Where I am? [A C A R I O]

Met een onbegrepen woede, die zijn hart al enkele dagen vulde, liep hij zwijgend en in een rechte lijn door. Hij had nergens zin in. Het gesprek met Ziva had hem op zijn zenuwen gewerkt en zorgde nu voor zijn stekende hoofdpijn. Het kon hem niet schelen waar hij heen liep. Hij liep nu al een enkele tijd op dit tempo door. Hij had het bloodclan gebied achter zich gelaten en rook aan de vele vreemde geuren, dat het nu om Rogue’s ging. Rogue. Dat woord liet hem even zijn kop schuin houden. Nee, dit was geen rogue. Hij bleef stil staan, met zijn goud/gele ogen gericht op de ruimte voor hem. Hij leek altijd door dingen heen te kijken, maar leek op dat moment meer in de gaten te hebben dan welk ander levend wezen dan ook. Een bepaalde geur prikkelde in zijn neus en liet een gevaarlijke glans zijn ogen vullen. Een clankat. Thunderclan. Arrogante stinkende katten, schoot er door zijn gedachten en een woedende snauw ontsnapte uit zijn bek. Clankatten, die alles leken te bezitten. Ze sloten hem buiten, ze sloten iedereen buiten. Hij wist niet beter dan dat. Het waren zogenaamd helden met hun starclan. Waarom verdienden hun dat en hij niet? Omdat hij was wie hij was? Hij zou ze op een dag wel laten zien wat er met zulke hoogmoed kon gebeuren. Het kwam niet vaak voor, dat hij zo over dingen nadacht. Het was een deel van hem, die perfect bij de bloodclan paste, maar daarnaast… Hij was een eenzame ziel. Liet hij daar iets van blijken, dan werd hij door zijn clan genoten al zwak genoemd. Woedend, dat was hij op iedereen. Hij begon te rennen en volgde met zijn zwarte lichaam te schaduwen. De geur werd steeds sterker. Hij wilde bloed proeven en zijn nagels in een van die monsters kunnen zetten. Hij zette zich krachtig af tegen de grond en schoot door het gras heen, ontweek bomen en sprong over takken en struiken heen. Maar toch had hij de afstand fout ingeschat. Hij probeerde zijn pas nog in te houden en wist daarbij net de poes te ontwijken, die hij had beet willen grijpen. Hij draaide zich nog half rennend op en sprong toen boven op de onbekende poes. Acario stikte haast in de geur van de thunderclan, die rond deze poes hing. Hij walgde er van. Met zijn poten duwde hij de poes plat op de grond en zette zijn nagels diep in haar huid. Bloed joeg wild door zijn aderen heen en zijn ogen keken verwilderd naar het gene wat zo veel op een soortgenoot leek. Zijn snorharen trillen en zijn staart zwiepte wild heen en weer, maar verder deed hij nog niks. Nog niet in ieder geval. Hij bracht zijn snoet kort dichter naar die van de poes toe en trok zijn kop weer terug, maar hield zich nog steeds met zijn poten aan de poes vast. ‘En wie hebben we hier?’ zijn stem klonk spottend en een felle blik lag in zijn ogen. Als deze poes slim was, zou ze rustig en kalm reageren. ‘Wat doet een clankatje hier nou helemaal alleen?’

Hoe kon de angst van de poes bijna ruiken. Het was een geur waar hij van kon genieten. Even sloot hij zijn ogen en ademde rustig uit. 'I-ik ben Scarpaw.' Hij keek de poes langzaam weer aan. Doodsangst, dat was het gene wat hij af las in haar ogen. Met een snelle beet zou het over zijn. Hij zou dan kunnen eten of haar gewoon hier kunnen laten liggen. Wie weet kwamen er wel een paar clankatten achter hem aan en kon hij daar ook nog wat lol mee beleven. Zijn gedachten bleven op een bepaald punt steken. 'Dat gaat jou niks aan!' hoorde hij Scarpaw schreeuwen. Een apprentice. 'Daar heb je gelijk in.' fluisterde hij enkel zacht en versterkte zijn greep bij de pogingen van de poes om los te komen. Met een grijns keek hij haar aan, toen ze het leek op te geven. 'Je komt van de thunderclan, maar zo gedraag je je niet.' zei hij licht spottend. Zijn houding was iets ontspannender geworden en hij nam de tijd om de poes onder zijn poten rustig te bekijken. 'Je stelt je zwak op kleintje.' een grinnikje ontsnapte uit zijn bek. Andere bloodclanners hadden allang een eind gemaakt aan het leven van deze poes, maar er leek af en toe iets in Acario tegen te werken. Misschien zijn ervaringen van vroeger. De bloodclan bespotte hem wel eens met de manier waarop hij dacht. De blik in zijn ogen werd dof en hij liet zijn staart stil hangen. 'Clankatten... stuk voor stuk verwende nesten... hebben alles wat hun hartje begeerd... en hebben altijd bescherming...of heb ik het mis?" De klanken in zijn stem waren stuk voor stuk zonder emotie. 'Scarpaw.' fluisterde hij en maakte met zijn nagels een ondiepe snee in haar huid. Starend naar het bloed wat deels aan zijn poten kleefde leek hij even verloren. Een zacht gesis ontsnapte uit zijn mond en hij schudde even wild zijn kop heen en weer. Als deze kleine rat het zou wagen hem ook zwak te noemen omdat hij niet leek te willen doden, dan zou ze pas wat meemaken. Die gedachte was hard in zijn blik te lezen. 'Acario is de naam.'