I know this feeling, come my dearest ones

De spierwitte poes lag nu alweer een lange tijd in de nursery, met een nu enorm gezwollen buik. Ieder moment konden de kittens van haar en haar geliefde Moonstripe ter wereld komen. Ze wist echt dat ze alle regels had gebroken, maar liefde kende geen regels voor haar. Ze wist ook wel dat Stormstar niet blij was met wat ze had gedaan, maar ze wist ook dat hij haar kittens niet zou straffen voor haar keuzes. Dat mocht hij niet doen, bovendien ging ze ze ook niet verlaten. Ze zou een goede moeder voor haar kittens zijn en ze hun loyaliteit laten tonen aan enkel een clan. Net zoals ze met haar andere kittens had gedaan, zij waren Riverclanners zoals het hoorde.
Een plotse steek benam haar de adem en met een korte kreet gooide ze haar witte kop omhoog. Haar ogen kneep ze dicht en probeerde haar lichaam te ontspannen. Ze wist wat er ging komen en dat het echt niet makkelijk was. Maar ze moest het nu alleen doen, dit keer was haar zus er niet om haar te helpen. Ze sloot haar ogen en ze voelde de pijn door haar lijfje ruisen. ''Come my little ones,'' fluisterde ze en sloot hara ogen. Ze wist dat haar lijf het meeste werk moest doen uit zichzelf, maar ze moest sterk blijven. De pijn werd heviger, maar toch wachtte ze even. Ze zouden wel komen, de vruchten van haar liefde voor hem.
Instinctief sloot ze haar helderblauwe ogen weer en spande haar eigen spieren. Nu werd het tijd, tijd voor haar kleintjes om voorgesteld te worden aan deze harde wereld. Al snel was haar eerste kleintje geboren en ze tilde het zachtjes op en snorde vol liefde.

-Eerst Moonkit en dan de volgorde offcourse

Celletje bij celletje was hij in elkaar gezet, elke keer kwam er weer een beetje bij. Een klompje dat verdubbelde, een lichaamsdeeltje dat werd gemaakt. Heel langzaam werd de kleine kitten in elkaar gezet. Zijn lichaam functioneerde volledig, hij had er alleen nog niet de vrijheid voor. Dat duurde nog wel eventjes. Zijn oogjes en oortjes waren dicht, zijn lichaampje dreef in het vruchtwater van zijn moeder, Snowcrystal. De kitten zou nooit weten wie zijn vader zou zijn geweest. Als hij het al zou durven te vragen, want misschien zou het zijn moeder wel ontzettend pijn doen. Wie zou het weten. Nu was het eerst belangrijk dat hij werd geboren.

De laatste paar dagen was het knap krap geworden in de baarmoeder van Snowcrystal. Hij en zijn siblings dreven maar een beetje rond, af en toe een schop gevend omdat ze er het liefst zo snel mogelijk uit wilde. Het was warm en lekker zacht hierbinnen, waar ze geen besef van tijd hadden. De koude buiten wereld, daar wisten ze nog helemaal niets van. Maar het deerde niet. Ze zaten veilig.
Opeens werd het krapper in het vruchtvlies, spieren erom heen werden aangespannen. Wat was er aan de hand? De kleine kitten werd in de richting van de uitgang gedreven en nog geen tel later voelde hij een koude wind langs zijn doorweekte vachtje gaan.
Instinctief opende hij zijn bekje en begon te ademen. De koude lucht vulde zijn longen en liet hem huiveren. Het was koud hier. Vlak daarna begon hij te piepen. Meneer had honger. Ontzettende honger!

»Sorry, geboortetopics zijn niet mijn sterkste punt xD«

haar eerste kitten was prachtig, en die gestreepte pels. even voelde ze een steek van pijn in haar hart. De gestreepte pels van haar kleine zoontje leek exact op die van zijn vader. Ze wist dat deze kittens, net als hun vorige kittens hun vader nooit zouden kennen. Teder likte ze het kleine kitten droog. ''Like your father, little Moonkit.'' Fluisterde ze en legde het katertje bij haar buik neer. Ze kon haar ogen nauwelijks van het katertje afhouden, een mengeling van liefde en verdriet raasde door haar heen. Als hij een exacte kopie van zijn vader zou worden, dan kon het haar wel eens flink wat pijn gaan doen.
Een volgende pijnscheut trok haar uit haar eigen gedachtes en ze zuchtte langzaam. ''Je kunt het, ook alleen kun je het Snow.'' Fluisterde ze tegen zichzelf en spande haar spieren opnieuw aan. Ze moest nog volhouden, het was niet over. Ze wist dat het volgende kitten eraan zat te komen. ze bleef haar spieren spannen, merkend dat ze nog een hoop kracht had. Langzaam verstreek er een tijdje, tot toch haar volgende kitten ter wereld kwam. Een glimlach sierde de witte snuit van de poes terwijl ze het kleinere poesje opraapte en het eerst wat meer naar zich toe haalde. Ze begon het poesje droog te likken, en duwde haar tenslotte naast haar broertje. ''Je bent prachtig Rhymekit,'' Fluisterde ze zacht.

_{Versuft werd Rhymekit wakker. Behaaglijk kroop ze nog eens lekker in elkaar, om daarna toch nog eens goed na te denken. Hier klopte iets niet, maar wat? Veel tijd om na te denken had ze niet, want om haar heen begon alles te bewegen. Geschrokken probeerde Rhymekit terug te krabbelen, maar het was nog niet nodig. Kennelijk was eerst een van haar broertjes en zusjes aan de beurt. En toen werd het ineens ruimer in de buik van haar moeder. Opgelucht strekte ze haar pootjes, denkend dat het wel weer voorbij was. Maar niet meer dan een minuut later begon ze zelf weg te glijden. Ze kon zich niet schrap zetten, tenminste, het zou niet helpen. Met een doffe plof viel Rhymekit in het zand. De lucht was ijzingwekkend koud vergeleken met de lichaamstemperatuur van haar moeder, en toch beviel het haar wel. Naar adem happend begon ze rond te kruipen. Wat ze precies zocht, wist ze zelf ook niet, maar de kou trok haar juist aan. Niet wetend dat ze door een klein hoopje sneeuw kroop, begroef Rhymekit zich erin, zalig. Maar het was al snel uit met de pret, want ze werd door een andere kat opgetild en bij haar moeder gelegd. Luid protesterend probeerde Rhymekit terug naar de sneeuw te kruipen, maar het was tevergeefs, en eigenlijk knaagde de honger nog het meest aan haar. 'je bent prachtig Rhymekit.' hoorde ze iemand fluisteren. Toegeeflijk begaf de pasgeboren kitten zich naar de warme melk, straks zou ze wel weer tijd voor pret hebben. Maar na het drinken zonk ze, zonder het te weten in een diepe slaap.}

Het kleine poesje, haar dochtertje, begon snel te drinken en een gevoel van trots overspoelde de witte poes. Haar kittens waren nu alweer prachtig om aan te zien. Ze wist dat ze toch echt zielsveel van ze hield. ''Geen zorgen kleintje, ik zal jullie bijstaan.'' fluisterde ze zacht voor een kreet van pijn haar lippen verliet. Ze moest nog steeds volhouden, en ze wist niet hoeveel kittens er nog zouden gaan komen. Weer zette ze al haar kracht aan en sloot haar ogen, ze wist gelukkig wel hoe ze dit moest doen. De hulp van haar zus bij de bevalling van haar vorige nestje had ze goed onthouden. Ze kon de geluiden om zich heen maar al te goed horen, het was alsof haar geest zich focuste op alles om haar heen. Even opende ze haar ogen weer en keek neer op de twee kittens die al aan haar zijde lagen. Voor hen zou ze later overeind blijven als de pijn in haar hart haar overnam. Ze wist dat het nu waarschijnlijk onmogelijk was om Moonstripe nog eens te zien, en het speet haar wel. Maar ze zou altijd goed voor hun kittens zorgen, zoals elke moeder deed voor haar kleintjes. Langzaam voelde ze de pijn wegebben en ze tilde haar kop even vermoeid op. Daar lag alweer het volgende kleintje dat deze wereld in was gekomen. Weer boog ze voorover en greep het kleine kitten in de nek, legde het bij haar buik en waste het met tedere likken droog.

-Dovekit

- Sorry voor de delay, had een pauze genomen van de
RPG en merkte op het laatste moment pas dat ik moest posten. Om jullie
niet verder op te houden post ik nu even C:

Hoewel je je als kitten niet bewust was van tijd en ruimte zei iets in de kleine kater dat het tijd was. Instinctief ging hij bewegen in de buik van zijn moeder die hij herkende als een ruimte om hem heen. Hij begon te bewegen en werd zich bewust van het steeds nauwer worden van zijn omgeving. Hij kreeg weinig lucht, weinig ruimte en werd uiteindelijk een koude, donkere omgeving ingedrukt. Toen hij neerplofte op de koude grond bewoog hij een beetje krampachtig. Langzaam begon hij geluiden te maken die aanzwollen tot een zeker hoog piep geluid. Onbeholpen begon hij heen en weer te bewegen met een doel en maar één doel voor ogen en dat was drinken. Voedsel. Overleving. Hij probeerde naar een bron te kruipen maar was niet sterk genoeg. Omdat al zijn zintuigen nog uit stonden kon hij niet zien of horen. Hij was gevangen in een zwarte stilte. Jammerend begon hij te roepen naar.. naar wat eigenlijk? Hij voelde de koude ondergrond en rook een vage geur. Omdat alles nog niet helemaal ontwikkeld was kon hij niet verder ruiken dan een paar centimeter van zijn neus af. Wat hij rook, was al ongelofelijk veel. Nogmaals jammerde hij en begon hij te bewegen in protest en wanhopig om warmte en voedsel te krijgen.

[ Geboortes! Nog steeds niet mijn sterkste punt ]

Haar volgende zoontje was ook al zo prachtig, net zo mooi als de rest. Ze kon niet blijer zijn dan dat ze nu was, misschien wel maar dat was onmogelijk. Want dan had de vadeer van haar geliefde kittens hierbij moeten zitten en haar zacht moeten influisteren dat het goed ging. Maar dat was simpelweg onmogelijk dus moest ze het doen met het geluk wat ze nu had. ''Dovekit, mijn kleine jongen.'' Zei ze zacht en duwde hem met haar roze neus in de richting van zijn broer en zus. Als ze zo op hen neerkeek kon ze zich nog niet voorstellen hoe ze zouden zijn als ze groot waren. Even gaf ze elk van haar kittens een korte lik en sloot haar ogen. Ze moest nog steeds volhouden want een volgende golf van pijn dreigde haar te overmannen. Ze schudde haar kop en zette alle kracht weer achter haar lijf. haar buik was nu al een groot stuk geslonken maar er zat nog meer, zonder twijfel ten minste nog een. Met alle kracht in haar lijf perste ze en liet haar kop even rusten. Ze begon al behoorlijk moe te raken, maar ze was er gewoon nog niet. Bij een volgende wee zette ze weer zelf kracht aan en kneep haar ogen dicht. Ze wist dat ze nog een kitten ter wereld had gebracht en kwam langzaam omhoog. Onmiddelijk zag ze nog een klein bundeltje liggen en tilde het langzaam op. Ze legde het neer bij de warmte van haar eigen lichaam en likte het vlies er af, net zoals ze bij de anderen had gedaan. ''Welcome beautifull Larkkit.'' Sprak ze zacht en gaf het kleine katje een duwtje met haar zachte neus.

-Larkkit

De laatste tijd was de ruimte waarin hij verbleef steeds kleiner geworden. Het kwam doordat hijzelf groeide, alleen hij was niet de enige die groeide ook zijn broertjes en zusjes groeiden, waardoor de ruimte steeds kleiner werd. Alleen vandaag leek het alsof de ruimte nog kleiner was dan het ooit was geweest. Hij voelde hoe de ruimte kleiner werd, maar toen het weer groter werd had hij ineens meer ruimte gekregen. Hetzelfde gebeurde nog twee keer en hij kreeg steeds meer ruimte om hem heen. Blijkbaar was het zijn beurt nu en hij voelde hoe hij naar een smalle opening werd geduwd en er doorheen naar de buitenwereld.
De wereld waar hij nu in beland was voelde koud aan. De lucht om hem heen voelde koud aan op zijn lijfje en de grond waar hij op lag was ook niet warm. Plotseling voelde hij hoe hij werd opgepakt en naast een warm iets werd neergelegd. Iets begon over zijn lijfje heen te bewegen en hij voelde hoe hij langzaam maar zeker warmer werd. Deze wereld was toch niet zo slecht als hij had gedacht. Op het eerste gevoel was het maar een koude wereld, maar waar hij nu lag was hij wel tevreden mee. Eenmaal warm genoeg begon hij te merken dat er iets in zijn buikje aan het knagen was en instinctief ging hij op zoek naar een tepel en hij had er al snel een gevonden. Hij nam de tepel in zijn bekje en begon eraan te zuigen. Een warme vloeistof gleed zijn bek binnen en ging zo door naar zijn buik en al snel was het rare gevoel in zijn buikje verdwenen. Eenmaal genoeg gedronken te hebben, krulde hij zich op naast zijn moeder en viel hij niet lang erna in slaap.

Voor even dacht ze dat ze er vanaf was, maar na Larkkit was het nog niet over. Gelukkig kon ze nog wel even op adem komen, ze was moe aan het worden. Haar lichaam eistte teveel van haar kracht op. Met heel haar hart wenste dat dit echt de laatste zou worden en weer zette ze zich aan tot het uiterste. Maar haar laatste kitten gaf geen teken van leven. Ze kwam met een schok omhoog en trok het naar zich toe. Zacht begon ze het kitten schoon te likken, maar het jonge katertje gaf geen enkel teken van leven. Een eenzame traan verliet haar oog en ze duwde haar witte neusje tegen het kleine katje aan. ''Noo, please this can't be true!'' Snikte ze zacht en vol pijn. Was dit haar straf voor het overtreden van de regels? Was het al niet erg genoeg dat ze nu haar geliefde echt nooit meer zou zien. Moest ze nu ook al een van haar kittens verliezen? Hoe kon StarClan zo gemeen tegen haar zijn, ze had alsnog haar best gedaan voor de Clan. Ze zou sterven voor ieder ander, maar waarom moest dit haar over komen. ''Goodbye my little one, have your rest with StarClan. Dragonkit, the one that will never see the light of day.'' Fluisterde ze en huilde haar hart uit. Alle pijn bij elkaar opgeteld stond ze echt op instorten, waarom was zij degene die zoveel pijn moest lijden? Haar neus bleef hangen op het lijfje van haar jongste kitten, haar zoontje die nooit ouder zou worden dan de dag dat hij geboren was.

Onderwerp: Re: I know this feeling, come my dearest ones