[Kittypet evenement] A Christmas for Cats

.:|Kittypet event|:.
A Christmas for Cats

https://www.youtube.com/watch?v=Y_23xi9ck10&list=UU9PEibgWOqZ-1I1JdxRmr6g&index=2

De spiegel gaf de tweebenen een beeld van zichzelf. Ze draaiden zich, wentelden zich in rare hoeken en bestudeerden zichzelf en hun partner waarna ze kritische geluiden maakten. De twee hadden vreemde pakken aan met felle kleuren, hun haren zaten in een speciale snit en de vrouw wankelde bovenop haar rare, leren poten die bij de enkel een lang punt hadden. Brandon bekeek het vanaf afstand en vernauwde onbegrijpend zijn nachtblauwe oogjes. Zijn staart zwiepte verveeld heen en weer en Bran kneedde de koude vloer met zijn poten. De laatste tijd hadden zijn baasjes weinig aandacht voor hem, ze hadden het te druk met dingen aan doen en elkaar inspecteren. Soms reden ze weg in hun monster waarna ze terug kwamen met zeker twintig verschillende tassen. Als Brandon er in wou kijken kreeg hij een tik tegen zijn oren en grauwden de twolegs kwade dingen. De twee gaven hem enkel aandacht als hij iets fout deed, zelfs een klagelijke mauw was genoeg om hun woede op te wekken. Lichtvoetig trippelde Bran naar hen toe, zijn pootstappen maakten geen geluid op de kille vloer. Hij kondigde zichzelf aan met een pril gepiep, het was een snoezig geluid. Het katertje kwam tussen hen in staan en streek liefdevol langs hun benen. De man boog zich naar Brandon toe en kietelde hem achter zijn oren. De Kittypet liet ter compensatie een warm gesnor horen. Zijn baasje zette een vriendelijk gezicht op en aaide Bran zachtjes waarna hij rare woordjes brabbelde. De kat verstond er amper iets van, maar het klonk teder. De man wende zich terug af van zijn huisdier, zei iets tegen zijn vrouw en verliet samen met haar de kamer. Brandon hobbelde snel achter hen aan terwijl het belletje aan zijn halsband luid tinkelde. Toen hij de gang binnenkwam sloeg een kille tochtvlaag hem in het gezicht, er verscheen kippenvel op zijn huid en hij voelde hoe zijn lijf prikte. De tweebenen stonden bij het gat van de open deur, ze mompelden elkaar stil dingen toe en wreven in hun poten. Brandon liet een zacht gemauw horen. De vrouw draaide zich om, maakte een sis geluid en verjoeg hem uit de gang door in haar handen te klappen. Toen hij zijn kop terug om de hoek stak waren de tweebenen verdwenen en de deur dicht. Mokkend keerde Bran terug naar zijn mand.

"Stomme twolegs", murmelde hij. Bran dribbelde wat rond door het huis, zijn pootstappen waren zwaar en nonchalant, het deed hem geen zak wat hij nu wel en niet mocht doen. Steeds moest de kittypet binnen blijven en keurig in zijn mandje blijven liggen, alsof Brandon niets anders te doen had en hij nergens goed voor was. Wat was dat nu voor leven? Als de tweebenen ergens naar toe gingen mocht het katertje nooit mee, als ze iets nieuws hadden meegebracht uit de stad mocht hij er niet aankomen of er werd al met schoenen naar hem gegooid. Bran mocht ook nooit eens wat. "Ik haat hen", mauwde de Kittypet kinderachtig. Alles begon hem plots te irriteren: het fletse kunstlicht van de staanlamp, de frisse geur van de dennenboom, de lelijke versieringen die overal in het huis te vinden waren en zijn halsband; vooral zijn halsband. Het dwaze ding schuurde om zijn nek en veroorzaakte een vreselijke jeuk. De huid en het haar dat er onder zat was uitgedroogd en dof. Toch was het belletje van dat alles nog het ergst. Bij elke stap die Bran zette tinkelde het, sinds dat hij het domme ding om had was rondsluipen in de tuin en vogels opjagen niet meer onmogelijk. Voor hij hén in het oog had, hadden de gevleugelde lekkernijen hem al gehoord en fladderden ze kwetterend weg. Geïrriteerd richtte de kittypet zich op het raam vallen: een verse sneeuwbui had zijn voortuin in een witte mantel gehuld en er vielen nog meer vlokken naar beneden. De hemel kleurde donkerblauw en er waren fonkelende lichtpunten in gezaaid. Er was geen maan, maar de straatlantaarns schenen fel genoeg om te kunnen zien waar hij liep. Bran glipte door het luikje en zette voorzichtig stapjes in de koude, natte sneeuw. Sinds de eerste sneeuw had hij al wel vaker in het witte spul rondgehuppeld en hoe meer hij het deed, hoe fijner het was. Eerst sprong hij gewoon wat in het rond, jagend op onbestaande prooien. Als er een dood blad naar beneden viel sprong hij er meteen naar toe en tikte er tegen tot het helemaal kapot was, maar na een tijdje was ook daar de lol vanaf. Brandon keek wat rond naar dingen die hij nog meer kon doen, met een knuffel spelen misschien of zien hoe hij van de halsband kon af geraken? Terloops viel zijn blik op de straat. De sneeuw was daar al een bruine smurrie geworden en soms raasde er een monster voorbij maar eigenlijk zag het er nog niet zo slecht uit. Nieuwsgierig als hij was sloop hij onder het hek dat de voortuin en het voetpad scheidde door en glipte weg, voor het eerst de stad in.

[OOC: Vanaf nu wordt het echt interessant xD]
De stad bleek enorm te zijn, bij elke hoek die Brandon omdraaide kwam er zeker drie nieuwe straten bloot te liggen. De gebouwen waren hoog en stonden dicht bij elkaar, ze blokkeerden het uitzicht en sloten de straten in als enorme, bakstenen wachters. Doelloos zwierf Bran maar wat rond, zonder goed te weten waar hij heen ging. Soms liep hij een stukje op de straat, soms op het voetpad en als de huizen dicht genoeg bij elkaar stonden sprong hij van vensterbank naar vensterbank, als hij er dan niet afviel tenminste. Hoe verder zijn tocht door de stad vorderde, hoe meer katten hij tegenkwam, ze leken allemaal in dezelfde richting te reizen. Het leek Brandon een goed idee om hen te volgen, aangezien hij hier zelf niets wist zijn. Na even werd hij geprikkeld door iets: een fijne geur dreef door de straten. Het rook naar gebakken vlees en vet. Brandon likte zijn dunne lippen af bij de gedachte aan vers voedsel dat niet smaakte naar muizenpoep. De geur werd sterker en de katten groeiden in aantal, het katertje vroeg zich af of het zo elke avond in de stad was. Bran sloeg nonchalant de zoveelste hoek om... ...en hapte verstomd naar adem. Voor hem lag een enorm plein, zeker vier keer zo groot als het huis van de tweebenen, dat prachtig versierd was. Een reusachtige dennenboom stond in het midden, het ding was versierd met lichtjes in alle bestaande kleuren en er hingen vele sierstukken aan. Het waren geen kleine dwaze balletjes zoals bij de twolegs maar prachtig beschilderde bollen die waren versierd met elegante patronen. De takken droegen verder nog lange slingers en waren bedekt met de sneeuw die vanuit de lucht naar beneden dwarrelde. Op de top van de dennenboom prijkte een grote, gele ster die het het schijnsel van de lichtjes in alle richtingen verspreidde. De randen van het plein stonden vol met kraampjes, het waren houten stellingen waarin lachende tweebenen drank en voedsel aan hun soortgenoten gaven. De daken waren versierd met rode en groene krullen en aan enkele voorgevels hingen zelfs rendierhoofden die gemaakt waren van stof. Overal heerste er een gelaten sfeer en weerklonk er gelach. Er werd zachte twolegmuziek gezongen door een man met een warme stem en de geur van geroosterd vlees dreef over het plein. Brandon zag overal katten: ze sloegen een babbeltje met elkaar, stolen stiekem vlees uit de kraampjes of speelden spelletjes. Met een vrolijke glimlach ging hij naar één van de groepjes toe, terwijl het belletje luid rinkelde.

[OOC: Alle Kittypets en vriendelijke rogues mogen reageren n_n]
[En dit is mijn langste post ooit :3]

_{Nieuwsgierig keek Nate op toen zijn Twoleg op stond en zich nonchalant uitrekte. Tevreden zwiepte de kater een keer met zijn staart en sloot zijn oogjes terwijl de Twoleg hem over zijn kopje aaide. Hij had het niet zo slecht, helemaal niet. Zijn Twoleg, Andrew, gaf hem wat hij wilde en liet hem met rust als hij dat wilde. De man was soms dagen weg, maar wist altijd genoeg voedsel achter te laten. Maar Nate wist soms zelf voor voedsel te zorgen, in de grote tuin achter zijn huis leefden vele prooidieren. Het huis zelf was ook niet te klein, want Nate's baasje verdiende veel met zijn werk. Toch begreep Nate niet waarom hij dan nog zo vaak tijd voor hem had. Soms was hij alleen 's avonds weg, maar soms een hele week. Nate wist wel dat hij een soort 'groep' vormde met andere Twolegs. Hij had hen wel een paar keer zien samen komen. Andrew stond weer op en maakte een vreemd handgebaar. Dat betekende waarschijnlijk dat hij weer weg zou gaan. Nate keek hem geïnteresseerd aan en legde toen zijn kopje op zijn poten. Had kwam hem eigenlijk wel uit dat Andrew wegging, want diezelfde dag nog had de Kittypet een paar andere Kittypets horen praten over een groots evenement op het stadsplein. En Andrew zou hem nooit zomaar laten gaan. Nate stond sierlijk op en sprong van de bank af. Altijd liet zijn Twoleg de deur open naar de tuin, hij was blijkbaar niet bang dat Nate weg zou lopen. Maar dat zou hij ook nooit doen. Nooit. Nate trippelde door het hoge gras en zocht de plek in het hek waar een van de planken los zat. Hij wurmde zich erdoor en kwam uit bij een met sneeuw bedekte straat. Vrolijk trippelde over het gladde oppervlak. Hij rook een paar bekende geuren van Kittypets die bij hem in de beurt woonden. Toch had hij nog nooit met ze gepraat, deels omdat hij geen echte sociale vaardigheden had.

Nate was aangekomen bij de grote straat die naar het plein leidde. Vanaf hier werd de geur van voedsel en blijdschap sterker en werd Nate er meer naartoe getrokken. Geïnteresseerd trippelde de Kittypet verder en herkende een paar schaduwen als katten. Hij stak zijn staart wat omhoog en keek om zich heen. Hoe dichter hij bij het plein kwam, hoe meer katten er verschenen. Nog steeds had hij niet veel zin om zelf een gesprek te starten, laat staan helemaal in z'n eentje. En toen kwam hij uit bij het plein. Zijn mond viel open bij het zicht van de prachtig versierde boom. De dennenboom was gigantisch en versierd met de prachtigste lichtjes die er waren. Kleurrijke slingers lagen op de takken en de sneeuwvlokjes die naar beneden dwarrelden gaven een rustgevend effect. Nate trippelde door zonder nog naar beneden te kijken en hield zijn blik gericht op de prachtige boom. Maar toen kwam hij net op tijd tot stilstand. Hij was bijna tegen een kleine kater aangebotst. Wat beschaamd ging hij zitten en keek de Kittypet vriendelijk aan. "Hey," Zei hij wat luchtig en keek nog een keer naar de boom. Hij vergat de kou en het feit dat er ook nog andere katten waren. Als hij die zou opmerken, zou zijn nervositeit alleen maar terugkomen. "Echt een prachtige boom," Deze woorden waren wat zacht uitgesproken, maar hij had wel het gevoel dat de jonge kat hem gehoord had.}

Coconut lag in zijn mandje. Hij zag zijn huismens wat voedsel in zijn etensbakje doen en daarna de trap op stormen. Wat ging die doen ? Zijn huismens was nog een jonge mens, hij was er heel goede vrienden mee geworden. Hij zat graag bij hem binnen voor het vierkante beeldscherm of voor de open haard zoals zij het noemden. Hij had wel eens katten ontmoet die geen huismensen hadden maar dat kon hem niet schelen, hij had wat hij wou. Een rustig leventje, zonder je eigen eten te moeten vangen, zonder te moeten vechten en zonder anderen hun bevelen op te volgen. Hij kon doen en laten wat hij wou. Hij hoorde Thomas zijn baasje met zijn ouders naar beneden komen. Ze hadden allemaal een raar kostuum aan, en begonnen dan uit een kast schoeisel en een jas te pakken. Wat gingen ze doen ? Nieuwschierig kwam hij naar hen toegestapt nadat hij wat van zijn voedsel had veroberd. Maar de ouders van Thomas deden de deur dicht. Dan gingen ze weg, ze stapten in hun auto en ze reden ermee weg. Dit was niet wat Coconut gewoon was. Maar hij was niet een poesje om aan te pakken zonder handschoenen. Hij nam een grote aanloop en sprong op het kleine muurtje naast de deur. Hij klom op de deurklink en die zakte in, dan was de weg open naar de vrijheid.

Coconut was buiten, hij liep maar wat, hij ging wel zien waar zijn poten hem naar toebrachten. Maar toen zag hij 2 katten door zijn straat wandelen. Hij kende ze niet bij naam maar hij had ze wel eens eerder in zijn straat zien spelen. Hij besloot rap om ze stiekem te achtervolgen. Door struiken en grasvelden, raar-gevormde bomen volgde hij hen terwijl er een loeiharde wind opstak. Het werd steeds moeilijker hen te zien in het donker en hun geurspoor te volgen. Coconut was ook nog maar een jonge kat dus had ook niet zo veel kracht om hen te volgen. Toen er nog zo'n harde windstoot kwam gaf hij het op. Straks wist hij de weg niet meer naar huis. Maar toen hoorde hij veel katten praten, hij kon niet horen wat ze zeiden maar wel van waar het geluid vandaan kwam. Hij draaide zich om en zag licht veel licht, daartussen glansden de vacht van honderden katten in de volle maan. Ze zaten dicht tegen elkaar aangedrukt vlakbij een gigantische boom. Zo stil als hij kon trippelde hij nieuwsgierig naar de katten toe. Ze leken niet op hem te letten omdat er zoveel katten waren. Hij zag een andere kat naast hem op een andere kat botsen. Ook zij zei iets maar hij kon het niet verstaan. Dan besloot hij bij de andere nieuwkomer te gaan staan. "Hallo, ik ben Coconut, maar je mag mij ook Coco noemen. Wie ben jij en wat is er hier aan de hand ?"

Ik denk dat dit mijn langste post ooit is xD

Kijkend hoe haar tweebeen, tweebeen, voor de spiegel haar haar aan het doen was, lag Mara op het bed van tweebeen.. Ze had geen idee waarom haar tweebeen zich zo druk maakte om haar uiterlijk. Mara hoopte er snel genoeg achter te komen. Ze sprong van het bed. Haar tweebeen keek om bij het geluid van het belletje, en keek daarna gelijk weer in haar spiegel. Mara rende de kamer uit en keek naar de trap. Haar tweebeen had haar naar boven gedragen, maar om naar beneden te kunnen had ze ook weer de hulp van haar tweebeen nodig. Ze zuchtte. Ze rende de kamer van haar tweebeen weer in, en sprong weer op het bed. Ze zou moeten wachten tot ze klaar was.

Na een hele tijd was haar tweebeen eindelijk klaar. Mara sprong van het bed, en ging voor haar tweebeen staan. Haar kopje ging omhoog zodat ze het gezicht van de tweebeen zag. Een zachte mauw rolde over haar lippen. De tweebeen boog zich naar voren, en aaide haar over haar rug. Mara deed haar ogen dicht en spinde. De tweebeen tilde haar op, en liep naar de trap. De tweebeen liep de trap af terwijl ze Mara draagde. Toen de tweebeen haar weer neerzette, keek Mara naar de andere tweebenen. Die waren ook al zo netjes gekleed. Wat ging er hier gebeuren? De tweebenen deden de deur open, en liepen naar buiten. Mara rende er snel achteraan, en net voor de tweebenen de deur sloten, glipte ze naar buiten. De tweebenen hadden het al snel door, dankzij het geluid van haar belletje. Één van de tweebenen pakte haar op en wou haar binnenzetten, toen een andere tweebeen, May, de tweebeen waarbij ze op het bed had gelegen, begon te praten. Ze had geen idee wat ze zei, maar uiteindelijk zette de tweebeen haar neer. De tweebenen liepen weg, en Mara volgde ze. Ze wou, en zal weten waar ze naartoe gingen.

Mara had de tweebenen kunnen volgen tot de stad, maar daar was ze ze kwijt geraakt. De stad was enorm, ze zou hier haar tweebenen nooit kunnen vinden. Mara rende door alle straten van de stad, opzoek naar haar tweebenen. Tot ze een straat uitliep, en ze op een enorm plein uitkwam. Ze keek het plein rond. Er waren veel tweebenen, er stond een enorme denneboom, die versierd was, net als bij haar thuis, en kraampjes, waar tweebenen voedsel aan andere tweebenen gaven, maar haar eigen tweebenen kon ze er niet tussen vinden. Wel zag ze een aantal kittypets. Ook stond haar broer, Coconut erbij. Ze liep naar de katten toe.

Ze werd wakker toen ze de opgewonden stemmen van de tweebenen hoorde. Ze knipperde chagrijnig met haar oogleden en tilde mokkend haar kop op. Wat was er nou weer aan de hand? Hadden ze ruzie, maar ze kon aan het stemgeluid horen dat dat het niet was. Er stond iets te gebeuren, iets wat leuk voor de tweebenen was. Ze zuchtte en staarde toen naar de boom die naast het haardvuur in de woonkamer stond. Elke keer weer als ze er naar keek werd ze zowat verblind door het licht, van die felle zonnetjes die er in hingen. Ze snapte serieus niet waarom de tweebenen elk jaar weer zo’n ding in huis haalden. Hij ging dan toch naar een paar weken weer weg, wat was het nut daar precies van… dat snapte ze niet. Ze had wel van andere katten gehoord dat tweebenen het gezellig vonden, dat het sfeer bracht. Alleen hoe kon iets nutteloos nou sfeer brengen, een boom die toch dood zou gaan. Een boom was niet gemaakt om binnen te staan, maar dat zagen de tweebenen dan weer niet. Of het interesseerde ze gewoon niet. Elk jaar werd ze er weer kwaad om, omdat de tweebenen opnieuw een boom dood maakten. Ze hingen er rare dingen in die kapot konden gaan en zonnetjes die veel te fel waren. Nog feller als die aan het plafond hingen. Het was gewoon merkwaardig en heel erg irritant. Ze rekte zich uit en gaapte even. Toen stapte ze uit haar mand en liep naar de boom toe. Ze ging er voor zitten en sloeg haar staart op haar achterpoten. Er hingen allemaal gekleurde ronde dingen in de boom. De eerste keer dat er zo’n boom in huis gestaan had toen had ze hem kapot gemaakt. Ze had gedacht dat ze er in kon springen, waardoor hij omgevallen was. De tweebenen waren toen heel boos geweest, maar ze was zelf heel erg geschrokken. Alles was kapot gevallen en ze had haar voetkussentjes open gehaald aan het glas. Dat had haar een bezoek aan de dierenarts opgeleverd, iets waar ze liever niet aan herinnerd werd. Het had heel erg pijn gedaan en ze hadden haar in slaap gebracht. Toen had ze zich echt machteloos gevoeld. Ze had er een hekel aan om zwakte te tonen, maar tegen die slaap had ze zich niet kunnen verzetten. Nou zorgde ze er in ieder geval wel voor dat ze niet te dicht bij de boom in de buurt kwam. Ze leerde snel en zou nooit twee keer dezelfde fout maken.
Ze bewoog haar oren toen ze de tweebenen de trap af hoorde komen. Ze sprong overeind en trippelde naar de trap toe. De tweebenen kwamen lachend de trap af en gaven haar een aai over haar rug. Ze spinde terwijl ze ze nieuwsgierig aankeek. Waarom hadden ze zich zo mooi gemaakt? De vrouw droeg een gladde lichtblauwe jurk met glitters. De man droeg een donkerblauw pak. Ze zagen er heel anders uit als anders. Daardoor werd Skinny Love nog nieuwsgieriger. Wat gingen ze doen? Ze zeiden iets tegen haar in hun eigen taal, iets wat ze niet begreep. Als ze moeite zou doen om het te gaan begrijpen, dan zou ze dat best kunnen. Ze was nou al zo lang bij hen, maar ze nam de moeite er niet voor. Met klanken begreep ze genoeg, meer wou ze eigenlijk ook niet weten. Ze keek toe toen de tweebenen het huis verlieten. Misschien moest ze ze maar eens volgen. Ze sprong overeind en liep naar haar voerbakje, maar eerst wat eten. Ze keek in haar bakje, ze hadden er iets speciaals in gedaan. Er verscheen een grijnsje om haar lippen terwijl ze het vlees gulzig naar binnen schrokte. Veel beter als haar standaard droge brok. Ze likte het laatste beetje van haar lippen en liep naar het kattenluikje. Ze liet zich naar buiten glijden op de kiezels en besloot een keer gewoon over de kiezels naar het hek te lopen. Een hele uitdaging voor haar, omdat dat veel te hard klonk in haar oren. Alleen ze had niet echt het idee dat het vandaag uit zou maken of ze geluid zou maken. Er hing een opgelaten sfeer in de lucht. Iedereen was veel te druk met van alles. Misschien zou Rens wel achter haar aan komen, maar ach wat maakte het uit. Ze rook in de lucht dat er veel katten op straat waren, dus hij zou er toch wel achter komen waar ze heen ging. Even aarzelde of ze eerst naar Lilium zou gaan om haar op te halen, maar ze besloot dat toch niet te doen. Waarschijnlijk waren zo veel katten iets te veel voor de jonge kitten, helemaal de hoeveelheid tweebenen die vanavond op straat was. Ze zette haar lichaam weer in beweging en liep in de richting van het hek. Zelfs met het laagje sneeuw op de kiezels hoorde je ze nog kraken. Ze sprong op het hek en lande aan de andere kant op de stoep. Het was niet moeilijk om de tweebenen te volgen. Ze hadden een heel spoor in de sneeuw achter gelaten en hun geur was duidelijk te ruiken. Ze hadden geurtjes opgedaan. Skinny Love schudde haar kop, eigenlijk waren tweebenen best wel dom. Het leek soms wel of ze graag gevolgd wilden worden. Wie deed er nou een geurtje op, waardoor je beter te ruiken was? Ze keek even om haar heen en volgde toen het spoor van de tweebenen.
Er waren duizenden zonnetjes in de straten. Iets waardoor Skinny Love weer chagrijnig werd. Waarom banden de tweebenen in bladkaal het duister uit. Ze vond al die zonnetjes juist deprimerend. Alsof nooit de rust van de nacht, de sterren en de maan, de avond mochten domineren. Nee, tweebenen moesten overal controle over hebben leek het wel. Die poten van ze waren veel te handig, ze konden er veel te veel mee. Ze stond met een schok stil toen het plein in zicht kwam. Wat…. Wat in vredesnaam was daar gebeurt? Er stond een enorme boom op het plein. Ze dook even in elkaar van de vele zonnetjes en ronde dingen die erin hingen. Het was een kabaal hier omdat alle tweebenen door elkaar praten en er overal tafels stonden met dingen erop. Ook zag ze overal katten. Jeetje mina, dit was echt veel te druk. Ze dwong zichzelf weer normaal te gaan staan en te doen alsof er niks aan de hand was. Alleen dit was echt veel te gek. Ze had veel dingen mee gemaakt, maar dit sloeg echt alles. Welke tweebeen verzon het nou weer om met zijn alle op een plein te gaan zitten. Er liep even een rilling over haar rug, maar toen liep ze verder het plein op. Ze liep verder niet naar katten toe, zo was ze niet. Ook moest ze dit alles nog even laten bezinken. Ze ging zitten in de sneeuw en nam alles in haar op. Ze moest een kreun inhouden, nee dit sloeg echt nergens op. Waarom was ze hier ook heen gegaan, ze deed het zichzelf aan. Alleen nou kon ze niet meer terug, ze kon moeilijk weer weglopen. Er waren genoeg katten die haar kende en die hadden gemerkt dat ze er was. Ze zou zichzelf er maar doorheen moeten slaan, het was niet anders. Ze keek even om zich heen of ze haar tweebenen ergens zag, maar die waren verdwenen in de drukte. Daarom gleed haar blik maar weer naar de katten die her en der op het plein verspreid waren.

Hij kon zijn blik niet van de boom afhouden. Elke keer als Bran het vanuit een nieuwe hoek bekeek zag hij andere dingen. Sommige zaken die hij in het oog kreeg leken haast onmogelijk. Ze waren verwarrend en prachtig tegelijk en slokten al zijn aandacht op. Brandons staart zwiepte verwachtingsvol heen en weer terwijl hij zijn blik opnieuw over het hele plein liet glijden. De kater had alles al zeker vijf keer gezien en geïnspecteerd, toch vielen hem steeds nieuwe dingen op, interessante details die hij over het hoofd had gezien. In gedachten verzonken neuriede Bran wat, een zacht deuntje goed samenging met de tweebeen muziek die opstond. Hij wiegde zijn kop heen en weer en liet een schaapachtige glimlach zijn lippen naar boven krullen. "Hey", doorbrak een stem het stilzwijgen. Brandon draaide zijn kop. Naast hem stond een slanke maar grote kater. Hij had hemelsblauwe ogen en een zachte, roomkleurige pels. Rond zijn ogen zaten bruinzwarte vlekken die ook zijn oren kleurden. Zijn blik was warm en zachtaardig, maar de jonge kittypet bespeurde een nerveuze twinkeling. "Hallo", antwoordde Brandon vrolijk. Hij gaf een vriendelijk tikje met de punt van zijn staart en wachtte af tot de nieuweling iets terug zou zeggen. "Echt een mooie boom", mauwde de kater zacht, al was zijn stem verstaanbaar. Brandon knikte heftig. "Ik vind het prachtig", deelde hij blij mee. Een vraag rolde plots van zijn tong, hij flapte het er ongecontroleerd uit:"Weet jij hoe de twolegs het licht ín de lampjes krijgen?" Bran hoopte dat hij niets stoms had gezegd en draaide verwachtingsvol zijn kopje schuin. Het katertje gaf zijn metgezel de tijd om te antwoorden en liet zijn gedachten hem terug opslokken. Er was hier nog zoveel dat hij niet wist, zoveel vragen die in hem opkwamen. De jongeling wou weten waar de muziek vandaan kwam en waar er zo'n hoge bomen groeiden, hij wou ontdekken waarom ze dit feest vierden en elke kittypet afvragen die hij tegenkwam. Gelukkig bleef Brandon kalm en beschaafd, hij wist dat vreemden soms gemeen konden reageren als je je te erg opdrong. Verder viel er nog van alles te doen, de kater kon eten gaan stelen, op de kleine, houten huisjes klimmen of in de boom kruipen en van de ene naar de andere tak springen... Nog voor de grote kater een antwoord wist te geven dook er een nieuwe stem op:"Hallo, ik ben Coconut, maar je mag mij ook Coco noemen." Brandon draaide zijn kop naar het geluid toe. Een struis gebouwde kat had er zich bijgezet. Op zijn kop en oren zaten modderbruine vlekken die waren doortrokken met zwarte strepen. Hij had bleekgroene ogen die vrolijk sprankelden. Achter hem kwam een jong poesje aangesloft, al was ze nog steeds ouder dan Bran. Het was een rossig geval met lichte tabby strepen. Ze was klein van gestalte en zei niets. Coconut en de andere nieuwkomer hadden een geur die enigszins overéénkwam waar uit hij opmaakte dat ze uit hetzelfde nest moesten komen. "Hoi Coconut", mauwde Brandon vriendelijk. De jonge kater knikte verwelkomend naar hem en het katje, waarna Coco verder begon te spreken:"Wie ben jij en wat is er hier aan de hand?" Wat een heleboel vragen! Dacht de Kittypet. "Ik ben Brandon", lichte hij de twee in:"Maar wat er hier aan de hand is, dat weet ik zelf ook niet." De jonge huiskat neuriede verder, wachtend tot iemand het gesprek terug zou oppikken.

[Wat een flutje]
[Hup, hup, hup iedereen. Dit moet actiever. ;D]

Met open mond staarde de mooie lapjespoes naar de dennenboom, die midden in de huiskamer stond. De boom was versierd met lichtjes, sterretjes en glazen tweebenen, die vreemd genoeg vleugels hadden. Nieuwsgierig zwiepte Cryara met haar staart en miauwde naar haar tweebeen, die opgedoft de kamer binnekwam. Ze pakte de lapjespoes op, legde haar op de bank, naast de boom, en mompelde wat voor ze wegging. Tot Cryara’s opluchting had de tweebeen de tuindeuren opengelaten. Snel glipte ze naar buiten en rende door de sneeuw naar de houten hek. Ze sprong er zonder moeite op en sprong eraf. Ze keek met wiebelende oren het lege steegje rond en trippelde sluw verder. Na een lange tocht kwam ze het steegje uit, misschien wel twee of drie keer geschrokken door het geblaf van honden, en ze keek rillend naar het donderpad, vlak voor haar. Ze keek het pad rond en rende zo snel mogelijk erover heen. Vreemd genoeg was de donderpad niet met sneeuw bedekt, maar ze had geen zin om daarover na te denken. Ze trippelde rond, bij elk geluidje schrok ze en keek paniekerig rond. Dit was de eerste keer dat ze uit haar tuintje was, en daar was ze best trots om. Stap voor stap liep ze verder, tot ze bij een plein kwam. Haar mond viel open van verbazing toen ze al die onbekende katten zag. Dit waren meer katten dan dat ze haar hele leven ooit had gezien! Waarshijnlijk was dit een soort bijeenkomst ofzo, maar voor wat? Toen kreeg ze nóg een boom in het oog. Deze was groter dan de boom in de huiskamer en de lichtjes in de boom fonkelden. Terwijl ze naar de boom keek liep ze verder de plein op en botste tegen een onbekende kat op. Ze schreeuwde van angst en deinsde geschrokken achteruit. Ze wiebelde met zenuwachtig met haar oren en ze had haar staart half tussen haar achterpoten. ‘Sorry…’ mompelde ze en wierp opnieuw een blik op de boom, in het midden van de plein.

Eerste post met Cryara, omg!

_{Mr. Tips stond op van Beths schoot. Hij sprong op de grond en rekte zich uitgebreid uit, waarbij hij gaapte. Hij trippelde door de kamer, drentelde even rond in de keuken en liep daarna weer terug naar de woonkamer. Het was nog geen tijd voor avondeten.

In de hoek van de kamer stond een boom. Dat was nutuurlijk eigenlijk heel gek, want bomen stonden altijd buiten. Nu ja, behalve Beths kleine bonsaiboompjes dan. Maar zulke grote bomen, die hoorden toch niet in een huis? Maar Mr. Tips wist wel waarom die boom daar stond. Tenminste, hij wist het ongeveer. Het was een of ander feest vanwege de geboorte van een kind dat blijkbaar heilig was. Eigenlijk was het zijn verjaardag. De jarige zelf was echter nooit aanwezig. Hij leefde immers heel lang geleden. Mr. Tips vond het maar een beetje een vreemd gebeuren, maar ach, de mensen hadden zo hun eigenaardigheden. Bijvoorbeeld dat ze vaak vachten droegen in felle kleuren. Ze waren toch geen bloemen, vissen of tropische vogels? Gelukkig droeg Beth meestal nog best normale vachten. Ze waren meestal bruinig of grijzig en als ze wel andere kleuren droeg, dan in ieder geval niet zulke felle (als vond Mr. Tips donkergroen toch ook maar een vreemd kleurtje voor een dier). Een ander vreemd iets was dat ze altijd vachten droegen, en dat terwijl zij juist de vrijheid hadden om ze uit te trekken. Dat ze zich helemaal inpakten als het koud was kon hij wel begrijpen, maar waarom trokken ze ook van alles aan als het heel warm was? Als ze zich altijd wilden kleden, waarom hadden ze dan niet gewoon een vacht van zichzelf? Nou ja, die hadden ze wel een beetje, maar die tien korte haartjes per vierkante centimeter waren niet bepaald een vacht. Alleen bovenop hun hoofd hadden ze wel meer haar. Tenminste, de meesten van hen. Oswald had een grote, glimmende kale plek op zijn hoofd gehad, die bijna glansde als een huidskleurige kerstbal. Het was hem ook opgevallen dat de vrouwen vaak een langere vacht hadden dan de mannen. Maar goed, genoeg over dit onderwerp. Het ging over kerst.

Er stond dus een boom in de hoek van de kamer. Een kerstboom. Hij hing vol met glimmende ballen en slingers en er zaten kleine lampjes in. Het uiterlijk van de boom kon Mr. Tips niet echt iets schelen. Het ging hem vooral om die heerlijke geur ervan. Beth kocht ieder jaar een echte boom, niet zo'n vaag plastic geval, en hij geurde heerlijk. Het was een prettige bosgeur die in het huis hing en samen met de behaaglijke warmte in de kamer vormde het de perfecte combinatie van binnen en buiten.

Oswald Tips wandelde naar de deur. Hij keek om naar Beth en maakte een purrend geluidje, waarop de oude vrouw opkeek. 'Ik ben voor het eten thuis,' miauwde hij, al kon Beth hem niet verstaan. Daarna stapte hij met een waardige stap door het kattenluikje. Zodra hij één poot buiten de deur had gezet rilde hij al van de kou. Brrr. Waarom ging hij eigenlijk naar buiten?
Hij keek naar de kersenboom. Barry Jones zat op een tak en zong een liedje. Ondanks dat het nog vroeg was, schemerde het al en dat was de tijd dat de merel zong. Toen Barry hem zag fladderde hij op, maar ziend dat Mr. Tips niet op hem af kwam landde hij op een andere tak. Hij maakte het zich gemakkelijk en hervatte zijn gezang, al bleef hij met een schuin oog naar de kat loeren.

Oswald sprong op het voederhuisje dat Beth aan de schuur had gehangen. Het was een ideaal tussenstapje om bij het dak van de schuur te komen. Oswald landde met een sierlijke sprong op de tegeltjes op het dak van de schuur. Via daar sprong hij op het hekje dat om het dak heen was gemaakt ter bescherming van de mensen die op het balkondak wilden zitten. Van daar kon hij weer bij de dakgoot komen. Er zaten al heel wat butsen in het metaal, maar tot nu toe had hij het gehouden. Oswald stapte op de dakpannen en liep voorzichtig omhoog. Dit was het gevaarlijkste stukje. Als hij zijn poten niet voorzichtig neerzette zouden de dakpannen gaan glijden.
Bovenaan het dak aangekomen, wandelde hij naar de schoorsteen en sprong erop, ervoor oppassend dat hij niet door het gat naar beneden tuimelde. Toen keek hij uit over de stad. De schoorsteen was een uitstekende uitkijkplaats. Hij topje van een boom was misschien hoger, maar als hij op veilige, dikke takken wilde blijven kwam hij niet zo hoog. In het topje van de boom konden de dunne, fragiele takjes hem niet dragen en bovendien zwiepten de bomen soms erg in de wind, wat niet erg comfortabel was.

Hij keek in de richting van de binnenstad en zag de kerk. Dat was normaal. Wat er voor de kerk stond, was echter opmerkelijker. Het was een kerstboom. Een reusachtig ding moest het zijn, dat het boven de huizen uitstak. Misschien moet ik daar eens een kijkje gaan nemen, dacht Oswald.

Even voorzichtig als toen hij naar boven geklommen was, daalde hij nu weer af naar de grond. Barry Jones vloog op. Waarschijnlijk werd de merel er nerveus van de de kat zo lang in de tuin rond bleef hangen. Oswald verliet zijn tuin en trippelde parmantig door de straat. Hij hoofd was fier geheven en zijn lange staart krulde door de lucht. Zo liep hij langs De andere tuinen. De eerste tuin, die aan de zijne grensde aan de kant van de heg, had net zo'n donkergroen tuinhekje als zijn eigen tuin. De bewoners van de huizen die daarna kwamen hadden het echter een beter idee gevonden om hun tuinen onzichtbaar te maken voor voorbijgangers: ze hadden er hoge, houten schuttingen omheen geplaatst.

Oswald liep door nog meer straten. Straten met grote tuinen, straten met kleine tuinen, lage huizen met platte daken, hoge, smalle huizen met opvallend gevormde gevels. Alle soorten en maten huizen met hun tuinen kwamen voorbij.

Hij kwam aan in de binnenstad. Rustige buurten met huizen maakten plaats voor drukke winkelstraten en smalle steegjes. Oswald voelde zich er niet helemaal op zijn gemak. Hij was te druk, te lawaaiig. De etalages van speelgoedwinkels waren schreeuwerig en bontgekleurd, bij kledingwinkels stonden ze vol met aangeklede poppen. Uit kaaswinkeltjes, slagerijen en bakkerijen stegen allerlei lekkere en minder lekkere geuren op (zo had Oswald altijd al een hekel gehad aan de geur van rookworst).

Toen bereikte hij het plein. Het was hier ook druk en overal stonden kraampjes. In het midden van het plein stond de reusachtige kerstboom. Oswald vroeg zich af hoeveel dozen versiering daar wel niet in hingen. Bovenop stond een enorme piek.
Het was hier niet alleen druk van de mensen, maar ook van katten. Oswald hoorde het rinkelen van hun belletjes en het geroezemoes van hun gesprekken. Af en toe zag hij er eentje, maar dan liep er een groepje mensen langs en was hij weg. Wat een drukte. Oswald kreeg er hoofdpijn van en spijt dat hij hierheen gegaan was. Hij dook onder een kraampje. Rust. Het lawaai bleef, maar hier, waar de mensen niet kwamen, werd hij in ieder geval niet steeds bijna omver gelopen. Er botste iets tegen hem aan. Oké, hij werd hier dus óók omver gelopen. Maar niet door een mens, maar door een kat. Een lapjeskat. Oswald slikte zijn opmerking dat ze op moest passen in en groette haar. 'Goededag,' zei hij.}

[Kittypet evenement] A Christmas for Cats 2a421v

_{AJ keek met haar mond open naar de enorme kerstboom die op het plein stond. Verscheidene tweebenen verkochten spulletjes in kraampjes, en dronken chocolade melk. AJ trippelde met haar schattigste gezicht naar een kleine tweebeen, en deze gooide kraaiend van geluk een stukje koek naar haar. Vol dankbaarheid at ze het op. Een echte kerst sfeer. Het viel haar op dat haast alle katten uit de burt hier ook waren, en ze herkende de zwarte raskat waarmee ze gesproken had. Mister Oswald Tips. Ze wilde hem even gedag wensen, en liep naar hem toe. ''Gelukkig kerst feest!'' Ze glom. De lichtjes in de kerstboom leken wel extra op te gloeien, zo blij was ze. Waarom de mensen dit feest vierden wist ze niet, maar het enige wat ze ervan begreep was dat het een goeie indruk maakte op iedereen.}

‘Goedendag’ hoorde ze de kat die ze bijna omver liep tegen haar zeggen. Ze richtte haar gele ogen weer op de kat en beantwoordde zijn begroeting met een knikje. ‘Weet jij misschien waarom er overal versierde bomen zijn?’vroeg ze zacht. Ze wou niet dom overkomen. Op dat moment kwam er een andere kat aangelopen die bijna barstte van blijdschap. ‘Gelukkig kerst feest!’ hoorde ze haar zeggen. Ze had het tegen de onbekende zwarte kat. Kerst feest? Dacht ze verbaasd en keek de twee katten een voor een aan. Ze woonde bijna haar hele leven lang in het asiel en is pas net verhuisd naar haar huidige baasje, vandaar dat ze nooit over het kerstfeest had gehoord. Ze wou vragen wat het kerstfeest nu precies was maar dat durfde ze niet echt. Ze richtte haar ogen op haar poten en zwiepte nerveus met haar staart. Ze voelde zich niet echt op haar gemak hier.

Het meeste van zijn pijn was al over, en toch zat die pijn er nog in. Wanneer hij zich goed voelde kreeg hij steken, dus goed voelen kon hij niet. Het liefst wou hij binnen zijn en nu onder de kerstboom liggen. De lichtjes die zijn vacht heerlijk verwarmde, de mensen die gezellig kletste, het ijzeren ding wat warmte gaf, de tweebeners noemden het verwarming. Maar, op een of andere manier kon hij niet terug. Het zou raar zijn, en wie weet wat ze zouden denken ? Misschien waren ze hem al vergeten, al was er een plekje in Amore die dat helemaal niet wou.. Amore was helemaal vergeten dat hij liep, en was bij het plein aangekomen. Natuurlijk ! Hier stond een gigantische kerstboom ! Even rende hij, tot een steek het weer overmaakte naar lopen. Zijn bandje viel van zijn nek, maar dat boeide hem niet. Hij mocht een zwerfkat lijken, zo noemde sommige tweebeners hem toch al. Misschien ging hij niet eens terug naar zijn huis, als hij dat redde. Hij ging onder de kerstboom liggen, waarbij hij zich opkropte tot een klein bolletje.

_{De poes knikte terug. ‘Weet jij misschien waarom er overal versierde bomen zijn?’ vroeg ze. Wist ze dat dan niet? Ze had haar naam ook nog niet eens gezegd, maar Oswald zei er niks van. 'Het is Kerstmis,' antwoordde hij. 'Weet je wat Kerstmis is? Dan wordt de verjaardag gevierd van Christus, Jezus Christus, iemand die heel lang geleden leefde. Hij heeft bijzondere dingen gedaan en daarom vieren ze nu nog steeds zijn geboortedag. Blijkbaar horen versierde dennebomen bij zijn verjaardag. Misschien hield hij van dennebomen,' legde hij uit. Goed, eigenlijk wist hij helemaal niet of deze mener Christus bijzondere dingen had gedaan, maar hij nam aan van wel. Waarom zouden mensen anders na tweeduizend jaar nog steeds zijn verjaardag vieren?

Hij zag een wit met lichtbruine tabby aankomen. Hij herkende haar als de poes die hij op het kerkhof had ontmoet ongeveer een maand geleden. AJ heette ze. Blijkbaar had zij hem ook gezien, want ze kwam naar hen toe. ''Gelukkig kerstfeest!'' zei ze vrolijk. Haar sneeuw-in-de-schaduw gekleurde ogen twinkelden van plezier en er stond een grote glimlach op haar gezicht. Oswald glimlachte terug. 'Vrolijk Kerstfeest,' antwoordde hij. Hij keek naar de boom. Wat een enorm gevaarte was het toch. Hoeveel vossenlengtes slinger zou daarin zitten? Er zaten vast ook meer dan honderd kerstballen en lichtjes in. Oswald vroeg zich af hoe groot de piek van dichtbij zou zijn. Van zo'n afstand leek hij niet bijzonder groot, maar als hij onder de kerstboom stond zou het waarschijnlijk een enorm ding blijken te zijn.

Het was iets rustiger geworden op het plein. Er waren nog steeds veel mensen, maar hij kon tussen ze door kijken. Terwijl hij naar de kerstboom keek, zag hij dat er een wit met rode kat aan kwam lopen. Nou ja, lopen, hij sleepte zich zo ongeveer voort. Misschien is het niet voor iedereen zo'n vrolijk kerstfeest, dacht Oswald. Toen er een groepje mensen langsliep verdween de kater even uit het zicht, maar toen het clubje voorbij was zag hij dat de kat onder de kerstboom was neergestreken. Hij lag opgerold als een balletje tussen de laaghangende takken. Oswald keek even naar zijn gezelschap. Hadden zij hem al gezien? 'Exuseer mij, ik ga even bij de kerstboom kijken,' zei hij.

Het is vast een zwerver, dacht Oswald toen hij dichterbij gekomen was, zonder warm haardvuur om bij te liggen, zonder mensen die hem op schoot namen en hem een lekker kerstdiner voorzetten. De kat zag er in ieder geval niet uit alsof hij in een huis woonde. Hij had geen halsbandje om, al had Oswald dat ook niet, en hij was toch echt een huiskat, maar ook zijn vacht zag er uit alsof hij niet geborsteld werd. Hij zag er niet persé onverzorgd uit, katten kunnen hun vacht prima netjes houden, maar zijn haren misten iets van de glans die een geborstelde vacht had.
'Goedenavond,' begroette hij de kater, terwijl hij naast hem onder de kerstboom ging zitten. Het leek hem niet gepast de kat te begroeten met 'vrolijk kerstfeest', aangezien het wel duidelijk was dat de arme ziel het waarschijnlijk helemaal geen prettig kerstfeest vond.}

Wat gebeurde er? De kleine rosse kater werd opgetild uit het warme hok bij zijn moeder. Hij was net nog lekker bij haar kunnen kruipen om te slapen, maar hij werd niet met rust gelaten. De kleine kat miauwde luid naar zijn moeder. "Mamaaaa! Help me!" De poes reageerde er alleen maar zacht op: "Het is niets lieverd, ze brengen je naar een nieuw huis waar jij alles krijgt wat je wilt. Tot ziens, mijn zoon." En het was stil. De jonge kater miauwde nog luid en werd meegenomen in een raar voertuig op wielen. Het rommelde zo erg dat de kleine kittens miauwde van pure angst. Het bewoog hierbinnen! Hij was op de schoot van een tweebeen gezet. Hij had enorm veel namen voor de tweebenen gekregen, mensen en die dingen. Hij miauwde luid en het voertuig werd gestopt. Hij werd weer eens opgetild en naar binnen gebracht. Hij werd al snel neergezet en de kitten kroop zo snel als hij kon onder een houten kast. Hij trilde hevig en met zijn grote blauwe ogen staarde hij naar de nieuwe omgeving. Wat was dit? Hij snuffelde aan de grond en kroop voorzichtig eronderuit. Hij miauwde, maar kreeg al snel eten. Hm dit was nog wel fijn. Hij kreeg eten als hij erom zeurde en overal lagen speeltjes. Ook kreeg de kleine kitten een bandje rond zijn hals, met een belletje. Zijn naam: Simba, stond erop en het adres, moest hij kwijt zijn. Hij trippelde vrolijk naar het speelgoed en sprong door de lucht. Hij sloeg met zijn poten alle kanten op en miauwde luid en speels. De mensen waren ergens gaan zitten en waren met elkaar aan het communiceren, maar hij als kat kon hen niet verstaan. Hij keek naar een grote boom met lichtjes en ballen in die glinsterden. Hij kon zichzelf zien. De kleine kitten sprong hoog de lucht in en sloeg met zijn poten naar de bal. Deze viel al snel en vloog op de grond. KRAK! De mensen riepen razend naar de kleine kat die er meteen vandoor ging. Oh nee wat had hij nu gedaan? Hij liep een kamer in en de deur werd achter hem gesloten. De kleine kitten miauwde luid en krabde aan de deur. Hij zuchtte en draaide zich om. Hij vond het nu al niet fijn meer. Hij sprong aan het raam en staarde naar buiten. Verderop zag hij dezelfde voertuigen rijden en overal lichtjes en hutjes, of wat het ook was. Nieuwsgierig snuffelde de kitten aan het raam. Hij proefde verse lucht en meteen zag hij dat het raam openstond. En hij zat op de onderste verdieping dus de grond was vlakbij. De kleine kitten grijnsde speels en klom uit het raam. Hij sprong voorzichtig naar beneden en galoppeerde vrolijk door het gras. Af en toe schuilde hij voor de voertuigen die voorbij kwamen, maar hij liep meteen in de richting van alle lichten en hutten. Hij hoorde mensen roepen en plezier maken. Hij hield van plezier. Hij trippelde tussen de mensen door, maar meestal kroop hij onder de hutten door. Achter elke hut stond een mens. Hij deed rare dingen en riep door de menigte door. De kleine Simba trippelde naar een grote boom. Deze had ook ballen in om mee te spelen, al durfde hij nu niet meer. Hij keek nieuwsgierig om zich heen en zag een aantal katten. Wat deden zij hier? Voorzichtig trippelde hij naar de katten toe en met zijn grote blauwe ogen keek hij ze aan. "Hallo ik ben Simba, wat doen jullie hier?" Hij keek alle katten voorzichtig aan en zwiepte met zijn kleine staart heen en weer. Hij was heel erg nieuwsgierig!

Zijn ogen dicht, en voor zich zag hij alleen maar zijn baasjes. Ineens maakte een stem hem wakker uit zijn droom. 'Goedenavond,' Zei een zwarte kater, die er volgens Amore best wel stoer uit zag. Amore keek omhoog, en stond uit beleefdheid op, alhoewel hij eerst nog door zijn knieën zakte, die nog duidelijk zwak waren. "Goedenavond" Sprak hij terug. Terwijl hij rilde op zijn pootjes, wou hij nog wel beleefd zijn. "En, heb je een fijne kerst ?" Zei hij maar. Eigenlijk wou hij niet aan een 'fijne kerst' denken, maar volgens hem moest iedereen anders het nog wel hebben. Zijn verdriet zou het niet voor andere verpesten, nooit. Daar irriteert Amore zich ook altijd aan, dus waarom zou hij het zelf doen. Hij is niet gek. Of wel ? Even was hij de kluts kwijt, maar daarna keek hij weer naar de zwarte kater.

Juno werd die morgen wakker op het bed van haar kleine twoleg. De rode poes stond op en rekte zich uit. Ze sprong van het bed en trippelde naar de kamer van de grote twolegs. Ze had een mooi halsbandje op en een bedeltje van een hartje eraan. Op de achterkant van het hartje stond haar naam in goudkleurige letters. Ook haar adres stond erop. De roodwitte poes maakte haar baasjes wakker en snorde luid. Ze werd van het bed af geduwd en een paar minuten later stonden de twolegs op. Juno trippelde weer naar de kamer van de kleinere twoleg en opeens kwamen haar poten van de vloer. Ze werd opgetild door de kleinere twoleg die liefkozende woordjes tegen haar sprak. Ze ving een glimp op van het raam, de wereld buiten was wit. Juno werd meegenomen de trap af en beneden kreeg ze een schoteltje melk en een bak brokjes. De grote twolegs waren druk bezig met allerlei lekkers op de tafel zetten. Verschillende lekkere geuren drongen haar neus binnen. Juno keek op en voelde een aai van een van haar baasjes over haar kopje. Ze snorde en hoorde wat gedreun op de trap. De kleinste twoleg kwam nu naar beneden en rende naar de kerstboom. Juno bleef maar op een afstandje zitten en keek naar de gekleurde dozen die het kleine jongetje uitpakte. Zijn oudere zus zat op de bank en keek toe. Ze keek naar de keuken waar ze de twee oudere twolegs druk bezig zag. Het jongetje pakte zijn zoveelste pakje uit en Juno keerde hen de rug toe, en dronk vedder aan haar melk. Vrolijk snorde ze en even later hoorde ze de stoelen van de grote tafel schuiven, ze waren gaan zitten voor het ontbijt. Een heerlijke geur van vers vlees kwam haar neus binnen. Ze liep richting de tafel en miauwde zachtjes. Een hand streek over haar kopje en ze kreeg een stukje van het vlees. Voldaan ging ze op de warme zachte bank liggen. Ze keek naar de kerstboom, die was versiert met glimmende ballen en gouden slingers. Twolegmuziek klonk door het hele huis heen. Juno keek rond en op dat moment kwam de wat oudere twoleg naar haar toe. Ze was ongeveer 12 jaar. Juno spinde toen ze weer wat aaien over haar kop voelde en op dat moment legde de twoleg wat voor haar neer. Juno keek verwonderd van het ding. Ze snuffelde eraan, dat rook lekker. Meteen wist ze het, kattenkruid! Als je Juno ergens wel blij mee kon maken was het wel kattenkruid. Vrolijk hapte ze in het zachte speeltje en begon op een hoekje te sabbelen. Ze hoorde de twolegs aan tafel lachen.

Na een tijdje zag ze dat de twolegs weggingen. De kleine twoleg hield de deur voor haar open en Juno sprong vrolijk op. Ze trippelde naar buiten en hoorde de deur achter haar sluiten. Vrolijk trippelde ze door de sneeuw heen, heerlijk. Ze nam een hapje sneeuw en liet dat in haar mond smelten. Juno keek even op toen het monster wegreed en ze besloot naar het plein te gaan, het was zeker wel even lopen, maar de twolegs kwamen zeker 's avonds pas thuis. Het was tenminste kerstmis. Na een tijdje kwam ze aan op het grote plein, waar ook al z'n grote versierde boom stond. Vrolijk trippelde Juno rond, overal waren katten en twolegs. Ze liep naar een kraampje waar ze worst verkochten en de man aaide haar over haar kop. ''Goedemorgen Juno.'' Zei de man en ze kreeg een beetje verbrandde worst van hem, elke dag kreeg ze wat lekkers van de man. Ze miauwde even en keek rond over het plein, misschien moest ze eens kennis gaan maken met de anderen katten?

_{De kat stond op, zij het wat wankel. "Goedenavond" antwoordde hij. Hij trilde op zijn pootjes. "En, heb je een fijne kerst?" Mr. Tips wist niet precies hoe hij hierop moest antwoorden. Als hij nee zei zou hij liegen, maar het leek hem ook niet erg aardig om ja te zeggen, terwijl het duidelijk was dat zijn gesprekspartner het minder prettig had dan hij. 'Blijf toch liggen,' zei hij daarom vriendelijk. Zelf ging hij ook liggen, met zijn pootjes onder zich. Meestal zat hij rechtop, maar hij wilde ook niet al te zeer boven de ander uittorenen.

Gewoonlijk zou Mr. Tips minder moeite hebben gedaan voor een zwerver. Meestal meed hij hen zelfs, maar het was Kerstmis en hij was in een goede bui. Bovendien was er iets vreemds aan deze kat. Meestal zagen rogues er wat ruwer uit. Hij kon niet zeggen dat deze kat er erg uitzag als iemand die zonder mensen voor zichzelf kon zorgen, als hij heel eerlijk mocht zijn. Maar een huiskat kon het ook niet zijn. Huiskatten zagen er eigenlijk nooit zo miserabel uit, daar zorgden een comfortabel huis, voldoende eten en desnoods de dierenarts wel voor.
Hij glimlachte naar de kater, hopend dat deze uit zichzelf wat zou vertellen. Mr. Tips was veel te beleefd om zich ongevraagd met iemands privéleven te bemoeien.}

Na de uitleg van de kater begon ze het meer te begrijpen. Ze zuchtte en bekeek de versierde dennenboom, zonder te merken dat de kater wegliep. Kerstmis… Wat een raar idee om de verjaardag van een man te vieren, die zo lang geleden stierf. Ze schudde haar kop, zodat het belletje aan haar donkerroze halsband rinkelde. Ze begreep die tweebenen soms niet. Ze krulde haar staart netjes over haar voorpoten en merkte nu pas dat ze alleen was. De kater was naar de boom gegaan en lag nu bij een andere onbekende. Met een nieuwsgierige blik keek ze de plein rond. Er waren al aardig veel katten. De grote buitenwereld was toch niet zo eng als ze dacht. Ze liet haar kop hangen en staarde naar iets, dat alleen zij kon zien. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en bekeek de katten. Daar zat ze dan, helemaal in haar eentje met duizenden onbekende katten en mensen om zich heen. Oké, ze was misschien een beetje bang nu ze alleen was. Ze stond op en liep nerveus rondjes om de kerstboom heen. Aarzelend liep ze wat dichter naar de boom toe en bekeek de lichtjes. Al sinds ze bij haar tweebeen woonde vroeg ze zich af hoe die lichtjes in die rare dingen kwamen. Ze liep een paar stappen achteruit en ging liggen, vlakbij de boom. Ze legde haar kop tussen haar poten en richtte haar blik op de harde grond. Ze voelde zich nu meer dan klein met al die drukte om haar heen.

Whooaahh, inspiratie- loos! DX

Onderwerp: Re: [Kittypet evenement] A Christmas for Cats