I still remember that good old times [Shrewleap]

De vier reusachtige eikenbomen die de Fourtrees vormden, hadden er altijd al indrukwekkend uitgezien. Hun enorme grootte en hun machtig gespreide takken gaven een krachtig aanzien. Hoewel Bladval de boosdoener was voor het schaarse aantal bladeren aan hun takken, zag het er des te indrukwekkender uit. De rode, bruine en gele bladeren die deels aan de takken hingen en deels op de grond lagen, kleurden prachtig af tegen het ochtendrood en gaven het geheel een idyllisch aanzien. Een plek om in gedachten te houden.
Drust was echter geen kat die veel waarde hechtte aan de sfeer van een omgeving. Een romantische zonsondergang bracht hem evenveel romantiek als een platgebrand bos. En er was verder ook geen enkele reden toe hier voor open te staan, vond hij. Wat was de meerwaarde wanneer je omgeving invloed op jou had? Dat klonk eerder als een nadeel.
De kater zat op de great rock, zijn blik gevestigd op een willekeurig punt in de verte. Het was lang geleden dat Drust in dit gebied was geweest. Niet alleen de Fourtrees, maar het hele landschap waarin de Clans zich hadden gevestigd. Hij was er een tijd geleden tussenuit geknepen en was nu weer teruggekomen om dat deze plek hem altijd bij was gebleven. Hij had hier veel herinneringen liggen die belangrijk voor hem waren. Vrienden had hij hier gemaakt en dat was destijds erg belangrijk geweest voor Drust, hoewel hij dat in geen enkel geval toe zou geven aangezien dat in zijn ogen een zwakheid was. Hier had hij een aantal vrienden ontmoet en één van de redenen dat Drust terug was gekomen, was om deze vrienden weer te ontmoeten. Helaas was geen enkel van hen meer terug te vinden, wat hem boos maakte. Hij had ergens verwacht dat ze trouw aan hem zouden zijn gebleven en op hem hadden gewacht, of op zijn minst aan hem hadden gedacht, maar die indruk kreeg hij niet. Wat een loyaliteit, wat een trouw. Drust zwoer zichzelf dat het hen zou berouwen dat ze zomaar weg waren gegaan zonder aan hem te hebben gedacht. Hoe durfden ze.
Een ander belangrijk punt wat zijn terugkomst met zich mee had gebracht was de Bloodclan. Drust had de oprichting van deze clan meegemaakt en hij had trouw gezworen aan de leider Scourge, ook al stond hem het idee geleid te worden door een ander pijnlijk tegen. Maar voordat hij het hier moeilijk mee had kunnen hebben was hij al vertrokken. Hij wist niet goed meer wat hem nou deed vertrekken, maar waar het om ging was dat hij terug was.
Zodra Drust was teruggekomen had hij zijn intreden bij de Bloodclan onmiddellijk geregeld. Hij stond nog altijd volledig achter de ideeën van deze clan, hoewel hij enkele leden van de clan duidelijk verachtte. Sommigen waren niets meer dan Rogue's met kapsones, maar die verder nergens goed voor waren. Praatjes, maar vechten of iets daadwerkelijk uitvoeren? Ho, maar. Zo was Drust een grote tegenstander van Madiebo geweest, zijn eigenlijke clangenoot, maar eerder zijn vijand. Over dat soort dingen moest hij zich heen gaan zetten als hij als clan, als team, wilde gaan werken. Maar dat zou nog een grote klus worden.
Het overlijden van Scourge had Drust verrast. Hij had niet verwacht dat deze gehaaide kat dat over zich heen zou laten komen, maar kennelijk had hij zich in hem vergist. Het vertrouwen in zijn nieuwe clanleider Icy was er nog niet, aangezien hij haar slechts kort had gesproken om zich aan te melden, maar daar zou weldra verandering in kunnen komen als hij haar beter leerde kennen.
Een geluid deed Drust opschrikken. Hij stond op en hief zijn hoofd waarna hij de omgeving rondkeek, de plaats waar het geluid vandaan kwam probeerde te ontdekken. Zijn pluizige staart was fier geheven en hij toonde geen angst, iets wat hij ook nooit zou tonen. Je angst tonen was slechts een teken van zwakheid. Daarnaast had Drust niets te vrezen. Hij was van kolossale grootte en daar was hij zich bewust van. Er waren maar weinig katten die zijn formaat wisten te overtreffen, en vandaar dat hij zich dan ook niet op een slimme manier hoefde te verdedigen. In een simpele haal met zijn krachtige poten of een ruwe stoot met zijn lichaam kon iemand gemakkelijk vloeren en wanneer iemand in deze weerloze positie lag was het met hem gedaan. Er was voor Drust geen enkele reden om zijn hersens bij een dergelijk gevecht te gebruiken, en hij haalde het niet in zijn hoofd om hier verandering in te brengen, voor het geval hij een gelijke tegen zou komen. Hij was zich liever bewust van de spieren die onder zijn huid rolden en het krachtig lichaam dat hem was geschonken.

[Shrewleap & Drust]
[Excusez-moi als het een beetje slordig is. Dit is mijn eerste post in lange tijd. (: ]