The Pink Horizon [OPEN]

Onderwerp: The Pink Horizon [OPEN] ma 5 nov 2012 - 20:27

_{De grenslijnen. Dat was het eerste word dat bij hem opkwam toen hij langs de strook grond liep. Als de geuren uitgeschakeld zouden zijn, zou niemand weten dat dit stukje land zeer belangrijk was voor alle Clans. Hier zouden ooit een keer gevechten komen, waarom? Om een stukje prooi dat ergens anders ook gevangen kon worden. Eriksen schudde zijn kop en vroeg zich af waarom Clankaten soms toch zo bloeddorstig konden zijn. Maar toch, wist hij, dat sommige zich juist niet bezig hielden met vechten en jagen. Dit waren de zogenaamde Medicine cats, zij hadden als taak verwonde katten te helen. Meestal gebruikte ze hiervoor de natuur, maar soms moesten ze raad vragen aan de StarClan. Maar wat was dat precies? Waren er echt katten die, zodra ze dood waren, naar de hemel opstegen en daar verder leefden? Of was het gewoon een simpel woord dat aanduidde dat de geesten van de overledenen voor altijd in je hart voortleefden? Weer schudde hij zijn kop. Het was niets voor een Rogue om hier over na te denken. Maar toch vond hij het af en toe amusant om over die vreemde dingen te denken. Meestal kreeg hij er geen antwoord op, maar af en toe had hij dat niet nodig. Op sommige vragen was er gewoon geen antwoord. Punt uit. Zijn wit gekleurde potjes stopten me hun pas en Eriksen keek uit over een vlak landschap. Was het het bekende gebied van de WindClan, of een plek waar geen Clankat zich had gevestigd? Zijn staart zwiepte geïnteresseerd een keer heen en weer, en hij ging zitten. Zonder verder iets te doen, bleven zijn licht getinte ogen staren naar de horizon. De zon klom stukje bij beetje naar de grens en de hemel kleurde donkerder. Een oranjeroze gloed bewaakte de zon, maar ook deze verdween naarmate. Was het ook zo bij katten? Klom je leven ook steeds dichterbij zijn grens, en werd deze op zijn weg naar een veilig nakomen beschermd? Was dat dan dus die StarClan? Al deze vragen spookten dor zijn kop, door dat ene beeld.

{ O P E N }}

Een koude blies ging doorheen de lange haren van de rogue. Zijn pootjes gingen in diagonale zin matig naar voren terwijl hij dicht tegen de grond vooruit sloop. Het muisje dat niet zo ver voor hem zat, verloor hij nog geen ogenblik uit het oog. Zonder dat het kleine diertje het wist en verder kauwde op zijn nootjes kwam er een gevaar op hem af. Een gevaar dat waarschijnlijk het leven zou gaan kosten van het grijze muisje. James verplaatste zich zo goed als geluidloos richting het diertje. Als hij zeker was van dat hij dicht genoeg was gekomen sprong de lenige kater op en lande behendig op het kleine diertje. Snel doodde hij het zodat het niet te veel lawaai kon maken en zeker geen prooi zou gaan verjagen. James nam het met zijn scherpe tanden op en droeg het horizontaal met zich mee. Als hij even verder ging kwam hij een struik tegen. Daar liet hij het diertje voor zijn poten vallen. De rogue liet zijn hals zakken en at het muisje op in een paar hongerige happen. Als hij daarmee klaar was, hees hij zich terug omhoog en liep verder. Verder op jacht. De gedachten van de kater weken af naar zijn vrienden. Ze zouden allemaal gaan jagen om een voorraad op te doen, dat was de afspraak geweest. Maar of dat ze zich er zouden aan houden, dat was hij helemaal niet zeker. Als hij een eindje verder was stak James zijn neus opnieuw in de lucht. Hij hoopte om een prooi geur te ruiken zodat hij zelf had gegeten en ook nog iets kon meenemen naar zijn vrienden. Maar dat geluk had hij nu niet. Zelfs de vage geur van prooi kwam zijn neus nog niet binnen. Maar er was wel een andere geur. Een geur dat niet zo bekend was, maar niet zo onbekend dat hij het nog nooit had geroken. Nog eens ademde hij diep in. Dan, dan wist hij wat het was. Het was de geur van de clankatten die ergens in het bos leefden. James vond het leven van die katten maar vaag. Een van hun regels was dat ze eerst voor de clan moesten jagen voordat ze zelf mochten eten. Nog een ogenblik bleef hij staan, en dan liep de rogue vervolgens verder. Hoe dichter hij de grens van de clans naderde, hoe sterker de geur ging. Maar tussen in de geuren van de verschillende clans, mengde zich een andere geur. De bekendere geur van een andere rogue. James had al verschillende rogue's ontmoet, maar de geur dat er was, was behoorlijk onbekend voor hem. Even dacht de langharige kater na over wat hij zou gaan doen. Terug keren of verder gaan richting de rogue. Na een paar minuten besloot hij dan toch verder te gaan omdat als de katers zich aan de afspraak zouden gaan houden, ze nog steeds niet thuis zouden zijn.

Als James een stuk dichter bij de rogue was genaderd, wist hij zeker dat hij de kat nog nooit eerder zou hebben ontmoet. De geur was daar veel te onbekend voor. Zelfzeker stapte hij verder en verder tot dat hij de kat zou tegenkomen. Dan zag hij, dat er een witte kater op hem af kwam gestapt. Een paar stappen ging hij opzij om nog niet onmiddellijk te worden gezien. Achter een lage struik liep hij door, als hij daar voorbij was, liep hij terug zodat de rogue niet zou schrikken. Als hij iets dichter aangekomen was miauwde hij: 'Hallo' James keek de kat aan van top tot teen en ging dan op een paar vossenlengte's zitten. De meeste rogue's reageerden vriendelijk terug, maar er waren ook uitzonderingen die zouden aanvallen zonder nog maar een voorteken te geven.

Eriksen’s blik staarde rustig vooruit, genietend van het laatste beetje zonlicht dat hem kon bereiken. Hij had er nooit bij stil gestaan dat deze gebeurtenis zo mooi kon zijn, en het gebeurde ook nog eens elke dag. Tevreden likte hij zijn borst een paar keer en sloot zijn ogen. Hij opende ze weer toen hij een andere geur rook. Deze was anders dan de geuren die de verschillende plantren om hem heen afgaven of de verscholen geuren van de prooidieren. Het was een kattengeur en gelukkig geen Clankat. Gewoon een andere Rogue die zijn pad zou kruisen. Zonder zich om te draaien wachtte hij af, tot het moment dat de Rogue de plek zou betreden. Dit gebeurde ook. 'Hallo' Eriksen draaide zijn kop. De kater waarvan de stem afkomstig was, was nog jong. Hij had een mooie lange vacht en kleurrijke ogen. Een kleine glimlach verscheen op Eriksen’s gezicht en hij knikte naar de andere Rogue. “Hey,” Zei hij met zijn normale kalme stem. Hij bedoelde het niet emotieloos, maar kalm. Die twee dingen moesten eigenlijk totaal anders opgevat worden, de een was dodelijk en de ander gaf een teken van rust aan. Maar geen enkele kat zou ernaar willen luisteren, want iedereen wilde dat alles zo snel mogelijk ging. Iedereen had wel haast in z’n leven. Maar wat nou als je gewoon tijd nam voor je handelingen? Zou je dan nooit fouten maken? Eriksen schudde zijn kopje om erbij te blijven en keek de kater nogmaals aan. “Is het niet prachtig?” Om aan te geven wat hij bedoelde draaide hij zijn kopje weer naar de felgekleurde horizon. Voor een paar seconden waren zijn ogen vastgeketend aan het beeld, maar weer dwong hij zichzelf om de Rogue aan te kijken. Het zou veels te onbeleefd zijn om deze gast gewoon daar te laten zitten. Hij kwam totaal niet onbeleefd over, laat staan vijandelijk. “Maar om al dit wat persoonlijker te maken, mijn naam is Eriksen.” Zei hij vriendelijk en sloot zijn mond. Waarschijnlijk zou de andere kat wel begrijpen dat hij de keuze had om zijn eigen naam te onthullen.

Onderwerp: Re: The Pink Horizon [OPEN]