Silver Stars {+Silverfang}

SILVERFANG

Verbaasd en met de muis nog bungelend tussen zijn kaken zag Silverfang hoe Dogdance met een woedende blik het kamp uit stormde en de jachtpatrouille zonder op te kijken passeerde. Binnenin het kamp was nog enige tumult over de gebeurtenis en met een strenge blik gooide de zilvere kater zijn prooi op de stapel en stapte hij snel op de twee warriors af die druk in gesprek waren. Hij ving de woorden 'Dogdance' en 'onrespectvol' op en kon al een beetje gissen wat er was gebeurd. "Wat is er aan de hand, heren?" vroeg hij, terwijl hij zijn lichtgroene ogen doordringend in de hunne priemde. Beide warriors hielden meteen op en lieten vlug hun blik op hun deputy vallen. 'Het is Dogdance,' verklaarde één van de katers. 'Ze heeft weer eens ruzie lopen zoeken.' Silverfang zuchte diep, dit was niet de eerste keer. En hij zat er nu helemaal niet op te wachten om zo'n akkefietje te gaan oplossing, terwijl Duststar ziek in zijn den lag. "Goed, als jullie je nu eens klaarmaken voor de volgende patrouille, dan zal ik dit oplossen,' miauwde hij met een blik op de kampuitgang. Beide warriors knikte en draafde snel naar het groepje warriors dat zich bij de ingang verzamelde. Silverfang volgde hun, vertelde de patrouilleleider welke grenzen ze moesten controleren en liep toen zelf de kant uit waar hij Dogdance voor het laatst zag verdwijnen. Terwijl hij zich een weg baande door de hoogstenen, probeerde hij te verzinnen wat hij tegen haar ging zeggen. Of ze de ruzie nou begonnen was of niet, het was een feit dat Dogdance wel vaker met dit soort problemen te maken had. Silverfang vroeg zich regelmatig af wat nou de reden was voor haar opstandige gedrag...
Hij spotte haar uiteindelijk bij het meer, nukkig en wel voor de waterrand. Kalm stapte de kater op haar af en miauwde even kort om haar aandacht te krijgen. Hij ging zitten en keek haar met dezelfde strenge blik aan die hij eerder in het kamp had opgezet. "Zo Dogdance, voordat ik beschuldigingen neerleg wil ik eerst jouw kant van het verhaal horen, maar weet wel dat ik er een beetje klaar mee ben continu jouw ruzies te moeten op lossen," zei hij lichtelijk geïrriteerd. Normaal zou hij het anders hebben opgelost, misschien zelfs met een lichte tint van humor in zijn woorden, maar daar had hij nu geen tijd, noch fut meer voor.

SILVERFANG

Hij had zijn woorden nog niet eens uitgesproken of hij zag de tegenstrijdigheid al in haar ogen oplaaien. Dit ging misschien nog een lange nacht worden, mits hij hier niet snel een einde aan maakte. 'Waarom zou ik dat vertellen?' antwoordde ze. 'Ik heb het toch wel gedaan in de ogen van de clan, en ook in de ogen van jou'. Silverfang vernauwde zijn ogen en bleef haar stug aankijken, niet van plan te bezwijken onder haar kwade blik. Was dat op z'n minst een erkenning van haar daden, of dacht ze sowieso wel dat de hele clan tegen haar was? "Dat is niet zo gek als je kijkt hoe vaak je voor problemen zorgt, Dogdance." Zijn tanden blinkten in het maanlicht bij het vormen van de woorden. Niet te geloven dat hij dit aan een warrior moest gaan uitleggen. "We hebben al genoeg problemen buiten de clan, het is dan niet de bedoeling dat er ook nog eens oneindigheid binnen de clan ontstaat. Dat kunnen we niet tolereren, we moeten op elkaar kunnen vertrouwen." Een zachte zucht verliet zijn lippen, terwijl hij lichtjes met zijn hoofd schudde. "Het gaat er niet om wie het gedaan heeft of niet, ik wil gewoon duidelijk maken dat dit soort dingen niet mogen gebeuren. Waarom kan je niet gewoon je kop ervan wegdraaien, precies zoals je nu doet? Je moet altijd meteen de confrontatie aangaan." Hij trok even kort met zijn oren om te weten of ze hierop reageerde. Hij verlangde op zijn minst van haar dat hij haar aankeek.

SILVERFANG

Silverfang siste onhoorbaar op hetzelfde moment wanneer Dogdance een binnensmondse opmerking gaf. Waarom was ze er zo van overtuigd dat iedereen tegen haar was? Ze was toch een warrior, of niet? Iedereen riep ook haar naam toen ze haar ceremonie had en de belofte gaf om de clan te beschermen met haar leven. Wat maakt het dan uit wie je familie is of waar je vandaan kwam. Hij zelf had ook roguewortels, maakte dat hem ook meteen niet te vertrouwen? De woorden schoten vurig door zijn kop, maar hij sprak ze niet uit. Hij had het idee dat het toch niet bij haar zou aankomen, wat voor nut had het dan nog. Dit werd helemaal bevestigd toen ze zich omdraaide en van hem weg liep. Silverfang fronste. Ging hij haar nou echt achterna als een queen naar haar kitten? Nee, dat weigerde hij, dan zocht ze het maar uit ook. Maar, ze hield halt en bracht weer een andere wending in het gesprek door hem woedend toe te schreeuwen dat ze weigerde zich als een zwakkeling op te stellen. Nu was Silverfang er helemaal van overtuigd dat het er in haar hoofd heel anders aan toe ging. "Wat denk je wel niet? Dat dit één of ander soort machtspel is?" reageerde hij, eveneens met zijn oren in zijn nek. Zijn stem was echter nog altijd kalm en met dezelfde charisma die hij altijd had. Nu was er alleen nog een duidelijke ondertoon van irritatie in te horen. Hij besloot hier ook een einde aan te maken, want vermoeidheid begon steeds meer in zijn ledematen op te spelen en hij dacht niet dat hij nog met woorden tot Dogdance door kon dringen. Bovendien zou de avondpatrouille zo weer arriveren en Silverfang wilde voor hen terug in het kamp zijn om zo eventueel belangrijke mededelingen op tijd op te vangen. Geërgerd zwiepte Silverfang met zijn staart. "Je gaat nu met me mee terug naar het kamp, ik heb nu wel even belangrijkere dingen aan m'n hoofd dan hier te staan bakkeleien met jou," sprak hij. Zijn blik was op haar gericht, ze hoefde niet te wagen zijn woorden te weigeren, want dan konden de gevolgen nog wel eens negatief oplopen voor haar. Bovendien was het zeer onrespectvol als ze de belangen van haarzelf boven die van de clan zou wegen, en dat zou ze als warrior nooit doen. Hoezeer ze er ook van overtuigd mocht zijn dat niemand haar vertrouwde, Silverfang wist dat ze nooit onloyaal zou zijn tegenover haar clan.

SILVERFANG

De grijns op haar gezicht maakte het er niet beter op. Silverfang hoefde haar bevestiging niet dat hij precies reageerde zoals zij wilde, maar hij kon er niks aan doen. Deze katin haalde gewoon het bloed onder zijn nagels vandaan. Bij alles wat hij zei wierp zij een tegenargument. Alsof ze het als een spel zag om hem uit te dagen! Toen ze hem dan ook koppig toesnauwde dat ze ècht niet van plan was met hem mee te gaan, had Silverfang het gehad. Hij had haar kalm uitgelegd dat het beter was om terug te gaan, als ze dan niet wilde luisteren zocht ze het maar uit ook. Hij had wel belangrijkere dingen aan zijn hoofd. "Prima, dan blijf je toch hier," siste de zilvere kater terug, terwijl hij zich abrupt omdraaide en van haar weg liep. Op de achtergrond hoorde hij haar voetstappen langzaam wegsterven in het bos, Starclan mocht weten waarom ze daarheen rende terwijl het zou gaan regenen. Hij nam zich voor zich hier niet meer mee bezig te houden en drukte Dogdance in het verste hoekje van zijn gedachten. Toen hij het kamp bereikte en in de verte de patrouille hoorde aankomen, liet hij snel zijn opgezette nekharen weer plat op zijn lichaam vallen en haalde hij zijn frustratie weg door een paar snelle likken over zijn poot te geven. Hij bleef geduldig wachten tot het groepje warriors hem had bereikt en begroette ze met een zachte beweging van zijn oor. Hij knikte tevens begrijpend toen hij de patrouilleleider hoorde uitleggen dat ze eerder waren teruggekomen omdat ook zei de naderende regenbui hadden voelen aankomen. Silverfang vertelde dat hij dit al had verwacht en allang blij was dat alles in het territorium verder rustig leek. Wat hij er nu echt nog niet bij kon hebben was een opstandige rivale clan, of een indringende das of vos. Zijn aandacht werd afgeleid toen hij twee paar ogen verwachtingsvol naar hem zag staren en hij wist dat de twee warriors nieuwsgierig waren naar hoe het was afgelopen met Dogdance. Snel keek Silverfang van ze weg om hier onder uit te komen, hij wilde nu echt even niet meer aan die discussie denken. "Goed," mompelde hij, terwijl hij met zijn staart zwiepte om hun blikken weg te wuiven. "Laten we snel teruggaan naar het kamp, voordat de storm losbreekt." De warriors knikten en volgden hem in zijn kielzog naar het smalle rotspad dat hen het kamp in leidde. Silverfang blikte nog even snel op de den van Duststar die er in het donker verlaten en stil bij lag. Hij wist echter dat de medicijnkat bij hem zou zijn en zo niet dan zou Silverfang altijd een uitzondering maken op zijn slaapgedrag (hij sliep nooit in een den) en de nacht in de leader's den spenderen om over zijn beste vriend te waken.
Toen er een koele bries door zijn vacht streek liet Silverfang even een rilling over zijn rug glijden en snel klom hij zijn boom in om de beschutting van de bladeren op te zoeken. Hij rolde zich op op een grote tak, dicht tegen de stam aan en keek ondertussen hoe de andere clanleden hun den op zochten. Ze waren nog niet verdwenen of de eerste regendruppels vielen al naar beneden. Silverfang sloot zijn ogen, terwijl hij luisterden naar het getik van de vallende druppels op het gebladerte.

Hij kon de slaap niet vatten. Steeds weer gleden zijn gedachten onwillekeurig naar Dogdance. Zou ze een goede slaapplek hebben gevonden? Of was ze nu doorweekt en zou ze door zijn schuld ziek worden? Woest opende Silverfang zijn ogen, het was zijn schuld niet, ze had er zelf voor gekozen! Maar waarom voelde hij zich er dan toch zo slecht over? Bezorgd tilde de kater zijn kop op en tuurde hij door het gebladerte naar het territorium. Er was echter niet veel te zien door de vallende regen die als een deprimerend gordijn over het gebied hing. Gefrustreerd haakte Silverfang zijn klauwen in de schors, om ze vervolgens weer in te klappen. Nee, hij kon haar niet zo laten liggen, hoe koppig en opstandig ze dan ook mocht zijn. Met de gedachte 'waarom doe ik dit in starclansnaam? kwam Silverfang overeind en klauterde hij weer een weg naar beneden. In het kamp was het verder stil, iedereen lag heerlijk dicht tegen elkaar aan te slapen, en Silverfang kon zonder opgemerkt worden het kamp uit sluipen. Met een gefrustreerd gezicht zette de kater het op een rennen en baande hij zich door de regen een weg naar het bos. Zijn vacht was drijfnat toen hij uiteindelijk arriveerde. Met hangende oren schudde hij de grootste hoeveelheid water van zich af - wat niet veel nut had aangezien de regen nog altijd met bakken uit de lucht viel - en begon hij te zoeken naar een spoor van Dogdance. Haar geur was compleet weggevaagd door het weer, maar ze kon niet ver weg zijn. Toen hij haar uiteindelijk spotte lag ze diep weggekropen tussen de wortels van een grote eik, rillend van de kou en zwaar doorweekt. Silverfang kon niet anders doen dan medelijden met haar hebben. Terwijl hij haar zo zag liggen leek ze toch wel erg fragiel, ondanks de grote hoeveelheid temperament die ze bezat. Met een flauw grijnsje stapte hij op haar af en tikte hij haar zachtjes aan met zijn neus. "He," mompelde hij vriendelijk. "Genoeg afgekoeld?"

SILVERFANG

Ze reageerde zo geschrokken dat zelfs Silverfang achteruit deinsde en met grote ogen naar haar staarde. Uit pure reflexie kon je noemen, want hij herstelde zich al snel en keek haar toen aan met een vragende blik vanwaar ze zo op zijn aanraking had gereageerd. Oke, hij kon begrijpen dat hij op dit moment niet haar beste vriend was, maar om meteen zo te doen bij de lichtste contact deed hem denken alsof hij een monster van het donderpad was. Gelukkig leek ook Dogdance zich te herstellen en het leek hem nu niet het juiste moment om erover te beginnen. Hij schudde de druipende regen van zijn snorharen en deed toen weer een paar passen naar Dogdance. "Jouw halen," antwoordde hij net zo sarcastisch op haar opmerking als zij op de zijne had gedaan. "Voordat je nog verder verkleumd. Whisperwind heeft het al druk genoeg met Dust." Hij draaide zich weer terug richting het pad dat hij was gekomen en keek haar aan. "Ga je mee? Voordat we allebei een bezoekje aan de medicine den kunnen brengen." Zowaar verscheen er een schuin glimlachje op zijn gezicht, hij bedoelde het allemaal niet zo slecht. Zijn lichtgroene ogen gleden even kort naar haar borstkas. Ze streek de vacht weer recht, maar het was hem niet ontgaan. Silverfang had net zulke littekens op zijn lichaam zitten, met name de enorme, raffelige lijn op zijn schouder. Bij hem was de oorzaak echter bekend, maar hij kon van Dogdance niet voor de geest halen dat ze hier ooit over gesproken had. Kort twijfelde hij of hij haar ernaar moest vragen. Een litteken had altijd een persoonlijk verhaal en hij wist niet of Dogdance hieraan herinnerd wilden worden. Hij besloot erover te zwijgen en keek haar afwachtend aan, benieuwd of ze met hem mee zou gaan of niet. Het was dit keer geen bevel en dit liet hij duidelijk doorschemeren met zijn blik.

SILVERFANG

Haar woorden kwamen inderdaad niet erg geloofwaardig over. Bij beide plakten hun vacht tegen hun huid, droop de regen van hun lichamen en rilden ze van top tot staart. De maan en de sterren waren nu enkel wazige lichtplekjes in de dichte regenvlagen en de wind trok aan de takken van de bomen totdat deze pijnlijk kreunden. Zelfs Dogdance zou het geen doen meer moeten vinden om in dit weer te slapen en gelukkig leek ze hem hierin gelijk te geven. Toen ze knikte kreeg hij even het gevoel alsof hij de slag bij een border had overwonnen. Hij drukte dit echter snel weer fronsend weg, verbaasd dat hij zichzelf er nog van moest overtuigen dat dit geen spel was. Het enige wat nu belangrijk was was dat Dogdance in een warme den kwam te liggen, veilig voor de tocht en regen. Met een opgeluchte glimlach flankeerde Silverfang haar op de weg terug naar het kamp, wel zo dat ze die uitdrukking niet van zijn gezicht kon lezen, uit angst dat ze dan toch nog zou besluiten hier te blijven.
Nog nooit was Silverfang zo blij geweest om het kamp weer te zien. Zijn poten waren ondertussen zo koud dat hij het idee had dat hij geen stap meer kon verzetten. 'Denk maar niet dat je deze slag gewonnen hebt Deputy...' hoorde hij Dogdance miauwen. Silverfang keek op. "Ik zou niet durven," antwoordde hij lachend. Hij zag er op toe dat ze het pad af liep het kamp in. Zelf nam hij niet eens de moeite meer om naar beneden te lopen en de boom weer in te klimmen, maar sprong hij regelrecht de takken in vanaf de rand van de rotsen. "Trusten," mompelde hij nog zacht naar Dogdance, voordat hij tussen het gebladerte verdween en met vermoeide ledematen zijn beschutte slaapplek weer opzocht. Opgelucht rolde hij zich weer op, stiekem toch heel tevreden over het feit dat Dogdance nu niet meer in dat donkere bos lag.