Blood on my paws blood on my everywhere... ~

Haar pootjes stonden haaks op die van een boomstam waar ze haar nagels overheen trok. Een heerlijk gevoel ging door haar heen en de staart achter haar zwiepte vergenoegend. Ze keek over haar schouder en de kleuren die tegen de achtergrond stonden waren mooi om te zien. Ze had eten gekregen van een Clankat. Als ze zich het goed herinnerde was dat een kat van de ThunderClan. Een zucht ontsnapte uit haar mond. Ze was ondertussen bewust geworden van alles om haar heen en ze hoorde hier en daar nog een enkele merel zingen. Ze draaide onrustig met haar oren en haar ogen keken naar de lucht. Ze was zelfstandiger geworden en inmiddels was ze bij de BloodClan aangesloten. Ze sloot haar ogen kort en snoof de lucht op. Het was tijd om wat van haar clan maten te gaan ontmoeten. Hoewel ze nog geen leerling was en er wel erg naar uit keek zou ze nog een hele maan moeten wachten. Ze was jong, onafhankelijk en eigenwijst. Ze grinnikte kort in zichzelf en begon te lopen. Terwijl haar pootjes de grond raakten en het gras onder haar kussentjes kriebelde hield ze haar omgeving scherp als een havik in de gaten. Ze wilde dat ze wist wat ze nu moest gaan doen. Een hele dag slapen was ook niet het geweldigste idee van de dag. Haar staart bleef achter haar zwiepen en ze stopte toen ze een struik zag die laag over hing. Ze besloot eroner de kruipen en af te wachten.

Een windvlaag streek door haar manen heen. Haar staart stond hoog de lucht in gegeven en sloeg af en toe in snukjes heen en weer. Het bloed aan haar nagels was weliswaar al wat opgedroogd. Zo'n vier dagen geleden had ze een aanvaring gehad met een irritante kater. Hij die dacht dat hij haar zomaar kon krijgen. Maar niet in haar tijd. Ze had het beëindigd met een klauw in zijn gezicht en een gevechtje om het af te maken. Hij was een flirter. Vele kattinnen had hij al gehad. Zag je zo aan hem. Om nog maar over zijn geur te zwijgen. Ze haatte zo'n types. Maakte het aan met een kattin om haar toch weer te dumpen. Alleen maar voor zijn imago. Ze zuchtte. Ze had veel meegemaakt de laatste tijd. Was weer wat bijgekomen zelf. De eens zo magere kattin had weer een vacht gekregen. En wandelde knorrig maar sierlijk verder. Laatste dagen was ze maar zo geweest. Geen eten, geen zin om er te vangen, bijna geen slaap. Voor wat? Om de sneeuw niet te missen, alle koppeltjes katten die samen, misschien met hun kits gezellig van het uitzicht zaten te genieten? Ze had er een echte hekel aan. Aan het hele romantiek gedoe. Ze zou nooit zelf zo worden. Nooit in het openbaar met haar partner romantisch staan doen. Als ze wel ooit aan een partner zou geraken. Tot nog toe had ze maar weinig kans gehad. Ze was meer op reis dan wat anders. Ze vond het heerlijk zo. Om ongebonden te zijn. Geen regels, geen kits die aan je kop zeuren. Nog zo iets. Kits. Niet dat ze daar een hekel aan had, maar meer aan hun drukheid. De eeuwige speelsheid. Voortdurend 'Mam, mam, mag ik naar buiten? Toeeee mam, mam broertje heeft me pijn gedaan, maaaam, ik heb honger, maaam' Ze had een hekel aan het idee alleen al. Hoe de meesten het konden uit houden snapte ze maar niet. Zonder dat ze het besefte had ze de grens van een oud gebied bereikt. De sneeuwvlokken dwarrelden op haar neus. Ze schudde ze van zich af waarna ze haar poten schoon likte en het gebied in wandelde. Duizenden geuren werden et de wind meegedragen. Als ook duizenden herinneringen. Het oude rogue gebied. Hier kwam ze meestal het gebied binnen. Nooit via bloedclan. Ze vond het leuker hier, in het rogue gebied tenslotte. Het kamp was haar net iets te druk. Maar in deze tijden kon het nog wel eens leuk gaan worden bedacht ze zich. Ze stapte zo de grens van bloodclan weer over en kwam in het kamp terecht. Ze stak haar snoet de lucht in om wat van de geuren op te vangen. Behalve haar eigen geur die ze zo sterk mogelijk probeerde te maken leek het er op uit dat maar weinigen in haar buurt waren. Toch wist ze er eentje op te pikken. Ze stapte voorbij een struikje waarna ze het laatste ogenblik één van de kits liet opschrikken. Een vriendelijk ondeugend lachje speelde zich rond haar lippen. Ze likte de sneeuw van haar snoet af waarna ze de kit grondig in zich opnam.

Inkomertje

Terwijl ze daar onder de struik lag te wachten was het zachtjes gaan sneeuwen. Ze keep haar ogen tot spleetjes om ze te onderscheiden van elkaar. Vlok na vlok viel omlaag en vulde de lucht en de grond met het witte tafereel. Ze had gehoord dat het sneeuw heette maar dit was de eerste keer dat ze het zelf meemaakte. Het was wit en koud. Haar ondervacht ging overeind staan om haar warm te houden totdat ze een verschijning zag. Ze trok wat met haar oor en ging toen zitten. De geur was sterk en ze zag er indrukwekkend uit. Deze kattin was redelijk groot en oranje. Toen ze plots voor de ingang van de struik stil hield schoof ze wat naar achter toe van schrik. Ze had gedacht dat de kattin haar niet had gezien en dat ze verder zou zijn gelopen. Toen ze naar haar glimlachte ontspande ze wat meer en nam haar nog eens goed op. Ondanks dat ze zo jong was had ze al heel wat meegemaakt. Ze was haar hele familie kwijt geraakt. Moeder, vader en haar broertjes en zusjes waarvan ze niet eens hun naam had geweten. Van haar ouders eigenlijk ook niet echt. De kattin voor haar nam haar in zich op en ze schoof ongemakkelijk nog wat verder achteruit. 'Wil jij ook schuilen?' vroeg ze toen beleefd aan de kattin. Misschien dat de kattin rook dat ze alleen was. Misschien ook wel niet. Een helehoop misschiens en maren en dat was alles wat op dit moment door haar kop rondjes ging draaien. 'Ik heet Leopardkit. En jij?' vroeg ze nadat ze over de eerste schrik heen was gekomen. Het was nogal een indrukwekkend figuur voor haar. De kattin voor haar was eigenlijk pas de tweede die ze zag naast de kater van de ThunderClan die haar eten had gegeven. Er zouden er waarschijnlijk nog veel gaan volgen voordat ze een beeld had van het gehele gebied van de Warrior Cats.

Haar gele ogen keken de kit doordringend aan. Maar niet zonder een sprankje vertrouwen. Ze schudde haar kop vol gedachten terug leeg. Waar was ze mee bezig? Zo was ze niet. Niet dat het haar uitmaakte. Ze gaf helemaal niets om haar imago. Ze maakte wie ze zelf was, wie ze zelf wou zijn. Niet wie anderen verwachten dat ze was. Ze keek de kit minder doordringend aan om hem gerust te stellen. Maar wilde ze wel zo zijn? Vroeg ze zich af. Ze keerde de kit even haar rug toe waarna ze op zijn vragen antwoorden bedacht. "Ik ben Indi. En hoeft niet. Dank je. Wat doet zo'n kleine kit als jij trouwens buiten hol? Had je genoeg van de duisternis? Nou dan had je pech, want m'n hart bestaat uit alleen maar duisternis." Haar stem had een slag gemaakt naar kilheid. Haar ogen glinsterden van plezier. Ze vond het fijn om katten bang te maken. Maar iets in haar zei haar dat ze dit niet moest doen bij deze kit. "S..sorry, slechte dag achter de rug. Had je trouwens al gegeten?" Deze keer zei ze het minder kil, maar nog steeds met wat sarcasme in haar ondertoon. Haar ogen sloeg ze neer op haar poten waarna ze voor de kit ging zitten en zich begon met schoonmaken. Ze was klein vanuit deze positie. Leek niet eens groter te zijn dan een leerling. Kwam mede door haar kleine gestalte. Ze vond het handig, kon ze sneller rennen, maar ze vond het soms ook zo irritant. Kon ze haast nooit boven het hoge gras uitkijken zonder op te springen.

Zal echt weer meer moeten posten :p

Haar staartje zwiepte van genoegen nu ze wist hoe de kat voor haar heette. Indi. Ze wist niet precies wat ze er van moest verwachten en keek alleen een beetje vreemd toen ze wat begon te wouwelen over duisternis. Een diepe zucht verliet haar bekje. Ja, ze was buiten het hol geweest en had al veel meer gedaan. Ze zakte ineen en voelde zich niet eens aangevallen. Wat had ze immers om voor te leven. Er stond duidelijk verdriet in haar ogen te lezen. 'Ik heb mijn ouders verloren en mijn broertjes en zusjes. Ik heb niemand en daarom ben ik buiten het hol geweest' er lag een zachte piep in haar stem die al aan het verdwijnen was naarmate de dagen verder gingen. Ze keek naar beneden en keek omhoog toen Indi haar vroeg of ze al gegeten had. Ze schudde langzaam haar koppetje en haalde weer diep adem. Ze was helemaal alleen op de wereld en wie zou het nou wat kunnen schelen dat ze alleen was. ‘Ik kan een muis vangen en mezelf een beetje in leven houden en dat is het.’ maar na een verloop van tijd begonnen muizen te vervelen en als je inde groei was en niet zo’n klein beetje ook niet dan waren muizen echt niet genoeg voor een katje in de groei. Kater of kattin ze hadden beiden evenveel nodig om van te leven en zijzelf voelde aan haar gehele wezen dat ze een grote kat zou worden. Ze zat nog steeds half in zomer half in winter vacht omdat ze niet voldoende voeding binnen kreeg. Maar zelf kon ze niks meer doen dan een simpele muis vangen. En soms at ze vlees van een doodgereden dier van het donderpad. Maar dat smaakte zo mogelijk nog viezer dan muis en kittypet voer zou ze nooit met een poot aanraken had ze zichzelf gezworen. Ze besloot het hol uit te kruipen en deed dat zo snel als ze kon. Toen ze er uit was en de vlokken op haar vacht vielen rilde ze kort. Ze was dit niet gewend en warmte kon ze zelf niet zo goed produceren. Daar had ze meer voeding voor nodig. Ze vervloekte zichzelf hartgrondig dat ze niet kon jagen of het zelfs ook maar had geleerd. Ze wilde vogels vangen en andere prooidieren. Als ze dat kon kon ze pas leerling worden. Ze had zich in feite al aangesloten bij de BloodClan maar daar wilde ze zich nogmaals voor bewijzen dat ze het echt waard was. De lucht kleefde lichtjes aan haar vacht net als de geur van de kater die haar eten had gegeven. Ze keek naar de kattin voor haar. Zij zou haar voorbeeld zijn als ze het mocht zeggen. Maar of ze er zin in had? Ze had net gezegd dat ze een slechte bui had. Ze besloot om af te wachtten en zien wat er zou gaan gebeuren.

Indi knikte bij de woorden. Veel meer had ze niet verwacht. Maar toch werd ze lichtelijk tevreden. Ze likte haar lippen schoon en stond op. "Nou kom op dan. Wat dacht je van een vogel of iets anders?" De lucht zat blauw terwijl de zon zwakjes scheen. Het was misschien niet het beste moment om te jagen, maar de zon zat goed. En wie weet vlogen nog wel wat bosduiven rond. Ze dacht even na. Hoe moeilijk kon het nou worden om tijdens de winter wat voedsel te vangen. Meestal ging ze tijdens haar tochten op moeilijkere dagen verder totdat ze een vanzelf een boerderijtje tegenkwam. Meestal had ze geluk en stond er wat eten. Maar soms ook niet. Toen moest ze het maar even met water en gras doen. Soms eens een muis. Ze schudde de gedachten uit haar kop en keerde zich om naar de kit. Ze dacht terug aan haar verleden. Niet dat ze het vaak deed. Maar voor iedere keer dat ze het deed kreeg ze het dan ook wel moeilijk. Het stelde niet veel voor. Maar toch, ze wilde er misschien wel uit leren, maar ze kon het niet. Ze wilde niet zwak zijn. Ze schudde de gedachten uit haar kop. Maar kon het niet laten om aan de kit te denken. Misschien had ze wel hetzelfde als zij meegemaakt? Kon het daarom wel zijn dat ze niet kon jagen. Indi zuchtte. Dit kon haar nog wel eens tot last komen te staan maar ze deed het toch. Ze slikte en draaide zich naar de kit om. "He, als je wil, wil ik je wel het één en ander bijbrengen hoor. Heb toch niet zo'n geweldig leventje," Ze grinnikte bij de laatste woorden. Veel meer dan bedreigen en zwerven deed ze niet meer. Ze was zo zwak geworden van haar verleden, dat ze haar toekomst misschien wel verpeste. Maar misschien ook niet. Een glimlachje liep om haar snoet heen. Zomaar. Zonder enige reden. Ze stak haar snuit een stukje de lucht in om de zoete geuren van het bos op te vangen. Veel geuren kon ze helaas niet waarnemen in deze situatie. Maar genoeg om te weten dat het niet zo'n goede jacht ging worden. Ze draaide zich om naar de kit. "Het weer zit niet mee, er zal niet zo veel te vangen zijn. Maar let op." Ze draaide zich terug om, schraapte wat sneeuw met haar poot weg waardoor er een klavertje vier zichtbaar werd. "Zolang je leven kunt vinden weet je dat het goed zit" Zei ze met een knipoog. Rustig wandelde ze naar de stam van een boom waar ze haar nagels in plaatste. Ze plaatste ze terug netjes op de grond, bereide haar voor om te springen, en sprong zo de boom in. Vanuit één van de laaghangende takken had ze al een wat beter uitzicht dan vanaf de grond. Ze ging verder van de stam gaan liggen, meer op het einde van de tak, en beloerde de lucht af. Geen succes vandaag. Ze ging liggen en keek de kit vanuit haar positie aan. "Probeer maar, het lukt je vast wel." Misschien lukte het haar niet zelfs, en ging ze moeten helpen. Maar ze had zelf voor deze weg gekozen, en nou zou ze er dus moeten mee leven. Je had tenslotte een veel beter uitzicht van hoger af.

Terwijl ze afwachtte totdat de kattin iets ging zeggen of iets doen kreeg ze een antwoord dat haar wel zo verbaasd dat haar ogen groot werden. Zij wilde háár iets leren? Een verrast gesnor verliet haar keel en ze stond op en liep naar Indi toe. Toen ze voor haar stond raakte ze zacht haar neus aan. Toen ze om haar heen keek zag ze dat de zon al wat beter was geworden en toch was het vreemd om hier midden in zo'n landschap te staan en dat hier om zich heen te zien gebeuren. Toen de kattin op sprong en opeens prompt een boom in klom keek ze het verbaasd na. Wat was er in vredesnaam aan de had? Ze keek verbaasd naar haar pootjes en zag daar het klavertje. Kon je dat eigenlijk wel eten? Ze probeerde het en knaagde erop. Niet zo goed als vlees maar toch ook prima te eten. Toen ze naar de lucht keek en naar de kattin in de boom besloot ze precies te doen zoals Indi het had gedaan. Ze nam een klein aanloopje en ontblootte haar scherpe nagels en sloeg die vervolgens in de boom. Ze klom onhandig de boom in en bleef hoog zitten. Zachtjes vloekte ze omdat ze nu niet meer omlaag kon. Ze had beter moeten nadenken voordat ze dit had gedaan en in een situatie was gekomen waar ze niet meer uit kon komen. Toch was ze een kat van weinig woorden meer meer van daden. Er hing een koude lucht hierboven en ze zette haar vacht op en op dit moment leek ze meer op een donsbal dan op een kat. Haar groene ogen speurden de omgeving af en in de verte zag ze een vos rondscharrelen. Ze blies en staarde met haar groene ogen naar de vos. Wat had dat beest hier te zoeken? Een zachte onvaste grom verliet haar keel. Wat zou ze hier aan gaan doen? Misschien kon ze het dier verdrijven en zou Icy het te weten komen. Misschien kon dat haar eerste tand en halsband betekenen. Ze keek Indi aan. 'Heb jij ook een halsband met hondentanden?' vroeg ze nieuwschierig aan haar. Want voor zover ze wist was het alleen de BloodClan die een halsband droeg met honden of katten tanden. Ze had een keer gehoord dat er zelfs katten waren met versterkte nagels die van hondentanden waren. Ze gaf haar vacht een snelle lik en keek naar Indi. Ze zou naar haar luisteren en leerling worden. Ze was benieuwd wat Indi haar kon bieden.

Haar geel groene ogen straalden neer in de verte van het landschap. Voor zover ze kon zien leek er niets ernstigs aan de hand. Maar ze had zichzelf geleerd om niet meer vooruit te denken. Om op het moment zelf te leven. Zo kwam je niet teleurgesteld als iets waar je op hoopte niet lukte. En het hielp haar wel. Ze leefde van dag op dag. Niet meer in de toekomst als lang geleden. Ze hoorde het klauwen van nagels in boomschors. Een klein lachje weerspiegelde op haar snoet. De tijd dat ze het zelf leerde aan haar ouders om in bomen te klimmen had ze lang achter zich gelaten. Tot slot van rekening had ze haar ouders nooit persoonlijk gekend. Ze was opgegroeid met vele andere katten bij een vriendelijk vrouwtje. Maar helaas werd ze vermoord, en werd zij, met de vele andere katten in het huis, overgedragen naar en katten tehuis. Het had haar niet meegezeten. Zelfs erna niet. Ze werd het huis uitgezet door een stomme andere kat. Spider; de kater waar ze het huis mee deelde in het begin; had gebleven. Hij wilde de kat leren kennen. Wat erna met hem gebeurd is weet ze niet meer. Ze had eens toegefluisterd geweest dat hij samen met een kattin kleintjes had gekregen, en met hen het gebied betreden had. Maar dat waren tijden geleden. Alles was anders toen. Net als nu. Indi schudde de gedachte's haar kop uit en richtte zich tot de kit. "Neen, tot nog toe geen enkel. Ik ben niet vaak aanwezig bij ceremonie's. Had te veel afgereisd om aanwezig te zijn." Ze zat er maar eventjes mee. Ze was inderdaad erg veel afwezig. Als ze niet beter wist kon ze wel al zo'n tien keren de elite uitgezet geweest zijn. Maar ze vertrouwde het. En van nu af aan zou ze zich er alleen maar meer voor inzetten had ze zichzelf voorgehouden. Zo had ze tenminste iets te doen. Ze schudde de gedachte's terug uit haar kop. Zo moest ze niet gaan denken. Voor het de verkeerde kant weer uitdraaide. Zoals vaak. Ze wendde zich tot het besneeuwde landschap voor zich. Een sluik rood iets sloop in de verte achter een bruine pluizen bol aan. Als ze niet beter wist kon het wel eens een vos en eekhoorn geweest zijn. Indi grinnikte. Het kon hun maaltijd geweest zijn. Ze volgde de vos alleen maar met haar ogen. Hij was te ver heen om nog te kunnen horen. En ruiken kon je vanaf die afstand ook al niet meer, vooral als de wind weer eens niet meezat. Ze haalde haar poten van onder haar lichaam vandaan en ging rechtstaan op de tak om een beter uitzicht te krijgen. Terwijl de wind in haar gezicht sloeg sloot ze haar ogen en nam ze het moment van rust even in zich op. Heel even maar. Want als ze niet eerder was geweest had ze deze misschien gemist. Ze zette zich af aan de tak, nam een aanloopje, sprong, zweefde een moment lang door de lucht heen, en greep met uitgestrekte voorpoten een duif bij zijn vleugel uiteinde beet waarna ze met de vogel in haar poten in de zachte sneeuw ter pletter viel. Ze dwong de vogel de genade beet toe en schudde de pak sneeuw van haar af. Ze bekeek het dier na. Weinig wonden. Alleen een mooi dik litteken die van zijn borst tot aan zijn keelholte liep. Voor de rest enkele veren die wat onder het bloed zaten en dat was het zowat. Ze greep het dier in haar bek beet en ging onderaan de boom staan waar ze de duif aan de voet van de stam legde en er naast gaan liggen waken. Het stelde misschien niet zo heel veel voor, maar zo hadden ze tenslotte weer wat te eten. Ook al was het maar een schamel duiven jong.

[Sorry voor laatheid]

Ze bleef nog kort wijfelend staan op de boomtak. Toen ze Indi uit de boom zag vliegen en een duif greep keek ze het verbaasd aan. Ze besloot hetzelfde te doen en duikelde door de sneeuw heen. Toen ze versuft opkeek en zag hoe Indi de duif af maakte grijnsde ze alleen. Ze trippelde naar Indi toe en wachtte af of zij ook wat kreeg. Ze had een keer het geluk gehad een duif te vangen maar dat was al een tijd terug. Ze schudde haar vacht recht en keek verwachtingsvol naar Indi. Toen besloot ze het erop te wagen en zette ze haar tanden in het beest. De metaalachtige smaak van bloed kwam in haar bek met het warme aroma van duif en de koelte om haar heen. Ze snoof de lucht in die nu vervult was met de geur van duif. Ze hoefde niet veel te hebben en scheurde de borst open zodat ze bij het warme vlees kon. Ze keek op toen Indi zei dat ze nog nooit bij ceremonies was geweest. Iedere kat moest daar toch eens bij aanwezig zijn geweest? Ze schudde verward haar koppetje en zwoor bij zichzelf dat ze veel tanden zou gaan verdienen. 'Indi?' vroeg ze terwijl ze bedachtzaam kauwde op de duif 'Wil jij mijn pleeg moeder worden?'. Haar oogjes glommen van verwachting. Hoewel ze Indi pas kort kende keek ze nu al gigantisch tegen haar op. De warmte van het vlees begon haar langzaam te verzadigen en ze voelde dat ze moe werd. Ze gaapte en trippelde naar Indi toe die nog steeds niet bewogen had. Toen ze bij Indi kwam krulde ze zich op tegen haar achterlijf. Ze begon al langzaam te dommelen met het beeld voor haar ogen van haarzelf met een rode halsband met een vogelschedel voorop en tien tanden eromheen. Maar ook littekens die bewezen hoeveel ze waard was. En hoe langer ze het beeld vast hield hoe verder ze van de wereld raakte.

~Hoop dat het geen flut zal worden//nogal bussy

Indi lachte de kit toe. Een snorrend geluid kroop haar keel uit en liet haar lichtjes snorren. "Wat je wil. Neem maar, heb niet zo'n trek. Het zal je goed doen." Ze zuchtte. Maar niet uit verveling. Meer uit opluchting. Haar ogen vingen de gang van de ondergaande zon op. De hemel sierde in verschillende kleuren. Elke avond weer. Dag op dag. Het liet haar gedachten varen. Naar een tijd die ze zichzelf niet toewenste. Elke keer weer zag ze het aan als het eind van een leven. En leek het niet zo te zijn, maar zo wreekte ze zich ook. Keer op keer zag ze het mes insteken in het lichaam van haar vrouwtje. De grijns die om de man zijn lippen lag die niets goeds voorspelde. En dan voor het laatst. De avondval voor haar leven geruïneerd werd. Hoe de man zich gelukkig maakte door alsmaar het mes in het lichaam van de vrouw te steken. Hoe zij, als kat, als getuige gebruikt werd. Maar ze zei geen woord. Verlamd leek het. Alsof de man ook haar tong afgesneden had. Hoe tientallen mensen voor de woning gingen gaan staan om een glimp van gelijk wat op te vangen. Maar ze vingen niets op. Voor zolang ze er zelf bij kon blijven in ieder geval. Wat erna gebeurde toen ze weggevoerd werd weet ze niet. Sindsdien had haar leven een heel andere omwenteling genomen. Dag op dag leefde ze met de herinneringen. Dag op dag probeerde ze te overleven. E tot nog toe was dit aardig gelukt. Maar dag op dag leek niets meer op elkaar. Alles veranderde met der tijd. Eens waar ze door het huis heen liep, was ze nou een elite. En tot op dag van vandaag was ze er nog steeds niet trots op. Op hoe ze was geworden. Wie ze was geworden. Ze haatte zichzelf. Maar kon er niet veel meer aan veranderen. De vele slachtoffers die ze op haar paden maakte waren over. Vergeten. Want ze kon er niet nog mee zitten. Maar vroeg of laat zou ze haar wraak nemen. Maar niet in deze tijd. Ze knipperde met haar ogen en zag langzaam de avond kleuren wegtrekken. De maan stond al half aan de hemel. Alsof ze het nog nooit gedaan had; en dat was ook wel zo; gooide ze haar snoet als een echte wolf de lucht in en begon te janken. De pijn die ze had geleden laten verdwijnen. Maar het bleef haar bij. Het zou haar altijd bij blijven. Hoe vaak ze ook zou janken, miauwen, lijden. Het zou haar steeds bij blijven. Langzaam liet ze haar kop naar haar borst dalen waarna ze rustig op de kit ging afstappen en zich rond haar oprolde om haar warm te houden. Het kon haar niets meer uit maken of ze nou hier, tijdens haar slaap, ter plekke zou gedood worden. Haar leven was als lang als ze het leefde al een hel geweest. Ze maakte zich nou meer zorgen over de kit.

~Toch flutje geworden

Onderwerp: Re: Blood on my paws blood on my everywhere... ~