Angry plants and stupid cats (Darkshadow)

Geërgerd stond Aurora op. De zon scheen in haar ogen, maar er was nog niemand wakker. Luilakken, dacht ze. Zonder moeite te doen haar slapende clangenoten te ontwijken, liep ze het kamp uit. Wat zou ze eens kunnen doen? De nieuwe technieken die Blacksoul haar had geleerd uitproberen? Dat zou kunnen. Dan kon ze meteen laten zien dat ze later een hele goede warrior zou worden! Maar eigenlijk had ze geen zin om dingen te vangen. Het avontuur liet haar in de steek, ze had al de hele tijd niet veel beleefd. Niet dat het niet leuk was om te leren, maar ze hield van avontuur. Opeens kreeg ze een ingeving. Er werd altijd verteld over de `Kittypets`. Dat waren, zo scheen het, domme katten die niks konden. Kortom, katten waar je op jouw manier lol mee had. Ze grijsnde moordlustig en holde in de richting van hun tuinen.
Ze stond voor een hoge schutting, waar klimop op groeide. De groene ranken slingerde zich om het hout. Eigenlijk veel mooier dan de saaie eeuwige paardenbloemen bij het kamp, vond Aurora met tegenzin. Ze spande al haar spieren, en belande net niet op de rand. Geschrokken greep ze zich met haar klauwen vast in het bos van klimop, waar ze net op tijd aan bleef hangen. Maar toen ze verder wou klimmen, zat ze vast, muurvast. `Haha, jullie suffe clankatten kunnen niets!` hoorde ze een honende stem achter zich. Hij was afkomstig van een rode, langharige Maine coon kater. `Help me, help me dan toch!` riep ze uit, het kon haar even niets schelen dat het zo`n dikke huiskat was. Over dik gesproken, dat was de roodharige kat wel!. Plotseling kon ze zich losrukken. Boos kwam ze naast de dikke kater neer. `En jij kan dat zeker wel, he?` siste ze woedend. Het gezicht van de kittypet betrok duidelijk, en al helemaal toen hij haar zelfvertrouwen terug zag vloeien. `Wel eh, dat gaat niet..` zei hij een beetje bedrukt. Nee natuurlijk kan dat niet, dacht Aurora. Niet moeilijk met dat postuur. `Nou, en wie is hier nou suf en dom?! He, wie is dat nou?!` gilde ze woedend. Niemand mocht haar clangenootjes uitschelden. Helemaal niemand.

Haar poten kwamen zacht neer op de grond en woelde de aarde lichtjes om. Haar nagels stonden uit. Haar groene ogen schoten van de ene kant naar de andere kant toe. Ze likte het bloed van haar lippen af en grijnsde even. Ze hield van de smaak van bloed. Aan haar nagels en poten kleefde nog bloed, maar dat zou zo wel opdrogen. Ze zwiepte met haar staart en liep verder, het werd maar eens tijd om de kittypets een te gaan plagen. Elke keer lag ze weer dubbel van het lachen als die katten een hart verzakking kregen op het moment dat ze de schaduwen uitliep. Een gemene grijs verscheen op haar gezicht, jah van zulke momenten hield ze. Het was altijd nog leuker om ze aan te vallen, en ze een lesje te leren, maar je had altijd lest van die vervelende twolegs die zodra ze zagen dat hun kat in gevaar was naar buiten toe kwamen. Ze had wel een paar keer een mens aangevallen, maar serieus die konden hard gooien. Ze bewoog haar spieren even en liep toen soepel verder. Ze stopte in de schaduwen toen ze iets verderop twee katten zag. Ze zag hoe de kleinste van de twee tegen de schutting op sprong, maar het net niet haalde. Ze bleef rustig staan en fronste even toen ze zag dat de kleinste vast bleef zitten, okay dat was dus niet goed. . `Haha, jullie suffe clankatten kunnen niets!` hoorde ze de grotere kat zeggen, ah, het waren dus niet mentor en leraar, dat veranderde de zaak. Ze rook even aan de lucht en rook duidelijk de geur van kittypets, maar ook van een bc kat. Haar ogen keken even naar het kleintje, tjah dat moest dus de bc kat zijn, waarschijnlijk een leerling die het kamp uit was gegaan op zoek naar avontuur. . `Help me, help me dan toch!` hoorde ze de kleine poes roepen. Heel even dacht ze er over na om te gaan helpen, maar toen niet. Een bc kat hoorde niet om hulp te roepen. Ze zag hoe het kleine poesje haar poten los trok en naar beneden sprong, dat leek er meer op. `En jij kan dat zeker wel, he?` hoorde ze de kleine poes sissen. Ze glimlachte even. `Wel eh, dat gaat niet..` hoorde ze daarop de kater zeggen. . `Nou, en wie is hier nou suf en dom?! He, wie is dat nou?!` hoorde ze de kleine poes zeggen. Ze was ondertussen naar voren toe gelopen en op het moment dat de poes het laatste zei was ze vlak achter de kittypet uit de schaduwen gelopen. Zonder genade haalde ze uit naar de kittypet en zorgde ze dat die een flinke haal over zijn schouder heen kreeg. Ze lachte zachtjes toen de kittypet als mauwend hard wegrende. Ze keek hem even na, maar richtte daarna haar ogen op de kleine poes. Ze zei niks, haar groene ogen stonden kill. Het bloed kleefde nog aan haar klauwen.

You don’t know her name,
You don’t know who she’s
You only know
That she can kill you..

(I`m just inspiloos)

Het gebeurde allemaal redelijk snel, het ene moment stond ze nog voor een verblufte kat en het volgende moment verscheen er nog een gedaante achter het idiote beest. Op het moment dat ze haar laatste woorden nog uitsprak, kwam er onmiddelijk een zwarte kat met groene ogen tevoorschijn. Zonder genade haalde de poes uit naar de kittypet en zorgde ze dat die een flinke haal over zijn schouder heen kreeg. Aan de ene kant vond Aurora dat wel grappig, maar aan de andere kant wou ze niet graag in zijn schoenen staan. De poes lachte zachtjes toen de kittypet als mauwend hard wegrende. Ze keek hem even na, maar richtte daarna haar ogen op Aurora. Ze zei niks, haar groene ogen stonden kill. Het bloed kleefde nog aan haar klauwen. Een beetje verbaasd, maar toch blij dat die vreemde kittypet weg was, keek ze naar de nieuwkomer. Ze besefte dat het niet erg dapper was geweest, toen ze om hulp riep aan een tweebeen huisdier. Maar het was immers de eerste keer dat ze met zo`n plant te maken kreeg! `Uhm, hallo.` zei ze. Ze keek best een beetje tegen de poes op.

Haar staart zwiepte heen en weer en haar nagels stonden nog uit. Toen ze zeker was dat de kittypet weg was ontspande haar spieren een beetje en trok ze haar nagels in. Het bloed op haar poten droogde snel op en viel er toen af. Ze hield haar hoofd een beetje schuin terwijl ze naar het poesje keek voor zich. Ze rook de duidelijke geur van de bloodclan, ze vroeg zich alleen af waarom een bc kat ooit hulp zou vragen aan een kittypet, maarja dat zou ze zo wel vragen. Het leek alsof het poesje voor haar ergens over nadacht en iets wou gaan zeggen. Het duurde niet lang totdat ze gelijk kreeg. `Uhm, hallo.` Hoorde ze het poesje zeggen. Heel even zweeg ze, ze dacht er overna om zich gewoon om te draaien en weg te lopen, en het poesje aan haar lot over te laten, maar ze wist dat al spoedig de twolegs zouden komen om te kijken wie die haal op hun huisdier had aangebracht, en dan waren twolegs meestal heel gemeen, dus ze besloot dat het maar beter was om zo de kleine poes maar mee te nemen. Ze bleef de hele tijd naar het poesje kijken met kille groene ogen. Ze hoorde in de verte al voetstappen, ze bedacht dat dit poesje een leerling moest zijn. “Kom mee” mauwde ze zacht. Ze draaide zich om en begon te lopen, ze wachtte niet of de kleine poes haar zou volgen, dan zou het veel te lang duren.

You freeze if you look in her green eyes
The world looks to stand still,
But at the moment you lose yourself
She’s the one who kills..