Algemene Onzin Topic

Slaperige ogen opende zich in de koude nacht, naast zich lag alleen een koud mosbed dat verouderd was. hoevaak werd hij nou zo wakker. 1 Moon? Mischien wel twee als hij zich er aan had gehouden om de dagen te tellen. Maar doordat alles in zijn hoofd een groot zooitje was boeide het hem weinig om te tellen, dat maakte het alleen maar moeilijker om te accepteren dat ze mischien nooit meer terug zal keren. Stormpaw stond langzaam om, zonder een enkele Apprentice wakker te maken glipte hij weg uit de Den. Dezelfde routine die hij aflegde lag voor hem, open en blood zonder bewaker. Zijn lichaam werdt opgeslokt door de ingang van het Camp. Again.


De zon kwam langzaam op, veel scheelde hem dat niet, het gaf hem minder tijd om hulpeloos te zoeken naar Breakingpaw. De angst dat ze dood was wou hij niet toegeven, toch was het onvermeidelijk sterk en raaste door zijn gedachte. Elke keer als hij dezelfde paden aflegde, was er niks veranderd. De geuren waren hetzelfde, elke pootstap dat hij aflegde zou morgen alweer verdwenen zijn, en alles zou er precies uitzien als de dag daarvoor of de dagen daarna. Het maakte hem gek. Gek genoeg o over zelfmoord te plegen in de onzienbare waarheid dat hij toch alleen zou blijven. Maat toch liep hij door hetzelfde pad dat hij elke dag bewandelde. Angst kwam elke dag op dat hij achter een donker bosje haar levenloze lichaam zou aantroffen. Koud en hard, zoals Dreamheart. Of dat ze uit een gereten is door een groep Dassen die haar kleine lichaam als speeldje, of toetje aanzagen. Ze zag er nooit echt gevaarlijk uit, of groot en grof. Haar tedere lichaam zou niet opkunnen tegen de kracht van grotere dieren, of dingen. Ze zou door de rivier zijn meegeslokt en op de bodem verrotte en klaar om opgegeten te worden door honderde vissen, krabben, kreeften en nog veel meer wat op de bodem leeft. Zo kon hij doorgaan met de rij van de doodsoorzaken in het woud. De domme doden, zoals niet nadenken en het Thunderpath oversteken had hij doorgestreept. Breakingpaw was dan niet gespierd zoals hij, met zijn breede schouders en grote machtige poten. Maar ze was wel de slimste poes die hij in zijn korte, toch heftige leven kende. Ze dachte na voordat ze iets deed. Zoals bij trainingen. Stormpaw stormde meteen op zijn doel af als zijn opdracht was om te sluipen. Breakingpaw in tegendeel, dacht na over elke stap die ze kon maken. Ze wist veel, veel meer dan Stormpaw. Je kon wel zeggen dat ze veel slimmer was dan hij, dat was geen geheim meer. Stormpaw was mischien wel groot en de kracht van een tijger hebben, maar hij was dom als een mossel. Mousebrain kwam vaak wel hard aan bij hem, als hij een domme fout maakte en iemand hem uitschold. Toch lied hij het niet merken en liep met een masker weg, blij van buiter, gebroken van binnen. Gelukkig had Breakingpaw hem geaccepteerd voor wie hij was.


Zo gingen de dagen door, met die gedachte in zijn hoofd gewikkeld. En nog steeds geen spoor van haar of haar zachte, perfecte groene ogen. Niet wetend kwam hij weer aan bij het Camp aangekomen. Zucktend van teleurstelling dat er weer een dag zonder breakingpaw aagebroken was, stapte hij door de geinproviceerde tunnel. Eemaal in het Camp was het vrij normaal. Maar de sweer was veranderd. Gezichtte staarde naar de Leaders Den. Katten praatte over iets waar Storm niet vanaf wist en het niet duidelijk kon horen. Het was gespannen. Sommige katten negeerde het gaande en gingen door met hun bezigheid. Iets was veranderd. Zijn ogen richtte zich weg van de Den en rende uit het Camp. Zijn gedachte was nergens. Het enige wat in zijn hoofd overbleef was een roos. Bloedrood. Buiten het kamp, on het hoekje zat wonder boven wonder een bosje met één roos. Bloedrood, zoals gehoopt. Hij wist niet was hij deed, gedachte op nul. Zonder erbij na te denken plukte hij de roos met zijn mond. De doorn prikte in zijn gehemelte. Snel rende hij terug, sneller dan een storm vol haat. Recht voor de Den van Stormstar, de Leader van Riverclan bleef hij even azelen. Die roos pakken, woor wat? Dit was stom, waarom pakte hij een roos waardoor zijn mond van binnen een beetje bloedde. Even tot adem komen en om het hoekje kijken. Heel even, gewoon omdat het kan.

Zijn hart stond stil. Geluid om hem heen was weg. Geen stemmen. Geen gedachte. De roos viel bijna uit zijn bek. Een naam bestond nog in zijn hoofd: Breakingpaw. Breakingpaw. Breakingpaw. Breakingpaw. 'Breakingpaw...?' Hij twijfelde eerst, maar al snel had hij het door nadat hij naar binnen was gestapt. Het was haar. In levende lijven. Ze was veranderd. Langer geworden. Haar vacht was van grijs naar bruin gegaan. Haar pels zag er wat verward uit, maar zo zacht als een moskussen. Haar lijf was elegant en slank, echt een poes. Een schoonheid. Een engel uid e lucht. Stormstar was erook, samen met Smoketear, die er verslagen uitzag. Hij wist dat deze vader ook zijn nagels uit heeft gestoken en voor eeuwig had gezocht. Toch negeerde hij het figuur en liep rechtstreeks naar Breakingpaw toe. Hij wist niet hoe ze zou reageren. Hij was niet zoveel veranders als zei. Hij was nog steeds hetzelfde eigenlijk. Dom. Kinderachtig. Groot. Beschermend. Geliefd. Een klein, maar belangrijk rijdje. Hij stond nu recht voor haar, een konijnlengte van elkaar af, dicherbij durfde hij eigenlijk niet te komen. Hij legde de roos tussen hun beiden in. Bloedrood mooi. Net zoals Breakingpaw. ' Breaking...Je bent...Zo beeldschoon' Hij wist niet goed wat te zeggen. Dat was het eerste wat bij hem opkwam. Maar hij kon het niet inhouden hoe hij zich nu voelde. 'Ik heb voor je gezocht, elke dag, elke nacht. Mijn poten deden er zeer van, maar dat boeide me niet. Ik wou alleen jou vinden. I- Ik voelde me zo eenzaam zonder jou pels naast me in de Den. Het was koud, elke nacht. Ik was ingestord en vermijde bijna iedereen. Allemaal voor jou. En hier ben je dan, in de Leasders Den...Ik ben zo opgelucht dat je veilig bent!' Hij wou gaan huilen, maar hield het tegen. Alles was zo'n gebeure. Toch deed hij het, ookal besefte hij nog niet goed wat het allemaal inhield. 'I..I like you, you know..I don't really know how to put this but...I really missed you, I know that I can't do much for you right now, but will you accept this rose...?' Hij wist niks te zeggen, gewoon sprakeloos om de situatie. Stilletjes, met gespannen ogen wachtte hij op haar reactie.

Dit is echt lol, kom effe binnen poppen als het mag^^, van Moon mocht het >.>