Escalation ✖

<sub>Gereserveerd voor Whirlkit ^^
Langzaam bewoog de flank van de kleine kater op en neer, toonde zijn rustige ademhaling. Het soort ademhaling dat alleen maar bereikt kan worden wanneer iemand slaapt. Af en toe trok zijn oor een beetje, soms bewogen zijn snorharen en een andere keer trok hij een beetje met zijn poot. Ja, hij was het typetje dat nogal veel bewoog in zijn slaap en soms miauwde hij zelfs. In zekere maten was het beschamend, maar als men er eenmaal aan gewend was hoorde je er niets meer over en kon je weer doorgaan met je leven. Zolang het niet escaleerde tot slaapwandelen was er niks ergs aan de hand, toch?
Ondanks het feit dat het niet zo had op water, had het tikkende geluid van de regen wel een kalmeren effect op hem. Over dat eerste gesproken: zo kende wel gelijk iedereen hem. Featherkit, de volbloed Riverclan kitten met een grote angst voor water. Ergens zou hij beschouwd moeten worden als een schande voor zijn clan, maar hij had er begrip voor inruil gekregen: wat best een goede deal was. Hoewel: wie kon er nou lang boos blijven op een kleine kitten? Ze waren in een fase waarin ze zich amper realiseerden wat ze deden, dus stiekem kon je ze niks kwalijk nemen.

Langzaam wist en druppel zich een weg te banen door het riet, de Nursery in. Velen hadden gefaald, maar deze zou zegevieren. Uiteindelijk kwam de doorzichtige vloeistof op een punt te hangen waar deze geen kant meer op kon en de zwaartekracht haar werk begon te doen. Met nog enige weerstand liet de druppel los, viel naar beneden, om op een zachte vacht te belandden – zich hier ook een weg doorheen te banen en uiteindelijk de huid te betasten.
Bij het voelen van de nattigheid schoten de ogen van Featherkit ogen, begon de vacht in zijn nek rechtop te staan en langzaam ook over zijn gehele ruggengraat. Hij sprong op, rende een stukje en maakte nog een vreemde sprong. In de afgelopen tijd was zijn angst alleen nog maar erger geworden, zo erg dat hij nu serieus flipte om een kleine waterdruppel.
Uiteindelijk struikelde hij over zijn eigen poten en rolde wat af om vervolgens tot stilstand te komen in een… Soort van zithouding. Hij bleef eventjes verdwaasd zitten, schudde zijn kopje en keek om zich heen. Zijn blik bleef uiteindelijk voor hem, keek recht in de blauwige ogen van een ander. Aan de kleur te zien waarschijnlijk een kitten en ook omdat hij niet omhoog hoefde te kijken voor oogcontact. Niet wetende wat hij moest doen krulde hij zijn mondhoeken maar omhoog tot een nogal vreemde grijns rond zijn snoet.</sub>

Hoewel hij geen echte familie meer had, zijn zusje niet meer had om mee te dollen, voelde hij zich niet eenzaam. Wat was eenzaamheid eigenlijk precies? Sommigen waren omringd door vrienden en familie maar voelden zich alsnog eenzaam, voelden zich juist eenzamer wanneer ze die reflectie van hun eigen ogen zagen in die van een ander. Je kon soms nog zo alleen zijn, niemand om je heen, maar dat hoefde niet te betekenen dat je je eenzaam voelde. Het was niet zo dat hij helemaal alleen was en hij had ook nergens last van. Hoewel een oudere kat dit misschien wel zou hebben gehad. Hij had een nieuwe familie gekregen, een grotere dan voorheen. Wat zou het dat zijn bloed niet afkomstig was van die katten? Hij was en bleef een Riverclan kat en dat was iedereen om hem heen ook, dus ergens waren ze allemaal hetzelfde.
Met die gedachte legde hij ook de connectie dat iedereen wel ergens familie van hem moest zijn. Velen zouden dit ontkennen, maar hij zou zijn poot stijf houden. Je moest gewoon durven om vanuit dat oogpunt naar de situatie te kijken, die kijk naar de wereld te durven hebben. En zolang het niet gefalsifieerd kon worden, klopte zijn theorie gewoon in zijn oren. Misschien een tikje koppig, maar zo werkte dingen nou eenmaal: meer dan de helft van de theorie die men kende wankelde enorm, maar zolang niemand het tegendeel kon bewijzen werd deze gewoon als waar beschouwd. Dus waarom zou hij die methode ook niet gebruiken wat zijn theorie betreft?

Hij was nu nog bonter dan normaal. Zijn vacht was lang en hij had een dubbele vacht, dus hij was sowieso geprezen met een pluizige vacht. Echter zag dit er nogal hilarisch uit wanneer hij zijn vacht opzette: alsof hij helemaal statisch was. Een verstrooide professor die net een experiment had laten opblazen of zo en dat daarom zijn haren nu zo overeind stonden.
Hmn. Veel vrienden had hij nog niet echt gemaakt, was meer bezig met al het water ontwijken: wat een hels karwij was tijdens bladval, gezien het feit dat het dan vrijwel dagelijks regende. En hij had zelfs al iets tegen de regen gekregen nu. Misschien was het toch maar beter om anderen om hulp te vragen met zijn probleem, want het zou alleen nog maar erger worden en als Riverclan kat kan je moeilijk komen aan proppen met een angst voor water.
‘Hai,’ miauwde hij met een hese stem, wist niet zo goed hoe hij nu moest handelen. Gewoon doorgaan met zijn spastische gedoe was een optie, maar er werd hem een kans aangeboden om een nieuwe kat te leren kennen en die greep hij maar al te graag. De ander was jonger dan hem, gezien het feit dat zijn ogen nog niet helemaal verkleurd waren. Alle kits werden geboren met blauwe ogen en later verkleurden ze tot een andere kleur. Sommigen bleven die blauwe kleur houden, andere kregen zelfs bruine ogen. ‘Ik ben Featherkit, volgens mij hebben we elkaar nog nooit eerder gesproken. Of laat mijn geheugen mij nou in de steek?’ Natuurlijk had hij de ander wel eens gezien, maar praten tegen iemand anders is anders dan alleen een beetje creepy naar iemand staren.

Hopelijk verklaart mijn post waarom ik blauwe schreef? Je zei in het onzin topic immers dat hij nog maar net zijn ogen open had ^^

Tot nu toe had hij nog nooit een kat gezien die echt onzeker was. Zij het zo dat Mousefur en Stormstar erg zeker waren en dat blijkbaar door hadden gegeven aan de alle andere generaties. Zijn eigen ouders waren ook altijd zeker geweest, alleen zijn zusje en hij waren altijd aan de rustige kant geweest. Meer de passieve types, misschien dat er ooit verandering in zou komen: maar waarschijnlijk zou hij altijd een volger blijven. Niet echt gemaakt om een leider te zijn, niet dat iemand dit ook maar van hem verwachtte. Natuurlijk wilde hijzelf wel een grote sterke Warrior worden, maar in principe was dat helemaal niet hoog gegrepen. Iedereen wilde het en als je goed je best deed werd je het heus wel. Tenzij je een lot kreeg zoals Calmkit… Behalve dan…
Snel schudde hij de negatieve gedachte van zich af, schudde daar langzaam zijn kopje bij. Nee, hij was niet het type om ineens helemaal down te zijn, hij was ook niet happy go lucky, maar gewoon. Niet overdreven verdrietig en ook niet overdreven gelukkig. Niet neutraal, want hij had wel gewoon emoties. Laten we het erop houden dat hij normaal wel aan de vrolijke kant was in die… Meter. Ingewikkeld onderwerp en al helemaal lastig om uit te leggen.

Hij kon het niet laten om te fronsen. Koude wereld? Deze wereld viel toch best mee wat kou betreft – O wacht, hij mocht daar niet over oordelen, want zijn vacht was lekker dik en warm. Dat was dan weer een voordeel van een dubbele vacht, hij wist niet precies hoe het was als het warm was buiten… Maar hij wist wel dat het mogelijk was. ‘Het is niet altijd zo koud hoor, er zijn ook warme tijden. Denk ik.’ Hij wist het niet meer zo goed, een vage herinnering van toen hij nóg jonger was.
‘Als ik kon zou ik je wel wat van mijn vacht geven, maar ik denk niet dat dat mogelijk is,’ grijnsde hij. Oké, flauwe grap. Soms had hij een opmerking die gewoon raak was: de timing was goed, het moment was goed, maar nu… Nee, niet echt nee.
Er viel een stilte. De ander kwam onzeker over… Hijzelf had niet zoveel last van de stilte, maar misschien zou de ander het idee krijgen dat hij niet geïnteresseerd was, of hem maar saai vond of zo. Echter was dit niet zo. Dus maar snel die stilte doorbreken met iets. ‘Wat eh… Wat is jouw naam eigenlijk, als ik het vragen mag?’ Misschien kon hij wel doorvragen over de familie van de ander, kon leidden tot een mogelijk gesprek en de ander wat laten ontspannen, want hij wilde niet dat de ander zich ongemakkelijk zou voelen. Dat was namelijk nergens voor nodig.