wow its was two eyes from a cat or kitten. (cethin)

Rapheal liep door de bossen onweetent wat hij daar deed en niet wist wat er was. Hij begon te zitten en keek naar de straalende zon die een koude uitstraling had. Rapheal dacht aan veel zoals is Leo hier en waneer zie ik mijn oude vriend weer we waren best een goed groepje en als hij hier was wat zal hij doen? Rapheal keek op door een geluid die hem uit zijn gedachten wakker maakte en hij ging in aanvals houding. De geuren dacht hij zo bekent, Rapheal rook veder en rook Bloodclan geuren. Hij keek van de pijnlijke geuren heen en weer warom ruiken dezen geuren bekent dacht hij. Rapheal wist niet wat er nauw kon gebeuren het geur spoor leide hem de tweebenigen park in en bijna bij de Bloodclan. Zal het slaan worden dacht hij yes eindelijk aanval dacht hij. Rapheal liep steets dichter en dichter naar de Bloodclan, het was een geheim waar natoe maar hij stopte de geur was verdweene in het niks. Het werd maar raarder en raarder. Rapheal voelde de gras en zag de donkere bossen die dicht begroeid waaren en onder de punten zaten. Rapheal keek nieuwschierig op en voelde een warm gevoel kort en daarna weer heel koud net dat er iets was maar geen geur spoor meer te vinden. Raph worstelde door de begroeide bossen heen en toen hij het gehaald had zad hij onder de doornen en rook een Bloodclanner hij keek in het rond en ging in vecht houding daar zal het komen dacht hij maar wat wist hij nog niet........

wow its was two eyes from a cat or kitten. (cethin) O6gnwn

"Stem in zijn hoofd" |"Zijn gedachten" |"Hardop"

Twee ijzig blauwe ogen werden geopend. Een koude en vooral kille blik gleed over de lichamen van zijn zusjes en broertjes. Een verschrikkelijk donker gestalte stond op en liep weg van de warme vacht van de bloodclan leider. De donkerbruine, mysterieuze kater had een naam. Het was Cethin, zoon van Icy en Saxon. Hij keek met vernauwde ogen naar de slapende katten, terwijl hij zijn, nog kleine, nageltjes koeltjes in en uit sloeg. Hij duwde zijn nagels in de grond, om al zijn woede uit zijn lichaam te krijgen. Waarna hij kort met zijn lichtelijk massieve kop schudde en naar buiten keek. Het zag er kil uit buiten, het leek erop dat leafbare gevallen was en er binnenkort waarschijnlijk sneeuw zou vallen. De stem had hem er alles over verteld, en hij keek er lichtelijk naar uit. Hij zou er gewoon om moeten lachen, om de onschuldige reacties van zijn broertjes en zusjes wanneer ze voor het eerst dat witte spul zouden zien. En hij? Hij niet. Hij zou zich gedeisd houden, zodat ze hem niet zouden aanzien als een zwakkeling. Hij hield zijn emoties voor zichzelf, het enige kleine beetje emotie dat je bij hem zag was óf gespeeld óf een kille en angstaanjagend grimas. “Ah, goede morgen Cethin.” Cethin bewoog niet, liet niet merken dat hij iemand had gehoord. Wetend dat het uit zijn hoofd kwam. “Goedemorgen.” Klonk hij kortaf. Hij keek naar buiten, zijn ijsblauwe ogen naar de kille lucht starend. “Ben je klaar om te gaan?” Cethin zei of dacht niets en stond op, zijn staart sloeg hij enkele malen heen en weer terwijl hij de den uitliep. Het was nog lekker donker buiten, fijn. Nu sliep bijna iedereen nog. Zachtjes grinnikte hij. En dat noemde zich de bloodclan? Het waren gewoon een stelletje slaapkoppen die niets te doen hadden en gewoon een toneel spel speelden. Dat de clankatten híer bang voor waren begreep hij dus niet. Hij liep rechtstreeks naar de uitgang van het kamp. De uitgang die hij al meerdere malen gepasseerd had. Het leek allemaal zo simpel te zijn nu. De eerste keer leek zo moeilijk tegenover die van nu, dit was gewoon veel te makkelijk! Zijn moeder zou hem in ieder geval niet tegenhouden. Ze was een van die zwakke poezen die hier op aarde rondliepen, hij waardeerde en respecteerde haar dus nooit. Ze zou voor hem werken, en hij zou haar bevelen geven. En niet andersom! Een geur drong zijn neusgaten binnen, waardoor zijn kleine pupillen vergrootten. "Rogue.." Fluisterde hij zachtjes, zijn oren gleden wat naar achteren terwijl hij in de dichte bosjes schoot en zijn borst tegen de grond aanduwde. Een koude grimas verscheen op zijn gezicht. Let the games begin. Toen hij de kater zag bekeek hij hem goed. Dit beest was nog geen jaar oud! Hij kon hem vast makkelijk aan. “Speel het goed, Cethin. Je weet wat we geoefend hebben.”Klonk de stem door zijn hoofd. De jonge kater knikte zachtjes en besloop de kater stilletjes van achteren. De kater had hem niet eens in de gaten! Hij stond dan ook uit de wind, waardoor de kater hem niet kon ruiken. Een luid gegrom en gesis gleed uit zijn bek. Hij liet duidelijk merken dat hij er was. Snel en lenig schoot hij naar voren, duwde zijn kleine tandjes in een van de poten van de kater en rende snel tussen zijn achterpoten door waarna hij de buik van de kater kort open haalde door zijn nagels erover heen te gaan. Snel rende hij onder de kater vandoor en draaide hij zich vrijwel meteen weer tot de kater. Hij mocht hem niet uit het oog verliezen, want katten konden je het makkelijkst aanvallen van achteren. Want dan zag je ze nooit aankomen.