Just looking around. [&SPLASHPAW]

________________________________________

Geïnteresseerd keek Squirrelpaw naar de uitgang van haar Den. Er was niet echt veel te doen voor haar en de ceremonie was er nog niet. Of die moest nog komen. Ze had geen idee. Ze zou wel zien wanneer ze een mentor kreeg. Het grote voordeel aan geen mentor hebben was dat ze niet gebonden was aan tijd. Ze kon kiezen wat ze wilde doen als ze maar in het kamp bleef. Nou, daar kon ze prima mee leven. Ze was te omschrijven als een vriendelijke poes, maar kon ook flink uit haar slof schieten en ging vaak tegen de hogere rangen in om haar gelijk te krijgen. Misschien was dat laatste karakteristiek wel waarom ze in de ShadowClan geboren was. Ze keek even naar haar vuurrode vacht, waarna ze haar blik opzij liet glijden. Het was donker in haar Den. Er was dankzij het weer weinig zonlicht. Er konden elk moment regendruppels naar beneden vallen. Dat zag ze aan de lucht. Haar gifgroene ogen drongen zich diep in het wolkendek boven haar, maar ze kon uit het weer niet echt opmaken of die regendruppels ook werkelijk zouden gaan vallen. Ze richtte haar blik weer naar voren, waar ze een paar katten druk heen en weer zag lopen. Sommigen kits werden als naar de kraamkamer gebracht om te schuilen voor de regen. Er ging dus weldegelijk regen vallen, anders zouden de kits niet weggebracht worden. Langzaam kwam Squirrelpaw overeind. Haar gifgroene blik speurde de omgeving af. Haar blik bleef hangen bij de prooistapel. Ze wist niet echt wat ze kon gaan doen, maar voelde nou ook weer niet de drang om stiekem het kamp uit te gaan. In tegenstelling tot andere leerlingen ging deze poes gewoon geduldig wachten tot ze zelf een hogere rang zou krijgen of iemand met een hogere rang haar onder zijn hoede zou nemen.

Langzaam sloop Squirrelpaw naar het midden van het kamp. Niet om stil te zijn, maar om te oefenen op haar sluiphoudingen. Ze zag een paar andere katten gebiologeerd naar haar kijken. Vanuit haar ooghoek zag ze een leerling al naar het kamp rennen. Grijnzend schudde Squirrelpaw haar kopje. Elke leerling probeerde het ook altijd weer om uit het kamp te lopen. Elke dag was er wel een leerling die voor straf de kraamkamer moest schoonmaken of een leerling die het geflikt had om zonder toestemming weg te komen. Andere leerlingen wachtten braaf op hun mentor om vervolgens met zijn of haar mentor naar buiten te gaan. En sommige leerlingen, zoals zij, wachtten gewoon tot ze een mentor zouden krijgen en gingen dan pas met hun mentor buiten het kamp. Nee, Squirrelpaw was niet bepaald van het stiekeme gedoe, maar ze durfde haar mond wel open te trekken als het moest. Ze liet haar blik naar de prooien glijden die op de stapel lagen en pakte uiteindelijk een vink, waarna ze ging liggen en rondkeek. Opeens bleef haar blik hangen in amberkleurige, haast felgele ogen.

________________________________________

- Toestemming al om te posten in RPG-gedeelte.

Just looking around. [&SPLASHPAW] Scaled.php?server=32&filename=requestp

Splashpaw rekte zich uit, zijn gele blik werd even afgesloten door zijn oogleden. De zandkleurige tabby kater keek om zich heen, er was haast niemand meer aan het slapen. Splashpaw had geen zin om nog in zijn nest te liggen, het was koud. Hij had geen 'slaapmaatje' meer sinds zijn beste vriend Warrior was geworden. Hij had hem sindsdien weinig gesproken, volwassen zaken, dat waren zijn woorden geweest. De kater grijnsde, wat volwassen. Hij liep richting de ingang van de den, hij zou wat gaan eten.

Splashpaw zat over een mus gebogen, hij had eigenlijk niet zoveel zin om die alleen op te eten, maar het moest. Zijn vrienden waren nu aan het trainen, zijn mentor nam hem bijna nooit meer mee uit trainen. De kater keek op, hij keek recht in twee ogen. "Ehh, hallo?" Miauwde hij, hij keek een beetje verontwaardigt naar de poes voor hem.

________________________________________

Lichtelijk kwam Squirrelpaw overeind. Haar ogen keken ter observatie fel naar Splashpaw, zeker dankzij zijn verontwaardigde toon. Ze had hem herkend toen hij haar had aangekeken. Ze had wel een wat over hem gehoord. Ze hadden het over een kater met felgele ogen gehad. Nou, die stond hier nu voor haar. Zijn bruine vacht paste goed bij zijn felgele ogen. Squirrelpaw kwam overeind uit haar gebogen houding. Hij had haar misschien nog niet herkend, maar ze was blij dat ze dat bij hem wel gedaan had, voordat ze weer een opmerking zou hebben gemaakt. Ze gaapte heel even, waarna ze lichtelijk weer ineengedoken ging zitten. ‘Hallo,’ zei ze uiteindelijk tegen Splashpaw, moest zich woorden herinneren in haar hoofd die ze tegen hem kon zeggen. Ze gaapte heel even, waarna ze haar blik opzij liet glijden en weer terug. Het was immers niet erg netjes om te gaan gapen in de buurt van iemand anders. ‘Waarom zo verontwaardigd?’ snauwde ze hem uiteindelijk toe, waarna ze lichtelijk weer terug gebogen ging staan, alsof ze zichzelf geen houding wist te vinden. Ze vond het eerlijk gezegd maar heel irritant dat de kater haar zo aankeek. Alsof ze iets verkeerds had gedaan! Terwijl ze niet eens wat gedaan had. Ze probeerde een geërgerde grauw in te houden en wreef met haar pootje over haar oor, waarna ze een hap van haar vink nam. Ze voelde zich lichtelijk geërgerd door de blik van de kater, maar die zou vast niet de hele tijd op haar gericht zijn, wel dan? Misschien vond hij het uiteindelijk alleen maar vervelen om de hele tijd naar een poes te kijken die hem toch negeerde. Haar vacht werd vaag rosser dankzij dat de zon niet scheen. Als de zon wel scheen, was haar vacht vlammend, glanzend rood. Heel mooi dus.

Squirrelpaw nam nu pas de moeite om Splashpaw in zijn geheel te bekijken. Ze vermoedde dat hij net iets groter dan haar was, maar dat zou wel niet zo heel veel verschil zijn. Zijn felgele ogen verschilden fel met haar gifgroene ogen, maar het was ook niet mis om erin te kijken. Op de een of andere manier zou hij misschien katten gevangen houden in zijn blik. Squirrelpaw vond zijn ogen best speciaal uitzien. ‘Ik ben Squirrelpaw,’ zei ze, waarna ze de vink oppakte en naar hem toeliep. Als hij nu de hele tijd verontwaardigd zou doen of zo zou kijken als daarnet, had wel een heel arsenaal aan woorden klaarstaan om aan hem af te vuren. Ze was niet alleen een lieve poes, ze was ook een kat om zonder handschoenen aan te pakken. Nee, zij had haar woordje altijd wel klaar tegenover anderen. Ze liet haar blik opnieuw naar Splashpaw gaan en bleef uiteindelijk voor hem zitten, afwachtend op wat zijn antwoord zou zijn.

________________________________________

Splashpaw schaamde zich een beetje voor het antwoord van de rood gekleurde poes. "Ik keek op en keek meteen in twee fel gekleurde ogen." Sprak hij, zijn stem klonk niet zwakjes, maar sterk. ‘Ik ben Squirrelpaw,’ Miauwde Squirrelpaw. Splashpaw ging zitten en bekeek de mus. "Ik ben Splashpaw." Miauwde hij toen hij Squirrelpaw weer aankeek. Het was een vreemd gesprek, zeker door de stemmingswisselingen van deze poes. Splashpaw overwoog het gewoon, hij moest niet chagrijnig gaan worden door iemand anders. Hij moest zijn gedachten ook niet af gaan dwalen om bijvoorbeeld aan iemand te denken die hij leuk vond*. Splashpaw keek wat vrolijker. "Heb je zin om samen te eten?" Vroeg hij gewoon. Hij rolde de mus met zijn poot wat dichterbij en bekeek hem.

*= Ik zeg expres niet wie >3

________________________________________

Squirrelpaw wist niet zo heel goed wat ze tegen de kater moest zeggen. Ze kon zich nog herinneren dat ze net best wel boos tegen hem gedaan had, maar daar had ze geen spijt van. Ze had altijd al een scherp karakter gehad, al vanaf toen ze kitten was. Sommige moeders wisten gewoon niet wat zij met haar aanmoesten, maar dat kon Squirrelpaw nooit iets schelen. Nee, de jonge poes veranderde nooit. Ze bleef altijd zichzelf. Ze zuchtte heel even. Ook de stemming van Splashpaw leek opeens om te slaan. ‘Ik wist je naam al,’ zei ze, waarbij ze niet kon laten om een beetje trots te laten doorklinken in haar stem. Ze keek even naar haar poten, maar besloot om dit niet te lang te doen. Katten moesten niet van haar denken dat ze verlegen was, want dit was ze absoluut niet. Ze had haar woordje sneller klaar dan hun. Dacht ze toch. Hoopte ze. Nee, hopen niet. Maar denken wel. Ze richtte haar blik op de kater. Luisterde naar zijn vraag. Bedacht al een antwoord. Dacht na. Ze had nu toch niks te doen, ze zou net zo goed op zijn aanbod in kunnen gaan. Misschien werd het ook wel eens tijd dat ze zich een beetje meer ging openstellen voor haar Clangenoten. Ze was een lieve poes, maar liet dit gewoon niet zo heel vaak zien. Misschien verdiende Splashpaw wel een kans. Maar wat waren nou de kansen dat zij ooit een vriendschap zou krijgen met iemand? Wat waren de kansen nou dat ze een vriendschapsband zou krijgen met iemand, die ze vervolgens niet zou verbreken? Ze wist het niet. Ze dacht vaker na over dit soort dingen. Ze werd snel boos. Beet van zich af. Welke kat was daar nou tegen bestendigd? Ze moest haar eigen karakter accepteren.

Uiteindelijk vond Squirrelpaw het maar tijd worden dat ze antwoord zou geven. ‘Ja, is goed,’ zei ze dus alleen maar. Wat had hij dan verwacht? Een super enthousiast antwoord? Was dat wat ze had moeten doen? Haar stem enthousiaster laten klinken dan ze was? Gewoon om anderen blij te maken? Of zou ze naar haar gevoel moeten handelen? Ze zuchtte even. ‘Ik heb al een vink, maar er is daar heel veel keuze. Er is veel prooi voor de tijd van het jaar,’ zei ze, in een soort veronderstelling dat het nu maar eens afgelopen moest zijn met haar terughoudende gedoe. Ze kon toch ook wel gewoon netjes converseren met een andere kat? Of was zelfs dat te moeilijk? Ze wist het niet. Op dit moment leken haar gevoelens heel verwarrend, wist ze niet wat ze moest doen en wat het juiste was. Want een deel van haar stond alweer klaar om hard van zich af te bijten als het antwoord van Splashpaw haar niet beviel. En dat was juist wat ze moest afleren. Niet?

________________________________________

- Laat, sorry ;o
- En volgens mij weet ik al wie het is ;p

Onderwerp: Re: Just looking around. [&SPLASHPAW]