New life, new changes [Icy]

Heerlijk lag Ravenna opgekruld in het nieuwe mosnest dat mama had gemaakt. Haar zwarte vachtje glansde in het maanlicht, alsof er een zwarte diamant in het nest lag. Haar vader en moeder lagen naast haar, en Ravenna hoopte dat het altijd zo kon blijven. Maar het kon niet. Het werd haar zelfs afgenomen. Voor eeuwig. Haar vader hief zijn kop op en duwde tegen haar zij, en die van mama. 'Wakker worden' fluisterde hij. Slaperig hief Ravenna haar kopje op en piepte: 'Wattizzer?'. Haar vader keek ernstig terug en zei: 'Ik ruik bloed'. Meteen was Ravenna klaarwakker. Ineens duwde haar moeder haar in een gat in de grond. Waarom deed ze dat? Net toen Ravenna dat wou vragen zag ze een levensgrote vos in de opening van het hol. Een konijn hing slap tussen zijn kaken wat hij abrupt liet vallen. Dreigend liep hij op papa af, en papa blies boos terug. Hij vloog op de vos af, proberend keihard op zijn neus te krabben, maar de vos week opzij en greep papa vast tussen zijn kaken. Hij schudde hem wild heen en weer en liet hem daarna vallen, en richtte zich op mama. Hij greep haar vast en beet door totdat je een afschuwelijk gekraak hoorde. Daarna wierp hij ook mama opzij en keek naar Ravenna. Ze stak haar kop snel terug en probeerde zo diep mogelijk in het kuiltje te begraven. De vos duwde zijn snuit in de kuil, maar kon Ravenna net niet pakken. Ze blies en krabde de vos op zijn snuit. Piepend trok hij zich terug en stapte het hol uit, voor eeuwig. Angstig keek Ravenna hem na, en daarna spurtte Ravenna naar haar vader. Zijn adem was oppervlakkig en snel, en ze vreesde het ergste. Ineens vlogen zijn ogen wijd open, en hij keek haar aan. 'Ravenna...' begon hij met een zwakke stem. Hij hijgde tijdens het praten. 'Pas... Pas goed op.. Jezelf' Hij sloot zijn ogen voor altijd, hij was dood. 'Nee! Papa! Blijf bij mij!' riep ze, wetend dat hij niet terug zou komen. Ze draaide zich huilend om, en ze zag haar moeder levenloos op de grond liggen. Verdrietig sjokte ze naar buiten zonder om te kijken, wetend dat er achter haar niks meer te zien was. Ze wist dat ze er nu alleen voor stond. Ze snoof en spitste haar oren. Een muisje scharrelde voorbij. Meteen dook ze in de sluiphouding. Poot voor poot sloop ze vooruit. Het muisje knabbelde nog steeds nietsvermoedend aan een klein eikeltje. Ze sprong vooruit en landde op het diertje. Ze sloeg haar klauwen uit en beet in de muis, die vrijwel meteen stierf. Triomfantelijk trippelde ze vooruit, met het dier tussen haar kaken. Het betekende niet dat ze blij was. Ze at een beetje, maar er kwam verder geen hap door haar keel. Ze ging op de muis liggen en sloot haar ijsblauwe ogen. Het boeide haar niks of ze nu vermoord zou worden. Dan was ze tenminste weer bij haar ouders.

Icy only, later misschien BloodClanners