Old memories will fade slowly in pain and new happiness will arise. [Firelion]

Zachte regendruppels gleden over haar vacht. De aarde onder haar poten was zacht en nogal glibberig. Bladkaal kwam er aan en ze was gewoon blij dat de witteregen nog lang niet zo komen. Witteregen. Sneeuw, vroeger had ze daar van genoten. Maar nu leek het elk jaar gewoon kouder te worden. Toch bleef ze uitkijken naar de nacht met de vollemaan en de sneeuw. Alles glinsterde dan zo mooi en zo betoverend. Vroeger zou ze met Snowlight en coldrain uit het kamp geglipt hebben om dan samen die nacht door te brengen. Maar er was zo veel veranderd. Er waren nu 10 Manen voorbij. 10 manen was ze nu al een warrior en wat had ze niet al allemaal meegemaakt. Welke verwondingen en welke vrienden had ze niet al allemaal gemaakt. Maar die vrienden en kennisen leken steeds verder weg te glippen. Alsof ze na een tijd zelfs niet meer zouden bestaan. Maar hoe kon ze haar vrienden vergeten. Ze zou haar leven voor ze geven. Ze wilde zelf wedden dat die het zelfde zouden doen voor haar. Sommige herinneringen waren nog zo vers dat het soms zelfs pijn deed. Goldenmoon schudde haar kop en versnelde lichtjes haar pas. Ze keek met haar groene ogen naar boven en wenste dat de regen snel zou verdwijnen. Ze wist dat het goed was voor het bos en zo. Maar ze had er genoeg van. Ze snoof de lucht op. Meteen zakte ze in de houding. Er was hier een muis in de buurt. Zachtjes sloop ze vooruit.
Het duurde niet lang voor ze het kleine maar vettige muisje door de wortels van een boom zach knagen. Waarschijnlijk op zoek naar een paar zaatjes. Niet bewust van het gevaar dat hem nu besloop. Zachtjes liep ze verder. Dicht tegen de grond gedrukt. lettend op haar ademhaling en op de houding. lettent dat ze nu geen fouten maakte. Goldenmoon was nog op geen staartlengte van het beesteje af. Met een snelle klap greep ze het beetje vas en snel beed ze het dood. Het warme bloed kwam in haar mond. Lichtje gromde haar maag. Ze had al twee vogels en een eekhoren gevangen. eigenlijk zo ze nu wel iets kunnen eten. Maar ook al gromde haar mag. Ze had niet echt honger en ze begroef het beestje onder de eikenboom om het later weer op te halen. De regen was aan het stopen en ze zag hoe de wolken voortbewogen. Ze schudde haar vacht eens goed uit en liep richting de uilenboom. Daar lag een beekje waar ze dan zou kunnen gaan drinken. Weer vesnelde ze haar pas. Het duurde niet lang tot ze het beekje zag. Ze bukte en begon langzaam te drinken. Het koele en vertouwde water was heerlijk en zo verfrissend. Ze besloot om even op te warmen en liep naar de uilenboom toe. Waar ze onder ging zitten. De rond was hier redelijk droog door de bladeren die nog aan de boom gingen. Alleen af en toe viel er een druppeltje naar beneden. Langzaam begon ze zich te wassen. Tot er een bekende geur in haar neus opkwam. Na een tijdje kende je alle katten in heel het kamp. Dus het was niet echt moelijk om de naar er bij te plaatsen. Firelion was in de beurt. Toch aan de geur te merken. Maar ze zou wel zien wie er aankwam. Of neit. De kat kon ook de andere kat uitgaan. Misschien was dat het beste ook. Veel zin in praten. De laatste tijd sprak ze nouwlijks nog tegen iemand. Maar het kon ook wel zijn dat het beter was dat ze eens iemand had om mee te praten. Trouwens ze had het gehoord van Firlion. hij was zijn geliefde verloren. Net als zij. Want takarashi zou ze toch nooit meer terug zien.

[Hoop dat het een goede post is Firelion]

_{Regendruppels vielen op de grond. Met een zucht keek hij nara de lucht. Vanaf de plek waar hij zat zag alles er mooi uit. De regen viel op de grond en op hem. Zijn vacht was drijfnat. Hij had hier al de hele tijd gezeten. Het was ijskoud. Maar het deerde hem niet. Het gesprek met Brigthpaw had hem iets opgevrolijkt, maar niet veel. Hij was nog steeds verdrietig over het verlies van Darkvoice. Hij haatte Darkfire met heel zijn leven. Zijn blik verstrakte toen hij terugdacht aan die ene dag. Toen Darkvoice werd vermoord. Het leek wel of iedereen waar hij om gaf dood ging. Alsof er een soort vloek over hem lag. En nu hij er zo over na dacht, dat zou best mogelijk kunnen zien. Als je dacht aan zijn ouders, Silverleaf, Darkvoice, en zo veel anderen. Met een zucht stond hij op. Hij liep naar de plas water die even verderop lag. Regendrupels spatte op he water, waardoor zijn spiegelbeeld werd vervormd. Hij keek naar het beeld. Hij zuchtte, waar had hij zijn leven aan verdiend. Vermoeid keek hij op toen er een geritsel klonk. In de bosjes scharrelde een vogeltje. Firelion sloop op het dier af, toen hij vlak bij was maakte hij een sprong. Het was puur geluk dat hij op het diertje lande. Hij maakte het dood. Zonder veel trek at hij het op, maar hij liet de helft liggen. Toen stond hij weer op en slofte door het gebied van Thunderclan, zonder doel.

Hij stond stokstijf stil. Hij rook de geur van een kat. Hij vernauwde zijn ogen tot spleetjes. Hij spiedde om zich heen. In de verte zag hij een gestalte. Hij kon niet zien wie het was. Stil sloop hij naar de kat toe. Toen hij dichterbij was herkende hij de kat. Hij had haar wle eens eerder gezien, voor hem stond Goldenmoon. Hij liep wat minder gespannen op haar af. Hij zag dat ze hem had opgemerkt. Hij ging voor hem zitten, en keek haar zwijgend aan. Hij zag verdriet in de ogen van de poes. Hij wist niet wat er was, maar dat er iets was was duidelijk. Stil bleef hij zitten terwijl hij in de ogen van de poes keek. Ze was best mooi. Allebei waren ze kletsnat door de regen. Die gelukkig ondertussen weer was gestopt. Hij zag in de ogen precies wat hij voelde.Verdriet.}

Ze zag hoe firelion op haar af kwam. Ze wist dat haar ogen verdrietig stonden. Maar ze had nu echt geen zin om zich te verharden. Hij ging voor haar zitten. Zijn ogen branden recht in haar blik. Ze voelde de neiging om weg te draaien. Maar dat deed ze niet. Want ook in zijn ogen lag een groot verdriet. hij moest voelen wat zij nu ook voelde en daardoor kon ze haar blik niet verdraaien. De regen was nu helemaal gestopt en ook al was ze klets nat. Ze voelde de kou niet meer. Firlion bleef haar aan staren. Ze slikte even. Ze wist ongeveer wat het verdriet van hem was. maar hoe kon ze dit moment verpesten met praten. het leek alsof hij recht in haar ziel probeerde te kijken. Weer slikte ze even en ze zwaaide eens met haar staart. "Dag Firelion..." Verbrak ze de stilte dan toch uiteindelijk. Ze snorde eens vriendelijk. "Gaat het een beetje met je?" Vroeg ze daarna. Ze wou hem niet kwetsen en als hij niet wou praten zou ze dat respecteren. Hun blikken waren nog steeds recht naar elkaar. Het was alsof ze vast zat. Maar haar verdriet vervagde een beetje in een vriendelijke blik. Misschien was het beter om eens te praten over alles wat er gebeurt was. Ze voelde wel een warmte. Misschien kwam het doordat ze allebij verdrietig waren en elkaar daardoor konden versterken. Ze had het raar gevonden dat hij niets had gezegd. Maar woorden waren er niet nodig om elkaar te begrijpen. Ze zuchte zachtjes. Maar zo zacht dat de kater voor haar het niet kon horen. Ze rook da hij al wat prooi had gegeten. Zij had de kans gehad. Maar nog steeds had ze niet echt trek in een maaltje. Uitijndelijk draaide ze haar blik een beetje los van de zijne. Ze keek de omgeving rond. Alles was nat. Maar nu was het weer rustig en de wolken vlogen snel voorbij. in de verte kon je al weer de blauwe hemel zien. Was dit een teken. een teken van betere tijden? Of was ze gewoon weer aan het dromen. haar groene blik ging terug naar Firleion. hij hoefde geen antwoord te geven als hij dat niet wilde. Ze zou zich er bij neer leggen. Wat zou ze anders kunnen doen.