In the End it doesn't even matter

I tried so hard
And got so far
But in the end
It doesn't even matter

Een jonge zwarte kater bewoog zich stilletjes voort, terwijl zijn ogen rustig om zich heen keken. Hoewel zijn naam niet bij hem paste kon hij toch wel fel zijn. Hij was een goede vechter, maar ou nooit echt gevaarlijk zijn. Misschien had hij zit wel van een verre voorouder van hem. Zijn moeder was naar de BloodClan gegaan, en zijn vader zwierf nog ergens rond. Waar wist hij niet, want zodra hij oud genoeg was om op zijn eigen poten te staan was hij vertrokken om zijn eigen weg te gaan. Hij stond liever alleen in de wereld dan dat hij aan anderen hing. Hoewel hij zijn broers en zusjes miste wilde hij even niet terug. Hij moest even tijd voor zichzelf hebben. Hoewel hij een stevig gebouwde kater, met goed ontwikkelde spieren, was hij niet echt een vechtersbaas. Even bleef hij op een open plek stilstaan en keek om zich heen. Er hing een vreemde sfeer in de lucht, iets wat voor hem meer leek op gevaar. Bij het horen van geluid achter zich bleef hij even staan. Langzaam draaide hij zich om en keek recht in de ogen van zijn gezelschap...

I had to fall
To lose it all
But in the end
It doesn't even matter

-The one to kill him

Langzaam neuriend met haar staart hoog in de lucht geheven en zwaaiend. Haar amber kleurige ogen speurde geïnteresseerd de omgeving af. "Tykiii.." Haar stem was hoog en vragend. Waar was hij ooit. Ze had helemaal geen zin om alweer uren moeten zoeken. Hoe lang was ze hier nou al geweest. Zoekend naar hem..

Zonder Tyki de afgelopen tijd was het gewoon saai geweest in hun huis en tja daarom had Road vooraan gestaan om hem te mogen assisteren. Ze wist dat ze er klein en onschuldig uit zou zien voor het blote oog. Maar de waarheid was minder mooi. Ze verlangde naar bloed. Hetgeen dat enkel een kat kon geven. Prooi was slechts prooi was geen lolletje aan. Kon je geen spel mee spelen. Kon je niet helemaal afbreken.. Maar een kat dat was een heel ander verhaal. Met iemand van haar eigen ras kon ze spelletjes spelen. Kon ze mentaal zo opfucken dat ze uiteindelijk rechtstreeks door konden naar het gekkenhuis. Als dat al iets was waar de katjes die hier woonden weet van hadden.

In stilte begon Road langzaam het enigste deuntje te neuriën dat ze kon. Als ze in een goede bui was zong ze er ook nog bij. Maar nu wou ze gewoon haar oom vinden en wegwezen hier. Nou ja. Missie afmaken dan wegwezen hier. Ze grinnikte nogmaals en toen ze een glimp van een kat zag keek Road meteen op om al gouw duidelijk te maken dat de kat iedereen kon zijn behalve Tyki. Haar oren zakte meteen in haar nek en verveeld gleed haar staart omlaag. Natuurlijk geen Tyki. Ze zuchtte even grommend en schudde haar hoofd. Waar was hij als je hem nodig had?

De kat die ze echter had gezien bleek jong te zijn, nog nieteens negen manen. En hij leek haar nieteens door te hebben. "Hallo daar.." Fluisterde ze zacht, haar stem iet wat verzorgend en speels "Hoor jij hier wel te zijn kleintje?" Vroeg ze zacht en glimlachte vriendelijk.

Do you want to see holes open up in the bodies of your companions?

road Kamelot

Hij was niet bang meer voor het onbekende, niet dat hij geen vrees had. Nee hij had naturlijk wel vrees, maar hij was zelfs bereid met zijn moeder mee te gaan naar de Bloodclan. Hij kon zich er wel buiten houden, maar sinds zijn vader ook vreemd is gaan doen was er niet veel meer wat hij kon doen. Zijn zusje Dayo stond ook al op haar eigen pootjes net zoals hij deed. Maar zijn gezelschap was behoorlijk vreemd, meer dan vreemd zelfs. Misschien wel gewoon eng om zo te zien. "Hallo daar.." Fluisterde zijn gezelschap en een rilling trok over zijn rug. De toon beviel hem niet, niemand begon een gesprek op zo'n toon. En zeker niet als je gesprekspartner een onbekende is. ''Hoor jij hier wel te zijn kleintje?" Vroeg ze zacht en glimlachte vriendelijk. Zijn oren schoten half naar achteren zodra hij dat hoorde. ''Ik behoor te zijn waar ik mijn poten neerzet, en ik ben niet klein.'' antwoordde hij een tikkeltje bot. ''Ik ben oud genoeg om te gaan en te staan waar ik wil, en niemand die zegt dat ik dat niet mag doen.'' Zijn stem bleef kalm terwijl hij de onbekende poes bleef aankijken. Wat wilde ze van hem, of beter gezegd wat wilde ze met hem doen. Zelfs hij wist met zijn jonge leeftijd dat deze ontmoeting niks goeds voorspelde.

Onderwerp: Re: In the End it doesn't even matter