Paradise? [Prentiss&Little&Penelope]

De auto verminderde vaart en leunde wat naar voren, toen Jasper hard op de rem trapte. Hij draaide de sleutel in het contact om en haalde hem met een harde ruk eruit. Ongerust bekeek een poes het tafereel voor haar tussen de twee voorste stoelen door. Haar groene ogen knipperde in het zonlicht wat in de auto scheen. Jasper deed de deur open en stapte naar buiten, daarna deed hij de deur bij Penelope open en pakte de reismand eruit. Allebei de deuren deed hij met een harde klap dicht en Penelope deed haar oren plat tegen haar kop. ''Sorry'' fluisterde Jasper tegen haar en deed de mand omhoog, zodat Penelope zijn verhitte gezicht kon zin. ''Ik moet niet zo doen'' Hij stak zijn hand door de tralies en kietelde Penelope onder haar kinnetje. De langharige poes mauwde opgewekt en gaf de hand vlug een kopje. Nu wou ze er wel weer uit, zo rit van 3 uur lang gaat ook niet in je koude vacht zitten hoor. Ook Jasper liep wat stram, merkte Penelope op. Haar baasje zette de mand neer en rammelde met de sleutelbos van het nieuwe huis. Toen hij er achter was gekomen welke sleutel op de voordeur paste, opende hij met een grote zwiep de deur en liep met de mand naar binnen. Penelope moest even wennen aan de verandering van het licht, aangezien het hier binnen donkerde dan buiten was. Ze voelde hoe de mand werd neergezet en zag hoe een hand vlug het deurtje openmaakte. ''Kom maar, Penelope'' De poes schoot eruit en landde met haar pootjes op de koele stenen vloeren. Een totale vreemde wereld opende zich voor haar ogen en haar nekharen gingen overeind staan. HOND! De eerste geur die bij haar opkwam, als vanzelf kromde de poes haar rug en keek benauwd rond. Opeens drong tot haar door dat het een oude geur was en ging haar rug wie omlaag. Onzeker maar nieuwsgierig besloot Penelope om dit nieuwe huis eens te bekijken. Er stond helemaal niks, niet eens een bank waar ze op kon liggen of zo. Wat verveeld liep ze een rondje in het lege huis en ging toen de keuken in. Ook bijna niks. Ja, een aanrecht en zo. Saai. De poes mauwde wat teleurgesteld en ging verder.

Even later ging ze de trap op, al zeker wetend dat daar ook niks zal zijn. Ze was nu liever naar buiten toe vertrokken en kennis willen maken met haar nieuwe buren. Ze hoopte dat hier aardige katten leefde. Echter kon ze nu geen kennis maken, aangezien haar baasje de deur dicht had gedaan. Penelope rolde met haar ogen en liet haar snorharen lachend trillen. Mensen... Ze ging nu echt niet naar huis hoor. Helaas, boven waren er geen deuren op. De poes wou zich weer omdraaien, toen ze merkte dat er toch een deur open was. Penelope ging de kamer in en kwam tot conclusie dat er ook niks was. Behalve dat het raam openstond. Penelope voelde hoe haar hart een sprongetje maakte en sprong zelf ook, op de vensterbank. Ze glipte naar buiten, zodat ze op het dak stond. Een rijtjeshuis. Mooi, dan kon ze lekker over de daken wandelen. De poes klom omhoog, naar de nok van het dak en begon aan haar rechte wandelroute over het smalle stuk heen. Met haar staart als hulp, balanceerde de poes terwijl ze over de eerste drie huizen liep. Toen Penlope bij het vierde aankwam, besloot ze dat het tijd was om eens rond te kijken. Ze plofte met haar kont op de nok, verschoof even totdat ze goed zat en keek rond. Voor haar lag een klein grasveldje waar twee mensenkinderen bezig waren met zo rond ding. Penelope geeuwde en strekte zich uit, daarna richtte ze haar kop weer op de straat beneden haar. Opeens verscheen er iets in haar ooghoek, een andere kat. Penelope stond op en gleed het dak af, ze sprong op een schutting en liep toen over de schutting naa de poes toe. ''Hi!'' begroette ze de witte poes met een zwart masker en staart. Een Siamees gekleurde. Penelope sprong voor de poes op de grond en bekeek haar met een glimlach. Penelope was iets groter, maar ze was dan ook een Maine Coon en dat waren geen kleintjes. ''Ik ben Penelope'' stelde Penelope zichzelf voor. ''Ik ben nieuw hier, hoe heet jij?'' Vragend hield Penelope haar kop scheef en keek de poes voor haar glimlachend aan.

(Little first)

_{♥ Sneeuw, de laatste dagen hoopte ze op het witte spul dat in de winter altijd leek te vallen. Haar blauwe ogen zochten vaak 's ochtends of er al sneeuw lag. Helaas werd ze iedere dag weer teleurgesteld. Het was nog maar net december, maar toch hoopte de jonge kattin dat het binnenkort eens flink zou sneeuwen. Want dan zag je haar niet snel, en kon ze haarzelf tenminste een beetje verbergen. Vandaag zocht ze weer naar het witte spul, jammer genoeg leek het zwakke zonnetje nog steeds te schijnen. Een zucht rolde haar mond uit, waarna ze van de vensterbank afsprong en door het kattenluik naar buiten stapte. Koud genoeg voor sneeuw om te blijven liggen was het nog niet, jammer. Ze besloot om een wandeling te nemen, aangezien het 's morgens vroeg het veiligst voor haar was om rond te lopen. Want dan was Crimson vast nog niet wakker, en sliepen de meeste katten nog. Ze sprong over haar hek en liep langs de huizen door met haar hoofd een beetje naar beneden gebogen. Ze zette een snelle draf op, op het moment dat ze langs het steegje liep waar Crimson haar enkele dagen terug in had weten te sluiten en waar ze Amore had ontmoet. Plots hoorde ze een zachte, doffe plof naast haar en merkte ze op dat er iemand naast har stond. Met ietwat grote ogen keek ze naar de poes. Die wel een heel stuk groter dan haar was! Ze slikte zacht en draaide zich volledig naar de poes. Wetend dat het beest een gesprek met haar wou, iets waar ze altijd met tegenzin in mee moest gaan. Om nu door te lopen daar was het te laat voor. Een zucht rolde uit haar mond, terwijl ze besloot om haar kont op de grond te plaatsen en haar dikke staart voor haar poten te slaan. Lichtelijk verlegen en ongemakkelijk keek ze de poes aan. 'Hi!'' Wat een enthousiasme hadden de meeste katten in haar buurt toch. Allemaal zo blij en vrolijk, waarom was zij niet zo? ".. Hoi," Sprak ze na enkele minuten niets te zeggen enorm binnensmonds uit. ''Ik ben Penelope'' Oh nee, nu kwam het voorstellen. Ze slikte zacht en wendde haar blik van de poes af terwijl ze zenuwachtig heen en weer bewoog. Moest ze iets zeggen? Haarzelf ook voorstellen of wachten tot diegene dat vroeg? Ze wist het niet, daarom besloot ze stil te blijven zodat de poes haar niet zou uitlachen als ze iets doms zou zeggen. ''Ik ben nieuw hier, hoe heet jij?'' "Little," Zei ze, terwijl ze haar ogen op haar poten wendde en een wat onzekere houding aannam. ♥

♥ <'3 ♥}

De poes voor haar leek een onzekere type en Penelope nam zichzelf voor om niet al te druk te doen. Ze deed haar kop terug in de gewone stand en ging toen op de stenen grond zitten, met haar staart om haar poten. Ze liet haar schouders zakken en ontspande haar spieren. "Little," antwoordde de poes voor haar. Little, mooie naam. Maar ook vreemd, wat teerbaar. Grote kans dat die naam van haar baasjes kwam, die gaven vaker van dat zo'n namen. ''Mooie naam. Leuk om je te ontmoeten'' zei Penelope maar, ze moest zelfs zittend wat naar beneden kijken. Little kon haar gezichts uitdrukking niet zien, aangezien ze naar haar witte poten keek. Penelope moest even zuchten en schaamde zich meteen ervoor. Misschien was dat niet de beste oplossing... ''Verlegen?'' vroeg ze toen maar aan Little. Stomme vraag. Dat was toch wel duidelijk zo? ''Sorry voor de vraag'' Penelope glimlachend verontschuldigt. Ópeens werd ze opgeschrikt door een zwaar gebulder. De verhuiswagen kwam eraan. Die waren toch nog mooi op tijd. Ze zag dat de wagen stilstond en toen dat Jasper er naar toe rende. Zal hij haar al hebben gemist? Ze had hem niet horen roepen. ''Kijk, daar zijn onze spullen'' ze knikte naar de verhuiswagen, die achter Little stond op de andere weg die langs de weg liep waar de twee op zaten. ''Die zonder zo'n gekke broek met van die banden die om de schouders gaan, dat is Jasper. Mijn baas'' mooi, baas meteen voor gesteld. Penelope keek toe hoe de achter de hoekhuis verdwenen en moest in zichzelf lachen om Jaspers gestuntel, de verhuizers wezen duidelijk zijn hulp af. Jasper keek omzich heen en merkte toen blijkbaar Little en Penelope op. Hij liep hun kant op. ''Penelope, kan ik je ook nooit alleen laten'' De blonde man bukte en aaide Penelope over haar rug. Toen merkte hij Little op. ''Hé, is dat een nieuwe vriend van je?'' vroeg hij aan Penelope. Daarna stak hij voorzichtig een hand uit naar Little. ''Wees maar niet bang, Jasper is onhandig maar erg aardig'' mauwde Penelope tegen Little en keek wat die tegen de hand van Jasper ging doen.

[kort]

_{♥ Haar hart bonkte in haar keel toen de poes die ene vervelende vraag stelde; "Verlegen?" Ze slikte zacht en zocht stil naar een uitweg, iets waar ze het onderwerp mee kon veranderen. Haar blauwe ogen staarden nog steeds naar haar donkere poten, terwijl ze met het puntje van haar staart op en neer op de stoep sloeg. Dit was om haarzelf weer te kalmeren, al leek het niet zo zeer te lukken. 'Sorry voor de vraag'' Gelukkig.. de poes hoefde nu vast geen antwoord meer. Ze knikte zacht, bijna niet eens zichtbaar voor de poes. Een grote, bijna reusachtige wagen kwam langs hen door met een bulderend geluid. Little keek niet eens op, bang voor auto's was ze nooit geweest. Wat natuurlijk wel weer heel raar was, aangezien ze wel bang was voor sociaal contact met andere wezens. ''Die zonder zo'n gekke broek met van die banden die om de schouders gaan, dat is Jasper. Mijn baas'' Ze keek vanuit haar ooghoeken naar de blonde jongeman en moest even grinniken om zijn gestuntel. Toen de man op haar af kwam wendde ze haar blik verlegen van Penelope af, maar toen zijn schaduw over haar heen hing keek ze met twee grote, blauwe ogen omhoog. Oh, hier hield ze niet van. Hier hield ze helemaal niet van! ''Hé, is dat een nieuwe vriend van je?'' De man stak zijn hand voorzichtig naar haar uit, waardoor little wat naar achteren kroop en haar oortjes wat wantrouwen naar achteren gleden. Niet veel, maar ook niet zo weinig dat het niet te zien was. In haar blauwe ogen was angst te vinden. Bang dat hij haar zou aaien, of nog erger; juist zou slaan. Nee, ze wist hoe mensen konden zijn tegenover dieren. Kon ze hem dan wel vertrouwen? ''Wees maar niet bang, Jasper is onhandig maar erg aardig'' Ze keek naar Penelope, en slikte zachtjes waarna haar blik weer naar de hand van de man gleed en haar lichaam wat ontspande. Ze gaf de hand lichtelijk een kopje, maar schoot bij de lichtste aai van hem weer terug en keek weer naar haar poten. Ze was zo'n angsthaas. Waarom eigenlijk? Ze gaf Crimson vanbinnen de schuld ervoor, want vroeger in Rome was ze nooit zo geweest. Oh, dat waren nog eens mooie tijden. ♥

♥ <'3 ♥}

Onderwerp: Re: Paradise? [Prentiss&Little&Penelope]