Flaming loner

Met lome passen bewoog de zwarte poes haar voort door de bossen. Het was een eindje weg, maar wel de moeite waard. Al meerdere keren had ze van die Clan katten gehoord dat er een of andere StarClan bestond. Ook al geloofde Ziva dat sprookje niet, toch wou ze het eens uitstippelen. Goed, een of andere lompe Clan kat had haar vertrouwd en gezegd dat Deputies die Leader werden eerst naar de Moedermuil moesten gaan en daar hun negen levens ontvingen, en het achtervoegsel star-. Al leek het allemaal op een kitten fabeltje, het bleek steeds meer de waarheid te zijn. Licht zuchtend sprong ze over enkele obstakels die over de grond slingerden en lande zonder haar evenwicht te verliezen weer op haar vier voeten. Het kon niet meer ver weg zijn, aangezien het gesteente al in zicht verscheen. Ziva wees haarzelf er wel op niet in die grot te gaan, het kon allemaal een simpele list zijn. En, als het echt de waarheid was wou ze het heilige gebied van de Clan katten niet betreden. Eenmaal aangekomen aan de Hoogstenen kwam de Bloodclan poes glijdend tot stilstand en nam de omgeving rustig in haar op. Ze rook geen enkele verse Clan markeringen dus dat betekende dat ze helemaal alleen moest zijn. Goed, dan hoefde ze al niet te rekenen op ongewenst gezelschap. Met een kleine frons op haar zwarte gelaat klom ze op enkele rotsen en bekeek het gebied vragend.

+ERIKSEN.

Een zwakke rogue geur drong haar neus binnen toen ze haar hoofd omdraaide en naar een kater keek die een paar manen ouder was dan zij. 'Hey.' Zei ze kortaf en sprong weer van de stenen af. Ziva had al eens vaker rogue's gezien, en was al zelfs naar het gebied getrokken waar die katten het meeste kwamen. Echter had ze toen niet het geluk om er eentje te zien. Ze vouwde haar oren naar achteren en bekeek de kater nog eens goed. Hij had niet het uiterlijk van een Clankat. Was dit dan een eenling? Licht nieuwsgierig naar zijn levensstijl ging de poes weer zitten en keek hem strak aan. 'Wie ben jij? Rogue of Clankat?' Vroeg ze vast en likte met haar tong snel over haar lippen. Een Bloodclanner kon het al niet zijn aangezien die hier zo goed als nooit kwamen. Nee, zij was geen uitzondering. Ziva was gewoon een kattin die graag dingen ontdekte en het liefst eropuit ging. Maar vaak ontdekte ze niet effectief nieuwe dingen. Het waren eerder nieuwe persoonlijkheden waarmee ze het te doen kreeg. 'Ik ben trouwens Ziva, en voor als het je interesseerde zeg ik alvast ja, ik zit inderdaad in de Bloodclan. Je kent die Elite toch?' Het waren meer vragen dan ze eigenlijk wou. Maar ja, ze kon nu moeilijk de tijd weer terug draaien. 'Sorry voor het ondervragen. Ik ben gewoon nieuwsgierig.'

Met haar ogen die rood getint waren keek ze naar hem en liet haar staart rond haar poten krullen. Hij vatte het punt dat Ziva een Bloodclan kattin was redelijk goed op. Geen geschreeuw of vloekwoorden, het ging zelfs vlotter dan ze had verwacht. En dat wekte toch wat lichte nieuwsgierigheid bij haar op. Wist de Rogue dan niet wat een Bloodclanner kan aanrichten? Nou ja, als hij het wel wist dan zou ze dat maar al te gauw ontdekken. En zoals ze al verwacht had, kende 'ie toch wel de Elite groep waar zij lid van was. Anders zou hij niet weten dat de Bloodclanners geen geloof hadden in de Starclan. 'Ik ben inderdaad iemand die graag op pad gaat om nieuwe dingen te ontdekken. Dat is dus ook de rede waarom ik hier ben.' Bracht ze hem bij en wiebelde ietwat nerveus met haar oren. Het was niet iets voor Ziva om direct van alle informatie over haarzelf vrij te geven. Toch niet voordat ze wist met wie ze te maken had. 'Maar.. Wie ben jij dan als ik vragen mag?' Haar blik gleed even over het gestalte van de kat. Hij was niet groot, maar ook weer niet klein. Meer er tussenin. Licht zuchtend trok ze haar schouders op en liet haar blik kruisen met de zijne. 'Als je je naam niet geeft, kom ik er hoe dan ook toch wel achter.' Ziva bedoelde het niet als een dreigement, maar ze hoopte er eerder mee dat de kater zo zijn naam zou zeggen. Het zou niet leuk zijn als ze straks weer wegging zonder enige naam of identiteit..

-- Mijne ook >< --

Ze wiebelde ietwat nerveus met haar oren en liet haar blik afdwalen. Normaal voelde ze haar altijd op d'r gemak, maar vreemd genoeg nu niet. Ze wou al helemaal niet haar geschiedenis vertellen aan hem, dat wilde ze gewoonweg niet. Er waren niet veel dingen waar je Ziva mee kon breken, aangezien ze al veel had meegemaakt. Maar datgene dat d'r zo sterk en volhoudend heeft gemaakt, was ook het enige waarmee je haar kon breken. Ziva's vader, Rage. Hij had haar moeder vermoord én haar jongste zus. Hij had ook al meerdere pogingen gedaan om haar en de rest van de familie uit te roeien. Vroeger had ze schrik, angst dat het Rage zou lukken om iedereen te doden. Integendeel met nu. Ziva was veranderd, op een goede manier en een ietwat slechtere. Ze vernauwde haar ogen tot kleine venijnige spleetjes en draaide haar hoofd abrupt naar zijn richting. 'Mijn verleden is niet echt.. Interessant.' Verklaarde ze uiteindelijk en gleed even met haar roze tong over haar lippen. Het klonk niet echt geloofwaardig, ze deed echter ook niet de moeite om het zo te laten klinken. Hij mocht heus wel weten dat ze net loog, Ziva zou sowieso haar geschiedenis niet vrijgeven. En al zeker niet aan iemand die ze nog maar juist had ontmoet. Ze had al vele gekke en gevaarlijke dingen gedaan, maar zelfs dit was teveel voor haar. De gitzwarte poes snoof even de lucht op en ving een zwakke Shadowclan geur op. Uit ervaring wist ze dat het Territorium van die Clan het dichtst bij de Hoge stenen lag. Voor de Thunderclan integendeel, die kwamen van ver als ze hun heilige plek wouden bezoeken. Weer rolde er een zucht over haar lippen en keek ze zonder enige uitdrukking op haar gezicht de kater aan.

-- Sorry voor late reactie! Moest echt de inspiratie bij elkaar schrapen --