Don't care if you judge me

Onderwerp: Don't care if you judge me do 8 nov 2012 - 14:11

Charcoalflare

But now I'm thinking what the hell
Tags: Open for everyone
Words: 455

De avondzon verdween langzaam achter highstones. De lucht nog even rood, roze, oranje en geel kleurend voor deze verzwolgen zou worden in de duisternis. Het eind van de dag, de tijd dat StarClan zich weer liet zien aan de hemel. Familie en vrienden waren daar al, maar Charcoalflare voelde geen behoefte hen op te zoeken. Wanneer de tijd kwam zou zij hen weerzien, dat was iets wat vast stond. Genieten van het leven, dat was meer wat ze met haar tijd deed. Met een lichte tred wandelde ze het kamp uit voor een laatste tocht voor de avond viel. De bestemming stond al vast. Het was een plek die ze graag bezocht wanneer de lucht in al zijn kleuren was gekleed. Haar passen versnelde toen ze dichter bij het sterrenmeer kwam. Met een laatste sprong kwam ze soepel terecht op de harde oevers van het meer. Haar blauwe ogen gleden even over de weerspiegeling in het water, waarna ze naar de lucht zelf tuurde. Met een lichte glimlach ging ze op haar plaats zitten. Het liefst had ze iemand meegenomen, of meerdere katten, maar toen ze in het kamp had rondgekeken was er niemand geweest van haar vriendengroep. Je had van die dagen waarop iedereen druk was, vooral de katten die belangrijke rangen droegen. Erg down kon ze er niet om worden, maar het was lichtelijk ongezellig. Toch was ze zeker niet snel verveeld, ook niet in haar eentje. Sommige katten konden om zoiets al eenzaam worden, zich slecht voelen. Dit was echter niet besteed aan Charcoalflare. Als iets niet leuk was, dan maakte je er wel wat van.

Een laatste warme bries streek door haar donkere tortoiseshell vacht. Leaf bare kwam snel, maar de laatste warmte van greenleaf was nog niet verdwenen. Soms hing er nog iets fijns in de lucht, iets dat je haast deed vergeten dat de moeilijkste manen van het jaar er weer aan zaten te komen. Gedreven door die fijne bries, stond de poes op en sprong met een sierlijke duik het water in. Iemand die haar niet kende zou misschien denken dat ze gek was. De bladeren lagen immers al van de bomen en ze was heus geen RiverClan kat. Ze had echter nooit een probleem met water gehad en zwemmen in dit meer was altijd een leuke bezigheid. Schamen voor wat anderen misschien van haar dachten deed ze ook niet. In haar hoofd was het oké om te doen wat je wilde, wat een ander daar dan ook van zou vinden. Bij een zacht geritsel in de bladeren aan de oever keek ze dan ook niet op. Als de persoon in kwestie met haar zou willen spreken of iets te zeggen had, zou ze dat vanzelf wel merken.

Met haar oren naar voren gevouwen luisterde ze naar de wind die zachtjes door het territorium streek. De lucht had zijn donkere gloed al over het gebied geworpen toen Forestfruit het kamp verliet. De laatste tijd werd het steeds vroeger donker. Dat kwam immers dan ook weer doordat leafbare voor de boeg lag. Licht zuchtend baande ze haar een weg door het gebied heen en piekerde nog even over wat ze zou gaan doen. Ze kon geen slaap vatten, dus terug gaan en gaan pitten was al geen haalbare optie. Jagen in de donkerte zou ook niet echt effectief zijn. De meeste prooien zouden al de veiligheid van hun nesten hebben opgezocht, en intussen al aan 't slapen zijn. Met een frons op haar gelaat draafde ze door en keek af en toe naar de struiken die zilver werden geschilderd door de maan. Om de een of de andere redenen vond ze het gezelliger om tijdens de nacht eropuit te gaan dan in het drukst van de dag. Ze was niet iemand die zich afsloot van de andere, nee zo was Forestfruit al helemaal niet. Alleen waren haar sociale vaardigheden niet echt al te best. Ze kwam glijdend tot stilstand en nam de omgeving even in haar op. Blijkbaar was ze helemaal naar het sterrenmeer gedraafd zonder het besef ervan te hebben. Tja, nadenken en ondertussen je kunnen oriënteren was niet echt haar beste ding. Weer rolde er een zucht over de bruin/witte poes haar lippen. Het maakte toch allemaal niks uit. Zolang je jezelf maar kon redden vond ze het al oké. Met een nieuwsgierige blik in haar ogen ving ze het gedaante van een tortoiseshell op. Een kleine huivering rolde over haar rug toen ze niet eens wist wie dat wist. Ha, wie weet was die kat wel niet. Een moordenaar? Licht grijnzend trippelde ze naar d'r toe en sloeg haar staart rond haar voorpoten zodra ze ging zitten. "Hallo." Zei ze rustig met een zwakke nieuwsgierige blik in haar ogen. "Ben jij een Skyclanner.. Of niet?"

Ze had het goed gehoord. Haast direct na het horen van de ritseling stapte er een kat uit de struiken. Charcoalflare's blauwe ogen dwaalde kalm af naar de kant, waar een een poes was gaan zitten. Toen de kat haar toesprak kon ze haar lach niet verbergen. Het moest het water zijn, daardoor had de kat vast niet geroken dat ze in dezelfde Clan zat. De poes op de oever was duidelijk een SkyClan warrior. Ze rook naar de Clan en naar de andere katten die zich op dit territorium bevonden. Met een lichte grijns zwom ze richting de kant, om het praten wat makkelijker te maken. In een ondiep stuk water ging ze zitten en opnieuw dwaalde haar ogen af naar de andere kat. 'Hey' gaf ze als begroeting, waarna ze haar mond opnieuw open deed om antwoord te geven op de vraag die de SkyClanner had gesteld. 'Dat zal het water wel zijn, normaal is het toch wel duidelijk door de geur. Natuurlijk ben ik een SkyClanner, heb je me nog nooit gezien?' sprak ze op lichtelijk plagende toon. Rond haar lippen sierde een lichte glimlach, waardoor de ander zou kunnen zien dat het allemaal niet zo serieus bedoeld was. Hoewel veel katten uit de Clan haar wel kende, hing toch niet iedereen met haar rond. Daarbij waren het natuurlijk voornamelijk katers waarmee ze omging en dus waren er genoeg vrouwelijke personen die niet zo veel met haar te maken hadden.

_{Ze keek voor een paar seconden vragend naar de poes die zonet nog in het water was gesprongen en wou het eerst niet geloven dat ze écht een Skyclanner was. 'Nou, momenteel lijk je eerder op een Riverclan kat.' Waagde ze terug te plagen en toonde een scheve lach. 'Maar nee, ik heb je nog niet eerder gezien denk ik. Anders zou ik je wel herkend hebben.' Miauwde ze een klein beetje speels waardoor de lach op haar wit/grijze gelaat groter werd. Forestfruit was in het begin van een ontmoeting vaak ietwat verlegen. Maar vaak smolt het ijs wel wanneer je met haar praatte, al hing het er wel vanaf wie je was. De tortoiseshell was hoogst waarschijnlijk nog jonger dan Forest. En als ze mocht gokken zou ze zeggen 13 a 14 manen. Maar goed, het ging niet om de leeftijd toch? 'Maar eh, heb je het niet koud?' Er raasde pretlichtjes door haar ogen maar algauw verving ze die voor weer voor een blik die iets serieuzer was.}

Onderwerp: Re: Don't care if you judge me