Oh, let it be..

Onderwerp: Oh, let it be.. za 10 nov 2012 - 0:30

Gekalmeerd bracht ze haar ledematen in beweging en begon cirkeltjes te draven in het kamp. Het deerde haar niets dat andere nu dachten dat ze gek was. Zij mocht doen én laten wat ze zelf wilde. Eerder deze week had ze Linepaw gezien, eerder genegeerd. Hoe hard haar zus ook zou proberen, Applepaw nam haar niet meer aan als familie. Ze was haar zus niet meer, en dat werd Linepaw ook nooit meer! Ook al was Applepaw degene die de slechte dingen heeft gedaan, ze kon Line gewoon niet uitstaan. En het grappigste van al, ze had er zelfs geen enkele reden voor! Kwam haar haat voor Linepaw voort uit jaloezie? Wie zal het zeggen.. Zuchtend keek ze enkele seconden naar de lucht en schudde dan haar hoofd door elkaar. Ze was nu wel iets te oud geworden om wolkjes te gaan tellen, of niet soms? Met haar appel/limoen groene blik gleed ze over het kamp en bleef even haken bij de Medicine Den. Misschien zou ze.. Gewoon om even te gaan kijken mocht zeker toch wel he? Met een nieuwsgierige blik in haar ogen geschreven trippelde de lichtrode Apprentice naar de Den toe die hard naar allerlei kruiden stonk en liet haar staart van links naar rechts zwiepen. Er was niemand, mooi zo! Met een kleine ondeugende frons op haar gelaat sprong ze het hol in en holde meteen naar de kruiden toe die netjes gedrapeerd stonden. De drang om de kruiden mee te nemen zodat ze die kon gebruiken voor experimenten was groot, maar net toen ze haar voorover boog om een stapeltje mee te nemen deed een stem achter Applepaw haar terug deinzen.

+Musicpaw

Onderwerp: Re: Oh, let it be.. za 10 nov 2012 - 14:21

Musicpaw

Just feel te happines

Rustig lag hij in de Den. Of nouja, rustig, hij had overal pijn maar probeerde er niet aan te denken. Hij was zachtjes een liedje aan het zingen en telde de blaadjes in de den. Eigenlijk, was het best saai, zo in de den liggen. Maar het was wel beter, al zal hij een bezoekje niet missen. Hij had Linepaw, maar, wat zou het geweldig zijn als er iemand kwam die kon lopen. Zijn gedachtes waren overal en nergens. Bij de poes die hij redde, eigenlijk was hij de naam al kwijt, bij Angelvoice, die o zo lieve poes, ze voelde net als moeder aan. Bij Otterpaw, o god wat was hij aardig. Hij zou hem moeten komen bezoeken maar dat was niet mogelijk. Als er een wens was die Musicpaw had was dat wel Otterpaw op dit moment zien. Eigenlijk had hij nog een wens, Applepaw wat leren. Hij wou eigenlijk helemaal niet boos op haar zijn. Hij wou haar helpen. Maar aan de andere kant was het gevaarlijk. De poes wist dat Music eigenlijk lief was, en misschien wist ze ook dat hij nu Linepaw heel aardig vind, ze zijn zelfs Medicine-Den-Zing-Maatjes. Dus eigenlijk zou Applepaw hem misschien haten. Maar misschien had ze ook een lieve plek. Elke kat heeft toch wel een lieve plek ? Bloodclan zou hun kits ook niet vermoorden mha ? Music schrok uit zijn gedachtes. Hij hoorde voetstappen. Hij schrok eigenlijk overal van. Die sterke jongen is nu slap en kan in een wip vermoord worden. En dat wou hij niet. Hij moest nog zoveel doen, Otterpaw zien, erachter komen wie die poes was, kijken of het met Applepaw goed gaat, want tsja, iedereen moet gezond zijn, of het nou Applepaw is of Angelvoice. Musicpaw kneep zijn ogen stevig dicht, en na een tijdje opende hij ze weer. Waarom ? Waarom nu hij in de war is ? Waarom moest perse nú Applepaw komen. Moest alles in een ? Al het ongeluk ? Music zag haar voor de kruiden staan, en maakte zich zorgen. "Ahum, wat dachten wij te doen" Sprak hij, terwijl zijn hart harder ging bonken. Waar was hij eigenlijk op dit moment mee bezig ? Hij waagde zijn leven nu, zijn leven stond op het spel.

Onderwerp: Re: Oh, let it be.. za 10 nov 2012 - 14:38

Met een grijns op haar lichtrode gelaat geplakt draaide de Apprentice haar om en in een fractie van een seconde vulde een haat blik haar groene ogen. Musicpaw! Ze had hem al wel vaker bij Linepaw gezien, al zingend. Ja, Applepaw keek af en toe naar de Medicine Den om te zien wat daar allemaal gaande was. Zo gek was dat zeker toch niet he? "Ahum, wat dachten wij te doen" Meteen rukte haar staart van links naar rechts op een gehaast tempo. Waarom waren er zoveel katten die haar meteen op de tenen trapte? Niet dat Musicpaw haar had vernederd of wat dan ook, ze kon 'm gewoonweg niet uitstaan. 'Ik mag toch eens komen kijken zeker? Joh word jij ook al zo'n zure zak?' Mauwde ze direct ter verdediging en keek hem strak aan zonder haar blik af te weren. Haar oren wiebelde ietwat nerveus bij het gedacht dat ze helemaal alleen waren in de Den. Zou Musicpaw angst hebben? Wat zou hij voelen, of waaraan dacht de calico kater nu? Vele vragen spookte rond in haar hoofd terwijl ze op haar tanden beet in de hoop dat ze hem niet direct ging uitschelden.

Onderwerp: Re: Oh, let it be.. za 10 nov 2012 - 17:30

Musicpaw

Just feel te happines

'Ik mag toch eens komen kijken zeker? Joh word jij ook al zo'n zure zak?' Zure zak ? Ahum. "Wie is hier de zure zak, degene die hier ligt voor een Shadowclan apprentice of degene die haar zus bijna vermoord" Zei hij, terwijl zijn angst langzaam wegzakte. "Trouwens, niemand mag daar komen, je weet maar nooit wat ze met de kruiden doen niet waar?" Music keek kalm en er was geen druk te bekennen. Zijn stem klonk relaxter dan ooit waarbij hij even zijn ogen in spleetjes deed en naar Apple keek. Wat was dit voor kat ? Een gemene slet of een bang iemand, een jaloers iemand, wie.

Onderwerp: Re: Oh, let it be..