{Inkmask's Dood} Hymn of the missing..

I tried to walk together
But the night was growing dark
Thought you were beside me
But I reached and you were gone
Sometimes I hear you calling
From some lost and distant shore
I hear you crying softly for the way it was before

Met een licht misselijk gevoel in zijn maag keek Inkmask omhoog naar de zilverpels, zijn oren naar achter gelegd in zijn pluizige nek. Zou Ivyflower op dit moment op dit moment naar hem terug kijken? Vast niet, de liefde was immers niet wederzijds geweest. Dus waar zat hij nu eigenlijk op te hopen? Hij was afgewezen door haar en had alsnog de zorg van haar enige kit op zich genomen, terwijl hij niet eens de vader ervan was. Misschien was hij wel gek, misschien dom. Maar goed, een probleem wat hij niet zag, was er wat hem betrof niet. De sterren flonkerden boven zijn kop terwijl hij in een stug tempo door stapte, zijn blik op de grond gericht. Hij had de avond patrouille eruit gestuurd en hoopte dat ze een beetje op tijd terug zouden keren, want de Windclan deputy had liever niet dat er nog laat veel katten buiten het kamp waren als het donker was, dan was de deputy zijn overzicht kwijt en dat kon hij niet hebben. Hij versnelde zijn pas even, hij moest het kamp gewoon even uit. Hij miste Ivyflower nog steeds zo, een scheur in zijn hart. Ondanks dat ze hem niet wilde, wilde hij haar nog steeds... Hij wist het echter altijd goed te verbergen. Daar was hij altijd goed in. Wie had ook een idee dat het 'Mask' in zijn naam op nog iets anders sloeg dan zijn zwarte masker op zijn gezicht? Tallstar wist het wel...

Where are you now?
Are you lost?
Will I find you again?
Are you alone?
Are you afraid?
Are you searching for me?
Why did you go? I had to stay
Now I'm reaching for you
Will you wait? will you wait?
Will I see you again?

Een knallend geluid liet Inkmask opkijken, zijn ogen wijd van schrik. Hij kon vogels in de verte zien opvliegen. Het geluid echode over de heide heen en stierf daarna langzaam weer af. Inkmask staarde nog een keertje naar de bron van het geluid. Hij had geen idee wat het was, maar het zou vast wel mee vallen. Het was vast niet gevaarlijk of bedreigend. De jonge deputy ademde de lucht diep in, de geur van een konijn dreef zijn neusvleugels binnen. Perfect, prooi. Dan had hij ook nog excuus dat hij het kamp buiten was. Een lichte glimlach verscheen op zijn lippen terwijl hij in een jacht houding zonk. Zijn fluweel zachte donkere poten liepen geruisloos over de heide heen. Al snel zag hij de flonkerende ogen van het konijn tussen de heide en met een machtige sprong had hij het beest te pakken, alleen was hij niet snel genoeg om de alarmkreet af te snijden. Zwarte stappen kwamen steeds dichterbij en geschrokken keek Inkmask om. Zijn ogen spreidden zich geschrokken open toen hij in de loop van een geweer keek. Eventjes leek de tijd stil te staan, tot de trekker werd over gehaald. Opnieuw echode een klap over de heide. Mee namen ze hem niet, alleen zijn gevangen konijn. Inkmask kon nog even door wazig zicht de tweebeners zien verdwijnen, waarna het zwart werd voor zijn ogen en zijn geest zijn lichaam verliet. De deputy van de Windclan was niet meer, de deputy van de Windclan was naar Starclan vertrokken...

You took it with you when you left
These scars are just a trace
Now it wanders lost and wounded
This heart that I misplaced

{Jullie mogen 'm vinden enzo ^^"}

{Inkmask's Dood} Hymn of the missing.. WRkI2oO

Thornpaw keek haastig om zich heen en sloop voorzichtig het kamp uit. Ze wist dat de Deputy en de leader het niet echt leuk vonden als er katten 's avonds het kamp uit gaan. En zeker geen apprentice! "Desertpaw?" siste ze door haar tanden heen, maar er kwam geen antwoord. Lag die nu ook al te slapen? Nou ja, het zou geen lange jacht worden, dus ze kon het wel alleen af. Ze sprong fluks over de muur, nou ja, ze kon ook gewoon door de ingang gaan, maar over de muur was altijd leuker. Toen ze eindelijk bij haar favoriete gebied was, was het al te donker. een vloek ontsnapte uit haar keel. Gelukkig scheen de maan fel en de Zilverpels twinkelde als nooit tevoren. Ze had geen zin om terug naar het kamp te gaan. Een avondwandeling zou haar geen kwaad doen. De apprentice ging even zitten om van het uitzicht te genieten, maar sprong snel terug weg door een harde knal. " In Starclans naam!" piepte ze verschrikt. "Wat heb ik misdaan?" Was het een teken van de Starclan?. Ze dacht eerst van wel maar toen rook ze Twoleg geur. "Weg! Twolegs betekent gevaar! " riepen al haar zintuigen, maar Thornpaw merkte een nieuwe geur op. Dat was Inkmask. Misschien wist hij wat dat lawaai was! De apprentice hield haar neus in de lucht en volgde vrolijk het spoor.Plotseling hoorde ze nog een knal, en rook ze de geur van paniek! Ze zette het op een lopen.Gelukkig zag ze al snel de gedaante van de Deputy. De bruine poes spurtte er opgelucht naar toe, en zag in de verte een Twoleg weglopen. "Inkmask?" zei ze aarzelend tegen de Deputy die op de grond lag.Was hij zo geschrokken? Zelf had ze dat ook, als ze hard was geschrokken ging ze altijd liggen om even te bekomen. Een geur stroomde haar neus binnen. Dood? Nee, dat kon niet! Ze knielde bij het lichaam van de Deputy en legde haar neus op zijn buik. Geen adem meer. Ze kon het niet geloven. Ze kende hem niet bijster goed, maar ze was eens per ongeluk op hem gesprongen toen ze was aan het jagen. Die herinnering bleef haar altijd bij. Een traan biggelde over haar wang. "Inkmask!" snikte ze en algauw volgden er nog meer tranen. Haar magere lijfje schokte op en neer en haar tranen maakten de vacht ven de Deputy nat. Ze zag niet dat er een andere kat naderde.

{Inkmask's Dood} Hymn of the missing.. Browncat

Dankjewel Desertpaw <3 <3 <3:

${Inkmask's Dood} Hymn of the missing.. Mlp_icon___twilight_sparkle_by_umberon9-d3lgj2q$
Ik hou van MLP en het maakt me niets uit wat je daarvan vind!

_{Hij zakte ineen bij een luid geknal, dat voor hem wel degelijk als gevaar klonk. Zijn licht groene ogen staarden in het rond, zonder ook maar enig moment geluid te maken of ook maar een centimeter te bewegen. Een medicine cat - apprentice - voelde het aan wanneer er gevaar was, en dat was wel degelijk het geval nu. Op de grond gedrukt sloop hij, toch wel nieuwsgierig, op het geluid af. Hij hield zich tegen de vlakte aan gedrukt, en zag in de verte een kater met een witte vacht en zwart masker staan. Was dat.. Inkmask? Hij wou dichterbij komen maar rook de geur van Tweebenen. Zijn ogen schoten wijd open toen ze een geweer vasthebben. Hij wou zijn deputy waarschuwen, maar hij was te laat. De stevige, ooit zo gerespecteerde kater, werd neergeschoten. Tranen vlogen in zijn ogen, en hij rees omhoog waarna hij erop af rende toen de tweebenen uit zicht waren. Ze hadden hem niet eens meegenomen, enkel oog voor het konijn dat hij had gedood. Hij zag Thornpaw verschijnen, die de naam van de deputy uitriep en getreurd naast hem ging liggen. Toen hij eenmaal bij de sterke, machtige kater aankwam en het bloed en de wond zag vielen wel duizenden scheldwoorden uit zijn mond. Tranen welden op, en dropen in dunne lijntjes over zijn gezicht. "Inkmask.." Hij boog zijn hoofd en drukte uit respect zijn neus tegen de neus van de kater aan, waarna hij een stap achteruit deed en zijn hoofd boog en in stilte bleef staan. Uit respect deed hij dit, respect die hij had voor de sterke kater. "Thornpaw.." Zei hij op het moment dat hij zijn hoofd optilde. "We moeten hem hier wegbrengen, voordat die tweebenen terug komen en ons ook van kant maken. Denk je dat je het aankan om Inkmask samen met mij te dragen?" Treurend keek hij de poes aan. Ze moesten wel, ze konden niet anders. Zijn ogen gleden over het lichaam van hun deputy. Zijn sierlijke vacht, zijn prachtige kleuren. Wat zou hij deze kater missen, de deputy van zijn clan, iemand die later een perfecte vervanger zou zijn voor Hollystar. Hij zou deze kater niet snel vergeten, wie zijn vervanger ook zou worden. Inkmask verdiende het gewoon niet om te sterven. Dit was zo oneerlijk. Er waren zoveel slechte figuren, en dan net.. een van de aardigste figuren stierf. Starclan was soms zo oneerlijk tegenover de clans, misschien ging hij wel heen om een reden, misschien ook niet. Hij keek opzij, kijkend of de tweebenen weg waren. Hij kon hun geur nog ruiken, maar het was niet meer zo vers als eerst.}

It feels like everyone else is moving on with their lives
while I am stuck here in this hole that I can't climb out of.

Het was stil in het kamp toen de roodwitte kater rondkeek, er hing de laatste tijd een vreemde sfeer in de lucht. Hij schudde zijn kop en keek even rond, misschien kon hij iets nuttigs gaan doen op de late avond. Hij kon al een tijdje niet slapen, en wilde liever zijn tijd verdrijven door nuttig te zijn voor zijn geliefde Clan. Zo even op zicht kon hij de Deputy niet vinden, dus hij volgde het geurspoor van de jonge kater. Eenmaal buiten het kamp bleef hij even staan, er hing de geur van bloed in de lucht. Kattenbloed! vanuit stilstand schoot hij weg van zijn plek en hij gebruikte alle kracht die hij in zijn lijf kon vinden. Slippend kwam hij tot stilstand bij het ruiken van een tweebeen en hij sloop langzaam verder. Het was niet goed als hij gevonden werd, StarClan mocht weten wat ze met hem zouden doen. De geur van een jonge apprentice drong nu ook zijn neusgaten binnen. Wat eed een apprentice zo laat nog weg van het kamp, en al helemaal alleen? Opnieuw begon hij te sprinten en kwam aan op de plek waar de geur van bloed was vermengd met de geur van de jonge Deputy. Geschrokken keek hij naar het levenloze lichaam van de jonge kater en kon een korte kreet niet onderdrukken. ''Inkmask!'' Het was het enige wat loskwam uit zijn keel en hij keek naar de jonge poes die al naast de kater zat. Haar klaagzang stak in zijn geest en hij liep langzaam naar de jonge kater toe. Zijn ademhaling kalmeerde langzaam, maar de schok in zijn ambere ogen verdween niet. hij duwde zijn witte neus tegen de pels van de kater en zuchtte. Terwijl hij dat deed sloeg hij zijn staart om de jonge apprentice die er ook zat. ''Dit is...'' Hij viel even stil en keek van de jonge poes naar de kater. ''Dit is een schok,'' miauwde hij en liet zijn kop zakken. Normaal zou hij een apprentice een zware preek geven over het feit dat ze buiten het kamp waren nu, maar hij kon het niet. ''Moge StarClan over je waken jonge Inkmask. Je bent een goede Deputy van de Clan geweest en we zullen je niet vergeten.'' Sprak hij langzaam en gaf de jonge kater een lik over zijn kop. Hij keek even naar de Medicine cat apprentice en knikte bij diens woorden. ''Je hebt gelijk Dapplepaw.'' Sprak hij langzaam. ''Zal ik hem dragen?'' Zijn stem was rustig maar wel gepijnigd.

{Inkmask's Dood} Hymn of the missing.. 2m5l3ex

_{"Desertpaw?" De bruine poes hief smakkend haar hoofd op, en slikte de vieze smaak uit haar mond. Dat was de stem van thornpaw. Het was middenin de nacht! Ze hield van avonturen, maar in het donker was ze vreselijk klungelig.. Met stijve poten ging ze achter haar vriendin aan. Je kon als jonge kat beter niet buiten zijn s'nachts. Ze schrok op toen ze het bewegende stipje van thornpaw niet meer zag, en twolegs hoorde. Ze keek naar rechts, en zag een metalen iets in de grond geboord. Ze wist wat het was.. een kogel! Paniekerig draafde ze achter thorn's geur aan. Ze stopte toen ze een gebogen kat zag, met een hoop pluis ernaast. Haastig liep ze ernaartoe, maar hield meteen halt, toen ze zag wat het het gevallen ding was. Inkmask, de deputy. "Inkmask!" Het magere lijf van thornpaw schokte op en neer van het huilen, en desert stond als een standbeeld zo stil. Nog, nooit, maar dan ook nooit had ze dit geloofd. Maar het was waar. Inkmask was dood. Die sterke kater, die altijd het beste met hollystar en de clan voor had. Ze ging met een verstard gezicht naast haar vriendin zitten, en murmelde verdrietig: ''Thornpaw. Is dit echt?'' Een traan liep over haar wang. ''W..wie doet..zo..iets.. Wat is er gebeurt?'' Snikkend keek ze met enorme ogen naar de arme inkmask. Ze hoorde dapplepaw achter haar. ''Dit is een schok.'' Desertpaw knikte. ''Moge StarClan over je waken jonge Inkmask. Je bent een goede Deputy van de Clan geweest en we zullen je niet vergeten.'' Hij zal voor altijd over in de starclan jagen, houdt dat in je achterhoofd. Desert herhaalde het inzichzelf. Hij was gelukkig daarboven. ''Zal ik hem dragen?'' Het was bloodsmasher. Hij was ook meegekomen met dapplepaw. ''Ik help..mee..hij verdiend het..''}

{Inkmask's Dood} Hymn of the missing.. 166i4c3

bedankt thornpaw, crowkit en zim! :

_{Op dat moment kwam er een warrior bij, zijn licht groene ogen keken op en fonkelden even in het licht van de sterren. Het was Bloodsmasher, de geliefde partner van Hollystar. Waarschijnlijk een vriend van haar deputy. Hij boog zijn hoofd en keek naar de grond. Hij had Inkmask niet op tijd kunnen waarschuwen. Een klein haatgevoel voor Twolegs kwam in hem op, zijn groene ogen kneep hij dicht om de tranen binnen te houden. ''Moge StarClan over je waken jonge Inkmask. Je bent een goede Deputy van de Clan geweest en we zullen je niet vergeten.'' Instemmend knikte hij. ''Je hebt gelijk Dapplepaw.'' Hij hief zijn hoofd op, wetend dat het moment eraan kwam dat ze Inkmask naar het kamp zouden moeten dragen. ''Zal ik hem dragen?'' Hij keek Bloodsmasher recht aan en knikte zachtjes. "Ik zal je helpen," Sprak hij vastberaden uit, zodat de kater er niet snel op tegen zou spreken. "Ik wil niet dat er iets onderweg gebeurd, en zo zijn we sneller bij het kamp." Hij liep naar de kater en keek Bloodsmasher aan, het werd tijd dat ze hem naar het kamp brachten. "Kom Desertpaw, Thornpaw, gaan jullie ons maar alvast voor, wees op de hoede voor de tweebeners, meld het ons wanneer je ze ruikt." Hij keek de twee aan en zette zich schrap om Inkmask te tillen samen met Bloodsmasher.

[Post jij dan nu nog en dan een topic openen in het kamp? [: Aan jou de eer <'3]}

It feels like everyone else is moving on with their lives
while I am stuck here in this hole that I can't climb out of.

Hij keek even naar de andere apprentice die was aangekomen en zweeg kort. "Ik zal je helpen," sprak Dapplepaw en de grote kater zou hem niet tegenspreken als het zijn wens was. Iedereen had het recht om te helpen, ook een jonge apprentice. "Ik wil niet dat er iets onderweg gebeurd, en zo zijn we sneller bij het kamp." De grote kater keek de apprentice even aan en knikte vriendelijk. Hij stond langzaam op en duwde zijn neus nogmaals tegen het levenloze lijf van de deputy en keek naar de andere twee apprentices. "Kom Desertpaw, Thornpaw, gaan jullie ons maar alvast voor, wees op de hoede voor de tweebeners, meld het ons wanneer je ze ruikt." opnieuw knikte hij en zwaaide even met zijn staart. Hij zuchtte zacht en sloot zijn ogen voor een moment. Dit was niet iets makkelijks om te doen, maar hij wist hoe het voelde om de resten van anderen te dragen. ''Geef gewoon een gil als je ook maar iets hoort, als je andere Clankatten ruikt wil ik dat jullie vooruit naar de Clan rennen en de anderen waarschuwen.'' Miauwde hij zacht en serieus. Er was nu geen tijd om verdriet de overhand te laten nemen van de werkelijkheid. hij wist ook wel dat het niet makkelijk om dit op zo'n jonge leeftijd al aan te moeten zien. Hij knikte even naar de jonge Dapplepaw en knikte langzaam en liet toen zijn kop zakken. Zachtjes greep hij de nek van de deputy vast en wachtte tot Dapplepaw zijn greep ook had. Langzaam zette hij zijn lichaam in beweging, de jonge deputy met zich mee spelend.

is blijkbaar al gedaan =,=''