Angels need to F L Y

U know, fck it gwn. Ik plaats m hier, ik zie wel wat jullie ermee doen. Ja ik heb al een slecht katje (tyk) maar deze is toch heel anders in karakter. Ik heb er inspiratie voor, ja misschien lekt die ooit weg. Ja ik heb redelijk wat accounts waarvan ik er nu 7 echt wil houden, dit zou dan nummer 8 zijn. Nee, ik ben niet de actiefste persoon in de RPG, maar ik wil me er wel weer voor in zetten. Ik heb een beetje een strategie voor mezelf gemaakt, waarmee ik gwn niet te veel tegelijk op mijn bordje neem. Ja, ik heb het druk met school, maar ik heb ook weer tussenuren en tijden dat ik me verveel. Jeez sorry guys, ik ben een beetje wisselend, maar ach, niet geschoten is altijd mis right..

Voor hem vormde zich een schouwspel dat zo normaal leek te zijn op deze vervloekte aardbol. Men had geen gevoel van recht meer. Iedere kat deed maar wat hem of haar goed zinde, volgens hun eigen oordeel. Ze hadden een verdraaid beeld van goed en kwaad als je het hem vroeg. Daarbij waren de meesten niet eens slim genoeg om hier ook maar een nietige cel in hun brein over na te laten denken. Misschien dat hij daarom de aangewezen persoon was om hier iets aan te doen. Met zijn gevoel van rechtspraak was niets mis. Voor hem was het groepje katten nog altijd bezig met hun laffe aanval. Wat was het, drie tegen een? Lafbekken. Met een lichte grijns op zijn gelaat, stapte de ranke grijze tabby naar voren. Zijn ijsblauwe ogen stonden strak op de drie gericht, terwijl deze hun aanval staakten en met ietwat vragende blikken zijn kant op keken. Nonchalant kwam Kira dichterbij om op een klein afstandje te blijven staan. De drie hadden zich ondertussen al naar hem toe gedraaid en stonden klaar om hem net zo te behandelen als ze ook bij de bruine tabby hadden gedaan die op de grond lag. Een enkele schittering schoot door zijn ogen, voor hij zonder waarschuwing op de grotere katten af schoot. De verrassing zat hem mee, gezien de eerste niets deed toen hij zijn klauwen door zijn keel haalde. Proestend wankelde de kater, waarna Kira het met een snelle beet in de keel afmaakte. De andere twee hadden zich intussen al opgesteld en kwamen nu op hem af gevlogen. Met een snelle beweging gooide hij zijn lichaam uit de vuurlinie en liep enkel een kras over zijn schouder op. Stilstaan deed hij echter niet. In een vloeiende beweging gooide hij zich op de tweede kat, die na de beet in zijn nek ook snel deze wereld verliet. Over het algemeen was hij precies en snel als het aankwam op het uitroeien van het kwaad dat er op de wereld rondliep. De laatste kwam opnieuw op hem af, maar aarzelde kort door het verlies van zijn maten. Dat was het moment waarop de jonge grijze tabby zijn kans pakte. Opnieuw een snelle beet naar de keel, waarna ook de laatste kat dood op de grond neer klapte. Kira likte kort zijn bek af om het bloed ietwat te verwijderen. Even keek hij om, naar de kater die het slachtoffer was geweest van deze laffe drie. De blik in zijn ogen maakte alles duidelijk. In de poelen van ijzig blauw was het makkelijk te lezen. Je hebt niets gezien, ik ben niemand die jij kent. Met die boodschap draaide de kater zich op en verliet het toneel. Eens hij wist dat hij ver genoeg was, verspreidde een brede grijns zich over zijn lippen. Een twinkeling van amusement in zijn ogen, terwijl hij zijn lichaam naar een kleine beek bracht en het bloed uit zijn vacht waste. Geen spoor van hem, geen mogelijkheid om hem te traceren. De katten die hem wel zagen, wisten dat ze niet over hem moesten spreken. Zij waren hem dankbaar voor zijn daden en daarvoor hielden ze zijn geheim. Eens zijn vacht volledig vrij was van rode plekken, hees hij zichzelf uit het water en schudde zich eens goed uit. Zelfs zijn familie zou niet weten wat hij uitspookte, daar zorgde zijn zorgvuldig uitgestippelde plannen wel voor. De terugweg naar de rest was een lange weg, genoeg tijd om zijn vacht volledig te drogen in deze sterke wind. Met stevige passen zette hij koers, om na een tijdje lopen bij de bekende twoleg huizen aan te komen. Zich niets aantrekkend van de drukte, stapte hij rustig door tot bij het kamp. Het eerste wat zijn blik ving waren zijn broers en zussen. Allemaal gezellig in het kamp aanwezig. Kalmpjes stapte hij naar hen toe, een glimlach op zijn lippen spelend. 'Hey. Wat hebben jullie vandaag uitgespookt?' De vraag kaatste al snel terug op hem, waarop hij zijn schouders ophaalde. 'Niets bijzonders, gewoon want gewandeld.' Nee, niemand zou erachter komen, gezien hij superieur aan hen was. Hij was Kira, zoon van Icy en Saxon. Hij was Kira, de god die de wereld zou bevrijden van al wat kwaad was.