XX - The Hollowed Glade, Wave's territorium

~30 manen geleden~
Een jonge poes wrong zich door de dichte met doornen vergeven struiken heen, regen sloeg Wavefur in het gezicht en maakte dat ze haar ogen moest sluiten. Doornen trokken aan haar lange vacht en de plenzende regen zorgde ervoor dat ze doornat en koud werd. Plots gleden haar poten weg in de modder, ze was op een helling terecht gekomen. 'Nee!' Miauwde ze geschrokken en ze probeerde houvast te zoeken. Regen stroomde in haar ogen en haar poten gleden alleen maar meer weg. Ze tuimelde naar beneden, maar na ongeveer een voslengte kwam ze tot stilstand in zacht gras. Langzaam knipperde ze even met haar ogen en krabbelde ze overeind. Haar poten nog wat wankel door de plotselinge valpartij. Ze was in een open plek terecht gekomen, omhuld door hellingen gemaakt van zand, nou ja, nu eerder modder. Een grote stapel hout sierde het midden van de open plek. Voorzichtig stapte ze erheen, de houtstapel bestuderend. Het moest wel door tweebenen gemaakt zijn... Maar dat was van latere zorg, nu was het een schuilplaats. Ze wurmde zich door een kleine opening in de houtstapel en kwam tot haar verbazing in een open ruimte terecht, hier zou ze voor nu de nacht wel kunnen doorbrengen. Ze krulde zich op en viel in een lichte slaap.

Vogelgezang wekte Wave die morgen, samen met een kleine druppel die op haar rozige neusje viel. Langzaam openden haar smaragdgroene ogen zich weer. Waar... was ze?.. Het besef waar ze was kwam al snel weer terug. Ze was vanacht hier terecht gekomen. Nu was het de tijd om te gaan uitzoeken waar ze was. Ze wrong zich weer naar buiten en keek om zich heen. De lucht leek wel schoongewassen door alle regen en was nu strakblauw met een schijnende zon. Het gras en de struiken waren vochtig maar het viel te overzien. Eigenlijk... zou ze hier best wel kunnen blijven. Alleen zou ze wel wat dingen moeten verbeteren. Te beginnen met het markeren van haar territorium en het maken van een goede ingang.

Al snel had Wave een doorgang tussen de struiken gemaakt, dit zou de ingang worden. De ingang werd aan de buitenkant verborgen door de wortels van een grote berkenboom. Ze spon tevreden. Ze had warm mos verzameld om op te slapen. Eindelijk had ze een plekje voor zichzelf gevonden. En ze zou het haar niet snel laten afpakken....

-----------------

De regels

-Als je veilig het territorium van Wave wil betreden zul je eerst moeten aangeven dat je er bent door luid te miauwen bij de ingang, Wave zal dan als ze er is beslissen of je naar binnen mag.
-Als je zonder toestemming het territorium binnen komt mag je gedood worden, Wavefur is niet de jongste meer maar zeker nog erg scherp en er niet van gediend als je haar territorium in komt.
-Kittens worden geen kwaad gedaan en weggebracht naar de rand van hun territorium maar ze worden niet lang getolereerd. TENZIJ ze zich erg misdragen, dan zullen ze de consequenties dragen...


De omgeving

-De struiken rond de open plek zijn erg stekelig en doornig dus ook moeilijk om door te komen. De makkelijkste plek om binnen te komen is de ingang.
-De open plek ligt lager dan het andere grondniveau, dit zorgt voor zanderige(of modderige) hellingen aan de randen van de open plek.
-In het midden van de open plek ligt een stapel hout waar Wave in slaapt. Hier bewaart ze ook haar prooi. Een breede tak die bovenop de stapel ligt wordt gebruikt als ligplek voor Wave, persoonlijk noemt ze het de hoge tak.
-Wave jaagt vooral buiten de open plek maar niet in territorium dat door iemand anders geclaimed is, ze heeft wel respect voor anderen en zal ze dus niet in de weg lopen, zolang ze haar ook niet in de weg lopen.

-----------------------------------------

Een zilverige poes met lange vacht wurmde zich door de ingang van haar territorium heen, een versgevangen muis slap in haar bek. Het beestje was nog warm, warm waren ze het best, vond Wave. Haar oren bewogen zich even, kleine ongewone pluimpjes die er bovenop zaten bewogen eventjes mee. Spieren rimpelden onder haar vacht. Het zo lang op zichzelf leven had haar sterk gemaakt, maar ook koeltjes. Zwijgend sprong ze van dikke tak naar dikke tak de houtstapel op tot ze boven was. Ze ging kalmpjes liggen en koesterde zich eventjes in de zon. Haar ogen sloten zich even en ze dutte even in. Om weer wakker te worden van een neer strijkende luid krassende kraai. Ze keek even fel naar het zwartgevederde dier, 'Wegwezen jij' Siste ze. Al leek het dier er eerst geen acht op te slaan, het spreidde zijn vleugels en vloog weer weg. Tevreden zette ze haar tanden in haar muis en at ze deze op. Na de resten zoals botten begraven te hebben buiten het kamp strekte ze zich uit. Het leven was mooi.. Oke het was soms wel hard, maar ze kon er mee leven.

Een grote bruin-gestreepte kater stapte rustig door de open plaatsen. Hij was even buiten het territorium van zijn clan gegaan, om eens wat alleen te zijn. Tigerclaw snoof, hij was al een paar keer door gebieden van Rogue's getrokken, wat ze blijkbaar niet zo fijn vonden, maar hij trok zich er niets van een en ging verder. Opeens kwam hij toe bij een gebied het was er mooi, netjes en je kon de verse prooi goed ruiken. Tigerclaw ging rustig bij de ingang zitten, zijn staart zwiepend. "Hier zullen ook wel die domme regeltjes zijn zeker?" Dacht hij met rollende ogen. Tigerclaw ademde diep in en miauwde luid. Hij had zo'n voorgevoel dat hier nog wel iets kon gaan gebeuren. Hij snoof en keek even door de ingang, of de poes al afkwam, hij rook dat het een poes was, en Tigerclaw rook ook dat ze alleen was, en dat ze verse prooi had. "Is daar nog iemand?" Miauwde zijn zware stem. Hij hoopte dat die poes snel afkwam, hij haatte het om te wachten.

Langzaam schraapte Wave nog een beetje aarde over de restanten van de prooi die ze gevangen had. Ze had geen haast, dat had ze nooit. Door haar ervaring in het leven had ze geleerd dat je geen haast nodig had om te overleven en ook dat het geen punt had. Je zou alleen maar dingen over het hoofd zien. Ze keek even naar de lucht, het beloofde een mooie dag te worden. Witte schapenwolkjes dreven loom door de lucht heen, verlicht door het felle schijnsel van de zon. Het moest bijna zonhoog zijn, dus ze had nog een hele dag voor zich. Wat zou ze vandaag gaan doen? Misschien kon ze nog wat gaan jagen of... Een luide maar ook zware miauw onderbrak haar gedachtengang. Een geur dreef in haar richting. Clankat!.. Ze kneep haar ogen tot spleetjes, wat moest die hier.. Moest hij niet in zijn territorium zijn en voor zijn clan gaan jagen? Het klonk spottend in haar gedachten en ze spon eventjes geamuseerd. Als je zo vaak en lang alleen was vermaakte je jezelf wel. 'Is daar nog iemand?' Miauwde een zware stem, het klonk een beetje geërgerd. Wavefur's nekharen rezen overeind en ze liep door de doorgang in de struiken heen, haar ogen tot vijandige spleetjes geknepen. 'Ja wat is er?' Miauwde ze geërgerd, ze wou nog een scherpe opmerking maken richting de clankat, maar dat liet ze toch maar achterwege. De kater zag er gespierd, groot en sterk uit, ze wist dat ze er niet heelhuids vanaf zou komen als ze een gevecht ging zoeken. Dus ging ze zitten, haar poten netjes naast elkaar en haar pluizige staart om dezen heen gekruld. Haar ogen had ze nog steeds tot spleetjes geknepen, 'Wat is er? Tong verloren?' Miauwde ze kalmpjes.

De grotere kater rolde zijn ogen toen de poes geërgerd af kwam lopen, en dan ook nog arrogant 'Ja wat is er?' antwoordde. Maar die arrogantsie verdween snel toen ze zag hoe groot Tigerclaw was. 'Wat is er? Tong verloren' Antwoorde de poes. Tigerclaw legde zijn oren lichtjes naar achter. "Tss Rogue's..."Mompelde hij zo dat het niet verstaandbaar was. Rustig ging hij liggen, om aan te tonen dat het niet met slachte bedoelingen was. Tigerclaw was dan welSshadowClan, maar hij was niet hartenloos. Hij kon wel van anderen houden, als ze ook van hem hielden. Tigerclaw's koele blik ontmoette die van Wavefur. "Tigerclaw, voor het geval dat je mijn naam zou willen herrineren. Miauwde hij kalmpjes. Hij schraapte even zijn keel en knikte dan naar de poes. "Net territorium, moet ik je wel zeggen." Miauwde hij kalm. Op een of andere manier was zijn vechtlust verdwenen. Zij vriendelijkheid kwam lichtjes naarboven, misschien was het omdat hij voor de eerste keer in jaren, eindelijk eens uit dat shaduwbos was gegaan, en eens zonlicht was gaan opzoeken. Het deed pijn aan zijn ogen, maar het deed goed aan zijn kille hart.

Wavefur volgde hem koeltjes met haar ogen, ze wantrouwde anderen, maar vooral clankatten. Een patrouille had haar eens een keer aangevallen toen ze te dicht bij de border kwam. Ze was niet eens op het territorium van de clankatten geweest, maar alsnog werd ze er van beschuldigd. Een lang litteken op haar flank was het resultaat en een herinnering die altijd bitter bij haar was gebleven. Ze keek naar de ambere ogen van de clankat, ietwat vijandig maar ook terughoudend, wat als hij haar ook kwam aanvallen? Normaal kwamen clankatten hier nooit.. 'Tigerclaw, voor het geval dat je mijn naam zou willen herrineren, Net territorium, moet ik je wel zeggen.' Miauwde de kater kalmpjes. Wave knikte eventjes, 'Wavefur, afgekort Wave' Miauwde ze kort, 'Bedankt' kwam er ietwat aarzelend achteraan, ze had totaal geen compliment verwacht van een clankat. Haar territorium was niet groot, maar ze wist niet hoe het territorium van Tigerclaw eruitzag, maar hij rook naar het moeras, niet echt een bepaald mooi territorium vond ze zelf. Voorzichtig ging ze ook liggen. 'En waar is jouw territorium?' de ijzigheid in haar stem was al flink gedooid maar er bleef een scherpe wantrouwende rand in haar stem. 'Ligt het in dat moeras?' Ze walgde even in gedachten, ze moest er niet aan denken om in een moeras te leven. Constant in de modder met kikkers en andere glibberige dieren. Ze hield van het bos met heel haar hart en zou er ook voor geen duizend muizen weg willen. Ze keek Tigerclaw weer aan, haar nieuwsgierigheid was lichtjes gewekt.

Tigerclaw knikte bij alles wat ze zei. 'En waar is jouw territorium?' ligt dat in het moeras?' Vroeg Wave. Tigerclaw knikte. "Ja, het is er ook heel erg donker, daarom dat ik er even tussenuit wou, even de bossen in..Snap je wat ik boedel?" Miauwde hij koeltjes. Hij bleef wel uitkijken wat hij zei, Clangeheimen mochten nooit verteld worden. "Het lijkt er nacht terwijl het eigenlijk zonhoog is!" Zei levendig. Tigerclaw vertelde wel graag. Rustig zweeg hij weer. Kijkend naar de groene, lichtjes nieuwsgierige ogen van de poes.

-ik wist niks sorry =/-

'Ja, het is er ook heel erg donker, daarom dat ik er even tussenuit wou, even de bossen in..Snap je wat ik bedoel?' Miauwde Tigerclaw. Wave keek hem even aan en knikte, 'Om eerlijk te zijn, ik zou daar niet kunnen leven, ik houd van het feit dat de zon op mijn vacht schijnt, de groene bomen, de zachte grond die niet aan je poten plakt.. Niet dat leven in het moeras slecht is..' Miauwde ze aarzelend, ze wou Tigerclaw niet beledigen. 'Het lijkt er nacht terwijl het eigenlijk zonhoog is!' Miauwde Tigerclaw levendig. Wave hield haar kop even scheef, 'Is dat niet een beetje overdreven? Maarja, ik geloof je' Miauwde ze luchtig en ze likte rustig haar poot schoon. Deze was nog vuil van de eerdere jacht, nog kleine stukjes muizenvlees zat tussen haar klauwen. 'Maar.. Hoe heb je mijn territorium gevonden? Is het zo zichtbaar?' Miauwde Wave aarzelend, ze kreeg een bezorgde blik in haar ogen. Ze woonde er nu al ongeveer 30 manen, maar het was nooit vaak gevonden. Was er iets veranderd? Had ze teveel sporen achtergelaten? Haar staartpunt bewoog nerveus heen en weer terwijl ze naar het geruis van de bladeren boven haar kop luisterde. Ze werd ietwat nerveus ze had al een tijd lang geen enkele andere kat gezien en op zichzelf geleefd. Daarom snapte ze ook niet goed hoe clankatten zo konden leven, constant in elkanders gezelschap. Werden ze er niet gek van om nooit met rust gelaten te worden en telkens erop uitgestuurd worden?

Sandstorm dwaalde rond, zoals altijd. Hij kon het niet laten, het zat in zijn bloed. Sandstorm was een kater die nogal opviel in de bossige omgeving, maar dat kon hem niet schelen. Zijn partner, immers, was sneeuwwit. Als dat niet opviel wist hij het ook niet meer. Een nieuwe geur drong zijn neus binnen. Oké, hij was hier al een tijd niet meer geweest, maar was dat ook een reden om deze geur niet te kennen? Hij liep naar het begin van het territorium. Natuurlijk zouden hier ook regels gelden; dat gold bij elk rogueterritorium zeg. Die regels moest je ook respecteren, en als rogue kon je de rest maar beter te vriend houden, aangezien alle clans toch al tegen je waren. Vrienden en bondgenoten had je altijd nodig. Sandstorm mauwde wat en wachtte. Hij was benieuwd naar de bewoner van dit gebied.

Wave begon rustig haar vacht te wassen, Tigerclaw voelde niet echt als een bedreiging. Ze voelde zich op de een of andere manier wel op haar gemak bij Tigerclaw. Hij leek er tenminste niet op uit om haar aan te vallen of zo. Haar ruwe tong ging rustig langs haar poot heen en haar poot ging vervolgens langs haar kop en haar oor. Tijdens het jagen was haar vacht een rommel geworden. Dat gebeurde altijd wel tijdens de jacht. Je lette er niet op of je schoon bleef, het enige wat op dat moment telt is het vangen van de prooi. Normaal had ze rond deze tijd op de hoge tak boven haar den gelegen om zichzelf te wassen om even te dutten, maar dat schema was nogal in de war geraakt. Haar oren spitsten zich. Was dat... Geritsel dat ze hoorde? Het bleef weer even stil, waarschijnlijk was het een vogel geweest. Of misschien had ze het zich zelfs verbeeld. Een luide miauw klonk bij de ingang. Kennelijk toch niet. Ze kneep haar ogen tot kleine spleetjes, weer had iemand haar territorium gevonden... Haar oren draaiden zich ietwat naar achter, wat had ze gedaan dat het ineens zo vindbaar was? Nu hadden al 2 katten op een rij het gevonden. Langzaam kwam Wavefur overeind en sloop ze naar de ingang, nekharen overeind. Haar klauwen waren niet uitgeklapt maar haar algemene houding was dreigend. Ze moest wel laten zien dat ze geen watje was. 'Ja?' Miauwde ze kort en ze ging zitten, haar staart zwiepte vervaarlijk heen en weer totdat ze hem over haar poten vouwde.

'Ja?' De stem klonk niet echt blij of iets dergelijks, maar goed. Het was ook niet fijn als meerdere katten je territorium binnen drongen. Tenminste, daar leek het op, want er was ook een andere geur te ruiken die Sandstorm niet thuis kon brengen. 'Hallo, ik ben Sandstorm en kwam toevallig langs. Ik vroeg me af wie mijn bijna-buur was, dus ik besloot even te komen kijken,' begon Sandstorm, hopend dat ze niet boos zou worden. Ze zag er wijzer en ouder uit dan hij was, en die katten waren vaak sterk. Sandstorm zelf was in principe best zwak. Maar hij kon het zich niet permitteren dood te gaan; zijn partner zou daar anders over denken. Maar ja, ze had wel mooie groene ogen, deze poes. Ze zag er niet onaardig uit, alleen geïrriteerd.

Wavefur's staart sloeg ongeduldig heen en weer over de grond terwijl ze op reactie van de rogue wachten. Bladeren dwarrelden rustig over de grond heen terwijl ze opgezwiept werden door de zwiepende pluizige staart. Vederlicht en zacht vielen ze weer de grond raakten. 'Hallo, ik ben Sandstorm en kwam toevallig langs. Ik vroeg me af wie mijn bijna-buur was, dus ik besloot even te komen kijken,' Miauwde de rogue, die blijkbaar Sandstorm heette. Wave keek hem koeltjes aan. 'Hallo Sandstorm,' begon ze kalmpjes, 'Ik ben Wavefur, ik leef hier nu al erg lang.' Miauwde ze. Ze gaapte diep, ze had niet zoveel interesse in sociaal contact. Ze had het immers al in geen tijden gehad. Tevens zag de kater er ook niet echt onaardig uit, alleen ze had geen zin in gezeur aan haar kop. Eerst die schaduwclan kat en nu ook al een andere rogue. Wat was er gebeurd met haar rustige geborgen plek? Ze ging rustig zitten, 'Is er nog een andere reden waarom je hier bent Sandstorm? Hoe heb je deze plek eigenlijk gevonden?' Deze vraag brandde in haar kop, hoe kon het dat haar territorium zo vaak in 1 keer gevonden werd na manen van rust. Ze draaide even met haar oren, ze wou zeker weten dat Tigerclaw haar geen streek leverde nu ze weg was. Ze vertrouwde niemand goed totdat ze ze echt goed kende. Schuldig totdat ze onschuldig bewezen zijn, zo werkte haar kop. Haar groene ogen keken dus ook wantrouwend naar de zandkleurige kater.

'Is er nog een andere reden dat je hier bent, Sandstorm? Hoe heb je deze plek eigenlijk gevonden?' Sandstorm zag wel dat ze niet veel interesse in hem toonde. Moest ze zelf weten. Sandstorms ogen stonden koel, neutraal, gewoon. 'Ik probeer de Rogue's hier te leren kennen, en hen mogelijk te vriend te houden. Het kan wel eens nodig zijn dat de Rogue's ooit samen moeten vechten tegen de Clans.' Sandstorm had erg het idee dat de Clans iets tegen de Rogue's wilden doen. Dus zorgde hij dat hij alle Rogue's kende, als het nodig was zouden ze terugvechten! 'Ik heb je geur gevolgd, en rook Shadowclangeur.' Sandstorm keek naar de vreemde Shadowclankater. 'Dus ik vroeg me af wat er hier zou zijn. Het spijt me als ik je gestoord heb,' mauwde Sandstorm. Hij nam de poes even snel in zich op. Ze had een mooi vachtpatroon, en onmogelijk groene ogen. Ze heette blijkbaar Wavefur. Sandstorm hoopte dat ze hem niet aan zou vallen. Dat was nooit handig, toch?

Rustig haalde Wavefur haar poot over haar oor en daarna langs haar wang. Ze was tevreden met hoe ze zich voelde. 'Ik probeer de Rogue's hier te leren kennen, en hen mogelijk te vriend te houden. Het kan wel eens nodig zijn dat de Rogue's ooit samen moeten vechten tegen de Clans.' Miauwde Sandstorm. Wavefur keek op, niet onder de indruk, 'De clankatten werken volgens een simpel patroon,' ze gaapte diep, 'overtreed hun border niet, dan doen ze dat ook niet bij ons.', ze was niet de jongste meer, maar levenservaring had ze des te meer. Ze leefde al lang naast de clankatten, er was nog maar 1 schermutseling geweest. Met een jonge witte poes. Maar die schermutseling ging er meer om dat die witte poes respectloos was in haar ogen. Oke erg vriendelijk was ze zelf ook niet maar vind je het gek als je als minder beschouwd wordt? 'Ik heb je geur gevolgd, en rook Shadowclangeur.' Miauwde Sandstorm. Wavefur knikte kort als reactie. 'Dat eerste heeft hij' ze trok eventjes met haar oor in de richting van Tigerclaw, 'dus ook blijkbaar gedaan.' Ze strekte zich eventjes rustig uit, spieren rimpelden onder haar vacht. 'Dus ik vroeg me af wat er hier zou zijn. Het spijt me als ik je gestoord heb,' Miauwde Sandstorm verder. Wavefur haalde haar schouders op, ze mocht hem wel, hij was rustig en vriendelijk, niet zo over het paard getild als de meeste clankatten. 'Het maakt niet uit Sandstorm, jij toont tenminste respect voor anderen,' Miauwde ze, 'Iets wat anderen vaak niet doen' gromde ze erachteraan. 'Leven en laten leven' Eindigde ze haar zin rustig.

Wavefur leek niet boos te worden, gelukkig. Ze gaapte alleen wel. 'Clankatten leven volgens een bepaald patroon. Overtreed hun border niet, en ze vallen niet aan.' Sandstorm had wel respect voor haar; ze was ouder dan hij, vast wel in de 50 manen. 'Dat eerste heeft hij dus blijkbaar ook gedaan,' antwoordde ze op zijn Shadowclangeur argument. Sandstorm knikte. De geur hing erg om de kater heen. Sandstorm bleef rustig. De oudere poes voelde niet als een bedreiging, eerder als een wijzere collega in het Rogueschap. 'Het maakt niet uit, Sandstorm. Jij toont tenminste respect voor anderen. Iets wat anderen niet vaak doen.' Sandstorm glimlachte, blij met het compliment. 'Leven en laten leven,' eindigde Wavefur haar zin. Sandstorm knikte. Daar draaide het om, in dit leven. Hoewel respect ook erg belangrijk was, natuurlijk. Sandstorm begon zichzelf te wassen. Hij was best onder de indruk van iemand die het al zolang als rogue uithield. 'Je hebt zeker al veel gezien,' merkte hij terloops op.

Wavefur's snorharen trilden geamuseerd. Ze mocht Sandstorm wel, hij was jong en had nog een heel leven voor zich. 'Je hebt zeker al veel gezien,' Merkte Sandstorm terloops op. Ze haalde haar schouders iets op, 'Iedereen ziet dingen in zijn leven, ik zelfs nu nog,' Miauwde ze kalmpjes, 'Er liep hier een vos rond, die zal me nooit meer vergeten denk ik.' Nog helende bijtwonden waren op haar achterpoot te zien. Het dier had haar goed te pakken gehad maar zij was hem te slim af geweest, 'Al hoewel, ik denk dat hij dat niet meer doet, zover je je nog wat kunt herinneren als je dood bent' Murmelde ze. Ze had geluk gehad, als ze de halsslagader niet geraakt had met haar klauwen, was ze hier niet meer geweest. Eigenlijk wou ze nog een opmerking maken over brutale clankatten, maar ze was op haar hoede met Tigerclaw hier. Ze kon niet zomaar hatelijke opmerkingen over clankatten rondzaaien, want dan zou ze hem ook beledigen. Ze was niet slecht in vechten, maar toch, de donkere tabby zag eruit als een formidabele vechter. Ze zou hem liever niet tegenover zich willen hebben op het strijdveld. 'Ik heb in ieder geval gehoord dat jullie misschien in opstand willen komen jongeling,' Miauwde ze rustig, 'Maar zeg eens eerlijk, in hoeverre zal het nut hebben? Zal je niet alleen maar bloedvergieten veroorzaken?' Bromde ze.

Sandstorm glimlachte geamuseerd toen Wavefur vertelde over de vos. Dood. Sandstorm zelf had nog niet zoveel gevochten tegen grote dieren, hoewel hij een paar tweebenen weggejaagd had. Ze vielen Ijsel aan! Dat kon hij niet over zijn kant laten komen. 'Ja, iedereen ziet dingen. Anders is het leven nog maar weinig waard,' meende Sandstorm. 'Ik heb in ieder geval dat jullie in opstand willen komen. Maar zeg eens eerlijk, in hoeverre zou het nut hebben. Zal je niet alleen maar bloedvergieten veroorzaken?' Sandstorm rechtte zijn rug even en spitste zijn oren. 'Een opstand organiseren zal vrij moeilijk gaan, behalve als we een sterke leider vinden. Maar mocht het zover komen, dan zullen de clan weten dat wij ook katten zijn. Dat ze ons niet hoeven te kleineren en onderdrukken.' Sandstorm haatte Clans zo ondertussen, na al zijn ervaringen en aanvaringen met clankatten. Alleen een windclanpoes die hij ooit ontmoet had, was redelijk geweest. Ze had hem zelfs zijn prooi mee laten nemen. Sandstorm kwam nu nooit meer op Windclanterritorium, uit respect voor die poes. 'Ik weet niet in hoeverre de opstand, als die ooit komt, zin zal hebben. Maar ze zullen er zeker van leren!' Sandstorms ogen blonken. Hij stond voor deze zaak, al zou hij later waarschijnlijk zijn ongelijk toe moeten geven. De overmoed van de jeugd, is het niet?

Wavefur's ogen blonken eventjes geërgerd maar die fonkeling verdween al snel weer. Met interesse luisterde ze naar Sandstorm's verhaal, maar het er mee eens zijn? Nee. Dat was ze niet. 'Een opstand organiseren zal vrij moeilijk gaan, behalve als we een sterke leider vinden. Maar mocht het zover komen, dan zullen de clan weten dat wij ook katten zijn. Dat ze ons niet hoeven te kleineren en onderdrukken.' Miauwde Sandstorm, 'Ik weet niet in hoeverre de opstand, als die ooit komt, zin zal hebben. Maar ze zullen er zeker van leren!' Wavefur spitste haar oren en keek hem geamuseerd aan, 'Ik bewonder je moed jonge kat, maar ik deel je mening niet. De clankatten blijven vooral binnen hun eigen territorium, ze denken inderdaad dat ze beter zijn dan wij maar zoals ze wel eens zeggen, hoogmoed komt voor de val. Ze vechten met elkaar, op het gegeven moment zullen ze zichzelf wel uitroeien.' Miauwde ze kalmpjes. Ze rekte zich uit en gaapte diep. 'Ik heb wel eens Clankatten ontmoet, ze lijken eigenlijk wel op ons, niet alleen zijn zij ook katten, ze willen precies hetzelfde, territorium, leiding, ik probeer niet goed te praten wat ze doen, ik keur het ook zeker niet goed, ik vraag je alleen even goed na te denken voordat je je in het gevaar stort of iets doet waar je spijt van krijgt.' Ze ging zitten en krulde haar staart om haar voorpoten heen. De pluizige haren dekten de bijtwonden die ze had af. Ze liep er liever niet mee te koop, ze dacht er liever niet aan terug. Eigenlijk had de aanvaring met de vos haar best wel laten schrikken. Ze had nog nooit zoveel moordlust in de ogen van iets of iemand gezien.

'Ik bewonder je moed jonge kat, maar ik deel je mening niet. De clankatten blijven vooral binnen hun eigen territorium, ze denken inderdaad dat ze beter zijn dan wij maar zoals ze wel eens zeggen, hoogmoed komt voor de val. Ze vechten met elkaar, op het gegeven moment zullen ze zichzelf wel uitroeien.' Wavefur was het duidelijk niet met hem eens. Sandstorm vond het niet erg; het was haar mening. Op zijn beurt was hij het niet met haar eens. Als de clankatten elkaar niet ten val brachten en daarna alles weer herstelden, zouden de rogue's opnieuw de dupe worden van dit hele gedoe. 'Ik vraag je alleen even goed na te denken voordat je je in het gevaar stort of iets doet waar je spijt van krijgt.' Sandstorm knikte. Natuurlijk, zei een gezond deel van zijn hersenen. Ze heeft gelijk, je moet er niet aan mee doen en neutraal blijven. Maar het deel van hem dat om erkenning streed was het daar niet mee eens, verzette zich heftig. 'Ik zal er goed over nadenken,' beloofde Sandstorm, en hij nam zich voor dat ook daadwerkelijk te doen. De poes had gesproken over een vos.. had ze daar niets aan overgehouden? Hij zag niets aan haar.

Aan Sandstorm zelf kon Wavefur al zien dat hij het niet met haar eens was. Achja, het maakte haar niet uit. Zoals ze al had gezegd. Hoogmoed komt voor de val, misschien zelfs voor zijn val. Of misschien zelfs.. de hare. Ze rekte zich even uit, haar achterpoot was aardig stijf geworden en 1 van de beetwonden was weer gaan bloeden, ze moest erop gaan letten. Het zou zowieso een litteken worden maar als het goed was zou het geen blijvende wond worden. 'Ik zal er goed over nadenken,' beloofde Sandstorm. Wavefur haalde haar schouders op en keek hem aan met haar doordringende groene ogen, 'Dat moet je zelf weten, ik kan geen beslissingen voor iemand nemen, alleen voor mezelf.' Miauwde ze rustig en ze ging weer zitten. Het kon haar eigenlijk niet veel schelen wat de jongere rogues of de clankatten deden. Zolang ze haar maar met rust lieten vond ze het prima. Dit besloot ze dus ook te verwoorden, 'het maakt me niet echt uit eigenlijk wat jullie doen zolang jullie of de clankatten mij maar met rust laten,' Miauwde ze kalmpjes tegen hem. Ze gaapte eventjes diep. 'Maar.. Ik ga weer terug mijn territorium in.' Vervolgde ze rustig. Ze kwam overeind en groette Sandstorm nog even. Daarna verdween ze weer de tunnel in die naar haar territorium leed. Haar pluizige vacht bleef even hangen in de doornen maar ze gleed er alsnog soepel doorheen, ze was het gewend.