A cold evening, but its beautiful[Sunshine Dazzle]

Haar ogen gleden langs het raam waar ze zich had gevestigd. Door het raam kwam wat kou naar binnen, maar de verwarming onder haar compenseerde dat weer. Ze hoorde wat gerommel van achter zich, maar trok zich er niets van aan. Zal vast wel weer een van haar huisgenoten zijn die de boel overhoop haalde. Het rode licht aan de horizon rees langzaam voorbij, en maakte plaats voor een kille, donker blauwe kleur. Elke dag ging ze rond deze tijd voor het raam zitten om daarheen te kijken. De nacht kwam dichterbij. Sunshine Dazzle sprong van het kozijn af en gleed met haar staart langs de keukentafel die nabij haar stond. Even hield ze halt om te kijken wie er in de woonkamer zat, en liep daarna weer verder. Er was niemand weer, ze waren allemaal naar boven gegaan. Ze besloot, om niet eenzaam te lijken, hun weg ook maar te volgen. Stilletjes sloop ze de trap op naar boven. Intussen was de herrie al gestopt en lagen ze nu ook te slapen. Het was inmiddels al redelijk laat geworden. Ze vervolgde de andere trap op weg naar zolder, waar ze de beste uitkijk had over de straten in deze buurt. Eenmaal boven aangekomen sprong ze behendig naar het raam, en ging zitten. Charmant sloeg ze haar lichtbruine staart om haar lichaam. Ze had een aparte kleur, dat was ook de reden waarom ze nu hier was. Om een of andere reden bleek ze 'speciaal' te zijn, en daar vielen haar baasjes op. Dat kon je ook wel zien aan haar huisgenoten die hier rondliepen. Ze deelde haar territorium met nog twee honden, maar daarmee kon ze hel wel goed mee vinden. Ze vielen haar nooit lastig en waren ook best maatjes van haar. Wanneer de winter dichterbij komt deelt ze vaak 's avonds haar nest met ze, om warmte te zoeken. Of ze sprong op het bed van haar baasje om daar wat warmte te zoeken. Maar op avonden zoals deze bleef ze liever op zichzelf, en daar had ze wel een reden voor. Het raam voor haar beslag door vochtige damp, en wat waterdruppels die langzaam naar beneden gleden. Het was een heldere nacht, dat betekende dus dat het ook koud zou worden. Enkele sterren schenen al aan de hemel, het teken dat de nacht nu écht was begonnen. Haar donkerbruine ogen bleven even naar de sterren staren, tot ze plots wat beweging zag in de straat voor haar. Het was de buurkat, die ze als wel eens vaker had rond zien lopen. Eigenlijk had ze nog nooit met haar gesproken, maar dat kwam ook door de aparte vacht die deze kat had. Ze was gewoon.. Kaal. Zonder enige haar op haar huid. Zelf had ze dat nog nooit gezien, dus dit was ook weer een ervaring. Sunshine Dazzle besloot niet langer te treuzelen en sprong weer naar beneden. Met haar poot duwde ze de deur een stukje wijder open, die al piepend en knarsend bewoog. Ze duwde haar tengere lichaam door de deuropening en sprong op de trap, op weg naar beneden. Ze probeerde niet te veel herrie te maken, ze wilde niet dat ze de honden wakker maakte. Die zouden natuurlijk weer nieuwsgierig vragen wat ze ging doen, en daar had ze op dit moment gewoon even geen zin in. Geruisloos vervolgde ze haar pad naar beneden, tot ze de kille, stenen keukenvloer onder haar poten voelde. Ze liep terug naar de deur. Net toen ze naar buiten wou gaan, hoorde ze een knal van boven af komen. Even dacht ze dat ze toch iemand wakker had gemaakt, maar dit was niet het geval. Er bleek niets aan de hand te zijn, dus stapte ze toch naar buiten. Gelijk mengde de wind zich door haar vacht en een koude rilling gleed over haar rug. Het was toch kouder dan ze eigenlijk verwacht had. De sterren schenen breed aan de hemel en de maan vervulde ook zijn taak. Hij gaf een zilverkleurige gloed af, die tot op beneden deze aarde nog te zien was. Het gaaf haar een onbehagelijk gevoel. Ze liep de voortuin af en sprong op het hekje nog net in haar tuin. Vanaf daar had ze altijd een goed zicht. En bovendien zou de poes hier straks langskomen lopen. Ze hield haar blik op de weg voor haar gericht, die er nu stil en verlaten bij lag. Overdag reden er vaak auto's langs, maar in het holst van de nacht was dit vaak niet het geval. Heel soms kwam er een voorbij, maar dit gebeurde niet vaak op dit tijdstip. Lampen langs de straat deden het gebied oplichten, want de maan alleen zorgde niet voor voldoende licht.

Het oog van de créme kleurige kat viel al snel op die van een van de buurkatten, waar ze eigenlijk voor kwam. Nog steeds vond Sunshine het maar een rare kat, totaal haarloos met een gevlekte huid. Ze probeerde zich maar wat arrogant op te stellen, zoals ze vaak normaal ook is tegenover katten die ze niet kent. Skinny Love liep in haar richting, maar gelukkig hoefde zij het gesprek niet te beginnen. “Hallo daar,” sprak ze, “Had je ook zin in een frisse neus?” Even staarde Sunshine haar aan, en snoof hard in haar richting. “Mag ik naast je komen zitten?” ging Skinny Love verder, en even nam Sunshine Dazzle de moed om haar in de ogen te kijken. Het licht van de lantaarns viel angstvallig op haar gelaat, waardoor ze nog tengerder leek dan ze dacht. ''Zoiets.'' zei ze kortaf, een beetje afstandelijk. ''En doe wat je wilt.'' ging ze verder, terwijl ze haar blik liet vallen op de lege plek op het hekje naast zich. “Mijn naam is Skinny Love,'' en maakte met haar hoofd een beweging richting het huis waar ze zonet vandaan was komen lopen. “Daar woon ik, maar dat had je waarschijnlijk al wel eens gezien.” Even nam Sunshine Dazzle een andere zithouding aan, door het lange stil zitten kreeg ze wat last van haar gewrichten. ''Dat had ik inderdaad al gezien. Aangenaam, mijn naam is Sunshine Dazzle.'' zei ze nog steeds op een wantrouwende toon. Even begon ze weer te gniffelen, ze kon haar lach niet inhouden om het uiterlijk van de kat. ''Heb je het niet koud?'' sprak ze, met een egoïstische blik op haar lichaam. Deze opmerking kon ze niet laten liggen, dus nam ze de kans hem te nemen. Het was steeds kouder geworden naar haar idee, terwijl de maan steeds hoger aan de hemel rees. Het leek nu op zijn hoogste punt te staan, en zijn zilvere licht straalde tot aan de grond van de straat. Het gaf Sunshine Dazzle een onbehaaglijk gevoel, het was fijn dat Skinny Love er was. In haar eentje had het toch best eng geweest.. Ze begon zichzelf wat te verzorgen, en ging met haar toch over haar vacht. Ze ordeneerde wat plekjes in haar vacht, ze mocht er tenslotte niet vies uitzien. Dat was zo'n beetje waar ze het meest waar ze een hekel aan had. In tegen stelling tot Skinny Love hoefde zij nooit haar vacht te verzorgen, lekker makkelijk.

Blijkbaar trok Skinny Love zich niet erg veel aan van Sunshine haar opmerkingen of lichaamstaal. In tegen deel, het leek alsof ze haar compleet negeerde en vooral haar eigen gang ging. “Ook aangenaam Sunshine Dazzle,” sprak de poes, die nu naast haar zat op het hekje. Ze had een ander karakter verwacht bij deze kat, een wat banger of beduusder karakter. Maar sommige katten kon je verkeerd inschatten, en dit was bij haar dus het geval. Sunshine Dazzle liet haar staart naast zich rusten, en haar ogen gleden weer terug naar Skinny love. “Wat is er opeens zo grappig?” Weer gniffelde ze even, maar toen snoerde ze zichzelf de mond. De boodschap was blijkbaar al wel overgekomen. Skinny Love ging verder; “Nee, jij wel?” Het enige gebaar wat ze maakte van een korte knik. Ze kreeg het nu toch wel aardig koud, maar ze kon zich niet voorstellen dat dit niet bij haar het geval was. Hoe kon het zijn dat een kat zonder vacht het in deze koude tijden warm had? Het leek alsof de kattin naast haar haar gedachte kon lezen, want alsof ze het hadden afgesproken gaf ze al antwoord op haar vraag. “Maar nee, ik heb het niet koud. Mijn lichaamstemperatuur is veel hoger als die van jullie, daarom heb ik het niet koud.” Even dacht ze na, maar daarna begreep ze wat deze poes bedoelde. Doordat ze geen vacht had, moest haar lichaamstemperatuur inderdaad hoger zijn. Anders zouden ze er een andere oplossing voor moeten vinden. 'Ik begrijp het. Maar zeg eens, ik heb je hier niet vaak gezien. Woon je hier al lang?' Ze dacht nu even niet aan vervelende opmerkingen maken. Ze was wel wat nieuwsgierig naar de achtergrond van deze kat. 'En heb je ook nog familie die.. Er zo uit zien?' vroeg ze en hield haar ogen op de huid van Skinny Love gefocust.

Toen Susnhine Dazzle zei dat ze het begreep, vervolgde Skinny Love; 'Mooi,' sprak ze kortaf. 'Ja, ik woon hier al een aantal jaar. Alleen ik loop meestal niet langs deze kant. Er zijn ook behoorlijk wat katten, dus ik zie sommige ook nog wel eens over het hoofd,' Skinny Love draaide haar kop nu volledig in haar richting. 'En jij? Woon jij hier al lang?' vroeg de kattin toen. 'Een tijdje, maar nog niet echt lang. Ik ben hier nu ongeveer een jaar, als ik het goed heb.' zei ze ietwat wantrouwend. Nadat Sumshine Dazzle had gevraagt naar haar familie, ging er gelijk een pijnscheut door haar heen die in haar ogen waren te zien. Een zwakke plek dus. ‘Ja, ik heb behoorlijk wat kittens gekregen,’ zei ze iets wat kortaf. ‘Alleen die wonen hier allemaal niet meer. Ik weet niet waar ze zijn,’ De blik van Skinny Love gleed naar de hemel, waar als maar meer sterren begonnen te schijnen. De creme kleurige poes volgde haar blik, en bekeek ook de hemel. ‘Heb jij nog familie hier wonen?’ vroeg de kattin naast haar. ’Niet dat ik weet. Ik heb werkelijk geen idee hoe mijn ouders eruit zien, en zover ik weet heb ik hier ook geen familie. Kittens heb ik nog nooit gehad.’ Sprak ze met een heese stem. Toen haar baasjes haar naar huis hadden genomen, was ze nog niet erg oud. Al kon ze zich niet meer veel herinneringen, haar huisgenoten hebben haar er wel een keer over verteld. Ze bleek als kitten uit het asiel mee te zijn genomen, die vreselijke plek. Dat was zo’n beetje het enige wat zich nog in haar geheugen had geschrift. Ze zal er gelukkig nooit meer heen hoeven, dat hadden haar baasjes haar beloofd. Ze zouden voor haar blijven zorgen, haar hele leven. Het voelde fijn dat er zulke mensen bestonden die om je geven. ‘Hoe zijn jou tweebenen?’ Sunshine merkte dat ze van onderwerp wou veranderen. ’Geweldig, betere had ik me niet voor kunnen stellen. Ze zijn hartstikke aardig, en zorgen goed voor mij en mijn huisgenoten. En bij jou?’ Met een korte beweging liet ze haar staart over haar poten zakken, terwijl ze Skinny Love met haar bruine ogen aankeek.

De poes die naast haar zat knikte instemmend. “Ja, dan is het logisch,” zei ze niet veel later daarna. “Ik ben al een hele tijd niet meer hier langs gekomen,” Dat kon inderdaad kloppen, want vaak had Sunshine Dazzle deze poes niet gezien. En tja.. Ze was opvallend, dat moest ze toegeven. “Ik ben ook veel in het bos geweest afgelopen jaar,” zei de kattin naast haar op het hekje. Direct keek Sunshine Dazzle naar het bos wat naast hun woonwijk lag. Ze hoorde de ergste verhalen over wilde katten die daar leefden, maar niemand kon bewijzen dat het echt zo was. “Soms is het waarschijnlijk ook maar beter als je het niet weet,” zei Skinny Love. “En als je geen kittens gehad hebt,” Afwezig gaf Sunshine haar een blik. Toen ze vertelde over haar eigen huisgenoten, verscheen er een brede glimlach bij Skinny Love. “Mooi zo, dat is altijd goed om te horen.” Het klonk absoluut niet sarcastisch, dus was het duidelijk dat ze het ook echt meende. “Ik woon al bijna mijn hele leven bij mijn tweebenen en ik moet zeggen dat ik om ze geef, vooral om de vrouw. Al hebben ze de laatste tijd nog al eens ruzie, dat negeer ik gewoon. Verder zijn ze altijd heel aardig en lief voor mij, dus ik heb echt niks te klagen.” Vertelde de naakte poes op een rustige toon. “Hoeveel katten wonen er bij jou thuis?” ging ze direct verder. Ze had een nieuwsgierige blik aangenomen. “Mijn huisgenoot is een aantal jaar geleden dood gegaan. Ik heb veel van hem geleerd, het was een goedaardige oude kater.” Skinny Love klopte even met haar staart op het hekje waar de twee poezen zaten. “Ik vind het prima om in zo’n tweebeen kamp te wonen, maar er gaat niks boven de uitstapjes naar het bos.” Weer gleed de blik van Sunshine Dazzle naar de opening van het bos, niet ver hier vandaan. Zou deze poes écht daarheen gaan? Ergens vond ze dit gesprek wel fijn, het gaf haar rust. “Kom jij wel eens buiten het tweebeenkamp?” vroeg Skinny Love daarna. ’Ruzie hebben mijn tweebenen soms ook wel eens, maar volgens mij hoort dat er gewoon bij.’ knikte ze instemmend. ’Bij mij wonen geen katten, ik heb twee honden als huisgenoten. Maar ik kan goed met ze opschieten, dus dat is voor de rest geen probleem.’ zei ze kalm, en keek weer naar Skinny Love. ’Is het waar wat ze zeggen? Leven er in het bos echt wilde, gevaarlijke katten? En nee, ik ben verder nog nooit in het bos gekomen. Als je al die verhalen hoort..’ Met een angstige blik in haar ogen keek ze de poes aan. Ze wist niet zo goed wat ze hiervan moest zeggen.