Eerste jacht topic van dawnheart -Iedereen mag meedoen-

Dawnheart werd wakker in de warrior den. Het was zonhoog, ze was blij dat het zonhoog was. Ze haatte vroeg opstaan en wakkergemaakt te worden. Zij hield meer van de avond, lekker zonsondergang kijken, tot middernacht. Ze dacht 'Ik moet eens gaan jagen, de clan heeft vast voedsel nodig, en het is greenleaf, dus er moet wel iets te vinden zijn Ze liep het kamp uit. Rustig liep ze door het bos, de warme zon scheen op haar avondkleurige pels. Ze snoof de lucht op toen ze wat dieper was.Muis!Dacht ze. Bijna automatisch ging ze in de sluiphouding. Ze zag het diertje rondkijken. Poot voor poot sloop ze erop af. Toen ze dichtbij genoeg was, sprong ze. Maar het diertje had haar al gehoord, hij vluchtte zijn hol in. 'Stomme muis!'riep Dawnheart. Misschien kan ik vissen vangen, en daarna misschien nog een muisje. Bedacht ze. Ze zag een héél klein meertje. Ze keek erin, er zwommen 2 vissen in. Rustig wachtte tot de vis naar boven zwom. Toen de vis er was, stak ze haar poot uit. Ze sloeg het op de kant en beet het dood. Snel begroef ze het. Ze rook weer de geur van muis. Ze keek rond en zag het diertje langzaam uit zijn hol komen. Ze sloop er weer naartoe. Snel sprong ze erop, en beet het dood. ''Nu heb ik je!''miauwde ze trots. Ze liep naar de plek waar ze de vis had begraven. Ze begroef de muis ernaast. ''Ik word steets beter.'' Dacht ze. Ze had het bijna hardop gezegd.



(iemand die mee wil doen? Anders loopt dit dood XD )

(Geef me tippies, ik wil goed kunnen posten in de real rpg.)

Top, Ik vind het echt een super post voor je eerste keer ^.^ Mooi lang en met een leuk onderwerp Ik heb eigenlijk geen tips voor je :3

Wil je meedoen? Anders loop dit topic dood. Maakt niet uit welk account ^^

Later misschien ^.^ Oke?

Thornpaw zwiepte ongeduldig haar staart. Haar ogen waren gefixeerd op een punt in de verte. Naast haar stond een andere windclan apprentice, al even gespannen als zijzelf. "Klaarrrr...." zei een wat oudere warrior. "Start!" Thornpaw vloog vooruit als een pijl uit een boog. Ze was dol op wedstrijden. Vooral omdat ze altijd won. De wind gierde langs haar oren en ze kreeg een droge mond. Opgeven? Geen sprake van. Ze moest dit winnen. Ze focuste zich, en ging een versnelling hoger. Maar ze was zo gefocust dat ze voorbij de finish, een oude boom, liep. Ze bleef maar lopen en lopen en lopen tot ze plotseling tot stilstand kwam. Nu wist ze wel dat ze te ver was gelopen, helemaal tot aan het donderpad! Ze kon al de Shadowclan ruiken. Vlug! Terug! Ze wilde zich omdraaien, maar er kwam een groot monster (een tractor) op haar af. "Dit kan niet! Monsters blijven normaal op het donderpad" Dacht ze in paniek. Er was geen weg meer terug. Thornpaw kneep haar ogen dicht en rende over het donderpad. Aan de overkant liet ze zich uitgeput op de grond vallen. Als ze maar geen Shadowclanner tegenkwam!''Nu heb ik je!'' De gestreepte apprentice kromp ineen en wachtte tot de klauwen haar zouden raken. Maar toen er geen klauwen kwamen deed ze haar ogen open en kwam voorzichtig terug recht. Ze liep een paar passen verder en zag een vreemde kat die een paar vissen had gevangen. Waarschijnlijk had hij haar al geroken, dus kwam ze bang tevoorschijn. "Ik ben Thornpaw van de windclan" zei ze met een bibberende stem. "per ongeluk in jullie territorium."

Ze was goed bezig met jagen, ze was nu naast het donderpad. Oppeens hoorde ze een monster. Wat?! Monsters blijven altijd op het donderpad! Ze dacht dat ze maar moest vluchten maar het was al te laat om terug te gaan. Ze moest het donderpad over.. ze had het nog nooit gedaan. Supersnel racede ze erover heen. Ze hijgte even toen ze eindelijk weer in het gras zat. Ze rook windclan. Windclan? Jagen die op Shadowclan territory ofzo? Het was maar één kat die ze rook. En de kat was nog erg jong. Een gestreepde apprentice kwam op haar af. ''Ik ben Thornpaw van de windclan, per ongeluk op jullie territoty'' miauwde de poes. Dawnheart antwoorde rustig, ze zag dat de apprentice bang was, en ze viel haar niet aan tenzij het moest van haar leider, of als de apprentice haar aan zou vallen. ''Ik ben dawnheart. Ik was aan het jagen bij het donderpad, maar toen kwam er een monster, en ik dacht dat ze altijd op het donderpad bleven. Ik merkte later pas dat deze niet op het donderpad was. Alleen ik kon niet meer terug, daarom ben ik het donderpad maar overgerend.'' Ze wachtte even na haar verhaal, en miauwde toen. ''Ik kom van de thunderclan. Ik zal je niet aanvallen, omdat je op shadowclan territory bent. En zelfs al was dit thunderclan territory, ik val je niet aan, zolang je mij maar niks doet, en je hier niet jaagt..'' Er kwam een monster voorbij. ''Ik help je wel om weer over het donderpad te komen. Het is gevaarlijk voor ons allebei als een shadowclanner ons ziet!''

''Ik ben dawnheart. Ik was aan het jagen bij het donderpad, maar toen kwam er een monster, en ik dacht dat ze altijd op het donderpad bleven. Ik merkte later pas dat deze niet op het donderpad was. Alleen ik kon niet meer terug, daarom ben ik het donderpad maar overgerend. Ik kom van de thunderclan. Ik zal je niet aanvallen, omdat je op shadowclan territory bent. En zelfs al was dit thunderclan territory, ik val je niet aan, zolang je mij maar niks doet, en je hier niet jaagt..'' Thornpaw was al enigzins gerustgesteld toen ze hoorde dat het een Thunderclancat was. "Pfjoe... ik dacht dat je een Shadowclanner was" lachte ze opgelucht. Nu ze wist dat Dawnheart ook op onbekend territorium was, was ze niet zo bang meer.''Ik help je wel om weer over het donderpad te komen. Het is gevaarlijk voor ons allebei als een shadowclanner ons ziet!'' Thornpaw knikte instemmend. Ze wilde liefst geen Shadowclanner tegen het lijf lopen. "Ja, we moeten hier weg" zei ze. "Dankje dat je me wil helpen". De apprentice wandelde voorzichtig naar het donderpad maar deinsde al snel terug achteruit toen een monster voorbij zoefde. "Mraaw!" miauwde ze geschrokken. Ze ging voorzichtig weer vooruit en zette een poot op het asfalt, maar sprong achteruit toen er weer een monster voorbij denderde. Ze sprong blijkbaar een beetje te ver achteruit want de grond zakte weg onder haar poten. "Auw" jankte ze en wreef over haar kop. Maar haar ogen werden groot van verwondering. "Dawnheart!" hijgde ze. "Een tunnel!"

De poes was erg blij dat dawnheart geen shadowclanner was. Ze liepen naar het donderpad. Thornpaw wou voorgaan, alleen voor ze kon oversteken racede er een heleboel monsters voorbij. ''Het donderpad is druk vandaag.'' miauwde ze. Thornpaw viel nog eens. ''Dawnheart! Een tunnel!'' hijgde de poes toen. ''Ik hoop dat die tunnel onder het donderpad doorgaat, dan kunnen we er veilig komen!'' Ze liep in de tunnel, en kwam onder het donderpad. ''Kom, thornpaw!'' miauwde ze ze liep verder de tunnel in. Het werd steets donkerder. Opeens scheen er ligt. Ze was bij de uitgang! Ze liep erheen, en kwam uit de tunnel. Haar poten voelden het zachtte gras weer inplaats van die tunnel. ''Zo we zijn er, dat was simpel!'' miauwde dawnheart. Nu hoefde ze misschien nooit meer het donderpad over, met die monsters. Nu kon ze de tunnel gebruiken. Een monster racede voorbij dawnheart. Ze schrok ervan, zoveel lawaai. ''Ik dacht dat monsters op het donderpad bleven, en niet ons over het donderpad heen joegen.'' miauwde ze. Ze was nu gelukkig weer in thunderclan gebied. Oei! Dacht ze oppeens! Als de shadowclan, de windclangeur, of de thunderclan geur ruikt hebben we een probleem! Dan worden we misschien beschuldigt dat we er jagen ofzo, wat dus niet zo is! Gelukkig was ze er maar kort, en de monsters lieten ook stank achter.

'Ik hoop dat die tunnel onder het donderpad doorgaat, dan kunnen we er veilig komen!'' hoorde ze Dawnheart zeggen.''Kom, thornpaw!'' Thornpaw sprong meteen recht en volgde de Thunderclanner. Hoewel ze haar nog maar pas kende, vertrouwde de apprentice de warrior meteen. Misschien niet zo slim,maar ze kon er niets aan doen. Voorzichtig trippelde ze achter Dawnheart, die vastberaden de tunnel doorliep. Maar op een bepaald moment was het zo donker dat ze niets meer kon zien. Gelukkig hoorde ze nog zacht de stappen van de poes. En na een tijdje- Het leek wel eeuwen- kwamen ze gelukkig de tunnel uit.''Zo we zijn er, dat was simpel!'' Thornpaw trok haar wenkbrauw op. "simpel, voor mij niet zo erg" grimlachte ze. Maar ja, ze was blij dat ze er uit was. Ze wilde net aan Dawnheart vragen of ze samen een muis gingen vangen, maar besefte toen dat ze op vijandelijk terrein was, nou ja, de Thunderclan was het minst vijandelijk tegenover de windclan, maar ze voelde zich toch ongemakkelijk. "Dawnheart..." begon ze aarzelend." Dankje dat je me terug over het donderpad hebt gebracht. Maar ik ben niet in mijn eigen territorium. Ik moet snel weg." zei ze verdrietig. Ze sjokte langzaam weg, maar iets in haar hoopte dat Dawnheart haar zou tegenhouden.

''Moet je weg?'' miauwde ze snel. Ze snelde naar de poes toe die langzaam richting windclan territorium liep. ''Ik snap dat je nu niet in je eigen gebied bent...maar we kunnen wel gewoon met elkaar praten, en jagen!'' miauwde ze. ''Bij de tweebeenplaats! Ga je mee erheen? Er komt soms wel een vogeltje daar, die krijgen dan voer van de tweebenen. Dat heb ik ooit gezien toen ik als apprentice bij de tweebeenplaats joeg.'' Ze was blij dat de tweebeenplaats er was. Iedere clan kon daar wel jagen. Er waren natuurlijk wel tweebenen, alleen als ze geluk hadden vonden ze thornpaw en dawnheart niet. ''Het is misschien wel over thunderclan territorium heen maar ik ga proberen jou er veilig heen te krijgen...Het lukt wel! Tenzij je dat niet wilt...'' Dat laatste miauwde ze somber. Katten die ze net had ontmoet vond ze wel aardig, hoe meer vrienden hoe beter. Daar wou ze niet snel van weg. ''Dus ga je mee?'' miauwde ze. Ze wist niet hoe ze haar over thunderclan territorium moest krijgen.. maar het zou wel lukken met een beetje geluk, toch?

''Moet je weg?'Ik snap dat je nu niet in je eigen gebied bent...maar we kunnen wel gewoon met elkaar praten, en jagen!'' zei de poes snel terwijl ze naar Thornpaw toeliep ''Bij de tweebeenplaats! Ga je mee erheen? Er komt soms wel een vogeltje daar, die krijgen dan voer van de tweebenen. Dat heb ik ooit gezien toen ik als apprentice bij de tweebeenplaats joeg.'' ''Het is misschien wel over thunderclan territorium heen maar ik ga proberen jou er veilig heen te krijgen...Het lukt wel! Tenzij je dat niet wilt...' Thornpaw was gestopt met lopen en keek de Thunderclankat. "Twolegs zijn gevaarlijk!" zei ze met een beetje ongeloof in haar stem. "Maar ik hou wel van avontuur, en vrienden laat je niet in de steek!' lachte ze opgewekt en liep terug naar Dawnheart ''Dus ga je mee?'' miauwde die. "Reken maar!" riep Thornpaw en sloeg daarna haar poot voor haar mond. ZE waren hier tenslotte op onveilig gebied. "Jij gaat voorop" zei ze. De apprentice vertrouwde het territorium niet, maar ze vertrouwde Dawnheart wel.
.

Dawnheart liep met thornpaw, door het bos. Dawnheart liep voorop. Ze wou graag met deze apprentice jagen, en hoopte dat ze nooit zouden hoeven vechten met elkaar. Want dat wou dawnheart niet. Ook hoopte ze dat deze poes naar vergaderingen zou gaan. Dan konden ze daar elkaar ontmoeten. Toen ze op de helft was, eindelijk, stond ze oppeens stil. Die geur! Thunderclan katten. Ze rook nóg een keer goed, en merkte dat de geur oud was. Ze wist dat thornpaw iets wou gaan vragen, waarom ze stopte. Dus ze miauwde ''Ik ruik thunderclan katten, alleen de geur is oud. Ik denk dat er net een pattrouile terug is gegaan naar het kamp.'' Ze ging wat sneller lopen, ze wist dat deze apprentice niet graag op dit territorium wou blijven. ''Als we straks terug gaan kan ik je ook weer brengen door dit territorium, windclan territorium is best ver weg van de tweebeenplaats, en als ze jou pakken is dat eigenlijk mijn schuld.'' miauwde ze, terwijl ze richting de tweebeenplaats rende. De eerste daken van de huizen zag ze al. ''We zijn er!'' miauwde ze, toen ze aankwam en stopte met rennen. ''En je moet hier nooit s'nachts zijn; er lopen dan honden los.'' ze miauwde verder maar niks want de apprentice zou alleen maar banger worden als ze wist dat ze door thunderclan territorium moest, én er honden waren, én dat er slechte rogue's en de bloodclan hier in de buurt was. Misschien wou de apprentice dan nooit meer haar zien om dat ze te bang was! Ze snoof de lucht op, en miauwde zacht ''Ruik jij die vogel ook? Ik ga hem vangen!'' ze miauwde het niet hard, straks had de vogel het gehoord en waarschuwde alle andere prooi! Dan konden ze niet eens jagen! Ze schudde haar hoofd om er niet meer aan te denken, en sluipte poot voor poot, naar de witte kleine vogel toe. Deze was voor haar clan, want eerst zomaar een kat voeren mocht niet, éérst de clan. Zelf had ze ook honger, want ze had de hele dag niks gegeten. Snel sprong ze op de vogel, en beet het dood voor het ook maar iets kon doen. Ze nam het in haar bek en liep weer naar thornpaw, die waarschijnlijk alles had gezien. Ze begroef het, en miauwde ''Ik kan het niet aan jou geven; want eerst moet de clan eten. Sorry'' Daarna miauwde ze ''Zo en nu jij! Vang maar iets, ik zou proberen superstil te zijn zodat ik de prooi niet wegjaag'' ze snoof de lucht op, en rook prooi. Maar ze wou weten hoe goed de apprentice kon jagen, dus ze zei maar niks.

''Ik ruik thunderclan katten, alleen de geur is oud. Ik denk dat er net een pattrouile terug is gegaan naar het kamp.'' Dat was overbodig nieuws. De windclan apprentice had het allang geroken en begon haastiger te stappen. ''Als we straks terug gaan kan ik je ook weer brengen door dit territorium, windclan territorium is best ver weg van de tweebeenplaats, en als ze jou pakken is dat eigenlijk mijn schuld.'' De tweebeen daken waren al te zien. Thornpaw voelde zich er niet zo goed bij. Ze kon de ziltige geur van bloed al ruiken. Ze wist goed genoeg dat ze Bloodclan territorium naderden.''We zijn er!'' verkondigde Dawnheart. thornpaw was ondertussen op van de zenuwen en trappelde met haar poten, klaar voor bij het minste onraad weg te spurten. ''En je moet hier nooit s'nachts zijn; er lopen dan honden los.'' De apprentice haar ogen werden groot van angst. Ze wist dat het onnozel stond, maar ze pakte eeen takje op en begon het kapot te knauwen.''Ruik jij die vogel ook? Ik ga hem vangen!' Thorpaw hoorde het bijna niet want ze was zo zenuwachtig, maar de geur van prooi bracht haar weer bij haar positieven. Ze voelde dat ze honger had.''Ik kan het niet aan jou geven; want eerst moet de clan eten. Sorry'' De apprentice knikte begripvol. "Tuurlijk! Dat is immers de krijscode" miauwde ze wijs.''Zo en nu jij! Vang maar iets, ik zou proberen superstil te zijn zodat ik de prooi niet wegjaag''. De gestreepte kat ging in sluiphouding zitten ze rook allang dat hier een beest zat. Langzaam kroop ze naar de geur toe. Het was een dikke muis. Met een beet lag hij op de grond. "Ziezo! De windclan kan ook jagen!" zei ze half serieus half grapppig en begroef de muis ook. Maar toen stroomde er een nieuwe geur haar neus binnen. Gevaar! Ze richtte zich snel op en zag een reusachtige hond op hun af denderen

''Ziezo! De windclan kan ook jagen!'' miauwde de nieuwe vriendin van dawnheart. Ze begroef de muis. ''Goed hoor'' Miauwde dawnheart. Ze dacht aan toen zij nog apprentice was. Maar haar gedachten werden onderbroken door een nieuwe geur. ''Een hond! Kijk uit!'' miauwde ze hard. Een tweebeen kwam achter de hond aan rennen en riep iets van ''stop''. Dawnheart dacht Die hond is vast los gekomen!Wat moest ze nu?Klimmen! Honden kunnen niet in bomen.! ''Thornpaw, klim snel in de dichtbijzeinde boom!'' miauwde ze hard en zette haar nagels zo snel ze maar kon in een boom. Snel klom ze naar boven en ging op een tak zitten. ''Thornpaw! Snel!'' Riep ze naar beneden. Hopelijk was thornpaw niet zo bang dat ze misschien wel nooit meer zou willen jagen met dawnheart..

Laat sorry :3

super goed echt waar
geen tips