~~I know they watch over me~~[Jaggedpaw]

Hij kauwde rustig op een eekhoorn. Terwijl de blik in zijn lichtblauwe ogen nieuwsgierig door het kamp glijd. Het was een mooie dag. Er stond een warm zonnetje aan de hemel en de lucht was strakblauw. Echt zo’n dag waar als je te veel deed je doodop raakte, maar als je te weinig deed je loom werd. Dan moest je net daar tussen in gaan zitten, maar dat was dan weer haast onmogelijk. Als hij de eekhoorn op heeft spring hij overeind en schud zijn crèmekleurige vacht uit. Zou hij kijken of één van de leerlingen misschien iets met hem wou doen? Er was vast wel iemand die vandaag niet hoefde te trainen of een andere taak hoefde te doen. Tenminste dat hoopte hij. Hij zette zijn lichaam in beweging en trippelde in de richting van de leerlingenkamer. Zijn oren spitst naar voren en een vrolijke blik in zijn ogen. Hij had zin in die dag, waarom precies wist hij ook niet. Het was een mooie dag, waarschijnlijk kwam het daar door en waarschijnlijk ook omdat hij zich de laatste tijd een stuk beter voelde. Nog steeds niet perfect, maar in ieder geval een stuk beter. Hij ging vlak bij de leerlingenkamer weer zitten. Zijn blik gleed even naar de lucht, waar ’s avonds de felle sterren fonkelen. Eén daarvan was zijn vader en één daarvan was zijn moeder. Hij hoopte altijd dat zij het waren die het harde straalden en dat ze dat deden voor hem, zodat hij zou zien dat ze hem niet vergaten en dat de dood van zijn moeder niet zijn schuld was.
Hij keek op toen hij wat geritsel hoorde. Een jonge vogel pikte aan de andere kant van het kamp onder een bosje. Die durfde, zo midden in het kamp. De vogel werd al snel opgeschrikt en vloog weg, die had geluk gehad. Dat was een domme actie, maar ja dat hadden prooidieren wel vaker. Katen trouwens ook, alle dieren eigenlijk wel. Hij droomde een beetje weg in zijn gedachten, terwijl hij nog steeds vlak bij de leerlingenkamer zat.

[&Jaggedpaw]

Felle stralen van zon drongen door de hoge en dikke rietkraag van het Riverclan camp heen. Een nieuwe dag zou beginnen voor alle katten, elke kat was weer een dag ouder geworden en een dag eerder bij de dood. Zo was het nou eenmaal. Een onloyale apprentice lag te slapen in de apprentice den terwijl alle andere aprrentices er allang opuit waren met hun mentor. Deze kater had echter nog geen mentor ontvangen en het liefst hield hij dat zo, als je een mentor had leek het of die wariror de hele dag achter je aan liep om te kijken wat je doet. Je had onderhand geen privacy meer, je kon niks meer voor je zelf doen wat Jaggedpaw nogal graag deed. Deze blue point had schijt aan de warrior code en de Starclan. Volgens hem was het maar een mythe, een stom kittenverhaaltje. Ik bedoel hoe kunnen een stel dooie katten nou de toekomst voorspellen en over een heel woud heersen. Belachelijk gewoon. Na een tijdje geeuwde de kater en rekte al het slaap uit zijn ledematen, poot voor poot. Vandaag zal hij niet gaan jagen maar een paar kittens in een donker hoekje bang maken over dat de Starclan niet bestaat. Ze kleine beesten werden allemaal verteld dat de Starclan bestond nou daar zou hij eens een verandering in gaan brengen. Moeiteloos stond hij op uit zijn nest ondersteund met zacht mos. Naast de ingang van de Apprentice den zag hij een klein creame kleurig pluizebolletje zitten. Het was Creamykit. De kater liet een valse grijns met zijn lippen spelen toen hij op het kleine diertje afliep. 'Zo-zo, en wat denk jij hier te doen kleintje.' Zei hij minachtig. Hij maakte een zwiep met zijn staart dat hij hem moest volgen. 'Kom kleintje ik moet je wt vertellen' Zei hij terwijl hij doorliep. De kitten zou hem wel volgen zo nieuwsgierig waren ze wel die kleine mormels.

Hij schrok op toen hij beweging zag bij de leerlingenkamer. Hij wist dat hij met grote ogen naar de opening keek, dus hij herstelde zich snel. Voordat de kat zijn aandacht op hem gericht had en doorhad dat hij geschrokken was. Hij keek gauw een andere kant op toen hij zag dat de blik van de leerling op hem gericht werd. Hij wou niet de indruk wekken dat hij op Jaggedpaw zat te wachten. Eigenlijk zat hij wel te wachten op een van de leerlingen, maar dat hoefde nog niemand door te hebben. Ook al was het eigenlijk best wel logisch, dan nog. Hij keek op toen Jaggedpaw zijn kant op kwam. Misschien wou hij wel een praatje met hem maken. Hij keek hem verwachtingsvol aan. 'Zo-zo, en wat denk jij hier te doen kleintje.' Hij slikte even, maar bleef Jaggedpaw aankijken. “Ik verveelde me,” zei hij toen eerlijk. “Ik dacht misschien heeft iemand wel tijd,” Hij keek even naar zijn voorpoten, maar zijn blik gleed al snel weer omhoog naar Jaggedpaw. Hij glimlachte toen Jaggedpaw een gebaar maakte dat hij hem moest volgen. Snel stond hij op en trippelde achter hem aan.
Hij versnelde zijn pas totdat hij naast hem liep. “Wat wil je me vertellen dan?” vroeg hij nieuwsgierig. Zijn hele houding straalde nieuwsgierigheid uit. “Wordt je warrior?” vroeg hij verder. “Of is het iets anders Jaggedpaw?” Hij had door dat hij aan het doordraven was, dus snel hield hij zijn bek. Hij praatte soms echt te veel als hij zenuwachtig en nieuwsgierig was.

Jaggedpaw schreef:

De kitten versnelde zijn pas totdat hij naast hem liep. “Wat wil je me vertellen dan?” vroeg hij nieuwsgierig. Zijn hele houding straalde nieuwsgierigheid uit. “Wordt je warrior?” ratelde Creamykit achter elkaar aan. 'Rustig maar jongen, je krijgt het straks te horen.' Op zijn gemak liep Jaggedpaw door naar een donker plekje. De blue point ging op zijn gemak zitten en keek het kleine beestje aan. Blijkbaar was die erg enthousiast omdat het alle kanten opstuiterde. 'Om je vraag te beantwoorden, ik word geen warrior.' Zijn cycaan blauwe ogen keken de kitten"zogenaamd aardig aan. 'Ik moet je iets belangrijks vertellen. Elke moederkat vertelt een leugen aan hun kittens. Maar ik vind dat jij slim genoeg bent om het te zijn staart weten.' Hij legde zijn staart over zijn blauwgrijze voorpoten. 'Het is namenlijk laf om kitten leugens te vertellen.' Een valse grijns speelde met zijn lippen toen hij het volgende zei:'Maar eerst moet jij mij vertellen of jij het ook wilt weten'

-Inspiloosheid =c-

Hij deed zijn bek alweer open toen Jaggedpaw zei dat hij het straks wel zou horen, maar hij was veel te nieuwsgierig. Toch klapte hij zijn kaken weer op elkaar, misschien mocht verder niemand het weten. Alleen wat was er zo speciaal dat hij het alleen mocht horen en waarom hij? Hij kende Jaggedpaw niet eens zo goed. Ach, hij zou het vast snel genoeg merken, maar hij moest zich echt inhouden om niet weer te vragen wat er was. Hij trippelde stil naast Jaggedpaw naar een donker plekje. Hij bleef staan toen Jaggedpaw ging zitten. Hij deed een stap opzij zodat hij voor de andere kater kwam te zitten. Toen liet hij zich ook door zijn achterpoten zakken. Hij hield zijn kop een beetje schuin terwijl hij Jaggedpaw verwachtingsvol aankeek. Wat wou hij hem nou vertellen? 'Om je vraag te beantwoorden, ik word geen warrior.' Hij keek een beetje sip toen Jaggedpaw dat zei. “Ooh,” zei hij langzaam. “Ach dat komt vanzelf toch?” zei hij ook om zijn eigen teleurstelling te temperen. Het had hem zo leuk geleken als hij het had geweten voordat Jaggedpaw als warrior benoemd werd. “Vertel je het me dan?” Zijn lichtblauwe ogen richtte zich opgewonden op die van Jaggedpaw.
Zijn ogen werden groot toen Jaggedpaw verder ging. “Mijn moeder zou nooit leugens vertellen,” zei hij zacht. “Ze is bij de starclan nou, maar ze heeft me nooit iets verteld dat niet waar is.” Zijn blik gleed naar zijn voorpoten nou het gesprek zich op zijn moeder richtte, dat was altijd nog een pijnlijk onderwerp voor hem. Hij zou zich er namelijk altijd schuldig over blijven voelen. Hij keek Jaggedpaw aan. “Mijn moeder heeft toch niet iets verteld wat niet waar is?” Er was opeens angst in zijn ogen te zien. Angst dat er iets voor hem verborgen was gebleven, iets waar ze hem altijd mee gerustgesteld had. Hij probeerde zijn hersens te pijnigen met wat elke moederkat tegen haar kittens vertelde, maar hij kon niks bedenken wat een leugen kon zijn. “Dat is niet zo toch?” zijn stem trilde een beetje. "Probeer je me te plagen want dit is geen leuk grapje," Hij schudde angstig zijn kop.

Jaggedpaw schreef:

De creamkleurige kitten praatte wat over zijn overleden moeder die nu bij de Starclan was. Bij het woordje starclan rolde Jagged met zijn ogen, starclan waren een groep dooie katten die zogenaamd over het woud "heerste" iets wat de blue point niet geloofde. En dat ging hij nu aan deze kitten vertellen. Blijkbaar werdt de kitten een beetje angstig van wat hij net verteld had dat zijn moeder hem waarschijnlijk een leugen had vertelt. Toepasselijk kwam er een kill en ijzige wind het camp in jagen wat hun vachten wild deed laten opwaaien. De apprentice trok zich er echter niks van aan omdat hij waarschijnlijk een dikke vacht had, inieder geval dikker dan die van Creamykit. 'Nee Creamykit, ik lieg niet dit is geen grapje.' de kater like even langs zijn droge lippen omdat hij van dit moment hield. De kitten zou zonder twijfel paniekerig of kwaad reageren indat hij geloofde dat zijn moeder boven bij de sterren over hem waakte. Als hij hem geloofde zal hij nu afvragen waar zijn moeder zou zijn en de hele clan gaan doorvragen. 'Je zei net dat je moeder bij de Starclan is' Begon hij maar. 'Alleen dat is een leugen, Starclan bestaat niet. Dode katten kunnen nou eenmaal niet over een heel woud heersen of met levende katten praten.' Jaggedpaw kneep zijn ogen tot spleetjes. 'Het is een mythe waardoor kittens bang worden gemaakt zodat ze beter luisteren en dat soort dingen.' Jaggedpaw keek naar het creamkleurige beestje. Medelijden had hij niet, alleen maar leed vermaak dat was precies het tegenover gestelde. Zelfs voor schattige kittens had hij geen medelijden.

Hij keek het kamp door, maar er was niemand die op hen lette. Hij werd bang van wat Jaggedpaw tegen hem zei, maar hij vond dat hij sterk moest zijn. Alleen Jaggedpaw maakte hem in de war en als hij ergens aan begon te twijfelen dan werd hij bang, dat was een logische reactie toch? Dat probeerde hij zichzelf in ieder geval wijs te maken, want hij wou niet zwak zijn. Hij had zijn moeder beloofd sterk te zijn en hij zou er alles aan doen om dat te worden. Er liep een rilling over zijn rug toen er een ijzige windvlaag door het kamp waaide. Zijn pluizige kittenvacht hield de kou maar tot een bepaalde hoogte tegen. Zijn blik schoot naar Jaggedpaw toen de kater begon te praten. Hij slikte nog eens toen Jaggedpaw zei dat het geen grapje was. “Vertel het dan maar,” zijn stem trilde nog steeds. Hij was bang voor het antwoord, bang dat zijn moeder een zwakte had gehad die hij niet wist. Dat ze hem een leugen had voorgehouden, zou hij misschien nooit een warrior kunnen worden? Zou dat het zijn wat zijn moeder hem niet verteld had? Alleen als dat zo was, dan kon hij zich niet aan zijn belofte houden. Dat hij voor haar een warrior zou worden waar ze trots op kon zijn. 'Je zei net dat je moeder bij de Starclan is' Hij knikte. “Ze is gestorven toen ze mij wou beschermen tegen een zwerfkat,” hij schaamde zich toen hij dat zei. Hij keek opnieuw het kamp door alsof hij hulp zocht, dat kwam door de zenuwen. Waar ging dit gesprek nou heen, niet de goede kant op in ieder geval. Dat idee kreeg hij heel sterk.
Hij keek Jaggedpaw met een ruk aan toen hij zei dat de starclan niet bestond. Hij sprong op en de haren op zijn rug waren overeind gaan staan. Hij schudde wilt zijn kop. “Je liegt!” riep hij. “Mijn moeder zou nooit over zoiets liegen, Stormstar zou nooit over zoiets liegen,” Er fonkelde iets van woede in zijn lichtblauwe ogen. Hoe kon Jaggedpaw dat nou zeggen? Alleen langzaam sloeg de twijfel toe, wat nou als hij gelijk had. Dat ze dat inderdaad zeiden om hem gerust te stellen. Hij deed een paar stappen achteruit terwijl ook de twijfel in zijn ogen te zien was. “Het kan niet,” zei hij weer op normale toon.

'Je liegt!' riep hij. Jaggedpaw had zo'n reactie al verwacht. Maarja, clankatten geloven nou eenmaal in een mythe die een eeuw geleden is verzonnen door een of andere kat die regeltjes wilde. Katten hun leven wilden verpesten. Jaggedpaw schudde zijn hoofd en keek de kitten weer aan. 'Kijk eens omhoog Creamykit, de lucht is doorzichtig anders zou je mij nu niet kunnen zien. Zie jij ergens katten hangen in de lucht?' Het uiteinde van de apprentice zijn staart begon te zwiepen, hij haatte de kat die had verteld dat de katten boven je hoofd over je waakte. Sommige overlijden heel vroeg op jonge leeftijd terwijl ze dat niet verdiend hebben. Plots kreeg de kater ineens een idee in zijn hoofd. Hij zou de kitten hier waarschijnlijk behoorlijk mee kwetsen maar eerst zou hij de rest van zijn woorden afmaken. 'De Starclan is in de lucht zeggen ze, maar ik zie niets.' Zijn cycaan blauwe ogen keken even naar de open plek maar er was niemand. Geen kip te bekennen. 'En als de Starclan over het woud kan heersen kan het ook over alles heersen wat daarin leeft.' Jaggedpaw kuchte een keer om ervoor te zorgen dat zijn stem extra angstaanjagend klonk. 'Dus wie zegt dat die zwerfkat verantwoordelijk is voor jouw moeders dood. Je moeder was onderdeel van het woud.' Jaggedpaw wist dat de kitten nu heel overdreven zou reageren,bang,woeden,paniekerig of verdrietig omdat hij geloofde wat hij zij en er neit overheen kon komen dat zijn moeder ten hem gelogen had. 'Misschien was het wel de Starclan di haar de dood heeft ingejaagd.' Fluisterde hij om zijn zin nog af te maken.

-Drama,drama,drama x'D-

Hij stond bijna te trillen op zijn poten, dus ging hij zitten. Hij wou niet dat Jaggedpaw zag dat het hem raakte. Al wist hij best dat Jaggedpaw dat allang gezien had, dan nog hoefde hij het niet voor zijn poten te werpen toch. Hij keek wel uit. Hij keek Jaggedpaw aan toen hun blikken elkaar kruiste. Hij spitste zijn oren toen hij zei dat hij omhoog moest kijken, dat deed hij. Zijn blik gleed aarzelend omhoog naar de blauwe lucht. Daarna keek hij Jaggedpaw aan, zekerder van zijn zaak. “Nee, maar mama zei altijd dat alleen de medicijnkat en de leider de starclan katten kunnen zien.” Er lag een standvastige blik in zijn ogen, dat moest het zijn. Dat wist Jaggedpaw toch ook wel? 'De Starclan is in de lucht zeggen ze, maar ik zie niets.' Hij schudde zijn kop. “Nee, dat kan ook niet dat is logisch.” Vervolgde hij. Alleen bij de volgende woorden begon hij opnieuw te aarzelen. Hij voelde dat er meer aan zat te komen, dat Jaggedpaw koste wat het kost hem duidelijk wou maken dat de starclan niet bestond. Wat maakte het nou uit dat de starclan controle had over alles in het woud, wat had dat er mee te maken. Hij snapte het even niet, maar diep in zijn borstkas begon zijn hart steeds harder te kloppen.
Hij kromp ineen toen de woorden over de zwerfkat en zijn moeder tot hem doordrongen. Hij kon zijn lichaam niet meer inhouden, dus begon hij te trillen. Hij schudde ongelovig zijn kop. “Hij had haar ernstig verwond, dus het was zijn schuld,” Riep hij opnieuw verontwaardigd. “En eigenlijk mijn schuld, want ik was het kamp uit gelopen,” hij voelde tranen prikken achter zijn ogen. 'Misschien was het wel de Starclan di haar de dood heeft ingejaagd.' Hij kroop achteruit. “Nee,” zei hij zacht. “Je zei net dat ze niet bestonden,” Hij schudde zijn kop. “Je liegt alleen maar,” Er flikkerde weer woede in zijn ogen op, woede van angst. Alleen de starclan had inderdaad niks gedaan toen zijn moeder stierf. Ze hadden haar laten sterven. Langzaam werden zijn ogen vochtig terwijl hij zijn kop verslagen op zijn voorpoten legde. Het trillen hield op. Hij staarde alleen maar met een doffe blik voor zich uit. “Ze hebben haar dood laten gaan,” fluisterde hij zacht.

[Arme Creamykit XD]

Jaggedpaw schreef:

Langzaam werden de ogen van de creamkleurige kitten vochtig, waarschijnlijk begon hij te beseffen dat de Starclan niet bestond of dat ze niks hadden gedaan toen zijn moeder hem beschermde. Ze hebben haar door laten gaan... flsuiterde hij zacht. Zijn stem klonk droevig en in de war. Wat Jaggedpaw eigenlijk wel kon begrijpen, een kitten die net verteld werdt dat de Starclan niet bestond was natuurlijk helemaal in de war en gestressd. Aangezien die kittens werden verteld dat de Starclan wel bestond en dat ze over het woud heersde en alles konden doen was ze wouden, belachelijk gewoon. Afgunst was nog steeds te zien in Jaggedpaw zijn ogen, blijkbaar geloofde Creamykit nog steeds in de starclan aangezien hij geloofde dat ze niks hadden gedaan toen ze sterfde. Alsnog was het een grote verbetering dat hij slechter over ze dacht dan eerst. Een grijns speelde met zijn kater zijn lippen, toen hij ging praten verdween die grijns om niet te veraderen dat hij er dus totaal niet mee zat dat het katertje het moeilijk had. 'Agjah, het is nu eenmaal gebeurt.' Een zucht verliet zijn longen terwijl hij de kitten doordringend aankeek. 'Daarom geloof ik niet in de Starclan, mij werdt namenlijk vertelt dat ze altijd hielpen in moeilijke tijden.' Jaggedpaws ogen spuwde onderhand vuur toen hij het volgende zei:'Maar als je ze eenmaal nodig hebt dat zijn ze er niet voor je.' De blue point zijn staart zwaaide heftig heen en weer waardoor er een klein briesje ontstond.
-Zullen we dit topicje afmaken dat Creamypaw nog een kit is? Lijkt me het logisht x'D-

Hij keek weer op toen Jaggedpaw wat zei. Nog steeds met die verdrietige blik in zijn ogen, alsof hij net een mep in zijn gezicht gekregen had. Eigenlijk was dat ook zo, maar dan geestelijk en niet lichamelijk. 'Agjah, het is nu eenmaal gebeurt.' Hij slikte. “Maar waarom dan?” zei hij weer zacht. “Waarom moest ze dan dood gaan voor mij? Het is echt mijn schuld hè?” Hij keek langs Jaggedpaw heen terwijl zijn hart in zijn keel klopte. Het schuldgevoel werd alleen maar ergen naarmate dit gesprek vorderde, net als de verwarring die deze informatie met zich meebracht. Hij wist niet wat hij er van moest denken, wat hij moest geloven. Het deed hem alleen maar pijn, die hij niet meer kon verbergen. Hij straalde van hem af. “Ik heb haar de dood in gejaagd,” Zijn oortjes gingen naar achter staan, door de afschuw die plots zijn emoties overheerste. Afschuw van die fout, die hij gemaakt had. Die fout die zijn moeder het leven gekost had. 'Daarom geloof ik niet in de Starclan, mij werdt namenlijk vertelt dat ze altijd hielpen in moeilijke tijden.' Hij fronste terwijl zijn blik focuste op de ogen van Jaggedpaw. “Misschien wouden ze me gewoon wel straffen omdat ik te nieuwsgierig ben geweest,” Hij keek naar zijn voorpoten. “Ik kan niet geloven dat mama tegen mij gelogen heeft,” zei hij zacht. “Dat geloof ik niet,” Hij keek Jaggedpaw aan. “Waarom geloof je niet meer dat ze bestaan? Hebben ze jou pijn gedaan?” Hij drong het verdriet en de pijn op de achtergrond voor zo ver dat lukte. Ook al klopte zijn hart nog steeds in zijn keel en waren zijn ogen groter als normaal. Dat kwam door de schok die hij te voorduren kreeg. De verwarring over wat hij nou wel of niet moest geloven. 'Maar als je ze eenmaal nodig hebt dat zijn ze er niet voor je.' Hij knikte langzaam. “Ze zijn er niet voor jou geweest toen je ze nodig had?” Hij fronste weer. “Miscchien…” Hij zuchtte. “Misschien heb je dan wel gelijk,” zijn stem trilde. “Alleen misschien wouden ze me ook wel straffen,” hij had door dat hij de woorden die zijn moeder ooit uitgesproken had nog steeds verdedigde. Alleen het was dan ook zijn moeder en aan haar kon hij niet meer vragen of het nou waar was wat ze tegen hem had gezegd. Ze had altijd gelijk gehad, waarom zou ze dan ooit tegen hem liegen? Het was zo ongeloofwaardig, maar tegelijkertijd snapte hij wat Jaggedpaw bedoelde. Die tegenstrijdige gevoelens maakte dat hij er eigenlijk heel hard vandoor wou gaan en ergens in een hoekje wou kruipen en daar voor altijd blijven zitten, verstopt.

Onderwerp: Re: ~*~I know they watch over me~*~[Jaggedpaw]

~*~I know they watch over me~*~[Jaggedpaw]

~~I know they watch over me~~[Jaggedpaw]