De grens tussen Wind en Shadowclan - 'Cause I'm broken when I'm lonesome..

'Cause I'm broken when I'm open
And I don't feel like I am strong enough
'Cause I'm broken when I'm lonesome
And I don't feel right when you're gone away

Langzaam stapte een kleine grijze kater het dichte struikgewas uit. Windclan geuren overvloedden hem. Hij was vlak bij de grens, maar hij wou aloevera bladeren vinden. Al was hij er niet helemaal bij met zijn kop. Zijn gedachten waren nog altijd bij de poes die zijn hart gestolen had, Sandspots van de thunderclan. En als dat uit kwam... Zat hij gigantisch in de problemen. Hij legde zijn oren iets achteruit. Hij was expres niet langs de thunderclan grens gegaan, hij voelde zich in kleine snippers verscheurd van binnen. Hij zat tussen verdriet en blijheid in. Hij zou vader worden maar.. Hij zou waarschijnlijk van een grote afstand moeten toe kijken. Want als het uit zou komen zat hij flink in de nesten. Hij schraapte wat aarde weg bij de bladeren van de aloe vera. Voorzichtig beet hij de stengels door. Hij mocht de bladeren niet beschadigen want anders zouden ze nutteloos zijn. Hij was trots op zijn kennis, erg trots. Alleen alles wat hij verder in zijn leven had viel in het niets bij Sandspots, waar waren de tijden gebleven dat hij zorgeloos was? Sterker nog. Waren die tijden er ooit geweest? Hij ging zwijgend bij de grens zitten en staarde over de hoogvlakte uit. Hoe zou het bij de windclan gaan? Zou Littlecreek last hebben van ziektes in de windclan? Of niet? Hij kon er alleen maar naar gissen, want hij zou voor geen goud de grens oversteken om het uit te zoeken. Hij sloot zijn ogen eventjes en liet de wind door zijn vacht woelen.

~.. If I wasn't here tomorrow, would anybody care? Still stuck inside this sorrow, I've got nothing and going nowhere ..~
~.. I know I'm a mess and I wanna be someone, someone that I like better. I can never forget, so don't remind me of it forever ..~

[/size]

Wrenkit had opnieuw onrustig geslapen. Er waren nieuwe kits bijgekomen, en die ontnamen hem zijn welverdiende rust. Hij had het al moeilijk met Naughtykit en Graykit in de buurt… Maar nu? Bij de nieuwe kits was hij ook niet in de smaak, opnieuw werd hij een soort van geweigerd en buitengesloten. Slaperig en met zware oogleden liep de kitten de Nursery uit. Het was nog vrij vroeg. De slaperig was gelijk verdwenen toen hij iets hoorde. Met een ruk draaide Wrenkit zijn kopje in de richting van het geluid. Hij kon nog net een grijze staart het kamp uitzien gaan. Weifelend bleef hij staan. Nieuwsgierigheid bekroop hem, maar de angst ook. Wat als er een straf zou volgen? Wild schudde hij zijn hoofd; hij moest zich niet weer zoals een mietje gedragen. Hij moest zich bewijzen tegenover de andere. Zo snel zijn kleine pootjes hem konden dragen zette hij de achtervolging in. Hij volgde op goed geluk de sterkste Shadowclan kat geur die in de lucht zat.
Het gevoel begon uit zijn pootjes gezogen te worden, het enige wat er overbleef was pijn. Hij was het niet gewend om zo’n lange tochten te maken. En hij was al zo klein; dus alle afstanden die hij maakte telden dubbel. Zachtjes hijgend bleef hij de geur volgen. Hij begon de hoop op te geven, hij was al ver van het kamp verwijderd… Hij was kwetsbaar en de kans dat hij de kat nou zou kunnen zien was vrijwel onmogelijk. Net toen hij zich wou omdraaien spotte hij een grijze schim in de verte. Met zijn oren fier naar voren staarde hij ernaar. Langzaam en zo geruisloos als hij kon kwam hij dichterbij. De schim werd duidelijker, een gestalte. Een gestalte van een kat! Het was de kat die het kamp was uitgegaan. Trots op zichzelf snelde hij erop af. Een briesje kwam zijn richting op. Hij werd overspoeld met frisse geuren, geuren van Windclan katten. En die ene eenzame geur, van die grijze Shadowclan kat. De kleine kitten hapte één keer naar adem en waagde toen de kans om dichterbij te komen. Naarmate hij dichterbij kwam herkende hij de kat die daar zat. Hij had de kater vaker zien lopen door het kamp, hij was… Hij was ooit Apprentice geweest van zijn moeder, Raindrop. Dan moest dat wel Ashpaw zijn, de kater die later geaccepteerd was door Goldenpelt om Medicine cat Apprentice te worden. Volbewondering keek hij naar hem. Hij straalde wijsheid uit, maar ook… Ook nog een overvloed aan emoties. Voorzichtig kwam hij dichterbij. Een paar muizenlengtes van hem vandaan bleef hij staan, waarna hij zijn keeltje schraapte. Misschien had hij daarmee teveel geluid gemaakt en zou Ashpaw hem opmerken… Hij liet zijn oren een beetje zakken, bang voor de reactie van de Medicine cat Apprentice.

- Ashy trekt kits aan ;D ? -

De grens tussen Wind en Shadowclan - 'Cause I'm broken when I'm lonesome.. Wrenpawsig

Ongelofelijk Bedankt Maaike!

Struiken ritselden zachtjes en Ashpaw trok even met zijn grijze oren. Zijn blauwe ogen stonden troebel van verdriet en zijn oren waren naar achteren gedraait. Hij kon geen rust vinden in zijn kop in ieder geval. Hij krulde zijn gestreepte staart om zijn voorpoten heen en zette zijn vacht iets op. Hij begon het koud te krijgen van de ijzige wind die zijn vacht omhoog zwiepte en er haast doorheen sneed. Er was geen beweging op het windclan territorium met uitsluitsel van het wuivende gras. De struiken ritselden weer, het geritsel klonk anders dit keer maar hij deed het alsnog af aan de wind. Hij moest niet zo paranoïde zijn. De zon brak zo nu en dan door het zware grijze wolkendek heen en verwarmde zijn zilverig gestreepte vacht. Hij keek eventjes omhoog. De wolken dreven langzaam voorbij. Hij vroeg zich soms af hoe het was om daar boven te zijn? Om te.. vliegen? Even bleef hij nog fantaseren, maar uiteindelijk verbeterde hij zichzelf. Hij moest niet zo denken, hij zou toch nooit kunnen vliegen. Dat was niet voor hem weg gelegd. En hij had hoogtevrees, waarschijnlijk zou hij van angst ineenkrimpen als hij maar een paar vossenlengtes boven de grond was. Hij schudde zijn vacht eventjes uit en weer blies een felle windvlaag naar hem toe. Een grashalm kietelde aan zijn neus toen de wind het gras erg ver naar hem toe blies. Even sloeg Ashpaw er met zijn poot naar. Uiteindelijk had hij de grashalm tegen de grond aangedrukt. Hij hoorde een keel schrapen en meteen draaide hij zich geschokt om. Hij stond oog in oog met een kleine kitten. Binnen een oogopslag herkende hij de kitten, het was Wrenkit. Een kitten van zijn vroegere mentor Raindrop. Langzaam kwam hij overeind. 'Wrenkit? Wat doe je hier? Is er iets in het kamp?' Miauwde hij bezorgd, zijn stem werd ietwat geblokkeerd door de aloe vera bladeren in zijn bek. Zijn blauwe ogen namen Wrenkit nieuwsgierig maar ook bezorgd op. De kitten zag er gezond uit maar je wist maar nooit. Wie weet was er iets in het kamp gebeurd. Of deze kitten was zomaar het kamp uitgeslopen zonder toestemming.

~.. If I wasn't here tomorrow, would anybody care? Still stuck inside this sorrow, I've got nothing and going nowhere ..~
~.. I know I'm a mess and I wanna be someone, someone that I like better. I can never forget, so don't remind me of it forever ..~

[/size]

Vol ontzag keek Wrenkit toe hoe Ashpaw kundig een grashalm tegen de grond aandrukte. Hij was nog een kitten, dus vrijwel alles kreeg zijn bewondering. Hij kromp een beetje ineen toen bleek dat Ashpaw hem had gehoord wanneer hij zijn keel schraapte. Geschokt draaide de kater zich om en kruiste zijn blauwe ogen met de groene ogen van Wrenkit. Normaal voelde Wrenkit zich altijd bedreigd als iemand hem in zijn ogen aankeek, maar bij deze niet. Ze waren niet bedreigend, maar bezorgd en… Droevig? Misschien zag hij weer dingen die er niet waren. Hij werd uit zijn gedachtestroom getrokken toen Ashpaw overeind kwam. ’Wrenkit? Wat doe je hier? Is er iets in het kamp?’ vroeg hij bezorgt. Wrenkit had moeite zijn stem goed te kunnen verstaan omdat hij nogal gedempt werd door de bladeren in zijn mond. Hij had die bladeren wel eens een keertje in de Medicine cats den zien liggen. Hij had er een keertje stiekem een kijkje genomen, omdat hij de geur van de kruiden en de planten rustgevend en aanlokkelijk vond. Toen had hij ze ergens zien liggen. Het waren er niet veel, en blijkbaar had Ashpaw de taak gekregen om de voorraad bij te vullen, gokte hij. Langzaam schudde Wrenkit zijn hoofd. Voor zichzelf om uit zijn gedachtestroom te komen, en voor Ashpaw als antwoord op zijn laatste vraag. ’I-Ik… Ik kon niet goed slapen… Het is nogal druk in de Nursery… En ze…’ Wrenkit besloot de rest van zijn woorden maar in te slikken. Aan de emotie uit Ashpaw zijn ogen sprak had hij zelf al genoeg problemen, en hij wou hem er ook niet mee opschepen. Vooral niet als hij een taak opgelegd had gekregen door Goldenpelt. ’Ik zag je het kamp uitgaan en besloot toen je te volgen,’ voegde hij er nog zachtjes aan toe, als verdere uitleg waarom hij hier was. Hij liet zijn oren nog meer naar onderhangen dan dat ze al deden. ’Ik zit nu flink in de problemen, is het niet?’ Hij wou zijn blik lostrekken en naar de grond kijken, maar hij durfde niet zo goed weg te kijken.

Ongelofelijk Bedankt Maaike!

Ashpaw keek de kitten bezorgd maar ook nieuwsgierig aan. Hij had Wrenkit wel eens gezien, hij deed hem aan hemzelf denken toen hij nog een kitten was. Wrenkit leek wel een beetje buiten de boot te vallen bij de andere kittens, en hij, Ashpaw, wist precies hoe vervelend dat was. Hij was heel veel gepest als kitten en warriors apprentice. Zelfs een keer opgesloten in een kleine grot door de andere apprentices. Maar dat waren vroegere tijden, nu was hij hier, als medicine cat apprentice, hij moest niet in het verleden gaan leven. Al was het heden even beangstigend in zijn oren. Hij krulde zijn staart langzaam om zijn voorpoten heen. ’I-Ik… Ik kon niet goed slapen… Het is nogal druk in de Nursery… En ze…’ Miauwde Wrenkit zachtjes, het leek alsof hij nog meer wou zeggen maar Ashpaw besloot niet door te vragen. De kitten had vast wel een reden om het niet verder uit te spreken. Ashpaw hield zijn hoofd eventjes iets scheef. Nieuwsgierigheid knaagde aan zijn binnensten. ’Ik zag je het kamp uitgaan en besloot toen je te volgen,’ Kwam er uiteindelijk achteraan. Ashpaw zuchtte eventjes zachtjes en legde de aloe vera bladeren neer. Hij zette zijn poot er voorzichtig op zodat ze niet weg konden waaien. 'Maar Wrenkit, je weet toch wel hoe gevaarlijk dat is? Straks was je in de modder weggezakt, of misschien wel een slang tegen gekomen, ik weet dat het niet leuk is voor kittens dat ze het kamp niet uit mogen maar het is niet voor niks,' Miauwde Ashpaw vriendelijk. ’Ik zit nu flink in de problemen, is het niet?’ Miauwde Wrenkit, zijn oren hingen. Ashpaw stond op en raakte Wrenkit's schouder eventjes geruststellend aan met de punt van zijn staart, 'Ik zal je niet verraden, maar ik kan niet in staan voor de gevolgen als iemand anders al gemerkt heeft dat je weg bent, kom mee, dan breng ik je terug naar het kamp.' Ashpaw knikte vriendelijk naar Wrenkit en pakte zijn bladeren weer op, zich bedenkend hoe slecht hij was in streng zijn.

~.. If I wasn't here tomorrow, would anybody care? Still stuck inside this sorrow, I've got nothing and going nowhere ..~
~.. I know I'm a mess and I wanna be someone, someone that I like better. I can never forget, so don't remind me of it forever ..~

[/size]

Ashpaw zuchtte, niet geërgerd of geïrriteerd, maar toch voelde Wrenkit zich er nog kleiner door. Hij legde de bladeren op de grond en zette zijn poot er voorzichtig op, om te voorkomen dat ze weggeblazen zouden worden door de wind. ’Maar Wrenkit, je weet toch wel hoe gevaarlijk dat is? Straks was je in de modder weggezakt, of misschien wel een slang tegen gekomen, ik weet dat het niet leuk is voor kittens dat ze het kamp niet uitmogen maar het is niet voor niets,’ sprak Ashpaw. Tot Wrenkit zijn bazig klonk zijn stem vriendelijk, en niet dreigend of boos. Zijn zelfvertrouwen nam een klein beetje toe en hij ging wat rechter op staan, Ashpaw was niet zoals de andere uit het kamp… Hij was anders. Het leek alsof Wrenkit nou eindelijk iemand had gevonden die hem een soort van begreep, en die het rustig aandeed met hem. Tot zijn geluk. Een gevoel van trots bekroop de kitten toen Ashpaw opstond om zijn flank vervolgens te beroeren met het puntje van zijn staart. ’Ik zal je niet verraden, maar ik kan niet in staan voor de gevolgen als iemand anders al gemerkt heeft dat je weg bent, kom mee, dan breng ik je terug naar het kamp.’ Begrijpend knikte Wrenkit. Het deed hem gewoon al goed om te horen dat Ashpaw niet van plan was hem te verlinken. Graykit en Naughtkit deden dat ook niet, maar dat kwam omdat Graykit dan zelf ook in de problemen kwam en Naughtykit… Hij trok eigenlijk niet zoveel op met zijn zus. Wrenkit knikte zwakjes terug toen Ashpaw naar hem knikte. Snel hapte Wrenkit één keer naar adem, waarna hij zijn bekje open trok. ’K-Kan ik je misschien helpen met het dragen ervan?... Het zijn nogal veel bladeren en ik… Ik wou wat terug doen als bedankje dat je me niet verraad en zo…’ bracht hij zachtjes en weifelend uit terwijl hij naar zijn pootjes staarde. Hij schoof ook een beetje nerveus heen en weer, maar hij wist zeker dat Ashpaw hem zou beledigen om zijn gedrag, dat voelde hij gewoon.

- *facepalm* Flutpost. -

Ongelofelijk Bedankt Maaike!

Ashpaw's witte poten bleven stil staan totdat Wrenkit reageerde, hij wou niet te snel lopen zodat de kitten hem kon bij houden. Hij bleef expres rustig omdat hij had gemerkt hoe Wrenkit was, hij was niet zoals de meeste shadowclan katten, rustig, misschien een beetje verlegen? Ashpaw knikte hem vriendelijk toe. Zijn blauwe ogen stonden sympathiek. 'Kom je? Wrenkit?' Vroeg hij toen het eventjes stil was. Wrenkit hapte 1 keer naar adem en begon weifelend en zachtjes te praten. ’K-Kan ik je misschien helpen met het dragen ervan?... Het zijn nogal veel bladeren en ik… Ik wou wat terug doen als bedankje dat je me niet verraad en zo…’ Miauwde de kitten. Ashpaw glimlachte om de bladeren heen, 'Het hoeft niet hoor, maar als je wilt, in ieder geval, bedankt voor het aanbieden.' Miauwde Ashpaw vriendelijk, hij zag dat de kitten nerveus was, maar hij zou niet zo snel anderen afbranden op hun gedrag. Daar was hij zelf te verlegen voor. Hij legde een paar bladeren voor Wrenkit neer, voorzichtig, om ze niet te beschaderen. De bladeren waren kostbaar en mochten dus ook niet verspild worden. 'Voorzichtig zijn, ze mogen niet beschadigd raken, ze zijn niet giftig maar ze zijn wel bitter. Niet zo'n lekker smaakje al zeg ik het zelf' snorde Ashpaw geamuseerd, 'Als je niet voorzichtig bent merk je dat zelf wel,' Hij wachtte eventjes op Wrenkit, nieuwsgierig over wat hij ging doen.

-sorry voor de korte post, moet eten-

~.. If I wasn't here tomorrow, would anybody care? Still stuck inside this sorrow, I've got nothing and going nowhere ..~
~.. I know I'm a mess and I wanna be someone, someone that I like better. I can never forget, so don't remind me of it forever ..~

[/size]

De glimlach die Ashpaw hem schonk deed de kitten ontspannen. ’Het hoeft niet hoor, maar als je wilt, in ieder geval, bedankt voor het aanbieden,’ bedankte Ashpaw hem vriendelijk. Wrenkit krulde zijn lippen tot een bescheiden en onderdrukte glimlach. Het leek alsof Ashpaw hem een soort van accepteerde, wat hem maar al te goed deed. Dit zou zijn zelfvertrouwen goed doen. Opgewonden keek hij toe hoe Ashpaw een paar blaadjes voor hem neerlegde, voorzichtig zoals hij de hele tijd al met de bladeren omging. Hij had altijd al bewondering gehad voor de verzorgende en voorzichtige trekjes van Medicine katten, en Ashpaw leek in zijn ogen al op een echter Medicine cat. ’Voorzichtig zijn, ze mogen niet beschadigd raken, ze zijn niet giftig maar ze zijn wel bitter. Niet zo’n lekker smaakje al zeg ik het zelf,’ legde Ashpaw hem al snorrend uit. Een zacht onschuldig grinnikgeluidje ontsnapte uit Wrenkit zijn mond. Ashpaw was vriendelijk en grappig. Hij keek nog eventjes naar Ashpaw, toen hij zag dat deze nog wat aan zijn woorden wou toevoegen. ’Als je niet voorzichtig bent, merk je dat zelf wel.’ Begrijpend knikte Wrenkit. Zijn hart hamerde in zijn borstkast, hij was zenuwachtig en bang. Bang dat hij het misschien zou verprutsen. Hij zuchtte eventjes zachtjes, terwijl hij zichzelf vertelde rustig te blijven. Alles ging beter als je rustig bleef, dat had hij de paar dagen van zijn leven wel ontdekt. Langzaam opende hij zijn bek, waarna hij de blaadjes een voor een oppakte. Niet met zijn tanden, maar met zijn lippen. Hij had ze er losjes in, maar wel nog zijn lippen voldoende op elkaar geklemd zodat ze er niet uit zouden vallen of waaien. Opgelucht dat het nog goed ging keek hij op naar Ashpaw, kijkend naar zijn reactie. Daarna liep hij al een klein stukje vooruit, langzaam en voorzichtig. Net alsof hij zijn evenwicht elk moment kon verliezen. Langzaam draaide hij zijn kop en keek hij naar Ashpaw, wachtend tot deze ook zou gaan lopen. Zou durfde per slot van rekening niet zelf terug te lopen; het was een flink stuk en hij zou toch verdwaald raken.

Ongelofelijk Bedankt Maaike!

Ashpaw knikte goedkeurend naar Wrenkit. Diep van binnen voelde hij bewondering opborrelen voor de kleine kitten die nu al zo rustig was. Hij zag wel dat de wrenkit heel erg nerveus was over het feit dat hij de bladeren moest oppakken, maar hij wou hem niet helpen. Niet omdat hij daar geen zin in had, nee hij had de kitten met alle wil van de wereld geholpen. Maar Wrenkit moest zelf obstakels overwinnen en dat kon hij zo te zien ook prima. Ashpaw keek rustig toe hoe Wrenkit de bladeren 1 voor 1 heel erg voorzichtig oppakte. 'Goedzo Wrenkit,' Miauwde Ashpaw rustig en vriendelijk. Hij voelde zich op z'n gemak bij Wrenkit, deze was rustig en te vertrouwen. Al leek hij niet zo veel op de andere shadowclan katten, hij deed hem denken aan Raindrop, Wrenkit's moeder en zijn vroegere mentor. Wrenkit liep alvast vooruit, heel erg voorzichtig alsof hij kon opvallen. Langzaam kwam Ashpaw ook beweging. Zijn witte poten lichtjes neerzettend. Snorrend dacht hij terug aan de eerste keer dat hij iets voor Goldenpelt moest doen, hij was ook vreselijk voorzichtig geweest, bang om het te verknallen. Zou Wrenkit dat nu ook voelen? Voorzichtig ging Ashpaw naast hem lopen, hij was zijn zorgen eventjes vergeten en kon even helder denken. 'Zeg Wrenkit, je doet me erg denken aan je moeder,' merkte Ashpaw vriendelijk op. Hij had erg veel respect voor Raindrop, ze was zijn mentor geweest en de beste mentor die hij zich ook had kunnen wensen. Hij miste haar vreselijk, trainen was niet hetzelfde zonder haar. Maar hij wist dat hij dit pad moest volgen... Als warrior apprentice had hij haar toch alleen maar teleurgesteld.

~.. If I wasn't here tomorrow, would anybody care? Still stuck inside this sorrow, I've got nothing and going nowhere ..~
~.. I know I'm a mess and I wanna be someone, someone that I like better. I can never forget, so don't remind me of it forever ..~

[/size]

’Goed zo, Wrenkit.’ Een gevoel van trots, dat Wrenkit vrij onbekend was, bekroop hem toen Ashpaw hem vertelde dat hij het goed deed. Wrenkit hoorde nauwelijks het geluid van voetstappen toen Ashpaw zijn poten neerzette, hij liep zo lichtjes. Zelf wenste hij diep van binnen ooit ook zo kunnen zijn, zo wijs en kundig als Ashpaw. Langzaam zette Wrenkit ook de terugtocht naar het kamp in. Hij had zijn staart laag bij de grond en liep nogal onhandig; zijn poten steeds nogal stijfjes neerzettend. Zijn hart bleef hameren in zijn borst, vast en zeker door de zenuwen. Het verbaasde hem ook vrijwel niets dat Ashpaw zo snel naast hem kwam. ’Zeg Wrenkit, je doet me erg denken aan je moeder,’ merkte hij vriendelijk op. Het voelde alsof hij verslikte, en hij deed de grootste moeite de bladeren in zijn mond te houden. De opmerking overviel hem een beetje. Zijn moeder was Deputy, een machtige en respecteerde krijger. En hij?... Hij was een kitten, die buitengesloten werd door de rest. Een buitenstaander, zowat een vreemdeling als hij geen familie was geweest van ze. Afwezig keek hij Ashpaw zijdelings aan. ’E-Echt waar?’ wist hij zachtjes en bijna onverstaanbaar uit te brengen. De bladeren dempte zijn stem, en hij sprak van zichzelf al vrij veel binnensmonds en zacht. En omdat hij te bang was dat ze eruit zouden vallen durfde hij zijn lippen en tong nauwelijks te bewegen. Het lopen ging steeds soepeler. Naarmate hij dichterbij het kamp kwam, hoe meer zijn moed toenam. Je doet het uitstekend, het gaat je lukken, sprak hij zichzelf telkens moet in. Hij probeerde wel zo stilletjes als mogelijk was voor hem te doen, hij wou niet dat iemand hem zou ontdekken. Want een straf was niet echt iets dat hij kon gebruiken, misschien zou hij daar nog meer mee gepest worden…

Ongelofelijk Bedankt Maaike!

Ashpaw spitste zijn oren om te verstaan wat Wrenkit reageerde. ’E-Echt waar?’ Kon hij opvangen, al moest hij heel erg zijn best doen. Ashpaw knikte rustig en probeerde zich verstaanbaar te maken tussen de bladeren door terwijl hij gestaag doorliep, 'Ja, net zo vriendelijk, rustig, geduldig.' Miauwde hij, 'Ik heb een tijd lang met Raindrop getraind, en ik zie veel van haar in jou terug,' Hij knipperde vriendelijk met zijn ogen. 'Ik weet ook zeker dat ze heel erg trots op je is.' Hij verzon het niet om Wrenkit zich beter te laten voelen, hij meende het echt. Weer was het even stil. Tijdens het praten had hij perongeluk zijn tanden in een blad gezet. Bitter sap liep zijn mond in, het liet hem bijna kokhalsen. Eerst had hij gedacht dat niets viezer was dan een kikker, maar de medicijnen hadden hem op heel erg andere gedachten gebracht. Sommigen waren zo bitter en vies... Vooral als je ze tot pulp moest kauwen zodat ze makkelijker doorgeslikt konden worden. Maarja, hij had het ervoor over, het was tenslotte voor zijn clanleden. Hij keek opzij en merkte op dat Wrenkit steeds nerveuzer werd terwijl ze dichter bij het kamp kwamen. Langzaam begon er een plan in Ashpaw's kop te vormen. Als hij nou... Langzaam begon hij te spreken, 'Zeg Wrenkit.. Als ze vragen waar je geweest bent, heb ik je mee genomen het kamp uit oke? Dan kom je niet in de problemen.' Miauwde Ashpaw en hij glimlachte voorzichtig. Hij wou niet dat Wrenkit in de problemen kwam, liever hij. Hij zat het toch al genoeg. Even kwamen zijn zorgen terug, maar hij duwde ze weer weg. Hij keek naar Wrenkit, wachtend op hoe hij zou reageren.

~.. If I wasn't here tomorrow, would anybody care? Still stuck inside this sorrow, I've got nothing and going nowhere ..~
~.. I know I'm a mess and I wanna be someone, someone that I like better. I can never forget, so don't remind me of it forever ..~

[/size]

Het was duidelijk dat Wrenkit niet goed verstaanbaar was, hij kon zichzelf amper horen. Blij zag hij hoe Ashpaw knikte. ’Ja, net zo vriendelijk, rustig, geduldig,’ wees hij hem op de kenmerken die hij dus blijkbaar van zijn moeder had geërfd. Wrenkit had altijd gedacht dat hij nooit zoveel op zijn ouders leek. Hij had zelfs een tijdje getwijfeld of hij wel daadwerkelijk hun zoon was. Maar nu Ashpaw het zo zei merkte hij het pas op. ’Ik heb een tijd lang met Raindrop getraind, en ik zie veel van haar in jou terug,’ verklaarde Ashpaw waarom hij het had opgemerkt, waarna hij vriendelijk met zijn ogen knipperde. ’Ik weet ook zeker dat ze heel erg trots op je is.’ Bij die woorden begonnen tranen in de ogen van de kitten te prikken. Hij had altijd het gevoel had dat hij zijn ouders teleurstelde, als hij het vergeleek met zijn broer en zijn zus. Hij was de jongste, de kleinste en de zwakste. Hun waren durfvallen, maar hij? Hij was een brok aan twijfel, verlegenheid, onzekerheid en nervositeit. Hoe kon je daar nou trots op zijn? Maar toch voelde hij dat er in de woorden van Ashpaw iets van waarheid schuilde. Niemand zou ooit zoiets tegen hem hebben gezegd, ze zouden hem eerder meer de grond in hebben geboord. Wrenkit wou net wat zeggen toen hij tot zijn schrik zag dat Ashpaw er niet zo goed uitzag, misselijk. Meteen viel hem in dat hij misschien op een van de bladeren had gebeten, waarschijnlijk tijdens het praten… En dat was dan door hem gekomen. Als hij er niet was geweest was hij nu vast allang terug in het kamp. Nee, schreeuwde hij zowat in zichzelf. Dat was niet waar. Ashpaw zag er erg droevig uit toen ze voor het eerst naar elkaar keken, maar nu zag hij er blij en gelukkig uit. Hij wou een zucht slaken, omdat hij hoofdpijn kreeg van al dat denken, maar dat ging niet omdat de bladeren de weg van zijn keel naar buiten uit zijn mond blokkeerde. ’Zeg Wrenkit… Als ze vragen waar je geweest bent, heb ik je mee genomen het kamp uit, oké? Dan kom je niet in de problemen,’ stelde Ashpaw ineens voor, gevolgd door een voorzichtige glimlach. Meteen bleef Wrenkit stilstaan, waarna hij wild zijn, maar voorzichtig, zijn hoofd schudde. ’Nee, het is mijn schuld… Ik had je niet moeten volgen… Ik wil niet dat jij in de problemen komt,’ miauwde hij zachtjes en onhandig, door de bladeren. Hij wou niet dat Ashpaw door hem in de problemen kwam. Hij was zo dom geweest het kamp uit te sluipen, ook al wist hij heel goed dat dat niet mocht. Het was zijn probleem en niet die van Ashpaw.

Ongelofelijk Bedankt Maaike!

Ashpaw sloot zijn helderblauwe ogen even en dacht met een glimlach terug naar zijn trainingen met Raindrop. Hij miste het best wel, maar hij was op zijn plaats als medicine cat apprentice. Ashpaw's staart wiegde rustig heen en weer bij elke stap, hij voelde zich rustig, hij keek om naar Wrenkit. Deze schudde met zijn kop, wild maar toch voorzichtig. ’Nee, het is mijn schuld… Ik had je niet moeten volgen… Ik wil niet dat jij in de problemen komt,’ Miauwde Wrenkit. Ashpaw hield zijn kop iets scheef, ergens had hij de reactie wel verwacht, maar toch vond hij het verrassend dat een kitten zo'n goed gevoel over wat goed en fout was. Hij voelde eigenlijk respect voor Wrenkit. Alleen hoopte hij dat Wrenkit niet dezelfde fouten ging maken als hij deed... Hij had eigenlijk al zonder dat anderen katten dat wisten de warrior code al meerdere malen gebroken. Maar hoe kon hij ook anders? Sandspots was zo mooi en lief... Zijn gedachten dwaalden eventjes af, tot hij zich bedacht dat hij nog een antwoord moest geven aan Wrenkit. 'Zoals je wil, maar als we geluk hebben hebben ze het sowieso niet gemerkt.' Miauwde Ashpaw rustig, 'Zal ik je wat verhalen vertellen over hoe je moeder als mentor was?' Stelde Ashpaw voorzichtig voor. Hij wou de stilte doorbreken die nog altijd ongemakkelijk in de lucht hing. Hij vertraagde zijn pas iets zodat Wrenkit rustig kon lopen. Hij wou niet dat de kitten erg vermoeid raakte door hem. 'En trouwens Wrenkit, als je wil mag je ook nog wel eens gezellig langs komen in de medicine cat den hoor.' Miauwde Ashpaw en hij keek Wrenkit vriendelijk aan.

~.. If I wasn't here tomorrow, would anybody care? Still stuck inside this sorrow, I've got nothing and going nowhere ..~
~.. I know I'm a mess and I wanna be someone, someone that I like better. I can never forget, so don't remind me of it forever ..~

[/size]

Ashpaw leek eventjes in zijn gedachtes te verzinken. Blijkbaar hadden zijn woorden hem aan het denken gezet. Misschien in goede zin, misschien in slechte zin. Maar Wrenkit kon dat natuurlijk niet weten. Wel leek het erop dat zijn gedachten niet de vrolijkste waren, ineens zag Ashpaw er weer zo uit zoals Wrenkit hem toen net zag, voor ze elkaar echt ‘vertrouwden’. Droevig en verwart… Wrenkit voelde zich bezorgd, maar besloot zich er maar niet mee te bemoeien. Ashpaw leek er al genoeg problemen mee te hebben, en hem dan misschien zelfs te dwingen zijn problemen met hem te delen zou waarschijnlijk toch niet helpen. Het was goed zo, en hij zou er vast zelf wel uitkomen. ’Zoals je wilt, maar als we geluk hebben, hebben ze het sowieso niet gemerkt,’ accepteerde Ashpaw Wrenkit zijn besluit. ’Zal ik je wat verhalen verellen over hoe je moeder als mentor was?’ stelde hij voor. Enthousiast knikte Wrenkit. Hij had altijd al bewondering gehad voor zijn moeder, maar dat kwam voornamelijk ook gewoon door het feit dat ze zijn moeder was. Hij wou ook wel een weten hoe andere naar haar keken, hun beeld van haar. Niet dat hij verwachte dat het slecht was; ze was immers Deputy, en als Deputy moest je wel goed in de clan liggen. De verhalen zouden vast en zeker die ijzige stilte wegnemen, die er af en toe tussen de twee in hing. ’En trouwens Wrenkit, als je wil mag je ook nog wel eens gezellig langs komen in de Medicine cat den hoor,’ miauwde Ashpaw, waarna hij Wrenkit vriendelijk aankeek. Eventjes verbaasd keek Wrenkit Ashpaw aan. Hij had de neiging om weer te verstijven en stil te blijven staan, maar zijn poten weigerde te stoppen en bleven ritmisch doorlopen. ’Echt?’ murmelde hij ongelovig door de bladeren door. ’Denk je dat Goldenpelt dat wel goed vindt?’ vroeg hij onzeker en weifelend. Goldenpelt was een aardige poes, maar misschien zou hij haar in de weglopen tijdens haar werk. Hij wou haar niet in de weglopen, terwijl ze levens aan het redden was. Hij zou haar daar misschien mee ophouden, en dan zouden ernstig gewonden katten misschien niet op tijd geholpen worden en dan… Hij wou zijn gedachtestroom eigenlijk niet afmaken, hij was bang voor wat er zou volgen.

Ongelofelijk Bedankt Maaike!

Wrenkit knikte enthousiast en Ashpaw glimlachte rustig. Hij dacht eventjes diep na en keek ondertussen even naar de lucht. Daarna keek hij weer voor zich. Het zachte gekwaak van de kikkers drong zijn oren binnen. Een idee drong zijn gedachten binnen en een ondeugende twinkeling verscheen in zijn ogen. 'Nou.. ten eerste, je moeder houdt niet van kikkersmaak, misschien heeft ze er zelfs een hekel aan, dus als je haar een keer wil plagen, kun je een kikker gebruiken. Maar goed, een echt verhaal...' Ashbaw dacht diep na en begon weer te spreken. 'De eerste keer dat ik met je moeder ging trainen, was ik uit een boom gevallen. Sinds dien heb ik ook hoogtevrees maar, je moeder, die heeft totdat ik medicine cat apprentice werd met me getrained om die angst te overwinnen met zoveel geduld en liefde alsof ik haar eigen kitten was.' Miauwde Ashpaw vol bewondering voor haar. Hij glimlachtte naar Wrenkit toen deze verbaasd reageerde op zijn opmerking dat hij wel eens langs mocht komen in de medicine cat den. 'Denk je dat Goldenpelt dat wel goed vindt?' Miauwde Wrenkit weifelend. Ashpaw haalde zijn schouders op, 'Vast wel, en anders kom ik wel bij jou op bezoek, ik denk niet dat Raindrop het een punt zou vinden.' Ashpaw keek eventjes naar de lucht, deze was bewolkt, maar het zag er niet naar uit dat het ging regenen. Ashpaw keek weer naar Wrenkit, 'In ieder geval, bedankt voor het helpen Wrenkit,' Miauwde Ashpaw rustig, de bittere smaak hing nogsteeds iets in zijn mond, maar het maakte hem niet veel meer uit. Hij begon eraan gewend te raken. Hij rekte zich eventjes uit en liep daarna weer door.

~.. If I wasn't here tomorrow, would anybody care? Still stuck inside this sorrow, I've got nothing and going nowhere ..~
~.. I know I'm a mess and I wanna be someone, someone that I like better. I can never forget, so don't remind me of it forever ..~

[/size]

Een ondeugende twinkeling verscheen in de ogen van Ashpaw. Dit maakte Wrenkit nieuwsgierig. ’Nou… Ten eerste, je moeder houdt niet van kikkersmaak, misschien heeft ze er zelfs een hekel aan, dus als je haar een keer wil plagen, kun je een kikker gebruiken. Maar goed een echt verhaal…’ Wrenkit grinnikte zachtjes door de bladeren heen, het was dan geen echt verhaal; maar het was grappig. Hij was niet echt het type dat iemand ging plagen, maar het idee ervan was wel uiterst amuserend. ’De eerste keer dat ik met je moeder ging trainen, was ik uit een boom gevallen. Sindsdien heb ik ook hoogtevrees, maar, je moeder, die heeft totdat ik Medicine cat Apprentice werd met me getraind om die angst te overwinnen met zoveel geduld en liefde, alsof ik haar eigen kitten was,’ vertelde Ashpaw, vol bewondering voor Wrenkit zijn moeder. Zo te zien had Ashpaw eigenlijk een beetje hetzelfde beeld van zijn moeder als Wrenkit zelf. Hij was nogal onder de indruk van het verhaal van Ashpaw. Dat hij durfde te vertellen dat hij hoogtevrees had en over hoe zijn moeder hem had behandeld. ’Heb je nog steeds hoogtevrees?’ Het was eruit voordat Wrenkit er erg in had. Hij wou het niet vragen, maar de vraag brandde zo erg… Misschien dat hij Ashpaw hier ongemakkelijk mee zou maken, of Ashpaw zou de vraag simpelweg negeren.
De glimlach die Ashpaw rond zijn lippen toverde als reactie op Wrenkit zijn verbaasdheid zorgde er al voor dat Wrenkit zich wat meer op zijn gemak voelde. ’Vast wel, en anders kom ik wel bij jou op bezoek, ik denk niet dat Raindrop het een punt zou vinden,’ verzekerde hij hem nadat hij zijn schouders had opgehaald. Kalm volgde Wrenkit zijn blik die gevestigd was op de lucht. Hij had vaker naar de lucht gekeken, vooral in de avond. Dan vroeg hij de Starclan altijd om raad, hulp en om de redenen waarom ze hem zo’n lot gaven… Of dat ze hem wel een lot hadden gegeven. ’In ieder geval, bedankt voor het helpen, Wrenkit,’ hoorde hij Ashpaw weer miauwen. Rustig draaide hij zijn kop richting de grijs gestreepte kater. De zenuwen en nervositeit die Wrenkit eerst zo kwelde leken langzaam weggeëbd te zijn. Hij had het gevoel dat hij nu eindelijk een soort van vriend had gevonden. Ashpaw was anders, hij leek hem te begrijpen. Hem niet te beoordelen op zijn fouten, maar hem te accepteren zoals hij was. Rustig knikte de kitten. ’En jij ook bedankt, Ashpaw,’ miauwde hij zachtjes. Hij zag hoe Ashpaw zich uitrekt, en volgde zijn voorbeeld door een van zijn achterpoten eventjes uit te rekken. Meer durfde hij echter niet, nog steeds bang dat hij iets fout zou doen met de bladeren.

Ongelofelijk Bedankt Maaike!

Ashpaw keek om naar Wrenkit, wachtend op zijn reactie. Zijn staartpunt zwiepte ietwat heen en weer door nieuwsgierigheid. Hj grinnikte mee met Wrenkit, hij moest zelf Raindrop eens een kikker naar Raindrop brengen, hij had haar al een tijd niet meer bezocht... Hij voelde zich een beetje schuldig, Raindrop was zo'n goede mentor en nu vergat hij haar te bezoeken. Hij nam zich voor om dat zo snel mogelijk te doen. ’Heb je nog steeds hoogtevrees?’ Ashpaw draaide zich om en knipperde een keer verrast met zijn blauwe ogen. Deze vraag had hij zeker niet aan zien komen. Moest hij het vertellen aan de kitten? Eventjes legde hij zijn oren weifelend naar achter. Maar uiteindelijk besloot hij de waarheid te spreken. 'Ja Wrenkit, ik heb nog steeds hoogtevrees, ik kom niet hoger dan 3 takken in een boom. Dat is 1 van de redenen waarom ik had besloten om een medicine cat apprentice te worden.' Miauwde Ashpaw eerlijk. Wat was het punt van liegen? Al hoewel... Hij loog elke seconde tegen de clan door zijn relatie met Sandspots, maar dat kon hij toch niet opgeven? Hij was gelukkig bij haar... Maar ook gelukkig om hier te zijn, als medicine cat apprentice. Voor de zoveelste keer voelde hij zich verscheurd tussen Sandspots en zijn roeping. Alleen hij kon dat niet aan de kitten laten merken, Wrenkit leek hem erg pienter en zou het vast snel door hebben als hij ergens anders aan dacht. Dus focuste hij zijn aandacht weer op Wrenkit. De kitten knikte hem rustig toe. 'En jij ook bedankt, Ashpaw' Miauwde de kitten zachtjes. Ashpaw knikte hem vriendelijk toe. 'Geen dank, Wrenkit' Hij knipperde eventjes aanmoedigend met zijn ogen en keek daarna weer vooruit. In de verte kon hij het shadowclan kamp al zien. 'We zijn er bijna' Merkte hij op.

~.. If I wasn't here tomorrow, would anybody care? Still stuck inside this sorrow, I've got nothing and going nowhere ..~
~.. I know I'm a mess and I wanna be someone, someone that I like better. I can never forget, so don't remind me of it forever ..~

[/size]

Het deed Wrenkit goed om Ashpaw te horen grinniken. Het voelde alsof hij een vriend had gekregen, waar hij zolang naar had gezocht. En als Ashpaw blij was, was hij dus ook blij. De vraag die hij hem had gevraagd had hem blijkbaar een beetje van zijn stuk gebracht. Hij zag hem blijkbaar niet aankomen. ’Ja Wrenkit, ik heb nog steeds hoogtevrees, ik kom niet hoger dan drie takken in een boom. Dat is een van de redenen waarom ik had besloten om een Medicine cat Apprentice te worden,’ miauwde Ashpaw eerlijk. Wrenkit voelde zich een soort van vereerd dat Ashpaw zo eerlijk en open tegen hem deed. Kalm knikte hij. Hij voelde zich wel schuldig over zijn vraag, maar Ashpaw leek er geen moeite mee te hebben hem te beantwoorden. Hij zou nu, zoals hij bij bijna alles deed, zich kunnen verontschuldigen. Maar hij voelde dat dat nu niet hoefde. Wel leek Ashpaw weer te zijn verzonken in zijn eigen gedachtes, en opnieuw leken deze niet zo fijn te zijn. Bezorgd wierp Wrenkit iedere keer een blik op Ashpaw terwijl hij afwachtte tot deze uit zijn gedachtes zou komen. De vraag naar wat er was brandde behoorlijk, maar Wrenkit bouwde het respect en geduld op hem niet te vragen. Als er iets was wat Ashpaw dwars zou zitten zou hij het hem zelf wel vertellen, wanneer dat hij dacht dat de tijd daar was. En die was er nu blijkbaar nog niet. Vriendelijk knikte de grijs gestreepte kater hem toe. ’Geen dank, Wrenkit.’ De kitten knikte kortaf toen Ashpaw nog eventjes aanmoedigend met zijn ogen knipperde. Kalm volgde hij zijn blik, die vooruit was gevestigd. De Shadowclan geuren waren sterker geworden en je kon het kamp ook in zicht zien komen. ’We zijn er bijna,’ merkte hij op. Nerveus en zenuwachtig slikte de kitten. Hij was bang voor de reactie van andere als ze hem zouden ontdekken, maar hij probeerde de moed en hoop te vinden dat niemand hem zou zien.

Ongelofelijk Bedankt Maaike!

Ashpaw stapte gestaag door, de bladeren die hij zo teder mogelijk in zijn mond hield bogen zachtjes heen en weer bij elke stap of windvlaag. Hij was er erg voorzichtig mee, deze bladeren zouden zijn clangenoten kunnen redden in tijden van nood. Hij keek eventjes om naar Wrenkit, deze zag er erg nerveus uit. 'Niet bang zijn Wrenkit, ik laat je niet stikken,' Miauwde Ashpaw, Wrenkit proberend te sussen. Hij raakte Wrenkit's oor even aan met zijn staartpunt als vriendelijk gebaar. Hij liep daarna door, wachten zou geen zin hebben, hoe langer Wrenkit uit het kamp zou blijven, hoe groter de kans werd dat hij gemist zou worden. Hij keek weer naar Wrenkit, hij deed hem een beetje aan hemzelf denken toen hij nog kitten was. Hij keek omhoog naar de lucht, toen hijzelf nog kitten was had hij zich nooit kunnen bedenken wat er ging gebeuren met hem in zijn latere leven. Hij hoopte diep in zijn hart dat Wrenkit niet dezelfde fouten ging maken die hij nu maakte. Hij had de warriors code al meer malen gebroken, en daar had hij ook spijt van. Maar hij zou het niet anders gedaan hebben als hij het over mocht doen. Hij hield van Sandspots, en dat zou zo blijven ook. En zelfs Starclan zelf zou hem niet zover kunnen krijgen om zijn liefde voor haar op te geven. Hij liep voorzichtig de kamp ingang in, eventjes wachtend op Wrenkit. Om vervolgens het kamp in te lopen.

~.. If I wasn't here tomorrow, would anybody care? Still stuck inside this sorrow, I've got nothing and going nowhere ..~
~.. I know I'm a mess and I wanna be someone, someone that I like better. I can never forget, so don't remind me of it forever ..~

[/size]

Bij iedere stap die de kleine kitten deed hamerde zijn hart harder in zijn borstkas. Hij leek niet meer in bedwang te houden. Hij bonkte als een razende; alsof hij uit zijn borstkas probeerde te komen. ’Niet bang zijn Wrenkit, ik laat je niet stikken,’ drongen de woorden die Ashpaw had gemiauwd in zijn oren. De staart van de grijs gestreepte kater voelde zacht aan op zijn oortje. Zijdelings keek Wrenkit naar Ashpaw. Had hij nou een vriend gevonden? Een vriend waar hij zolang naar had gezocht en op had gewacht… Over had gedroomd en naar had gesmeekt tegen de Starclan. Zouden zijn smeekbedes eindelijk gehoord zijn? Zouden ze medelijden met hem hebben gehad? Het deed er eigenlijk niet meer toe. Hij had Ashpaw nu. En Ashpaw begreep hem, was niet zoals de andere. Hij had begrip voor andere; accepteerde hem zoals hij was. Wrenkit trok een paar keer nerveus met zijn oren. Alhoewel Ashpaw aan zijn zijde was wouden de zenuwen niet weggaan. Oké, ze waren minder dan als hij had verwacht. Maar ze waren er. En ze teisterden hem. Toen hij nog een blik wierp op de kater leek deze alweer in gedachten te verzonken te zijn. Hij had blijkbaar veel aan zijn hoofd. Vast veel meer, en veel erger, dan Wrenkit zijn kennis zou kunnen omvatten. Nogal bezorgd fronste de kitten. Hij wou graag weten wat er met Ashpaw was, weten of hij hem kon helpen. Vast niet. Maar meestal hielp het al erg veel als je gewoon je hart kon luchten, dacht Wrenkit dan. Hij luchtte zijn hart altijd aan de Starclan. In het holst van de nacht kwam hij altijd uit de Nursery, om naar de Zilverpels te kijken en er zachtjes tegen te praten. Soms leek het alsof de Starclan terug praatte; maar hij nam zich altijd voor dat het verbeelding was. Verbeelding die hij had gekregen omdat hij zo eenzaam was. Eenzaam en alleen op de wereld; een buitenbeentje dat langzaam een emotioneel wrak zou zijn geworden als hij Starclan niet had. En natuurlijk als hij Ashpaw niet zou hebben ontdekt. Weifelend en bang hield Wrenkit halt voor de ingang van het kamp. Ashpaw had er al voorzichtig voet ingezet; maar wachtte op hem. Nerveus slikte Wrenkit, waarna hij met trillende poten toch maar Ashpaw zijn spoor volgde.

Ongelofelijk Bedankt Maaike!