Voorzichtig, om haar balans te houden, liep Wavefur gestadig voort. Het hout prikte een beetje in haar pootkussentjes, een irritant en venijnig gevoel. Maar ze weigerde er aandacht aan te schenken, het maakte haar niet zoveel uit, het was niets in vergelijking met de pijn die elke stap lang door haar achterpoot schoot. Het leek wel alsof haar poot in brand stond, misschien had ze hem wel iets meer rust moeten gunnen maar.. dan was ze een flink stuk van het vet dat ze nodig had om bladkaal te overleven kwijt geraakt. Als ze minder zou gaan jagen, zou ze honger gaan lijden. Dat was niet bepaald iets wat ze kon gebruiken. Ze moest sterk blijven en fit als ze moest blijven overleven. Dus ze liep verbeten door. 'Kijk uit, hier zitten honden en tweebenen als die je grijpen ben je de pineut' Klonk een stem achter haar. Eventjes keek Wavefur om over haar schouder en ze stopte met lopen. Langzaam draaide ze zich om op het hek zonder te vallen. Ze zette haar nagels diep in het tweebeenhout voor extra grip en balans. 'Je weet nooit of ze aardig zijn of ze je iets proberen aan te doen, misschien is het onnodig om je te waarschuwen maar kijk uit, blijf niet stil staan als ze iets pakken.' Miauwde de kater. Wavefur keek hem aan, hij had zijn ogen gesloten, 'Ik heb hier al vaker rondgestruind.. Tweebenen doen je meestal niks zolang je ze niet voor de voeten loopt,' Miauwde Wavefur, ook zij ging zitten. Eventjes waren de bijtwonden zichtbaar, maar ze sloeg haar staart eroverheen, ze toonde liever geen zwakte, zeker niet als het door anderen uitgebuit kon worden. 'Maar toch bedankt, je weet maar nooit,' Eindigde ze haar zin, ze kon beter geen ruzie zoeken.