Smile, because we're still young!

--Innerpaw--

Een lichte lach kroop op zijn voorhoofd toen Innerpaw ietwat zachter werd. Niet zoals al die andere poezen die al begonnen te krijsen wanneer hun vacht vuil werd, nee Inner werd op een leuke manier opener. 'Is goed hoor. Wie weet zijn er nog wat katten die we kunnen plagen of zo.. Je wat wat ik bedoel toch? Wat kattenkwaad uithalen.' Mauwde hij rustig en gaf haar een zijdelingse knipoog. Flamepaw's rode staart krulde achter hem aan toen de kater zijn lichaam omdraaide om er weer vandoor te sprintten. Alhoewel hij nog steeds buiten adem was, hij wou er niet als een softie uitzien waar Inner bij was. De aarde vloog vanonder zijn poot kussentjes naar achteren. 'Ben jij eigenlijk al eens bij de vierboom geweest?' Riep hij naar achter, zeker dat de zwarte poes op het punt stond hem in te halen. Flamepaw mocht dan een grote sterke kater zijn, rennen was niet een van zijn sterkste punten. Nee, gaf hem maar een goed gevecht! Innerpaw kon ook wel vechten, maar zij leek wel wat beter om te kunnen gaan met het lopen, als je 'm begrijpt toch.. Glijdend kwam de apprentice tot stilstand en snoof de lucht op. 'Okey, weet jij waar we nu zijn? Ik ben nog nooit zo ver weg geweest..' Beaamde de kater eerlijk en bleef haar voor een poos aanstaren.

Sorry little motivatie loos xD

"What Are you trying to do with me?
You are the only one who brings me strange feelings"

Flamepaw deed iets met haar, zijn look, zijn uitstraling, zijn gedrag, alles. Hij hoe naar haar keek, het bracht haar een raar gevoel dat ze maar probeerde te negeren. Wat was het? Waarom deed hij haar zo raar voelen. Innerpaw wist het niet, en wou er ook niet te veel over na denken, maar ze kreeg het maar niet uit haar kop, op de één of andere manier. Innerpaw stelde voor om naar vierboom te gaan. 'Is goed hoor. Wie weet zijn er nog wat katten die we kunnen plagen of zo.. Je wat wat ik bedoel toch? Wat kattenkwaad uithalen." Zei Flamepaw rustig. Innerpaw grinnikte. 'Ja, helemaal mee eens,' stemde ze er mee in. Flamepaw stond op en draaide zich om en begon toen de rennen. Innerpaw stond ook op en hield een oogje in het zeil op Flamepaw. Straks gebeurde weer wat. Hé, doe niet zo dom, Flamepaw is geen watje, grauwde ze binnensmonds tegen zich zelf. Innerpaw begon harder te sprinten en haalde Flamepaw bijna in. Maar vlak naast hem begon ze die tempo vast te houden. 'Ben jij eigenlijk al eens bij de vierboom geweest? Vroeg Flamepaw. Innerpaw schudde met haar kop. 'Eigenlijk niet echt, wel in de buurt,' vertelde de jonge apprentice. Ze grijnsde. 'En jij, stoere man,' zei ze terwijl ze haar vriend een tik in de zij gaf. Ze vond het leuk met Flamepaw. Hij was gewoon leuk. Hij was stoer, groot, en super grappig en aardig, ook was hij gewoon een plagerig typ, en dat vond Innerpaw juist leuk. En dan niet plagen op gemene wijze, eerder speels, zo was Innerpaw ook. Toen kwam Flamepaw tot stilstand. Innerpaw hield ook halt en zag hoe Flamepaw de lucht op snoof. Innerpaw keek hem aan. 'Okey, weet jij waar we nu zijn? Ik ben nog nooit zo ver weg geweest..' zei Flamepaw. Innerpaw haalde haar schouders op. 'Eerlijk gezegd had ik gehoopt dat jij de weg wel zou weten,' gaf ze toe terwijl ze een onschuldige glimlach op zette. Ze snoof nog een keer de lucht op 'Maar ik gok dat we die kant op moeten,' miauwde ze terwijl ze met haar staart naar rechts wees. Geuren van verschillende clans drong haar neus binnen, dus gokte ze dat ze die kant op moesten.

Innerpaw bleek de weg ook niet meer te herkennen. Waren ze dan verdwaald gelopen? Nee, ze moesten zeker weten nog in het Shaduwclan gebied zijn, aan de geur en omgeving te zien toch.. Zuchtend wendde hij zijn hoofd naar rechts en keek de donkere poes aan en grinnikte in zichzelf. Hij wist al best wel veel af van het territorium, maar hij was nog nooit eerder naar een van de grote vergaderingen geweest. Ook had zijn mentor de weg die ernaar toe leed nog niet getoond, misschien om narigheid te voorkomen, hij wist het gewoon niet.. 'Ok, als jij het zegt.' Zei hij met een kleine plagende toon in zijn stem, waarna mate de lichtrode kater haar een schouder tikje gaf met zijn staart en voorop liep. Natuurlijk mocht Innerpaw naast hem komen lopen, hij had niet liever. Maar 'ie liep nu gewoon van voor om macho te doen, niet omdat hij dacht dat ze de weg niet zou weten. 'We zullen de vierboom denk ik wel herkennen eens we er zijn.' Murmelde de kater half tegen hem zelf en half tegen de poes die bij hem wandelde. Tja, ze zouden het toch niet de naam 'vierboom' hebben gegeven als die plek maar drie bomen had zeker? Flamepaw hoopte zo stiekem dat hij bij de volgende grote vergadering mee mocht, en dat Innerpaw hem dan kon vergezellen. Dat zou toch mega tof zijn, niet dan? De apprentice schakelde over van een lome pas tot een iets sneller tempo, als ze nog voor donker terug in het kamp wilde zijn moesten ze toch een beetje opschieten. Altans, dat dacht de kater toch.

"What Are you trying to do with me?
You are the only one who brings me strange feelings"

Verdwaald raken was niks voor Innerpaw. Ze had het ook nooit mee gemaakt, en wat als ze fourtrees wisten te vinden, hoe kwamen ze dan de weg terug? Innerpaw vond het lang zo erg nog niet. Tenslotte was ze dan niet alleen, ze had Flamepaw aan haar zijde, en mocht er iets gebeuren, hij zou haar wel beschermen, al kon Innerpaw ook prima voor zich zelf zorgen. Maar toch. Innerpaw was lang zo sterk nog niet, snel, maar niet heel sterk. Vechten kon ze heus, maar ze was er zeker geen kampioen in. Innerpaw keek om zich heen terwijl ze de lucht op snoof, en de verschillende geuren van verschillende clans en katten kwamen haar neus gaten binnen. Ze wenkte met haar staart naar rechts en zei ook dat ze gokte dat ze die kant op moesten. 'Ok, als jij het zegt.' Innerpaw keek Flamepaw aan, en grinnikte door zijn plagende toon, waarna Flamepaw op stapte en haar een tikje gaf tegen haar flank. Innerpaw keek Innerpaw met scheve kop aan en volgde hem terwijl ze haar schouders op haalde. Flamepaw was echt stoer, merkte ze op. Zijn houding, zijn look, alles aan hem gewoon. En dat bracht Innerpaw tintelingen in haar buik. Jezus, ik lijk wel zo'n huppel poesje of zo, ging er door haar kop heen. Maar ze kon er niks aan doen, Flamepaw deed dat met haar. 'We zullen de vierboom denk ik wel herkennen eens we er zijn.' Innerpaw knikte, en sprinte een stukje naar voren om half naast hem te lopen, Flamepaw bleef voor op, Innerpaw net een kopje achter hem. Het leek haast normaal. Ze gaf dus Flamepaw eigenlijk automatisch de leiding. 'Indeed,' antwoordde ze. Flamepaw volgend liepen ze door. De geur van verschillende katten drong haar neus gaten binnen. Flamepaw begon harder te lopen, en Innerpaw versnelde haar tempo ook. 'Ik denk, nee ik weet, dat we er niet meer ver van af zijn, ik reuk verschillende clan geuren,' vertelde ze. Hier van leerde ze wel wat. Enkel kon ze niet precies vertellen welke geur bij welke clan hoorde, ze had eigenlijk nog geen enkele training gehad. Ze zal wel een nieuwe mentor krijgen, hoopte ze. Maar nu leerde ze zich zelf van alles.

Ondertussen was Inner naast hem komen lopen, of toch een soort van. Het was wel duidelijk voor Flamepaw dat de kattin hem de leiding gaf. Met een plagerige frons op zijn voorhoofd keek hij d'r aan en luisterde naar haar zeggen. 'Yup.' Reageerde hij er simpel op, maar in zijn hoofd spookten er nog tal van andere woorden die hij tegen d'r kon zeggen. Alleen, durfde 'ie niet echt.. Om de een of de andere reden was de stoere, sterke Flamepaw te zenuwachtig om met Innerpaw te praten. Al zijn woorden leken geblokkeerd te worden door een rare kriebel in zijn buik. 'Eeeh..' Begon hij rustig maar weeral werd zijn stem tegengehouden door een krop in zijn keel. 'Niks, laat maar. Ben het alweer vergeten.' Zei hij speels met een grote lach op zijn gezicht. In een fractie van een seconde keek hij alweer naar voren om Innerpaw's blik te vermijden. Hij wou zich nu gewoon op de weg concentreren zonder al te veel aan de zwarte kattin naast hem te denken. Na een lange tijd stilte toegehoord te hebben kwamen vier kleine bomen in zicht. Aan het eerste zicht te zien moest het de vierboom zijn. De grootte kwam waarschijnlijk omdat ze er nog ver weg van waren. Maar iets zei hem eens ze er dicht bij stonden die bomen wel iets groter zouden worden. 'Kom op!' Riep hij ongeduldig maar toch nog met een charmante toon in zijn stem, en holde als een gek op de vier bomen af. Onderweg hapte hij nog naar adem in de hoop zijn snelheid wat te kunnen verbeteren. Alhoewel Innerpaw een valse start kreeg, iets zei hem dat ze hem nog gegarandeerd zou inhalen.

"What Are you trying to do with me?
You are the only one who brings me strange feelings"

Innerpaw moest lachen om de blik die Flamepaw op zette. 'Yup.' antwoordde hij er simpel weg op. Innerpaw sprinte een klein stukje naar voren en keek hem aan met een grote lag. Daarna porde ze speels in zijn zij. Yep, hij was leuk. Innerpaw zag toen een benauwde blik in zijn ogen verschijnen. Wat ging er door zijn kop heen? Innerpaw wenste dat ze daar de ogen voor had, dat ze gewoon in zijn kop kon gaan kijken om te zien wat er door heen spookte. 'Eeeh..' Begon Flamepaw. Innerpaw keek recht in zijn ogen en glimlachte. Zijn ogen waren mooi, mooi donker geel, met een mooie glans er over heen. Ogen om in te smelten. Daarom hield ze het ook niet lang om haar ogen daar in gericht te houden. 'Niks, laat maar. Ben het alweer vergeten.' Zei Flamepaw speels. Innerpaw fronste kort, en kreeg toen al weer de zelfde speelse glimlach op haar snoet. Stiekem vroeg ze zich wel af wat Flamepaw had willen zeggen. Die benauwde blik, die eeeh, wat zou hij bedoeld hebben. Wat had hij willen zeggen? Of misschien wel vragen? Daarna werd het stil, en bleef het stil. Geen enkel woord kwam naar voren, ze liepen enkel, Innerpaw wende zich op de geluiden om haar heen. De zon was al wat lager gekomen en het werd wat schemeriger. Innerpaw deed haar ogen even dicht en luisterde naar de geluiden van de natuur, toen opende ze haar ogen weer en keek ze naar Flamepaw, de zon voor hem maakte zijn vacht nog vuriger, en zijn houding maakte hem gewoon volmaakt. Ze werd overweldigd door rare tintelingen in haar buik. Wat was er met haar aan de hand? Was ze ziek? Of was ze... Nee, dat kon niet, dat was niks voor Innerpaw. Ze was niet het type voor die dingen. Of toch wel? 'Kom op!' Haar gedachte werden onderbroken door die stoere stem van Flamepaw. Innerpaw's zicht werd weer scherp en ze merkte dat Froutrees in beeld waren gekomen. De bomen leken een stuk kleiner van af hier. Innerpaw merkte ook dat ze een beetje was gaan afdwalen. Ze begon weer te rennen en liep nu weer naast Flamepaw. Flamepaw was al naar voren gestoven en Innerpaw begon ook te rennen. Ze begon wat springend te rennen en Flamepaw kwam steeds dichter bij. Het was duidelijk dat Flamepaw probeerde voor te blijven. Maar dat liet Innerpaw niet gebeuren. Ze maakte een sprongetje voor extra vaart, maar dat sprongetje was niet de beste zet geweest, ze struikelde en rolde super snel op Flamepaw af, ze botste tegen Flamepaw aan en samen rolde ze naar beneden. Ze kwamen bij een steen terecht die een soort van schans voor stelde. Ze rolde er over heen en maakte samen tegen elkaar aan gedrukt als een balletje een mooie bocht in de lucht en smakte toen op de grond neer vlak voor Fourtrees. 'Oeff,' pufte ze uit toen ze de grond raakte. Ze stond wankelend op en schudde met haar kop om weer helder te worden. Ze wou naar Flamepaw toe lopen maar viel toen weer op de grond om dat ze nog al draaierig was. 'Weehw, sorry,' kwam er grinnikend uit.

Zoals Flame al had gedacht kwam Innerpaw al gauw in de buurt, en zette er zelfs nog wat vaart achter. Soms zat hij met de vragen hoe andere katten zulke grote snelheden konden opbouwen. Maar hij hield daar geen rekening meer mee, aangezien toch niemand volmaakt was. Hij was nou eenmaal een vechter, een strijder. Iemand die zijn leven gaf voor zijn Clan, maar toch het geheimzinnige kom bezitten. Een zacht piepende gil gleed uit zijn keel toen het gestalte van Innerpaw op zijn rug botste, en ze te samen naar beneden stormde. De rode kater kon niet goed zien wat er voor hem lag, of er obstakels waren die gevaarlijk konden zijn voor hen. Blijkbaar waren die er niet aangezien na een paar seconden Inner al weer van hem af sprong. 'No problem. Zo gaat dat dus ook. Eens iets anders dan rennen.' Zodra hij dat had uitgesproken sierde een lach zijn snoet weer terwijl de kater zijn borst even proper maakte. Ten slotte liet hij zijn ambere blik over het gebied glijden waar na een tevreden blik te bekennen was in zijn ogen. 'Ik veronderstel dat we er zijn.' Miauwde hij met een rustige warme stem tegen Inner. De zon begon ondertussen al te zinken en wierp een gouden glans over de hele aarde. Hij vond het eigenlijk wel gezellig. Ze waren helemaal alleen, bij een zonsondergang.. Een dwang gevoel om tegen Innerpaw aan te kruipen kwam op in zijn hoofd, maar algauw vermeed hij die tinteling. Het zou geen goed idee zijn, althans dat dacht Flamepaw toch. Zuchtend liet hij zijn hoofd zakken en staarde een paar seconden naar de grond waarna hij vervolgens de zwarte apprentice weer aankeek, deze keer recht in haar cyaan blauwe ogen. Er waren zo veel dingen die hij tegen haar wou zeggen, alleen vond hij de woorden er niet echt voor.. Waarom moest hij perse dit belachelijke gevoel krijgen? Straks werd ze bang omdat Flame zich zo vreemd gedroeg.. Nou, Innerpaw had zich de laatste tijd ook anders gedragen. Ze leek een pak.. Tja, hoe kon je het noemen? 'Het is wel een beetje koud, vind je niet?' Beaamde de licht vlam rode kater en drukte zijn lichaam tegen de grond, zijn staart rond zijn gestalte geplooid.

"What Are you trying to do with me?
You are the only one who brings me strange feelings"

Na dat de twee apprentices in een prachtig boogjes door de lucht hadden gevlogen kwamen de twee apprentices met een plof op de grond neer. Een oeff kwam uit het bekje van Innerpaw terecht toen haar zwarte lichaam de grond raakte, ze rolde een einde weg van Flamepaw en stond toen op. Maar ze was te duizelig en viel daarna dus alweer op de grond neer. Op een duizelige manier zei ze sorry, tenslotte was Innerpaw de gene die tegen Flamepaw aan was geknald. Maar eigenlijk had ze het wel leuk gevonden. 'No problem. Zo gaat dat dus ook. Eens iets anders dan rennen.' Zei Flamepaw. De toon waar op de flame colored kat het had gezegd deed haar grinniken. 'Jij bent grappig,' mompelde ze. En daarna had ze spijt dat ze het gezegd had. Ze had het namelijk op een... verliefde toon gezegd? Innerpaw deed haar oren verlegen naar achteren en strompelde overeind. 'Ik veronderstel dat we er zijn.' Sprak Flamepaw. Innerpaw keek rond, 'Indeed,' antwoordde ze. Innerpaw keek om zich heen en de vier grote eiken maakte haar ogen groot. Ze waren nog groter dan dat ze gedacht had. En mooier. Een rode vlinder vloog over en daarna drong de ondergaande zon tot haar door. Het was gewoon te mooi, te... romantisch? Had Starclan hier opzettelijk naar toe laten komen of zo? Was het hun doel om hun een stootje in de rug te geven? Een koude wind bries waaide door haar dikke zwarte vacht, en een koude rilling gleed door haar ruggen graat heen. Innerpaw's ogen kruisigden zich met die van Flamepaw, en een warm gevoel kwam haar maag binnen. Was ze echt verliefd? Was dit het gevoel dat twee katten kregen als ze écht van elkaar hielden? Hield Innerpaw dan écht zo veel van Flamepaw? Flamepaw was in tussen gaan liggen, en nog een koude bries waaide door haar vacht, en dat vertelde haar dat Leaffall onder weg was. Innerpaw keek naar die flame colored pelt van Flamepaw. Het zag er zo warm uit. Onbewust liep Innerpaw naar Flamepaw toe en ging tegen hem aan liggen, ze legde haar kopje op haar poten en zij niks. Ze durfde niks te zeggen, de warmte van Flamepaw voelde goed, maar een soort van krap gevoel zat in haar maag. Het voelde goed, maar ze was bang dat Flamepaw op zij zou schuiven. Wat als dat gebeurde. Was hun vriendschap dan ook verpest?

--Innerpaw--

De rustige stem van Innerpaw alarmeerde hem een klein tikkeltje. Niet op een slechte manier, maar op een goede. Aangezien dat betekende dat ze niet afstandelijk probeerde te zijn, of iets dat naar die kant trok. Flamepaw was een kater die vaak dacht dat poezen op hem waren, al was dat niet altijd het geval. Dan zocht de rode kater naar tekens die ertoe wezen, en tot nu toe leek dat er wel hard op. Het gaf hem een warm gevoel, en zelfs nog warmer toen de zwarte apprentice tegen hem aan ging liggen. Een onhoorbare zucht rolde over zijn lippen terwijl de kater naar de schemerende lucht keek. Het voelde perfect aan. Alles rondom hen heen werd rood/oranje geschilderd terwijl Innerpaw vlak naast hem lag. Geen haar aan zijn lichaam dacht er nu nog aan om op te schuiven, het zou zowel Innerpaw kwetsen, als hem een schuldgevoel geven. Ook wilde 'ie dat niet, maar toch was er nog een knaag gevoel waar hij het liefst af wou van zijn. Was dit gewoon prille liefde, of menens? Want als het echt gewoon iets was om mee op te scheppen, betekende het dat één van beide ooit elkaars hart moest breken. Hij wende zijn hoofd weer naar de zwarte poes toe en krulde zijn staart nu rond haar staart. 'Ik neem aan dat je het ook koud hebt?' Murmelde hij zacht in haar oor en gaf d'r een speels knipoogje. Daarnet zaten ze beide nog elkaar te plagen, en nu lagen ze tegen elkaar. Betekende dat dan iets? Zou Innerpaw misschien iets voor hem voelen? En het belangrijkste, voelde Flamepaw wel échte liefde voor haar. Tja, we zouden dat wel ontdekken wanneer de tijd rijp zou zijn zeker? 'Heb jij eigenlijk enige voorkeur naar een mentor?' Vroeg de lichtrode kater rustig en keek weer naar de lucht. Gegarandeerd dat binnen een tijdje de hele tijd een paarse vlek voor zijn ogen hing. De zon zou na een poos je zicht wat verslechteren, en in de slechtste gevallen je verblinden. Gelukkig had hij dat nog nooit mee gemaakt. Dat kreeg je alleen als je er echt héél lang naar staarde.. Weer kroop er een zucht uit zijn mond toen zijn ambere ogen weer naar de hare gleden. Op zulke momenten, zoals nu, dat je recht in elkaars ogen keek, paniekeerde hij altijd. Maar raar genoeg, deze keer niet. 'Eeh.. Inner..' Mauwde hij zacht. Niet zeker wat te zeggen.. 'Ik denk dat ik..' Vervolgde hij met een on afgemaakte zin.

--Moest gaan eten, post maar al terug ;p--

"What Are you trying to do with me?
You are the only one who brings me strange feelings"

Dit was wel één van de laatste dingen die ze had verwacht. Niet dat ze het niet had gewild. Ze wou het juist wel. Ze was verlieft en lag nu lekker tegen Flamepaw aan. Geen naald kon er meer tussen komen, en ze spinde, ze spinde van genot en geluk. Zijn warmte maakte haar gelukkig en deed haar veilig voelen. Was dit dan echt het gevoel van liefde, het gevoel waar alle koppels binnen de clan het over hadden? Innerpaw dacht er niet veder over na en drukte onbewust haar kopje dichter tegen hem aan. 'Ik neem aan dat je het ook koud hebt?' de speelse toon en blik in Flamepaw's ogen waren onmisbaar. Innerpaw grijnsde en knikte. 'Indeed,' murmelde ze speels terug. Ze grijnsde en legde haar kopje weer terug. De warmte die Flamepaw haar gaf voelde perfect aan. Dit moment was perfect. De zonsondergang, de lekkere koude bries die lekker voelde met de warmte van Flamepaw, alles gewoon. 'Heb jij eigenlijk enige voorkeur naar een mentor?' vroeg Flamepaw. Innerpaw schudde met haar kop. 'Soms wel, maar soms ook weer niet...' mompelde. Dat was de waarheid. Zo'n hele erge behoefte aan een mentor had ze niet, maar op sommige momenten wenste dat ze er wel eentje had. Ze kon lang niet alles zelf gaan leren. Innerpaw keek naar de ondergaande zon. Het was prachtig en de lucht kreeg een rood oranje tint. Voor een moment sloot Innerpaw haar ogen om meer van het moment te genieten. Daarna opende ze haar ogen en keek ze recht in de donker gele heldere ogen van Flamepaw. Een nieuwe tinteling kwam in haar maag. Normaal zou ze nu haar blik afwenden, maar nu niet, nu bleef ze kijken, kijken in zijn heldere ogen.'Eeh.. Inner..' Begon Flamepaw. Innerpaw glimlachte, een mooie stralende glimlach. 'Hmm?' Haar heldere ogen stonden zacht. Ze had dit echt nooit verwacht. Maar dit keer gaf ze wel toe aan haar gevoelens. En volgens mij deed Flamepaw dat nu ook. 'Ik denk dat ik..' Ging Flamepaw veder zonder zijn zin af te maken. Innerpaw keek recht in zijn ogen. Op de een of andere manier kon ze haar bekje niet open trekken. Afwachtend bleef ze naar Flamepaw kijken, wachtend tot wat hij ging zeggen. Hadden haar vermoedens echt gelijk? Of zou ze breken en tegelijkertijd ook hun vriendschap? Innerpaw probeerde haar angsten weg te duwen. Ze wou daar niet aan denken. Daar voor was dit moment veel te mooi.

Weer kwamen de rare kriebels in zijn buik terug. Het voelde nog steeds aan alsof een totale onbekende hem raakte, diep vanbinnen. Aangezien dat gevoel niet echt geliefd was bij Flame. Hij moest zijn schaduw als macho kater behouden in de Clan, maar je kon moeilijk tegen je eigen gevoelens vechten. Innerpaw was degene die hem het bezorgde, zij moest dus ook de poes zijn van wie hij hield, waarschijnlijk. Het moest liefde zijn, het kon niet anders. Haat, angst, nee het was écht liefde. Een onhoorbare zucht rolde over zijn lippen toen Flamepaw haar weer aankeek, recht in haar cyaan blauwe ogen. 'Ik denk.. Dat ik op je ben.' Dat laatste gleed er langzaam en bijna onhoorbaar uit. De lichtrode kater vond het vaak moeilijk om zo iets toe te geven. Hij schaamde zichzelf er ook weer niet voor dat was het ook niet nee. Maar als Innerpaw hetzelfde voor hem voelde, betekende dat dan niet dat ze.. Dat ze partners werden? Een koppel? Hij draaide zijn hoofd naar de andere kant en sloot zijn ogen voor een paar tellen, waarna hij ze weer opende. 'Ik ben er zeker van, Inner.' Fluisterde 'ie er nog achter.

Baby you're all that I want.
When you're lying here in my arms
I'm finding it hard to believe
We're in heaven.

Flamepaw duwde zijn neus tegen haar schouder en hoopte stiekem diep vanbinnen dat ze dat niet erg zou vinden, zelfs zou waarderen.. Het voelde allemaal goed aan, dus waarom zou het verkeerd eindigen? De rode kater tilde zijn hoofd weer op en staarde met zijn ambere ogen in de hare. 'Eerst wist ik het niet goed, maar..' Begon de apprentice weer. Hij hoopte serieus dat dit geen prille liefde was, hij wenste het zelfs. 'Nu ben ik er écht zeker van.' Zei hij tenslotte half murmelend en vouwde zijn oren naar voren om haar woorden goed te kunnen verstaan. Wie weet had zij die gevoelens niet eens, en was dit allemaal geacteerd. Dan zat hun vriendschap er goed op, en kon 'ie het wel vergeten. Maar iets in hem zei 'm dat alles wel weer goed zou uitdraaien, uiteindelijk..

"I didn't believe it was possible, those things in a real good friendship
But now I know, those feelings are for you, and will never change"

Dit was echt! Het kon niet anders, Innerpaw was niet eens het type voor liefde en vlinders in de buik, voor kleffe gedrag en altijd samen liggen. Maar nu, nu voelde het goed, het tegen Flamepaw aan liggen, zijn warmte voelen, zijn liefde voelen. Ze wist ook wel, dat de volgende dag anders zou zijn, maar dat ze nog steeds de leuke dingen zouden doen die ze als normale vrienden ook deden, al waren ze nu nog niet helemaal officieel partners. Haar ogen stonden recht in de donkere, maar toch heldere ogen van Flamepaw. Zijn ogen staken mooi af bij zijn felle rode vacht. 'Ik denk.. Dat ik op je ben.' De woorden waren niet harder dan een zacht zuchtje wind, een fluistering, maar toch hoorde Innerpaw ze, en drongen ze tot haar door, die worden, dat was de bevestiging van dit alles. Innerpaw keek hem voor een moment aan in stilte, misschien bracht hem dit zenuwen, maar ja, Innerpaw was een plagerige pestkop op een vriendschappelijke manier. Alleen was dit niet langer meer vriendschappelijk, nu werd het serieus. En daar was ze klaar voor, ze hield van Flamepaw, en ze wou niet langer meet gewoon vrienden zijn. 'Ik... Ik ook op jouw, Flamepaw...' fluisterde ze terug. Een glimlachje kwam om haar gezicht terug, en even zag ze alles weer voor zich. Toen Innerpaw nog Innerkit was, toen ze Flamepaw voor het eerst leerde kennen en samen een spelletje speelde over hun vacht kleur met wat voor elementen er bij paste. De dagen er na dat ze me kaar steeds vaker zagen. Als kit was het af en toe hallo zeggen, en elkaar even plagen; al was Flamepaw toen al apprentice. Ze hadden ook al samen in de Nursery gelegen, alleen zonder contact. Pas toen Innerkit Innerpaw werd gingen ze steeds vaker met elkaar om, vaak samen jagen, stoeien, op avontuur, maar dat was allemaal als vrienden. Vanaf nu waren ze partners, ze zouden nog steeds alles het zelfde kunnen doen, alleen zou het dit keer; anders zijn. Leuker.

There's a place that I know,
Its a place, special for me, and now for you,
I will guide you trough, and fight side by side,
You are me, and I am yours.

Innerpaw lag nog steeds opgerold als een zwart pluizig balletje tegen Flamepaw aan, nu haar partner, pas wanneer ze Warriors waren zou het officieel zijn volgens de Warriors Code. De clan hoefde het in haar ogen ook zeker nog niet serieus te nemen, als Flamepaw en zij dat maar wel deden. Ze voelde hoe Flamepaw zijn neus in haar vacht duwde, en zacht snorrend likte ze zijn oor. Ze wist dat het goed was, en dat het kon. Toen trok Innerpaw zich langzaam terug toen Flamepaw begon te spreken. Niet om dat Innerpaw zich terug wou trekken om dat ze dit alles niet wou, nee gewoon om hem aan te kunnen kijken. 'Eerst wist ik het niet goed, maar..' Begon de vlam kleurige apprentice. Innerpaw keek Flamepaw aan, afwachtend op wat hij veder ging zeggen. Innerpaw kon merken aan zijn gedrag dat hij het serieus echt wou, en dat hij er ook zeker van zou zijn. 'Nu ben ik er écht zeker van.' Innerpaw glimlachte. Innerpaw merkte dat Flamepaw wat onzeker was. Daar ging Innerpaw dus écht wel een grapje over maken. 'Nou, onzekere haar bal,' begon ze, een grijns lag op haar snoet geplakt. Ze stond op en duwde Flamepaw op zijn rug. Ze ging over hem heen staan en gaf zijn snoet een speelse, maar liefde volle lik. 'Dat onzeker staat je echt niet, en is ook helemaal niet voor nodig. Dit is echt, en ik wíl dit, en ik hou van jouw,' snorde ze waarna een ze speels in zijn oor beet, en daarna fluisterde, 'Ik meen het, ik hou van jouw.'

Haar stem deed de vlam rode kater kalmeren. Misschien besefte ze het niet, waarschijnlijk wel, maar haar woorden betekende veel voor hem. Hij moest even grinniken toen Innerpaw een geintje maakte over zijn onzekerheid. Dat was ze nou eenmaal, een leuke, plagerige, mooie poes. En van Flamepaw. 'Haha, jij bent ook grappig.' Miauwde de mannelijke apprentice liefdevol terug. Gegarandeerd dat zowel als Flamepaw, als Innerpaw, nog veel had te leren in het gene waar ze nu mee bezig waren. Beide katten waren nog vrij jong, dus ze hadden tijd genoeg om daar over te liggen piekeren. De volgende woorden die de donkere poes teweeg bracht, gaf de kater lichte tranen in zijn ogen. Gauw schudde hij zijn hoofd in de hoop dat de vochtige druppels zouden verdwijnen. Hij durfde er geen woorden meer aan te verspillen, hij wilde op dit moment alleen maar bij Inner zijn. Ook al verschilde hun karakters een groot deel, zij was het gene wat hij net niet was. Zij maakte hem compleet, het andere deel van hem. Flamepaw gaf haar een snelle lik over haar voorhoofd en stond vervolgens mee op toen Innerpaw in zijn oor beet. 'I know, and I love you too. I never could dream about this, it's just.. Your just to beautifull..' Klonk zijn stem zacht waarna hij met zijn staart onder haar kin gleed. Zijn poten zouden nu alleen maar de poes volgen, niet meer iemand anders. Hij zou zelfs tegen Brokenstar's mening ingaan, als die van Innerpaw anders was. Hij hield van haar, en nu was alles héél duidelijk, zij voelde hetzelfde voor hem..

-- Snelle afsluiter --

"I didn't believe it was possible, those things in a real good friendship
But now I know, those feelings are for you, and will never change"

Dit was wat ze wou, dit was die rare zware maag gevoelens die ze altijd in haar maag had zinnen. Het was Flamepaw waar ze altijd rare gevoelens over had gehad. En nu waren die rare gevoelens duidelijk; ze was verliefd. En ze hield van hem. Hij was alles voor haar. En zij was van hem, en hij van haar. Dit was geen prille liefde, dit was geen liefde waar bij je elkaar random om verkering vroeg om dat het kon, en een moon later uit maakte. Nee, dit was écht. Ze wist dat de warriors van Shadowclan dit als tijdelijke prille liefde zouden zien, maar Innerpaw zou hun bewijzen dat dit écht was. Want dit was echt. 'Haha, jij bent ook grappig.' zei Flamepaw. Innerpaw grinnikte. Ze keek hem aan met liefde volle ogen, en er zat joy in haar ogen. Ze was gewoon een speels persoon. Ze was niet altijd serieus, al was dit wél serieus. Maar Flamepaw kende haar, door en door. Net als dat Innerpaw Flamepaw ook bijna tot op de bot kende. Innerpaw had Flamepaw op zijn rug geduwd en was boven hem gaan staan. En zo had ze hem recht in de ogen gekeken en gezegd dat ze het meende, dat ze écht van hem hield. Ze wist dat ondanks Flamepaw's macho karakter, hij toch wel een zacht hartje had, en zeker wel gevoelens, ook had hij de gevoelens; onzekerheid. Innerpaw had daar niet echt altijd last van. Innerpaw was meer zelfverzekerd. Flamepaw ook, maar Innerpaw meer. Innerpaw toonde haar emotie's ook niet snel, maar Flamepaw had altijd al haar emoties gezien, verdrietig, bang, boos, en blij. Alles. Innerpaw stapte langzaam van Flamepaw af en gaf hem een lik. Ze zag dat de woorden van Innerpaw hem tot in het diepste had geraakt, maar dan op de goede manier, wat kleine tranen welde in zijn ogen op, die hij zo te zien ook meteen probeerde te verbergen. Innerpaw boog haar kop naar voren en likte zijn tranen weg. Ze wist dat het tranen van blijdschap waren, en Innerpaw's ogen straalde ook, haar ogen straalde nog meer dan de zon en de maan samen. 'I know, and I love you too. I never could dream about this, it's just.. Your just to beautifull..' sprak Flamepaw. Innerpaw keek hem dolgelukkig aan. En ze slikte een brok van blijdschap in. Ze ging weer tegen Flamepaw aan liggen en sloot haar ogen voor een moment. 'We're one for ever,' fluisterde ze waarna ze haar kop dichter tegen Flamepaw aan drukte. Ze kon hier wel blijven liggen, blijven slapen, voor altijd.