.:Leaf fal is her now:.

Een stevige wind stak op, bladeren vlogen door de lucht. Een waterig zonnetje scheen over het woud heen, terwijl de bomen hun goudkleurige bladeren meer bij meer lieten vallen. De rivier kabbelde rustig voort, bladeren werden meegevoerd. Het groene gras, was vochtig van de regen die langs was geweest. De stenen waren donker van het water uit de lucht. Een donkere schaduw bewoog zich door de bruingroene struiken heen. Hij sloop behoedzaam voort, poot voor poot. Hij hoorde de vogels hun liet fluiten, het water kolken. Stormstar keek omhoog, hij zag de helder blauwe lucht. Wolken waren verspreid over het blauwe oppervlak, terwijl de zon haar stralen erdoorheen probeerde te wurmen. Vogels vlogen in een V vorm richting warmere gebieden. Stormstar zuchtte vermoeid. Leaffal, het was officieel aangebroken, als de eerste vogels hun tochten begonnen te maken. Hij luisterde nogmaals naar die rivier, een prachtig levend geluid. Het vervulde het bos van geluid. Het zou hier alleen over enkele manen dood stil zijn. Dan waren er geen vogels te horen, geen rivier. De vogels waren dan in winterslaap, de rivier bevroren. Hij kwam uit de struiken vandaan, en keek naar de strook prachtige glinsteringen. De zon maakte van de spatten kleine kristallen, flikkerend op het heldere water. Hij genoot van het zien, van zoveel kleuren in de natuur, kleuren die hij hiervoor enkel vaag kon herinneren. Kleuren warm rood, goud, geel en bruin. Groen zat er ook nog veelzijdig bij, en het was een mooi plaatje. Opeens voelde hij een nog sterkere wind opkomen, het werd kouder. Hij keek nogmaals naar de lucht, en kneep zijn ogen tot spleetjes. Donker gepakte wolken kwamen aandrijven, hij voelde spatten op zijn gezicht komen, het begon te regenen. Zijn dikke vacht zorgde er gelukkig wel voor dat hij niet koud werd. Hij stapte verder, naar de rivier. De kleuren om hem heen, herinnerde hem wel.. aan iemand. Hij zuchtte, Bruin, rood.. zwart, wit, geel, groen.. zoveel prachtige kleuren. Ze waren bij iemand altijd heel goed te zien geweest. Hij keek met vochtige ogen richting de lucht. Dreamheart, had alle kleuren in zich gehad, en om haar heen. Ze was een prachtige poes, maar nu was ze al manen geleden terug gegeven aan de aarde. I miss you... dacht hij verdrietig. Hij maakte een glimlach, door het warme gevoel dat binnen in hem kwam. Hij sloot zijn ogen, en zag haar, hij zag haar prachtige ogen gelukkig en trots naar hem kijken. Hij miste haar zo, hield zo van haar, maar hij moest verder. Hij had een hele clan te leiden, het was absoluut onmogelijk om op te geven. Hij zag haar, en haar partner Crookedstar. Storm had ze beide verloren, maar nog steeds bij zich. Zijn twee beste vrienden, hadden zich bij Starclan gevoegd. Hij voelde zich bij Crookedstar nog maar zo klein.. Dat hij nog zoveel had te leren over leiderschap. Hij deed zo zijn best, en hij wist dat Crooked trots op hem was. Hij schonk hem ook een glimlach. Stormstar zag de lieve spelend kittens van hun dartelend op het veld. Spelend met de wind, dollend in het gras. Hij keek trots naar de kleintjes. Drie in het bijzonder, waar hij een band mee had gekregen. Honeypaw, die zo verdrietig was geweest zo gesloopt. Hij had haar geholpen en getroost, het ging nu gelukkig veel beter met haar. Breakingpaw, zijn eigen kleindochter. Dochter van Smoketear en Lotusleaf. Ze was zo onzeker, en voelde zich zo klein. Ze moest er alleen nog achter komen, dat ze wel alles kon, als ze dat maar goed genoeg wilde. En als laatst zag hij de onstuimige Stormpaw, die als twee druppels water op zijn moeder leek. Enkel zijn oogkleur was anders, en hij had een half oor. Dat maakte Stormstar niet uit, hij mocht het jochie graag. Ook andere kittens waren er bij, maar dan vaag op de achtergrond. Bij dit beeld waren ze nog maar zo klein.. Zo van niets wetend. Het was een herinnering. Hij opende zijn ogen, gericht naar de rivier. Opeens leek hij haar heerlijk warme geur te ruiken, maar het was een illusie. Het was iemand anders, en hij keek om, om te zien wie het was.

{Stormpaw, en andere met toestemming ^^]

De stemmen buiten maakte de Apprentice wakker van een zachte nachtrust. De kou begon langzaam de clan te treffen, niks kon je daar aan doen. Dit was de eerste keer dan hij Leaf-Fall meemaakte, toch was hij niet zo zenuwachtig daarvoor. Veel verhalen hebben zijn oren al opgevangen, over hoe bitter koud het kan worden. Over het voedsel tekort en het vechten daarvoor. Snel stond hij op en trippelde de Den uit om vervolgens en drukte van katten te zien. Ze maakte de wanden netjes en nog sterker, zorgen er nu al voor dat er genoeg vis en andere wezens op de prooienstapel was. Toch nam hij dit gebeuren niet serieus . Overdrijven in ook een vak, ondanks de verhalen die hij had gehoord van de oudere katten in zijn omgeving. Hij keek na hoe een stelletje kleine kittens zich tegen hun moeder nestelde toen hij voorbij de Nursery liep en naar binnen piekte. Snel liep hij door,hij wou eerlijk gezegd niks met de kittens, nog met aller er om heen te maken krijgen. Toen hij langs de stapel dode dieren liep, realiseerde hij zich al snel dat zijn ,maag een groot leeg meer was. Toch wou hij niks pakken, ondanks het geknor dat nu luid te horen was. Hij ving liever iets dan lui van die stapel te pakken. Zijn lichaam was al verdwenen achter de bosjes, opweg naar niks. Geen richting had hij zichzelf niet gegeven, gewoon even weg uit het kamp. Stormpaw gaf het niet graag toe, maar zijn maag verkrampte niet alleen van hongersnood. Nee, het was meer dan alleen hongersnood in zijn ingewanden. Gewoon zo'n gevoel dat je hebt opgepropt op een grote hoop. Pijn, verdriet, teleurstelling, spijt...Ja dat was het wel zo'n beetje. Toch hield hij het in, niemand hoefde het te weten. Ze moesten zich bezig houden met zijn familie....teminste...wat er van over is. Ze moesten maar een de- OEF! Stormpaw viel acher over en belande met een harde klap tegen de grond. Knipperend met zijn ogen werdt zijn beeld weer scherper. Eerst leek het erop dat hij door zijn gedachte tegen een steen aan was gelopen, maar al snel werd het beeld beter en herkende hij het wezen voor zich. Stormstar. Hij bleef op de grond liggen, op zijn rug en verroerde geen haar, bang dat hij boos zou zijn en zou snauwen: 'Kijk eens uit je doppen, muizenbrein!' Even azelde hij met een mislukte nep lach. '..Eheheh...Hi Stormstar eh...m-mooie dag is het..eh niet?' Hij staarde hem, wachtend op zijn reactie.

Stormstar sloot eventjes zijn ogen, de wind speelde heerlijk met zijn vacht. Hij zuchtte. Hij rook de geur van rottende en dode bladeren. De geur van de vissen uit de rivier, hij hoorde het water kabbelen. Hij draaide zijn kop om, en liep naar het water toe, hij zag zijn eigen spiegelbeeld. De zon was weer tevoorschijn gekomen. Hij keek in het water, naar zijn gezicht. Hij zag het litteken op zijn neus, en zijn ogen werden spleetjes. Het maakte hem een beetje boos. Elke keer als hij er naar keek, herinnerde hij zich die vreselijk dag. Hij grauwde geïrriteerd. Stormstar sloot zijn ogen, en schudde vermoeid zijn kop. Hij keek omhoog naar de blauwe lucht waar de zon scheen door de wolken heen. Hij zag de bomen staan, met hun bladeren aan de takken. Ze vielen een voor een zachtjes naar beneden, de bomen lieten hun bladeren gaan. Ze moesten het laten gaan, om nieuw leven te brengen. De een moet dood gaan, om de ander leven te geven. Hij .. hij had haar moeten laten gaan. Hij had haar los gelaten, zodat de rest van hun bestaan verder kon leven. Hij moest verder.. zonder haar. Gelukkig, had ze haar kittens als herinnering achter gelaten. Opeens, rook hij de jonge vriend. Het was geweldig om hem op te zien groeiden, fouten te zien maken, en het goed te willen doen. Hij deed zo zijn best, en zorgde zo goed voor zijn broertjes en zusjes. Alleen Stormstar had het gevoel dat er iets met hem was, hij had opgekropt verdriet, opgekropte wanhoop. Het moest er uit, en Stormstar vroeg zich af of het hem zou lukken. Het zou een stuk beter zijn voor de jongen, hij zou er van opknappen, net als Honeypaw had gedaan. Stormstar wilde hem altegraag daarmee helpen, hij was per slot van rekening zijn mentor. Stormstar keek om, en zag hem al aan komen, diep diep in gedachte verzonken. De jonge kater botste wakker tegen Stormstar aan. '..Eheheh...Hi Stormstar eh...m-mooie dag is het..eh niet?' Stormpaw keek op, en lachtte wat schaapachtig. Stormstar lachtte vriendelijk, met zijn warme en wijze ogen. ''Ja Stormpaw, inderdaat. Nu is het gelukkig weer mooi weer.'' Hij keek de jonge kater vriendelijk aan, en voelde de wind nogmaals door zijn vacht gaan. Hij leek in de verte, een zacht gezang, van een liefhebbende poes te horen, die hij ooit zo lief had.

Tot zijn verbazing reageerde de kater niet boos, of iets in die richting. In tegenstelling, hij antwoordde met een lach. ''Ja Stormpaw, inderdaat. Nu is het gelukkig weer mooi weer.'' Even verward door de situatie stond hij onhandig op, maar bleef tegenover hem staan. Zijn donker-orange ogen staarde in de ogen van de grotere kater. De leader van Riverclan en zijn mentor, dat was nog eens wat. Gelukkig was hij zelden boos of gemeen. Hij kende veel katten en had veel getrouwe opgebouwd bij vele katten. Was sterk en moedig en kon uitstekend leiderschap uitvoeren. Even, echt heel even vroeg de Apprentice of zijn, nooit gekende vader, ook zo was geweest. Maar al snel schudde hij die gedachte zijn hoofd door weg te kijken van Stormstar. Snel zocht hij iets als afleiding, en bingo. meteen op de heerste poging zag hij de rivier. Nu het nog niet koud was, kon het toch wel. Niemand zou dat van hem afpakken. Snel liep hij naar de rand toe en stak zijn voorpoot erin. De koude rillingen stroomde door hem heen van poot tot staart. Snel trok hij zijn poot weg, kaken op elkaar van de rillingen. 'Ahh! Waarom is het zo koud!? Zo kan ik niet zwemmen!' Klaagde hij, niet de moeite te doen om zijn stem laag te houden. Weer neerkijkend naar het water zag hij zijn weerspiegeling. Verstijfd van de plotselinge ilusie. 'Mam?' Maar al snel veranderde de spiegelbeeld, dat in zijn ogen leek alsof het Dreamheart was, veranderde al snel in zijn eigen. Het was stil om hem heen. Even rust. Een keer knipperen en het was voorbij. Want toen zijn ogen weer open waren, zag hij zijn Clanleader naast hem staan. Even schrok hij ervan, maar liet het niet zien.

Powerplay? Little pp X3, lol en ik praat veel zou je zegge XD

Stormstar keek de kleine apprentice aan. Hij leek even met zijn gedachte af te dwalen, en om zich heen te kijken. Stormpaw zag het wateroppervlak, en stapte er voorzichtig naar toe. hij zette zijn pootje in het water van de lange rivier. Al snel schrok de kleine, en haalde snel zijn pootje uit het water. Stormstar observeerde hem een beetje, en zag druppels weer terug het water in vallen. 'Ahh! Waarom is het zo koud!? Zo kan ik niet zwemmen!' Stormstar grinnekte even. Toen keek Stormpaw verdwaasd het water in, met grote ogen. Hij zag zijn spiegelbeeld, maar de kleine leek meer dan dat te hebben gezien. Stormstar naderde hem meer, en hield zijn kop op dezelfde hoogte als die van Stormpaw, zodat zijn schouders boven zijn hoofd uit kwamen. Zijn diepe warme stem was te horen. '' Dat komt door Leaffall. Een koud seizoen, de rivier worde kouder, de bladeren vallen van de bomen af. De beestjes uit het woud, zijn voor hun laatste momenten nog druk bezig met het verzamelen van voedsel.'' Hij keek Stormpaw glimlachend aan. '' Na Bladval, zal bladkaal snel naderen. Het word nog kouder en kouder. Maar gelukkig heeft de schepper van ons leven ervoor gezorgd, dat onze vacht dan ook langer en dikker word, zodat we het nooit echt zullen bevriezen.'' Hij kuchtte even, en liet zijn kop en ogen over het waterdek voeren. ''Als bladkaal gekomen is, zal het vriezen in het woud Stormpaw, en dan zul je ook je eerste 'sneeuw' meemaken. Het is een prachtig zacht en wit spul. Je denkt dat het warm en knus is, van ver af, maar je zal je neus er op stoten, want het verre van warm. Het ijskoud. '' Hij grinnekte, en genoot ervan, om dit aan Stormpaw te vertellen. '' Sneeuw, is bevroren regen. De regen is zo koud geworden, dat het zichzelf hard heeft gemaakt. Dat zal de bovenste laag van de rivier in ie tijd ook doen, waardoor het zo hard word, dat je er op zal kunnen lopen. Je kunt dan lopen, op het water. Je moet enkel wel uitkijken, dat het niet nog te zacht is want dan zak je er doorheen. Dat is erg gevaarlijk, en je verdrinkt. '' Hij zuchtte. ''Gelukkig, na lange tijd, komt dan ook weer bladgroei, het ijs, en de sneeuw smelt. Het word warmer, er groeien weer blaadjes aan de bomen, er groeit nieuw leven. Meestal zijn er dan ook nieuwe bos beestjes, en.. heel veel kittens. Jij was deze bladgroei, vroeg. Je zal je bladgroei denk ik nog vaag herinneren, er zit bloesem aan de bomen, het gras is groener dan in bladgroen, en overal in het bos hangen heerlijke aroma's. '' Hij keek naar het water, en hief zijn poot op. Hij tikte met zij poot in het water waardoor er kleine cirkels ontstonden. ''En ten slotte, keert bladgroen weer terug, waar de zon het warmst is, de rivier vol zit met vis en lekkernijen. De vogels zingen vrolijk, en heel veel leerlingen worden warrior, de katten zijn vrolijk en goed gehumeurd. En waneer de manen voorbij strijken, komt bladval weer, als in een eeuwige cirkel, draaien en draaien. Zon, maan, nacht en dag. Een van de cirkels in de absurde leven.'' Hij zuchtte, en keek de crikels na, hoe ze groter en groter werden, en verdwenen. '' Voor sommige van ons, eindigt de cirkel.. van het leven eerder dan we verwachten. Je lichaam word koud, en je geest verlaat het omhulsel, je gaat dan, dood. Dat gebeurd ons ooit allemaal.. zoals je moeder en vader, maar ook zelfs mij en jou'' Hij keek Stormpaw aan, en hoopte dat de jongen er wat aan had, dat hij beter begreep, wat dood inhield.

Stormstar naderde hem meer, en hield zijn kop op dezelfde hoogte als die van Stormpaw, zodat zijn schouders boven zijn hoofd uit kwamen. Storm vond het maar niks als katten op zijn hoogte gingen plaatsen, maar dat kon hij niet kwalijk nemen, degene die dat deden, bedoelde het goed. Dus hield hij maar zijn mond en staarde naar het water. Niks te laten merken van wat hij net dacht te zien. Zijn diepe warme stem was te horen. ' Dat komt door Leaffall. Een koud seizoen, de rivier worde kouder, de bladeren vallen van de bomen af. De beestjes uit het woud, zijn voor hun laatste momenten nog druk bezig met het verzamelen van voedsel.'' Hij keek Stormpaw glimlachend aan. Hij keek met geïnteresseerde ogen in die van de grotere kater. Hij was altijd al geïnteresseerd in info over het woud en waar ze nu hun poten legde.'' Na Bladval, zal bladkaal snel naderen. Het word nog kouder en kouder. Maar gelukkig heeft de schepper van ons leven ervoor gezorgd, dat onze vacht dan ook langer en dikker word, zodat we het nooit echt zullen bevriezen.'' Hij kuchtte even, en liet zijn kop en ogen over het waterdek voeren. Storm snifde even. 'nou, ik merk niks van die 'wintervacht', mijn haar is zo kort als die van een muis.' Klaagde hij in zichzelf, maar richtte al snel weer zijn aandacht op zijn Mentor.'Als bladkaal gekomen is, zal het vriezen in het woud Stormpaw, en dan zul je ook je eerste 'sneeuw' meemaken. Het is een prachtig zacht en wit spul. Je denkt dat het warm en knus is, van ver af, maar je zal je neus er op stoten, want het verre van warm. Het ijskoud. '' Hij grinnekte, en genoot ervan, om dit aan Stormpaw te vertellen. '' Sneeuw, is bevroren regen. De regen is zo koud geworden, dat het zichzelf hard heeft gemaakt. Dat zal de bovenste laag van de rivier in ie tijd ook doen, waardoor het zo hard word, dat je er op zal kunnen lopen. Je kunt dan lopen, op het water. Je moet enkel wel uitkijken, dat het niet' Stormpaw hoorde de rest niet, het enige wat in zijn hoofd speelde waren de zinnen van hem daarvoor. Op het water lopen...Awesome! Dan kon hij overal naartoe lopen, zonder er moeite voor te doen. Je kan zo naar Thunderclan territorium gaan, zonder nat te worden, of dat je niet word tegengehouden door stroomversnellingen. Verder wist hij er niet veel van, nooit meegemaakt, nooit veel over weten. De stem van Stormstar drong weer door hem heen. Snel reageerde hij zijn aandacht op hem.Hij zuchtte. ''Gelukkig, na lange tijd, komt dan ook weer bladgroei, het ijs, en de sneeuw smelt. Het word warmer, er groeien weer blaadjes aan de bomen, er groeit nieuw leven. Meestal zijn er dan ook nieuwe bos beestjes, en.. heel veel kittens. Jij was deze bladgroei, vroeg. Je zal je bladgroei denk ik nog vaag herinneren, er zit bloesem aan de bomen, het gras is groener dan in bladgroen, en overal in het bos hangen heerlijke aroma's. '' Hij keek naar het water, en hief zijn poot op. Hij tikte met zij poot in het water waardoor er kleine cirkels ontstonden. Storm keek genietend mee hoe de cirkels langzaam, maar toch snel veranderde in de golven van het water zelf. ''En ten slotte, keert bladgroen weer terug, waar de zon het warmst is, de rivier vol zit met vis en lekkernijen. De vogels zingen vrolijk, en heel veel leerlingen worden warrior, de katten zijn vrolijk en goed gehumeurd. En wanneer de manen voorbij strijken, komt bladval weer, als in een eeuwige cirkel, draaien en draaien. Zon, maan, nacht en dag. Een van de cirkels in de absurde leven.'' Storm begreep het nog niet helemaal. Hij kon misschien wel goed jagen, en vechten, maar de theorie was een ander verhaal. Om eerlijk te zijn, was hij niet slim, eigenlijk best wel dom. Niet nadenken over dingen die hij deed, niet opletten bij de lessen omdat hij snel werd afgeleid, net als daarnet met het ijs. Toch vond hij het leuk dat Stormstar tegen hem praatte. Ookal had hij eigenlijk gehoopt op rust en niemand om hem heen. '' Voor sommige van ons, eindigt de cirkel.. van het leven eerder dan we verwachten. Je lichaam word koud, en je geest verlaat het omhulsel, je gaat dan, dood. Dat gebeurd ons ooit allemaal.. zoals je moeder en vader, maar ook zelfs mij en jou''....Wat? Waarom doet hij dit..Waarom begon hij over zijn ouders? Dat had hier niks mee te maken. Ze hadden het over de natuur, over de cirkel daarvan, niet van leven en dood! Storm werd even duister van binnen. Alle gevoelens, die hij zo graag vanaf wou vandaag, kropen weer omhoog. Zijn klauwen gingen genadeloos door de grond heen, zijn tanden knarste op elkaar. ' Waarom begin je over HUN...Dit heeft er niks mee te maken!' Hij keek op, vlammende ogen staarde in de ogen van de oudere kater. Hoe goed hij het ook probeerde al die gevoelens te verbergen, spraken zijn ogen een aantal van hun. Nou, een daarvan: Pijn. Stromende pijn door zijn lichaam van verlies. Toch had hij nog nooit om zijn ouders gehuild, simpel weg omdat hij dacht het te begrijpen, wat hij dus totaal niet deed. Simpel weg omdat hij sterk wou zijn voor zijn zusjes en broertjes, was wel lukte, maar de pijn groter werd bij de dag. 'Hou je bek over hun! Ze hebben mijn familie achtergelaten! Ze hebben jou achter gelaten!' Een kleine, lichte traan stroomde over zijn wang. 'Ze hebben mij achtergelaten... Weten ze dan niet hoeveel pijn ik heb?!'

Emo Storm!!! >D
I lov Emo's <3

Stormstar keek rustig naar Stormpaw, en het water. Hij voelde de woorden uit zijn mond vloeien, woord na woord. Hij keek naar de lucht, en speelde een beetje met staart zwiepjes. Hij vertelde over de seizoenen, en wat daar in te zien was. Ten slotte had hij het over de cirkels, en de cirkel van het leven. Stormpaw luisterde geïnteresseerd, wat Stormstar een goed gevoel gaf. Ten slotte, kwam zijn onderwerp aan bij de dood. Stormstar wist, dat dit een zwakke plek was voor hem, maar het was voor Stormpaw's bestwil. Hij moest los laten, om weer verder te kunnen gaan. Stormstar zag de gedragverandering al snel, en het was een van de dingen die hij al had verwacht, woede. ' Waarom begin je over HUN...Dit heeft er niks mee te maken!' Hij keek op, vlammende ogen staarde in de ogen van de oudere kater. Stormstar, keek de jonge kat meelevend aan. '' Omdat het leven zelf, ook een cirkel is Stormpaw. We worden geboren, we leven ons leven lang zolang het duurt. En.. we gaan weer dood, we worden terug geschonken aan de aarde, terwijl onze geest naar Starclan reist. Het is iets, waar niemand, echt niemand iets aan kan doen. Het gebeurd gewoon, en katten glippen uit je klauwen, voordat je dat doorhebt.'' Stormstar, sprak wijs. 'Hou je bek over hun! Ze hebben mijn familie achtergelaten! Ze hebben jou achter gelaten!' Een kleine, lichte traan stroomde over zijn wang. Stormstar zuchtte diep, en sloot even zijn ogen. De arme ziel, zoveel verdriet als Stormstar in zijn oranje ogen kon zien. Zoveel pij, leiden en onbegrip. '' Nee, Stormpaw. Zo hoef je dat niet te zien, misschien voel je dat je bent achtergelaten, omdat je ze niet meer ziet. Je kunt haar niet meer vast pakken, niet meer knuffelen, niet meer tegen haar praten, of haar stem horen.'' Hij slikte, en voelde zelf ook een traan gaan, hij keek naar Stormpaw. 'Ze hebben mij achtergelaten... Weten ze dan niet hoeveel pijn ik heb?!' ''Maar ze is nog steeds bij je, echt waar. Ze zijn bij je, waar je ook gaat, wat je ook doet of zegt. Als je ze nooit vergeet, en ze altijd zal blijven herinneren, hoe ze waren. Ze zullen altijd bij je zijn. '' Hij kuchtte, en hoopte dat ze hun inderdaad echt zag. ''Ze zullen altijd bij je zijn.'' Hij boog zijn kop, dichter naar Stormpaw toe, en raakte met zijn neus de plek waar zijn hart zat. ''Hier.. en ze zullen er altijd te vinden zijn'' Hij hief zijn kop weer, en keek de open lucht in, zijn witte borstvacht stak af tegen zijn grijze vacht. Hij zuchtte diep, en voelde de energie van het woud door hem heen vloeien.. Stormstar keek de jonge terug kat in zijn ogen aan. ''Sluit je ogen jonge warrior. Maak je hoofd leeg, denk even aan helemaal niets. Denk dan.. alleen aan de gene die je hebt verloren en lief had. '' Hij zuchtte. '' Open nu, je ogen weer, en kijk om je heen. Je zult, haar zien beter dan je haar eerder zag'' Het laatste zij hij zachter, want Stormstar kon van heel veel katten in hun ogen zien, wat ze dachten of wat er aan de hand was. De eerste keer, dat Stormstar dit bij zichzelf had gedaan, had geleerd hoe het werkte, om je hoofd schoon te maken, werkte het ook wonderbaarlijk. Hij had was alles zoveel mooier gaan zien. De bomen leken opeens kleur te hebben gekregen, hij rook geuren die hij nooit in de gaten had gehad. Hij had het geleerd van een oude elder, die ook te doen had met zijn verdriet. ''Laat ze los, laat ze vrij uit je gedachten zodat ze vredig en met rust bij je terug kunnen keren. Het zal je begrip geven, en je zal niet meer zo eenzaam voelen. Ze hebben je misschien hier laten blijven, maar ze wisten.. dat je het zou redden. Plus, Stormpaw je hebt je broertjes en zusjes, en ik ook zal er altijd voor je zijn.''

''Maar ze is nog steeds bij je, echt waar. Ze zijn bij je, waar je ook gaat, wat je ook doet of zegt. Als je ze nooit vergeet, en ze altijd zal blijven herinneren, hoe ze waren. Ze zullen altijd bij je zijn. '' Stormpaw zuchtte maar diep. Aan de ene kant wou hij er niks van geloven. Dood is dood toch? Ze kunnen niet echt in je dromen komen, en je zult ze nooit meer zien of horen. Het klonk onmogelijk om de dood te kunnen zien. Maar aan de andere kant wou hij dolgraag het gevoel krijgen dat hij nog steeds zijn moeder aan zijn zijde had. ''Ze zullen altijd bij je zijn.'' Hij boog zijn kop, dichter naar Stormpaw toe, en raakte met zijn neus de plek waar zijn hart zat. ''Hier.. en ze zullen er altijd te vinden zijn'' Hij hief zijn kop weer, en keek de open lucht in, zijn witte borstvacht stak af tegen zijn grijze vacht.'Het enige wat daar zit is bloed en vlees, geen dooie ouderskatten.. Dacht hij in zichzelf. Stormstar keek de jonge terug kat in zijn ogen aan. ''Sluit je ogen jonge warrior. Maak je hoofd leeg, denk even aan helemaal niets. Denk dan.. alleen aan de gene die je hebt verloren en lief had. '' '..Als jij het zegt.' Hij voerde de opdracht uit en sloot zijn ogen. Het was makkelijk voor hem om zijn hooft leeg te halen, laten we het daar op houden. Ik zijn hoofd zonnig en warm. Samen met zijn broertjes en zusjes zat hij te dollen. Vogels vloten en iedereen had het naar zijn zin. Zijn moeder was bezig met het likken van Honeypaw's vacht. Altijd al een moederskitten geweest. Ookal hadden we geen optie tussen een vader en moeder. Rootpaw en Morningpaw zaten te praten en te praten, over wat wou niemand zich bemoeien. Gewoon lekker laten gaan. Hijzelf en Glovepaw zaten te stoeien en elkaars haren eruit te trekken. 'Jongens, nu ophouden. Strakt bezeerd iemand zich nog.' Klonk dan de bezorgde stem van haar door hun oren heen. Natuurlijk negeerde ze de roep en gingen gewoon door alsof er niks aan het handje was. Dit was natuurlijk een flashback, en de stormpaw van het heden stond een eindje verderop toe te kijken. Vreemd genoeg zat er een grote waas naast Dreamheart. De ogen zag je als twee lichtgevende lichjes. De vacht zat zwevend om hem heen te dansen. Zij blik kon je net nog zien: vredig. Gelukkig. Hij wou het niet geloven, maar toch wist hij dat het waar was. Zijn vader Crookedstar was al die tijd bij hem...'' Open nu, je ogen weer, en kijk om je heen. Je zult, haar zien beter dan je haar eerder zag'' De stem van de Leader die nu naast hem zat klonk door hem heen en bracht hem terug op aarde. Gehoorzamend opende hij zijn donker orange-rode ogen. Hij zag ze staan, in een verbeelding leek het wel. Want ze zaten achter scherpe prikkelbosjes die een wand vormde. Ze zaten gevangen in zijn gedachte leek het erop. Hij slikte, zijn ogen reageerde niet, want hij wou wegkijken.''Laat ze los, laat ze vrij uit je gedachten zodat ze vredig en met rust bij je terug kunnen keren.'' Hij knarstte op zijn scherpe tanden, hoe kreeg hij ze uit die wanden? Laat ze los, makkelijker gezegt dan gedaan. Hij wou het wel, maar kon het niet. Toch waagde jij het erop. Diep in zijn hoofd hoorde hij een rivier stromen. Steeds dicherbij. Steeds luider en luider. Totdat hij het zag stromen. Het liep in de richting van zijn ouders. Op Dreamheart waarvan je de ogen goed kom zien en haar vlekken een copie van zichzelf was. Op Crookedstar die wazig en groot was, waarvan zijn ogen waren gesloten en zijn nek er toegetakeld uitzag. De rivierstroom nam de bosjes mee. Zomaar in een keer, en poef. De rivier samen met de puntige bosjes waren weg, hetzelfde geldde ook voor de katten. Hij wou gaan huilen, tranen te laten lopen in plaats van tegenhouden. Hij sloot zijn ogen nogmaals, maar geen beelden van het tweetal. Toch drong de zwaren stem van Stormstar weer in hem. ''Het zal je begrip geven, en je zal niet meer zo eenzaam voelen. Ze hebben je misschien hier laten blijven, maar ze wisten.. dat je het zou redden. Plus, Stormpaw je hebt je broertjes en zusjes, en ik ook zal er altijd voor je zijn.'' Door die woorden opende hij zijn ogen weer. Daar stonden ze dan. Dreamheart en Crookedstar in volle glorie. Ze lachde naar hem, alleen maar lachen. Ze leken zo gelukkig samen. Stormpaw deed niks, alleen maar toekijkend hoe ze vervaagde en in de lucht opgingen. Toen was alles over. Geen spirituele katten meer voor zijn gezich. Zonder dat hij het zelf merkte gleden de tranen van zijn gezicht. Van binnen voelde hij zich warm en veilig voor het eerst zins tijden. Na een klein tijdje keek hij naar de oudere kater. ' Ben jij een therapeut ofzo?' 'Damnit!' Stomme woordkeuze! Hij keek hem nog steeds aan. Hij zag hem niet echt als een Leader van zijn clan. Meer als een familielid. Niet dat hij zijn vader wou verraden om zijn titel als vader op te geven en die te vervangen met Stormstar, maar zo voelde het wel. Maar zo erg vond hij dat niet, iedereen heeft zo'n viguur zijn leven nodig. 'Ik denk dat het heeft geholpen. Ik voel me...veiliger nu, ookal weet ik niet waarom. Hij kroop wat weg van die oude kater, alsof hij bang was. Even wachtte hij op zijn reactie. Daarna sprong hij recht op hem af en tekkelde Stormstar omver op de grond. 'Genoeg gepraat, ik wil vechten!' Hij was niet echt in het praat gebeure trouwens. Maar een ding was duidelijk te zien: Hij was voor het eerst weer een normale kater waarvan zijn leven niet meer draaide om het verleden.

beetje vaag maar epic^^