten hoe ze zou reageren. En hij had een Clannaam, hmm.... Was Crooked beter? Hij vond van wel. Hij keek haar aan met een dominante en ietwat enge houding, die zijn uitstekende tand compleet maakte. 'Gegroet, wie je ook bent. Ik ben Crooked, een verbannen lid van de ShadowClan. Zou ik mogen aansluiten bij jullie?' Hij ging zich aansluiten bij een clan die hij vroeger vreesde, maar dat kon hem nu geen moer meer schelen.