Things are getting complicated, but why do I don't mind?

Haar rode ogen stonden wijd open van angst. Er waren al een paar dagen gepasseerd toen ze haar kittens ter wereld had gebracht, maar nog steeds voelde ze het ongemakkelijke gevoel in haar buik. Van andere katten die kittens hadden gekregen had ze te horen gekregen dat je soms na enkele dagen nog kittens kon krijgen. En daarom had ze zo'n grote angst. Een paar dagen geleden was ze nog blij geweest dat ze er maar twee had gekregen, en nu was de kans zelfs groot dat ze er nog kreeg! Haar staart sloeg van nervositeit heen en weer, en haar oren wiebelde ietwat ongemakkelijk. Ondertussen was de Bloodclan er al achter gekomen dat Ziva moeder was geworden, en er waren slechts maar een paar katten die haar nu anders behandelde. Ze schudde haar hoofd licht en wandelde terug naar de plek waar ze haar kittens had gelegd, en ging naast hen liggen. Al was ze niet echt dé perfecte moeder kat, toch gaf ze hen warmte en voeding. Waarom wist ze niet echt goed, waarschijnlijk was het een bepaald moederinstinct of zo..

+De kittens, Fame mag ook komen en één andere kat :3

Haar ogen waren gesloten, haar hartje bonsde rustig, haar mondje was half open en zo lag ze daar als een klein bolletje. Helemaal alleen, natuurlijk was haar zusje er wel, maar die lag niet echt tegen haar aan. Dat durfde ze niet, ze durfde gewoon niet dichtbij haar te liggen. Ze had nu haar ogen al een paar dagen open en wist nu gelukkig hoe haar moeder er uit zag, maar toch voelde het nu zo koud, zo leeg. Plots was er een zacht niesgeluidje hoorbaar en waren de ogen van de kitten open. Ze was wakker geworden en had een beetje geniesd. Het was koud en haar weerstand was niet al te schitterend, dus het was dan ook niet verwonderlijk. Maar waar was haar moeder nu weer heen? Voorzichtig keek ze om zich heen, kijkend of ze haar ergens zou vinden, 'Mama?' piepte ze en zag na een tijdje de zwarte poes weer aanlopen. Ze ging bij hen liggen en de kitten keek even naar haar moeder. Direct kroop ze naar haar voorpoten, klom er over heen en ging ertussen liggen, weer niesde ze zachtjes, waarna ze zich verstopte in Ziva's wintervacht. Soms hoefde ze niet veel te hebben, gewoon haar moeder was al goed genoeg, alleen leek dat zelfs soms al te veel gevraagd. Ze niesde nog een laatste keer en drukte zich nu helemaal in haar vacht, opgerold als een bolletje. Wel keek ze even omhoog naar haar moeder met een vrolijke lach op haar gezicht...