Can I help someone?

Onderwerp: Can I help someone? di 30 okt 2012 - 11:24

Met een zucht stapte Forestfruit uit de warrior slaap plaats. Het eerste wat haar opviel was dat er een grote dosis dauw over de grond zweefde. Dat betekende dus dat de sneeuwval niet meer ver weg was. De geluiden van wakker wordende katten gaven haar een vertrouwd gevoel, hier in deze Clan was ze dan ook weer opgegroeid. En waarschijnlijk bleef ze hier nog lang, ze hoopte zelfs dat ze nog zou leven wanneer ze oud genoeg zou zijn om een elder te kunnen worden. Maar dat was uiteraard de wens van iedere Clan kat, toch? Met ochtend kriebels in haar buik baande ze haar een weg naar de prooistapel en snuffelde ze wat aan de dieren die er lagen. Met een tevreden lach op haar gezicht geschreven griste ze er een eekhoorn uit en sleepte die mee tot aan de plek waar ze altijd at. De meeste katten sliepen nog, dus had de poes even tijd om alleen te zijn. Het vlees smaakte nog goed, maar toch draderig. Eens alles op was verzamelde Forest de botjes en begroef ze dankbaar. 'Wat zullen we vandaag eens gaan doen?' Murmelde ze half tegen haarzelf en gaf een van haar voorpoten een snelle lik. Jagen zou tot nu toe een bangelijk goed idee zijn, maar Blossompaw en Iciclepaw hadden nog veel training nodig. Ze kende alleen nog maar de grenzen, en dat was niet genoeg om een warrior te worden. Forestfruit kon ook beginnen aan hun jacht technieken, en ergens aan het einde van de dag samen met de twee apprentice's gaan jagen. Weer kwam er een zachte zucht uit haar mond en ging de poes zitten, met haar staart over haar voorpoten gekruld. Misschien was het maar het beste ze vandaag nog één keertje vrijaf te geven. Dit zou namelijk hun eerste keer zijn dat ze de winter zouden meemaken, dus gunde Forestfruit hen de tijd dat allemaal zelf te ontdekken. Alhoewel zat ze dan weer met de vraag van wat ze deze keer zou kunnen gaan doen..

-- Open --

Onderwerp: Re: Can I help someone? zo 11 nov 2012 - 17:01

Woorden gleden uit zijn mond, terwijl zijn blauwe oogjes op zijn moeder gericht waren die een beetje verveeld naar hem staarde. Zijn duizenden verhalen die hij in zijn hoofd had vertelde hij aan haar, dagen lang kon hij spreken. Zijn energie leek niet op te raken. Wilde bewegingen maakte hij bij zijn verhalen, die vaker gingen over zijn dappere heldendaden die er nooit geweest waren. "Zeg.. Burblekit, Waarom ga je niet naar buiten? Ga de winter eens ontdekken." Hij zag er geen erg in dat ze dit zei en knikte meteen. "Bedankt mam!" Riep hij luid door de Nursery heen, een paar kits en andere katten mompelden geërgerd. Maar hij had er geen erg in en liep net zo luidruchtig als voorheen de Nursery uit. Buiten was het frisjes, koud zelfs. Hij bibberde en ging naast de Nursery zitten om het warme gevoel weer terug te krijgen. Was dit de winter? Hm, lekker koud zeg! Hij drukte zich verder tegen de Nursery aan om nog warmer te worden, wat niet echt leek te helpen. Toen hij een andere kat zag ging de kou meteen weg en huppelde hij er zo energiek als altijd op af. De naam van deze Skyclan poes wist hij niet. Hij zou haar vast nog niet ontmoet hebben! Een vrolijk geluid verliet zijn mond om de poes te laten merken dat hij eraan kwam. "Hallo!" Zo energiek had ze een kitten 's morgens vroeg vast nog niet gezien. Zijn blauwe ogen straalden zelfs van de energie, naja, dat kreeg je nou eenmaal bij een kit zoals hem. Iemand die altijd wel energie leek te hebben, iemand die weinig hoefde te slapen. "Ik ben een kitten!" Ratelde hij vrolijk door. "Mijn naam is Burblekit en ik ben iets van vier manen oud, over twee manen word ik eindelijk Apprentice! Daar ben ik echt enorm blij mee, dan heet ik trouwens Burblepaw. Leuk hé?" Niet weten of de poes het ook maar iets interesseerde ging hij verder met zijn verhaal. "Ik ga de beste warrior ooit worden! Ik word net zoals Silverfang, niet?" Hij hield zijn hoofd scheef en bleef haar hopend aanstaren. Hij snoof zachtjes en likte enkele keren over zijn vacht om de warmte te behouden. "Hoe heet jij eigenlijk? En ben jij al apprentice geweest of heb je zelf nu ook apprentices?" De woorden rolden makkelijk over zijn tong heen, alsof hij altijd al had kunnen praten. En eigenlijk, was dat wel het geval. Al vanaf dat hij een jonge kit was, net kon lopen, leek hij makkelijker te spreken dan de rest van de kits. Stotteren en niet weten wat hij moest zeggen zat er bij hem echter nooit in. "Ken jij Silverfang?" Voor velen een ietwat hilarische vraag, maar voor hem gewoon normaal om te vragen. "Ik zou echt heel graag zijn apprentice willen zijn, hij is de sterkste en grootste kater die ik ooit heb gezien! Ik weet zeker dat hij sterker is dan mijn vader, en sterker dan Duststar!" Het leek erop dat deze kit zich niet schaamde voor zijn eigen meningen, en gewoon door bleef ratelen over wat hij vond. "Skyclan is echt mooi, niet? Ik hoop echt dat het territorium net zo mooi is als ons kamp! Dan ga ik daar zeker héél veel tijd doorbrengen." Hij maakte een zacht neuriënd geluid toen hij even een stilte liet vallen en luisterde naar het gefluit van de vogeltjes in de lucht. Zijn blauwe ogen gleden over de lichtelijk roze lucht heen. "Hoe ziet het territorium er eigenlijk uit? Ik heb het ooit wel eens gezien, maar er zal vast heel veel veranderd zijn binnen een maan! Zijn de blaadjes in de bomen nog steeds roze? Zijn de grassprietjes nog steeds zo perfect groen? En is de lucht buiten nog steeds heel erg blauw?" Hij zette grote oogjes op en keek haar verwachtingsvol aan.