And again my prey is running away

I N N E R P A W

Bladeren vielen langs haar pik zwarte vacht. Haar ijs blauwe ogen staken als een stel lichtjes van haar zwarte kop af. Haar lange staart zwiepte een keer heen en weer terwijl ze een stap naar voren zetten. Haar ogen bleven op de rat gericht en vervolgens zette ze nog een stap naar voren. Ze dacht even aan Flamepaw, de kater die ze nu al beschouwde als haar partner, maar wegens de warrior code konden ze nog niet officieel partners zijn, maar zij vond dat de Warrior Code dat helemaal niet bepalen kon. Ze zette nog een stap naar voren en snoof de geur eens op. Vanavond zou ze weer naast Flamepaw in haar nest liggen, maar nu nog niet, ze was op jacht gestuurd, dus moest ze dat doen, en deze rat was daar de dupe van. Arme, arme ziel. Ze deed weer een paar stappen naar voren en staarde naar wat het dier deed. Het dier deed nog wat de druk om meteen te bespringen, dus moest ze even wachten. Innerpaw siste zacht toen het dier weer een stuk naar voren schoot, de apprentice sloop er met wat snelle passen meteen weer achter aan en stopte toen weer kijkend naar wat het dier deed. Ze wachtte af op het perfecte moment, die nog ver weg bleek te zijn, want het dier schoot meteen weer tussen de bladeren waardoor Innerpaw het dier weer kwijt was. Innerpaw sloop er weer snel op af. En uiteindelijk was het moment daar. Ze ging in de houding staan om te springen, ze sprong, en toen sprak een bekende stem haar aan waar door ze schrok, verkeerd op het dier lande, en de rat schoot weg tussen de bladeren door richting een hol, en Innerpaw was haar prooi kwijt. "En alweer ben ik mijn prooi kwijt..." sprak ze luchtig, een tikkeltje geïrriteerd.

-Silverpaw'
Take the time of your life...
Before you know, it is over...

Hij bleef stokstijf staan en veroerde geen vin, terwijl zijn ogen van links naar rechts schoten. Een geur was zijn neus binnengedrongen en er zou een eekhoorn, niet zo heel ver weg, zich moeten bevinden. Na een tijdje zag hij hem zitten, een eikel lag naast het diertje en het was druk bezig een gat in de grond te graven, vlak naast een oude dennenboom die over een jaartje wel zou omvallen. Stil sloop hij dichterbij, gefixeert op de eekhoorn die maar een tiental meter van hem vandaan stond. Voorzichtig plaatste hij zijn poten op de zachte grond van dennennaalden, altijd zorgvuldig afwegend waar hij hem deze keer zou plaatsen. Het was windstil geworden en zijn geur werd dus ook niet verspreid. Maar die van de eekhoorn ook niet, hij moest vertrouwen op zijn ogen en gevoel deze keer. Toen hij op een tweetal vossenstaarten van het diertje stond, maakte hij zich rustig klaar voor een sprong. 'Drie, twee, een,' fluisterde hij zo zacht als de wind en daarna sprong hij. Eigenlijk sprong hij iets te ver, maar hij wist de eekhoorn met zijn klauwen nog van de grond te maaien en klapte daarna met het dier op de grond, welke op slag dood was. Het had niet kunnen schreeuwen voordat ze samen op de grond belanden, maar heel veel prooi zou er door de harde plof ook niet meer zitten.

Even zuchtte hij en nam de eekhoorn in zijn bek, waarna hij op weg ging terug naar het kamp. Na een tijdje gelopen te hebben, zag hij in de verte een kat staan, zwarte vacht. Rustig kwam hij dichterbij en haar geur drong zijn neusgaten binnen. Een poes van ongeveer 6 manen, dat was het. Direct sprong Fallen in zijn gedachten. Het kon Fallen best zijn, de zwarte vacht, de leeftijd... Voorzichtig kwam hij dichterbij, 'Hey' zei hij en zag dat ze toen net was gaan springen, hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Hij had natuurlijk eerst moeten kijken of ze nergens mee bezig was. Hij hoorde het geritsel van het dier dat wegstoof en daarna de stem van de poes. "En alweer ben ik mijn prooi kwijt..." sprak ze luchtig en een tikkeltje geïrriteerd, ze had een iets andere stem dan Fallenpaw, maar hij kon zich natuurlijk ook vergissen. Was dit Fallen of iemand anders? Voorzichtig liet hij zijn eekhoorn op de grond ploffen. 'Oh s..sorry' stamelde hij, 'Ik had niet door dat je aan het jagen was' Zijn oog viel weer op zijn eigen eekhoorn die hij, met wat geluk, had weten te vangen. 'Anders mag jij wel doen alsof dit jouw prooi was' zei hij stil en duwde met zijn poot de eekhoorn in haar richting, de vraag of dit Fallen was, bleef maar in zijn hoofd cirkelen. Alles leek te kloppen, maar toch was er iets wat hem deed twijfelen. Wie was deze poes toch?

- Silver is een beetje mijn Inspikatje x'D -

I N N E R P A W

Het geritsel van haar prooi rende weg tussen de bladeren het holletje in, en verslagen keek ze naar waar de prooi verdwenen was. Ze zuchtte, iemand had haar weer gestoord, en toen ze haar kop om draaide herkende ze die iemand als Silverpaw, waar Fallenpaw de laatste tijd veel mee om ging. 'Oh s..sorry,' stamelde Silverpaw. 'Ik had niet door dat je aan het jagen was,' vervolgde Silverpaw. Innerpaw keek naar de eekhoorn die Silverpaw zelf gevangen had. Innerpaw draaide zich helemaal om en ging zitten, zij zelf leek heel veel op haar tweeling zus Fallenpaw, ze was dus ook benieuwd wat Silverpaw dacht, die duidelijk niet zeker wist met wie hij nu te maken had, en dat vond Innerpaw altijd wel grappig, dat was leuk aan tweeling zijn, al kon het ook heel erg vervelend zijn. 'Anders mag jij wel doen alsof dit jouw prooi was,' stelde Silverpaw voor. Innerpaw schudde met zijn kop. "Nee, doe maar niet, die heb jij eerlijk gevangen, ik had gewoon sneller moeten zijn bij het vangen van de prooi die er zo juist vandoor is gegaan," sprak ze wenkend naar dat holletje. Ze spitste haar oren toen ze weer geritsel hoorden. Ze versmalde haar ogen en sloeg met haar staart dat Silverpaw zich stil moest houden. Ze zakte in een sluip houding en snoof de lucht op. ''-Daar ben je, je gaat geen tweede keer aan me ontsnappen, rat-'' raasde er door haar kop heen. Poot voor poot sloop ze er op af, en al snel zag ze de zelfde rat. Die was dus van haar. Ze zette af met haar achter poten, hoekte het dier om hoog, zelf belande ze op haar rug en het dier viel in haar bek. Meteen zette ze haar kaken op elkaar zo dat het dier dood ging. Innerpaw strompelde overeind en liep met het ratje in haar bek terug naar Silverpaw. "Zie, die eekhoorn van jouw heb ik niet nodig," grinnikte ze terwijl ze de eekhoorn voor haar poten neer gooide. "Zin om samen te jagen?" stelde ze voor. Het was altijd wel leuk om wat samen met je den maatjes te doen, misschien moesten zij, Fallenpaw, Flamepaw en Silverpaw eens wat met z'n vieren doen, tenslotte voelde ze toch al iets op bloeien tussen Silverpaw en Fallenpaw, eigenlijk waren het enkel vermoedens, maar het zou wel leuk zijn. Tenminste, dat vond zij.

Take the time of your life...
Before you know, it is over...

De poes schudde met zijn kop. "Nee, doe maar niet, die heb jij eerlijk gevangen, ik had gewoon sneller moeten zijn bij het vangen van de prooi die er zo juist vandoor is gegaan," sprak ze wenkend naar dat holletje. Hij zag dat ze haar oren spitste toen er plots weer wat geritsel klonk. Al snel stond ze in sluiphouding en sloop ze in de richting van het geluid. Ze had hem het teken gegeven stil te zijn en dat was hij dus ook, hij wou niet een tweede keer haar jacht bederven. Al snel had de poes het dier gevangen en ze strompelde overeind en liep met het ratje in haar bek terug naar Silverpaw. "Zie, die eekhoorn van jouw heb ik niet nodig," grinnikte ze terwijl ze de eekhoorn voor haar poten neer gooide. "Zin om samen te jagen?" stelde ze voor. Hij knikte glimlachend, 'Is goed,' zei hij vrolijk, bedenkend dat hij nou nog steeds niet wist of dit Fallenpaw was. Maar iets deed hem vermoeden dat zij het niet was, de houding, ze was niet zoveel afwezig als zij was geweest de eerste keer. 'Vraagje, jij bent niet Fallenpaw hè? Want je lijkt echt op haar.' zei hij en keek haar rustig aan.

Rustig groef hij een kuiltje, legde zijn eekhoorn daar in en gooide er weer wat zand over. 'We kunnen onze prooien beter hier laten,' zei hij, 'Het is enkel een last als we ze meenemen.' Nadat ook zij klaar was begon hij rustig een beetje te lopen, 'Kom!' zei hij, waar ze nu stonden was immers geen prooi, misschien twee meter verder wel...

I N N E R P A W

Ze keek naar haar gevangen rat. Dom beest, had dat beest maar niet weer te voorschijn moeten komen. Tijdens haar jacht liet ze Silverpaw weten dat hij stil moest zijn. Innerpaw wist het dier te vangen en zei dat ze die eekhoorn van Silverpaw nu dus niet meer nodig had. Ze grinnikte. Ze wist dat Silverpaw en Fallenpaw de laatste tijd vaak met elkaar om gingen. En Innerpaw vermoedde dat binnen kort ook wel een koppeltje zou vormen. Innerpaw kon niet wachten tot ze warrior was. Ze wou zo graag haar partner schap met Flamepaw willen uiten. Ze waren nog apprentices, en het was tegen de warrior code om dan al partners te zijn. Enkel vroeg ze zich af of die regel ook bij Starclan weg kwam. Want liefde kon geen enkele regel tegen houden. Innerpaw vroeg aan Silverpaw of hij zin had om met haar te gaan jagen. Silverpaw stemde in met haar voorstel en Innerpaw zette een grijns op. 'Vraagje, jij bent niet Fallenpaw hè? Want je lijkt echt op haar.' Sprak Silverpaw. Innerpaw grinnikte. "Dat heb je goed opgemerkt, ik ben haar Tweeling zus, Innerpaw," sprak ze. Al was Tweelingzus wel genoeg geweest, want katten binnen een clan kende elkaar gewoon. Dat leerde je al vanaf kittens af aan. "Zullen we gaan dan?" Stelde ze voor. Ze nam haar rat in haar bek maar hoorde Silverpaw toen weer wat zeggen na dat Silverpaw zelf zijn eekhoorn had begraven. 'We kunnen onze prooien beter hier laten,' zei hij, 'Het is enkel een last als we ze meenemen.'[/i] Innerpaw knikte instemmend. "Daar heb je gelijk," grinnikte ze. Innerpaw maakte een gat en legde daar haar rat in, en gooide er toen wat modder en bladeren overheen. "Dan kunnen we nu gaan," grinnikte ze waarna ze de bosjes in sprong. Ze snoof eens de lucht op, maar rook niks. Dat had je als het Leadbare werd, het was nu nog Leaffall, maar binnen kort zal alles bedekt met sneeuw zijn.

Words: 330 Mood: Friendly Company: Silverpaw'

Take the time of your life...
Before you know, it is over...

- Beetje laat, sorry D: -

De poes grinnikte, "Dat heb je goed opgemerkt, ik ben haar Tweeling zus, Innerpaw," sprak ze, hij knikte, 'Ik wist wel dat het zoiets zou zijn' miauwde hij vrolijk. "Zullen we gaan dan?" Stelde ze voor, 'We kunnen onze prooien beter hier laten,' zei hij, "Daar heb je gelijk," grinnikte ze, 'Weet ik toch' grapte hij vrolijk. Innerpaw maakte een gat en legde daar haar rat in, en gooide er toen wat modder en bladeren overheen. "Dan kunnen we nu gaan," grinnikte ze waarna ze de bosjes in sprong. Een moment was hij haar kwijt, maar direct daarna liep hij vrolijk achter haar aan, toen plots een geur zijn neus in dreef. 'Een jong hert... Smaakt dat?' vroeg hij terwijl hij de geur nog een keek opsnoof. Er waren duidelijk herten dichtbij en ook jongere, maar het zou oppasen worden voor de grotere. Echter vond hij het wel leuk om eens te proberen, een jong hert vangen. Had hij in ieder geval nog nooit gedaan. Vragend keek hij Innerpaw aan, 'Want er is hier een groep herten in de buurt, moesten we dat willen.' Een vrolijke grijns sierde zijn gezicht en rustig wachtte hij haar antwoord af. Fallen zou het waarschijnlijk niet kunnen schelen dat hij met haar zus optrok, waarschijnlijk konden die twee het goed met elkaar vinden en hij wist wel dat er tussen Inner en Flame iets speelde, wat misschien ook niet verwonderlijk was. Als die twee bij elkaar waren, leken ze immers echt wat te hebben.

I N N E R P A W

Toen Innerpaw haar rat in een gat had neergelegd en er modder over heen had gelegd keek ze Silverpaw met een vriendschappelijke grijns aan. "Dan kunnen we nu gaan," grinnikte Innerpaw waarna ze tussen de bosjes verdween. Haar poten raakte het natte grond aan. Duidelijke Leaf-fall grond. Gewoon nat en klef. Maar dat hinderde Innerpaw niet. Ze wist dat het met een paar dagen niet langer meer Leaf-fall zou zijn, maar Leaf-bare, het seizoen van de sneeuw en ijs. Niet echt haar favoriete seizoen, maar ook dat maakte Innerpaw niks uit. Het boeide haar niet of het vies weer was of schoon weer. 'Een jong hert... Smaakt dat?' Hoorde ze in eens naast haar, ze draaide haar kop om om naar Silverpaw te kijken, daarna snoof ze de lucht op, de sterke lucht van onbekend dier drong haar neus gaten binnen, en ze besefte dat dat de lucht moet zijn van hert. Ze had verhalen gehoord over hoe die dieren er uit moesten zien. Maar ze had ook gehoord dat ze heel groot waren. Maar Silverpaw had jong hert gezegd, dus groot zou het dier wel niet zijn, toch? "Eens iets leuks, dat klinkt niet verkeerd," sprak ze daarna. 'Want er is hier een groep herten in de buurt, moesten we dat willen.' Vervolgde Silverpaw. Innerpaw deed een stap dichter in de buurt van de geur van de herten. "Uitdagingen loop ik niet uit de weg, so, lets go," sprak ze als bevestiging waarna ze in een sluip houding dichter bij liep. "Hoe gaan we dit aanpakken?" Sprak ze. Silverpaw was ouder, dus die zou wel weten hoe ze dit moesten aan pakken.

Words: 273 Mood: Adrenalin Rush Company: Silverpaw'

Take the time of your life...
Before you know, it is over...

Innerpaw deed een stap dichter in de buurt van de geur van de herten en er verscheen een vrolijke grijns op de kater zijn gezicht, "Uitdagingen loop ik niet uit de weg, so, lets go," sprak ze als bevestiging waarna ze in een sluip houding dichter bij liep. "Hoe gaan we dit aanpakken?" Sprak ze, even dacht hij na. Herten waren best groot, zeker in vergelijking met een kat. Een jong hert zouden ze met hun tweeën wel moeten lukken, maar dan moesten ze wel oppassen voor de groteren. Met andere woorden, ze zouden een jong moeten laten afdwalen van de rest. Liefst een beetje verzwakt. 'Nou' begon hij, 'Ik heb het om eerlijk te zijn zelf ook nog niet geprobeerd, maar we hebben de kleinste van de kudde nodig. Laat je niet afschrikken door de grootte, met ons tweeën kunnen we de kleisnte wel aan. We moeten zorgen dat deze afdwaalt van de rest, hoe maakt niet uit. Desnoods fokken we het beest op, maar gewoon zodat we uit de weg zijn van de groteren. Sommigen hebben een gewei op hun kop staan en die wil je niet door je lijf heen' Hij grinnikte even en sloop langs Inner richting de herten. Ver weg waren ze niet en vanuit de bosjes kon hij ze zien, ze stonden allemaal bij elkaar rond een van de plaatsen met water. Met zijn kop seinde hij naar de poes dat ze dichterbij moest komen, 'Zie jij toevallig ergens een kleiner hert dat niet in dat groepje staat?' vroeg hij zacht en keek rond, de groteren waren enorm, die zouden ze nooit kunnen te pakken krijgen. Hij had wel een jonkie midden in de groep gezien, die leken ze nog wel aan te kunnen. Enkel had hij er liever een buiten dat hoopje.

I N N E R P A W

Een koude windvlaag waaide door haar lange zwarte vacht. Silverpaw stond naast haar, en allebei stonden ze zo dat wanneer ze veder gingen, meteen konden sluipen. De koude windvlaag vertelde haar dat Leaf-bare inderdaad niet meer ver weg was. De geur van de herten, drong scherp tussen haar neusgaten door. Er waren zeker meer dan één, of twee, gewoon een hele kudde, een hele groep. Een Clan? Innerpaw wist het niet. Ze had ook nog nooit een hert gezien. Enkel had ze er van gehoord. Ze wist dat ze bruin waren, en jonge herten waren net zo groot als twee en een halve volwassen kat op elkaar. Kort om, groot. Maar volwassen herten konden zo wel net zo groot zijn als een paard. Ook was haar verteld over de mannetjes, die gewoon letterlijk net zo groot was al een gigantisch paard. Ook hadden ze takken op hun kop, dat werd gewei genoemd was haar verteld. Innerpaw had aan Silverpaw hoe ze het gingen aan pakken. 'Nou,' begon Silverpaw. Innerpaw keek hem aan met haar cyan blauwe ogen, exact het zelfde als de ogen van Fallenpaw. 'Ik heb het om eerlijk te zijn zelf ook nog niet geprobeerd, maar we hebben de kleinste van de kudde nodig. Laat je niet afschrikken door de grootte, met ons tweeën kunnen we de kleisnte wel aan. We moeten zorgen dat deze afdwaalt van de rest, hoe maakt niet uit. Desnoods fokken we het beest op, maar gewoon zodat we uit de weg zijn van de groteren. Sommigen hebben een gewei op hun kop staan en die wil je niet door je lijf heen,' sprak Silverpaw. Innerpaw negeerde het feit dat Silverpaw had gezegd dat ze zich niet moest laten afschrikken door de grotere herten. Ze wist al precies wat ze daar op zou antwoordden, ze hield er namelijk niet van als katten zo tegen haar praatte, als of ze de boel zou verpesten door een angst bui. Maar ze negeerde het gewoon. Dus ze moeten een jong hert weg lokken van de grotere herten. En natuurlijk was haar gewaarschuwd voor de grote mannetjes. "Oké," begon ze. Ze sloop wat dichterbij om wat meer zicht op de herten te hebben. Het jong waar Silverpaw had gespot zag zij ook. Ze liet haar cyan blauwe ogen over de kudde herten heen glijden en haar ogen bleven haken bij een ander jong. Die stond wat meer afgelegen. Ze keek nog één keer rond of ze een betere kon vinden, en ze liet het bij de hert die wat meer afgelegen van de groep lag. Er nog wel dicht bij, en er was ook een grotere man die zat te grazen. Maar het was die of het hertje midden in de groep. 'Zie jij toevallig ergens een kleiner hert dat niet in dat groepje staat?' Vroeg Silverpaw. Innerpaw knikte en wees met haar snoet naar de hert waar het volwassen mannetje bij stond. "Kijk daar," sprak ze. Ze keek naar Silverpaw, wachtend op goed keuring. Een golf van adrenaline gleed door haar lichaam heen, ja, ze vond dit leuk. En dit was meteen ook een gelegenheid om deze kater te leren kennen. Tenslotte wist ze al dat hij met Fallenpaw om ging. En volgens mij vaak ook, en ze wist ook zeker dat die twee een goede band hadden. En ja, ze moest het misschien-toekomstige-vriendje van Fallenpaw toch wel leren kennen.

Words: 563 Mood: Adrenalin Rush Company: Silverpaw'

Take the time of your life...
Before you know, it is over...

Innerpaw knikte en wees met haar snoet naar de hert waar het volwassen mannetje bij stond. "Kijk daar," sprak ze, hij grijnsde even. Als ze een hert wouden was dat wel het enige wat ze konden pakken, dus tja, een beetje actie kon nooit kwaad. Gewoon hopen dat dat mannetje niks doorhad. 'Als we er een willen, zal het die worden' zei hij, 'En ik wil er maar al te graag een' Adrenaline schoot door zijn lichaam, terwijl hij voorzichtig dichterbij probeerde te komen zonder de bosjes te verlaten. 'Hoe gaan we dit oplossen' mompelde hij half tegen zichzelf en bleef zijn blik op het jonkie richten. Even keek hij Inner aan, 'Jij een idee' vroeg hij grijnzend en keek van het jonge hert naar het mannetje en terug naar Inner. Dat mannetje zat hen in de weg, ze moesten op de een of andere manier het ene hert wegkrijgen zonder dat het andere het in de gaten had en met een kudde was dat vrij lastig. Ze zaten meestal erg op elkaar gepropt. 'Heeft die gek geen dorst of zo? Dat mannetje moet gaan drinken, kom op, hup, hup' miauwde hij vrolijk, waarna hij Inner aankeek. Hij moest toegeven dat ze precies dezelfde ogen had als Fallen, maar ze voelde niet zo aan en dat maakte het verschil. 'We kunnen er als een gek op af rennen, maar ik denk niet dat dat een goed idee is' grinnikte hij, terwijl hij wachtte op een idee van haar kant.

I N N E R P A W

Ze meende een regen drup op d'r kop te voelen, en even schoten haar cyaan blauwe ogen naar de lucht. Maar de keerde haar blik al snel op de herten groep die daar rond liepen, aten en dronken. Haar ogen bleven hangen bij het herten jong waarvan zij had gedacht dat dat de beste herten jong was om als prooi te laten vallen. Tenslotte zag dat dier er ook een stuk tengerder uit dat andere jong dieper in de groep. Ze lied haar ogen over de bouw van het dier pakken, als elk hert van de kudde ging rennen zou dat dier al snel achter raken. Al snel kreeg ze velen plannen in haar kop met hoe ze dit konden aan pakken. 'Als we er een willen, zal het die worden,' zei hij, 'En ik wil er maar al te graag een,' vervolgde de kater. Een grijns ontstond rond Innerpaw's lippen. "Either as I," sprak ze sluw. 'Hoe gaan we dit oplossen,' hoorde ze Silverpaw mompelen. Innerpaw zei niks maar keek hem aan als of ze meer ging verwachten. Intussen probeerde ze haar plannetje een beetje op een rijtje te zetten. 'Jij een idee?' Vroeg de kater. Innerpaw knikte langzaam en zette de laatste puzzelstukjes op een rijtje. "Ik heb inderdaad een idee," begon ze waarna ze hem recht aan keek. "Herten zijn heel schrikkerig, heb ik gehoord uit verhalen van andere warriors en elders, één geluidje en ze zijn al alert, je zou denken dat we daar juist mee op moeten passen, maar als je dat jong een bekijkt," ze wenkte met haar snoet weer naar het jong, "Die poten zijn wat aan de kromme kant, en het beest is volgens mij kreupel, als alle herten gaan rennen zal dat dier geheid achter blijven, we moeten dus de kudde op hol laten slaan," sprak ze zelfvoldaan. "Dus, eerst maar wat herrie gaan maken," grinnikte ze. Ze stond recht op en trapte met op zet op allerlei takjes. Dit was het begin van haar plan. Wanneer de herten aan het rennen zijn, moeten ze als de Lionclan samen gaan werken en er snel achter aan gaan. Ze pakte een steentje in haar bek en sloop toen tussen de bosjes door, de herten, allemaal, keken om zich heen, en van uit de andere richting gooide het steentje tegen de herten man aan. En vrijwel meteen begon het mannetje te rennen. Domme beesten, ging er door haar kop heen, ze richtte haar cyaan blauwe blik op Silverpaw, en begon zelf vrijwel meteen er achter aan te rennen. "Nu moeten we het jong bij de groep weg jagen, kom!" Riep ze. Ze versnelde haar pas en al snel liep ze vlak achter het herten jong. En samen moesten ze het dier weg zien te krijgen, en daar voor moesten ze er naast zien te komen zo dat het dier wel meer op zij moest gaan rennen!

Words: 483 Mood: Adrenalin Rush Company: Silverpaw'

Take the time of your life...
Before you know, it is over...

_{"Ik heb inderdaad een idee," begon ze waarna ze hem recht aan keek. "Herten zijn heel schrikkerig, heb ik gehoord uit verhalen van andere warriors en elders, één geluidje en ze zijn al alert, je zou denken dat we daar juist mee op moeten passen, maar als je dat jong een bekijkt," ze wenkte met haar snoet weer naar het jong en ging rustig door "Die poten zijn wat aan de kromme kant, en het beest is volgens mij kreupel, als alle herten gaan rennen zal dat dier geheid achter blijven, we moeten dus de kudde op hol laten slaan," sprak ze zelfvoldaan. "Dus, eerst maar wat herrie gaan maken," grinnikte ze. 'Met plezier' sprak hij vrolijk, trapte op takjes, rolde wat stenen om ver welke met een plof iets verder tot stilstand kwamen en schudde wat aan de takken van de bomen. Hij wist dat als de herten wegliepen het een kwestie was van samenwerken om het jong te vangen, dus hield tegelijk de kudde goed in de gaten, samen met waar Inner was. Deze pakte een steentje in haar bek en sloop toen tussen de bosjes door, de herten keken om zich heen, en van uit de andere richting gooide het steentje tegen de herten man aan. En vrijwel meteen begon het mannetje te rennen. Een vrolijke grijns verscheen op Silvers gezicht, dom kon ze haar zeker niet noemen. "Nu moeten we het jong bij de groep weg jagen, kom!" Riep ze. Hij knikte kort en liep hard langs de bosjes, scherp het jong in de gaten houdend. Gelukkig was het dier niet al te snel en wist hij na even gelopen te hebben er naast te komen, voor hem was het een snel dier en hij had soms een beetje moeite om er naast te blijven lopen, maar het lukte wel. Beetje bij beetje ging hij dichter naast het dier lopen dat steeds verder en verder naar een kant moest afwijken daardoor. Het was duidelijk bang aan het worden, 'Als we nog te lang wachten gaat het nog om hulp roepen' riep hij en keek even naar het water. Het zou het jonkie in ieder geval moeten afremmen. Nog een klein beetje en het zou in het water lopen. In geen mum van tijd lukte dat ook, het dier moest trager lopen doordat het vrij diep in het water terecht kwam en de schreeuw om hulp, was te zacht. Het was duidelijk dat het dier beetje bij beetje zwakker werd. Ze moest nu hun kans grijpen, het dier zou zichzelf kunnen verdrinken en dan was het vaarwel hertje. Even keek hij Inner aan, 'Nu moeten we proberen het toch een beetje uit dat water te krijgen' grinnikte hij, 'Kan jij goed zwemmen?' Een vrolijke grijns stond op zijn gezicht terwijl hij haar aankeek.}

||Mood:: Adventurous 'nd Defiant||Company:: Silverpaw
'||Words:: 587||
Innerpaw vertelde haar idee over hoe ze het konden aan pakken om dat herten jong te vangen. Het idee van de gezichten die de warriors zouden trekken wanneer ze het kamp in zouden komen gaf haar een warm en fijn gevoel. Ze legde uit dat ze eerste herrie moesten gaan maken om de kudde op hol te laten slaan, daarna wanneer ze gingen rennen moesten ze er achter aan rennen zo dat ze wanneer het herten jong achter ging raken ze zich er meteen op konden storten. Het herrie maken ging prima, maar dat was ook niet moeilijk voor een stel apprentice die nog jong waren, nog lang niet volgroeid, dus nog zeker kinderlijk waren. Ze gingen op takjes staan geritsel maken, en uiteindelijk besloot Innerpaw om een steen tegen het mannetje aan te gooien, en dat hielp, het mannetje schrok zich de pleuris en rende er vandoor, waarna direct er na de rest van de groep er ook vandoor ging, en op dat moment schoot Innerpaw naar voren, ook Silverpaw was begonnen met rennen. "Nu moeten we het jong bij de groep weg jagen, kom!" Riep Innerpaw uit naar Silverpaw. Ze keek over haar schouder om te kijken of Silverpaw haar gehoord had, en dat was dus het geval. Het herten jong was niet het snelste dat Innerpaw had mee gemaakt, maar voor een mank beest was het zeker ook niet een langzaam ééntje. Ze rende zo snel dat ze haast het gevoel kreeg dat ze vloog, en het koude weer leek ook geen enkel effect meer op haar te hebben, ze had het warm, en dat kwam puur om dat ze goed in beweging was. Dank aan mijn mentor dat 'i me zulke goede conditie training heeft gegeven, ging er door haar kop heen. Nu ze naast het hert rende en Silverpaw ook wist ze niet precies hoe ze het dier neer moesten halen. Maar ze hadden nu niet de tijd om dat de overleggen. 'Als we nog te lang wachten gaat het nog om hulp roepen,' Sprak Silverpaw. Innerpaw knikte kort, ze sprong tegen het herten jong aan die uit de bocht schoot en de andere kant op begon te rennen. Innerpaw struikelde bijna en raakte ook zeker wel een tree-length op afstand, maar ze wist zich al snel weer te herstellen en dichterbij te komen. Innerpaw zag hoe Silverpaw het dier naar het water toe leidde. Innerpaw rende er achter aan. Innerpaw kwam tot stand toen ze bij een meer water aan kwam waar Silverpaw al stond. Hijgend kwam Innerpaw tot stand en ze keek met vernauwde ogen naar Silverpaw toen ze de volgende woorden hoorde. 'Nu moeten we proberen het toch een beetje uit dat water te krijgen,' sprak Silverpaw. "Lekker ben jij," sprak ze een tikkeltje sarcastisch, maar zeker niet gemeen bedoeld of zo, er lag ook nog zeker wel een toon van joy in haar stem. 'Kan jij goed zwemmen?' Vroeg Silverpaw. Innerpaw vernauwde haar ogen en wierp hem een "dankbare- blik" toe. Innerpaw deed een stap naar voren. "De volgende keer mag jij het water in," sprak Innerpaw. Ze keek hem kort uitdagend aan en zette toen een poot in het ijs, maar dan ook ijs koude water. "Seriously, als ik het water in ga krijg ik straks nog white-cough," sprak ze. Ze dacht even na. "Dit moeten we samen doen, mochten we het snel willen doen en ziekte willen voorkomen," sprak ze waarna ze haar poot uit het water haalde en hem aan keek met een plagerige blik.

_{Innerpaw vernauwde haar ogen en wierp hem een maar al te dankbare blik toe. "De volgende keer mag jij het water in," sprak ze. Hij grinnikte, 'Dat zullen we dan wel weer zien' grapte hij en keek rustig toe hoe zij haar poot in het ijswater stak, "Seriously, als ik het water in ga krijg ik straks nog white-cough," sprak ze. "Dit moeten we samen doen, mochten we het snel willen doen en ziekte willen voorkomen," sprak ze waarna ze haar poot uit het water haalde en hem aan keek met een plagerige blik. Even hield hij zijn niet-begrijpend schuin, maar al snel snapte hij het weer, 'Moet dat nou?' vroeg hij en keek grijnzend naar het beest, dat zo ongeveer aan het doodvriezen was. 'Nou vooruit dan maar, heb immers nou niet gigantisch veel zin in een diepvriesmaaltijd, als we snel zijn is het nog een beetje warm.' Hij grinnikte even en zette ook een poot in het water, 'Drie' telde hij af, 'Twee, een, nu!' zoals afgesproken, of in ieder geval, volgens hem de bedoeling was, zette hij een stap in het water, liep weer achter het hert en probeerde het het water uit te krijgen. Enkel was het ontzettend koud en zowel hij als het hert waren niet echt snel dat water uit. Enkel wou hij geen kou vatten...
- Flut >< -}

||Mood:: Satisfied||Company:: Silverpaw'||Words:: 373||
Een rilling gleed door haar lichaam toen haar pootje het ijs, maar dan ook ijskoude water aan raakte, ergens veder op het meer was een ijs vlak te zien, maar het was zo wel te zien dat het niet zulk dik ijs was als dat je bij Riverclan en andere territoria kon vinden, misschien dat het nog eens echt ijs zou worden. Innerpaw zei tegen Silverpaw dat hij de volgende keer het water in mocht. Maar al snel bedacht Innerpaw zich dat ze beter met z'n tweeën konden, hoe moest ze in Starclan's naam zo'n beest alleen uit het water sleuren? Het mocht dat een jong zijn, het was wel een groot jong. "Seriously, als ik het water in ga krijg ik straks nog white-cough," sprak ze waarna ze hem met een blik aan keek. "Dit moeten we samen doen, mochten we het snel willen doen en ziekte willen voorkomen," sprak ze wat serieuzer. 'Moet dat nou?' Vroeg Silverpaw. Innerpaw knikte en gaf hem een por met haar voor poot. 'Nou vooruit dan maar, heb immers nou niet gigantisch veel zin in een diepvriesmaaltijd, als we snel zijn is het nog een beetje warm.' Sprak Silverpaw. Innerpaw grinnikte toen Silverpaw er mee instemde. En toen begon Silverpaw af te tellen met, drie, twee, en één, en Silverpaw ging het water voorzichtig in, gevolgd door Innerpaw die haar tanden stijf op elkaar neer plakte. Koud water ging tussen haar dikke vacht op en rilling gleden over haar ruggen graat. Ze sjokte koud door het water heen en greep het dier bij de nek. Het dier spartelde heen en weer en maakte hese kreet geluiden. Het dier was duidelijk verzwakt, maar medelijden voelde Innerpaw niet. Samen wisten ze het dier weer op het land te krijgen. Ze keek naar Silverpaw. "Samen," stelde ze voor. Niet echt wachtend op een antwoord stak ze haar nagels in de nek en probeerde ze ook met haar tanden de slag ader te raken. En even later, was het dier gestopt met spartelen. Ze keek met een voldane blik naar Silverpaw. "Het is ons gelukt, we hebben een hert gevangen! Deze moeten we echt samen naar het kamp brengen, iedereen zou trots op ons zijn!" Sprak ze opgewonden.

_{Met wat getrek en geduw kregen ze het hert eindelijk aan land, "Samen," stelde de poes voor. De kater knikte en zag hoe zij haar nagels al in de nek van het dier boorde, direct sloeg ook hij zijn klauwen uit en duwde die in de nek. Niet veel later, na nog wat laatste stuiptrekkingen, lag het dier voor hen, morsdood. Hij voelde hoe twee voldane ogen zich in zijn vacht boorden en direct keek hij op, waar hij Inners ogen zag. Even blauw als die van Fallen, "Het is ons gelukt, we hebben een hert gevangen! Deze moeten we echt samen naar het kamp brengen, iedereen zou trots op ons zijn!" Sprak ze opgewonden en de kater grinnikte, 'Dat lijkt me wel een leuk plan! Dan zullen we maar alvast beginnen met slepen?' stelde hij grinnikend voor en pakte het dier alvast vast, 'Nu hebben we wel weer wat eten voor de komende dagen in Leafbare' miauwde hij vrolijk tussen zijn tanden door. Het zou nog een eindje zijn naar het kamp, maar het was de moeite waard. Dat wist hij gewoon. Dit dier mocht dan wel zwak zijn, er zat wel wat vlees aan, dus ze moesten niet zeuren. Zoveel vlees zat er niet aan een eekhoorn of een konijn, laat staan aan een muis. Zou vos eigenlijk smaken? Afgezien dat je het moeilijk kon vangen natuurlijk, zou het lekker zijn? Ja, het was waar, soms sloegen zijn gedachten een beetje op hol. 'Op dit tempo zijn we morgen nog niet in het kamp' grapte hij en begon wat harder aan het beest te trekken. Liever nu een grote inspanning dan een lange.}

||Mood:: A bit tired, but happy||Company:: Silverpaw'||Words:: 297||
Innerpaw keek recht in de ogen van Silverpaw, en voelde hoe vreugde haar lichaam deed tintelen, ze had een hert gedood, samen met Silverpaw, maar toch was het wel een hert, genoeg vlees om de hele clan mee te voeren! En dat gevoel deed Innerpaw gewoon helemaal goed voelen. "Het is ons gelukt, we hebben een hert gevangen! Deze moeten we echt samen naar het kamp brengen, iedereen zou trots op ons zijn!"[/i] Sprak Innerpaw vol vreugde. 'Dat lijkt me wel een leuk plan! Dan zullen we maar alvast beginnen met slepen?' Stelde Silverpaw voor. Innerpaw knikte en pakte het dier vast. 'Nu hebben we wel weer wat eten voor de komende dagen in Leafbare' Sprak Silverpaw. Innerpaw knikte instemmend. [b]"Wat jij zei, dacht ik," miauwde ze. Met het dier in haar bek sleepte ze het dier naar het kamp toe, op een slakken tempo. Als ze zo door gingen waren ze in newleaf pas terug in het kamp en was het vlees allang weg gerot. Innerpaw spande haar spieren en hees het dier om hoog waarna ze wat meer tempo er in begon te steken, als ze zo door gingen warren ze misschien net eind leaf-bare in het kamp. Nee het schoot gewoon niet op. 'Op dit tempo zijn we morgen nog niet in het kamp' Sprak Silverpaw. Innerpaw knikte instemmend en spande haar spieren nog meer in om het dier naar het kamp te krijgen.
En na misschien een heel wat uren gelopen te hebben kwamen ze toch uiteindelijk dicht bij het kamp. Innerpaw keek naar Silverpaw en liet het dier los. "We zijn er bijna," snorde ze. Ze heeg even en pakte daarna het dier weer vast, waarna ze weer begon te trekken. Ja, zo kwamen ze er wel, en de clan zou trots zijn.

Note:: Zullen we hier na nog één topic in het kamp openen waar Innerpaw nog apprentice is met dat hert, of is dat overbodig?||

Onderwerp: Re: And again my prey is running away