To give Life, you need to Sacrifice a life.

Vele dagen waren voorbij gegaan nadat Hollystar samen met Angelvoice de Prophecy hadden opgeroepen aan de clan. De noodzakelijk maatregelen waren zins die dag ingegaan. Het ging tegen haar gevoelens in, maar het moest, voor de kittens veiligheid en die van haar. De zon scheen door de zachte wolken heen die langzaam voorbij gingen over het Kamp. De Somali lag op de High Rock, haar pels was al opgewarmd van de ochtendzon die was veranderd in Zonhoog. Toch was die zon raar. Te lang in die ronde bol kijken en je ogen begaven het. Zelfs een kit kon weten dat het daar heet was. Haar ogen waren versmald, die groen-blauwe ogen richtte zich op het kamp. Alles was rustig, niet teveel lawaai en niet teveel drukte, net zoals ze het wou. Toch was haar gemak wat naar onder gegaan vawege haar bewakers die onder aan de rots zaten. Een van hen genoot mee met haar van de zon, de ander spurtte over het kamp. Diegene nam de taak heel erg op zich. Hollystar wou menden dat dat niet nodig was, maar dat zou onnodig zijn. Koppigheid om bescherming was hoog nu, daar was niks aan te doen. Haar buik was gegroeid zins die tijd, last had ze er niet van maar toch was het een ander gevoel dan je maag vol eten van een grote duif. Even rolde ze over de rots heen om de andere kant van haar pels even lekker schoon te maken. Haar toch ging zacht over haar gevoelige buik heen, toch was er weinig weg te halen. al in de ochtend had ze samengetonkt met een van haar beste vrienden. Dat was fijn, gewoon gezellig zitten met iemand en gewoon normale dingen te doen. Het laatste beetje losse haren haalde ze weg en ging rustig zitten. Met haar donkere neus in de lucht gestoken rook ze dat de huntingpotrols terug waren met grote vangst. Er kwamen drie katten uit de ingang van het kamp. Haar stelling was juist, hun monden zitten vol met Wild vlees. Sierlijk sprong ze van de High Rock af, haar lange haren danste in de wind. Een zachte landing en daar was ze, op de grond, het gras voelde heerlijk aan op haar kussens. Toch voelde ze de druk neerkomen van de ongeboren kittens in haar. Voortaan niet meer springen. Ze zichtte, springen en rennen vond ze toch het leukst, nu moest dat uitgesteld worden. Ze draaide zich om naar de twee katten die haar bewaakte. 'Ik ga een ommetje lopen, even tot rust komen.' Voor tegenspraak had ze al gedacht. Deze katten wouden absoleut niet dat iets met haar of de kittens gebeurde. Toch was ze afgezien van haar Leadersleven ook gewoon een kat. Ze wachtte op de tegenspraak en gaf hun duidelijk antwoord. 'Ik moet even alleen zijn, dat ik je Leader ben betekend het niet dat ik dat niet mag. Ik begrijp het dat mij beschermen belangrijk is, dat is niet te ondermijnen. Ga lekke wat eten, ik ben bij Zonlaag terug.' Haar woorden waren duidelijk genoeg. Met een dankbare knik naar de twee katten draaide ze zich om en ging de Ingang dat tevens ook de Uitgang was in. Nog snel draaide ze zich om en sprak nog een keer tegen de katten. 'Maak je geen zorgen, ik red mezelf wel.' Met een lach verliet ze het kamp en liep richting Small Lake.

De zachte geuren van Small Lake omhelsde haar al het ware. Het gevoel alsof je er al Manen niet was geweest en nu pas beseft hoe belangrijk het voor je is. Het was niet altijd zo fijn om hier te zijn. In de verhalen van de Elders was er een Greenleaf zo heet, dat deze plaats opgedroogd was en ze water moesten krijgen van Riverclan, die overgens ook een tekort hadden. Hollystar was toen nog niet geboren, dus dat gevoel dat je machteloos tegen de natuur en Clans moest vechten om te overleven kende ze niet. Toch was het een verhaal da zij zou vertellen aan haar kittens om ze te laten begrijpen hoe belangrijk deze plek is. In haar gedachte verzonken stond ze al voor het water. Haar ogen keken in die poel, zichzelf zag ze goed, zonder waterkringen er omheen. De poes keek naar haarzelf. In haar weerspiegeling zag z haarzelf. Zo klein en wollig met die grootte ogen die recht in je ziel keek. Ze was vroeger niet zo groot als haar broers en zussen, waarom was onduidelijk. Ze kende haar moeder niet, de enige keer dat ze haar had gezien was toen ze haar Nine Lives kreeg, zij gaf haar intelligentie. Die zou ze altijd gebruiken, in wat voor situatie dan ook. Terugkijkend naar haarzelf in het blauwe water zag ze een kater. Groot, gespierd en felblauwe ogen. Ze herkende de kater. In haar verleden, net toen ze een kitten was en haar ogen kon openen zag ze deze kater. Het was een wonder dat ze hem nog steeds herkende, na al die Manen. Het was haar vader. Hij was net zoals haar een Somali, maar dan groter en wildere vacht. Hij zag er nog jong uit toen hij haar en haar familie verliet, waarom wist ze niet. Toch voelde Hollystar een beetje haat bij hem. Hoe kon hij hun nou verlaten? Hoe kon hij haar verlaten? Misschien was er een logische reden, of omdat hij was vermoord. Ze zou het nooit te weten kunnen komen. Ze wist niet wat er was gebeurt met hem, en ze zou hem nooit meer tegen komen. Hollystar kwam weet terug op de wereld, de weerspiegeling was verstoord door waterkringen die werden gecreëerd door een blad dat op het water viel. Even nam ze een paar slokken, even verfrissen van de licht hete dag. Al snel draaide ze zich om om terug te gaan naar het kamp. Nadat ze een aantal stappen had genomen, nog nouwlijks van het water af kreeg ze enorme kramp in haar buik en barste neer op de grond. Met nagels in de grond kreunde ze het uit. 'Niet nu! Niet hier, ik moet terug naar het k...!' Haar gedachte werden verstoord door de pijn in haar. Met tanden op elkaar houdde ze haar gepiep tegen. Dit was fout! Het mocht niet hier gebeuren. Het is te gevaarlijk!. Straks komt er een das of een vos. Misschien wel niet, maar het risico was te groot. 'Ik moet volhouden! Ik moet naar het kamp, ik moet om hulp roepen! Ik moet weg van hi..' Haar ogen waren wijd open bij het horen van een stem. onbekend en de geur die er vanaf kwam was naar genoeg te herinneren. 'Niet haar! Niet die b*tch! Alles behalfde haar!' Langzaam van de pijn draaide ze haar kop om, haar ogen kruiste die van de poes. Ze probeerde niet hulpeloos te kijken, maar met alleen versmalde ogen die woedend naar haar keken was niet genoeg om de pijn te verbergen. Niet van haar. Niet van Icy.

Oke, die twee katten, mag je zelf beslissen of je een van de twee bent. Anders zijn het gewoon random katten.
Vanzelfsprekend is Icy als eerst, dan is iedereen vrij om te posten.

Ik geef een sijntje als de gekozen(de katten die op zoek gaan naar haar) katten Holly en Icy vinden, daarvoor mag je wel op zoek, maar NIET vinden, dat kan voor verwarring zorgen^^

Het was iets voor zonhoog geweest dat Icy opstond uit het gras. De hitte van de zon scheen op haar langharige vacht, en ze had het best warm nu ze vanonder de struik vandaan gekomen was. De schaduw was verfrissend koel geweest, in tegen deel tot de warme wal die het licht met zich mee bracht. De poes liep met trage passen verder door het lange gras. Ze liep ergens in clangebied, of er tussen, ze wist het niet zeker, maar de bekende geuren van windclan katten drongen haar neusgaten binnen. Ze voelde het riet van het veld langs haar buik heen glijden. Haar buik, de plek waar haar vertrouwde kittens tot sinds kort gezeten hadden. Nu waren ze even onder hoeding van een bloodclan kat, veilig in het kamp in de leidersschuur. Haar kittens, vijf prachtpraaltjes die zowel op haar leken als op Saxon. Haar deputy en haar leiderschap hadden haar weer wat zin in het leven gegeven. Het had langs de ene kant wel wat geholpen naast het verdriet aan Scourge. Waarom was hij zo harteloos geworden? Ze vreesde dat ze nooit een antwoord zou krijgen. Icy hijgde licht door de warmte. Haar mond voelde droog aan, ze had dringend behoefte aan water nodig. Maar waar zou ze dat vinden? Ze liet zich even door haar poten zakken en ging zitten in het hoge gras, daarbij was ze ook goed verscholen. Water, ze had water nodig. Ze bleef even zitten en besloot toen om meer richting de windclan geuren te trekken. Niet lang daarna vond ze een meertje. Ze dronk wat en ging toen in de struiken liggen om te rusten.

Icy opende haar cyaanblauwe ogen toen ze een geluid opving. Geritsel en toen stilte, maar daarna het geluid van een kat die dronk uit het meertje. Icy hief haar kop en vond een plek om ongezien door het struikgewas te kijken. Ze kneep haar ogen nauw samen en zag toen een kat die minder bekend voor haar was, maar ze wist wie ze was. Icy kende bijna elke belangrijke kat van de clans die ze moest neerhalen. En ze noemde ze slachtoffers. De windclanleider, Hollystar genaamd, keek even afwezig in het water. Zou Icy nu tevoorschijn moeten komen? Nee, ze besloot om nog even te wachten. De rosse poes stond op en ging weglopen, en Icy was van plan om deze de weg te versperren, maar toen kromp de poes op de grond in elkaar. Haar kille ogen gleden even over het gestalte, en merkten toen op wat er aan de hand was. De leider was hoogzwanger. Een glimlach sierde Icy’s venijnige gezicht. Haar schouder was nog steeds zwak door de krachtige beet van Stormstar, maar het was al goed om soepel te kunnen lopen en springen, en haar lichaam was nog steeds zwak van de kittens die ze pas had gekregen. Het was haar tweede nestje geweest. Icy wou deze kans voor geen reden laten schieten, ze moest ze grijpen en korte metten maken met de leader nu deze alleen was. Ze besloot om tevoorschijn te komen. “Kijk eens aan, een hulpeloze clankat…,” Hoonde de bloodclan leader en ging een vossenlengte en een half van de poes vandaan zitten. “…, een hoogzwangere leider…,” Ze hield haar kop even schuin. “…, een stom muisenbrein van een stuk prooi.” Icy ontblootte haar tanden en sloeg haar nagels uit in het gras voor haar. “En hoe gaan we dit plaatje noemen?” Er fonkelde iets in haar cyaanblauwe ogen. Moordlustig keek ze in de fijngeknepen ogen van de windclan leider, die haar woest aan keek maar daarbij haar pijnlijke krampen niet kon verbergen. Icy glimlachte bij het zicht en hief haar poot op. “Is dit je eerste nestje kittens, Hollystar?” Zei ze mild en liet haar tong over de vacht aan haar poot glijden. “Zonde toch, dat ze hun moeder niet meer zullen kennen…”

_{Als niemand meer post, dan post ik maar ;3

Zijn blauwe ogen keken over het kamp heen, de kalmte in zijn ogen was nog steeds te vinden. Hij zat voor de medicine den, en had besloten om even wat rust te nemen. Hij hield van het harde werk dat hij deed om alle katten zo gezond mogelijk te houden. Maar soms had ook hij even wat rust nodig. Hij ademde de frisse lente lucht in en sloot genietend zijn ogen. Er was niks beter dan deze verfrissende lucht, en het zonnetje dat in zijn gezicht brandde. Er was niks beter dan de lente, niet te warm, niet te koud, gewoon perfect. Hij opende zijn blauwe ogen weer en sprong van de steen af. Hij keek kort naar de twee bewakers van Hollystar die er even alleen op uit was gegaan. "Hoe lang is ze al weg?" Vroeg hij, zuur brandde hem kort in de buik. Hij had er een naar gevoel over. Hij keek naar de uitgang en snoof diep, er was duidelijk iets aan de hand. Hij stapte over het kamp, zijn blauwe ogen gleden kalm langs de katten door. Nee, geen Hollystar te vinden. Snel stapte hij op Inkmask af, hun deputy. Hij ging voor de kater zitten en keek hem strak aan. "Hollystar is al een tijdje weg.." Zei hij, zijn stem vastberaden en kalm, maar klonk toch een beetje bezorgd. Hij sloeg kort met zijn staart en stond weer op. "We moeten haar gaan zoeken, checken of ze nog wel oké is vind je niet?" Vroeg hij aan de deputy, hij was niet verlegen, hij klonk zelfs vastberaden. "Ik stel voor dat we wat stevige warriors, en goede apprentices meenemen voor het geval dat." Hij keek het kamp over, en wachtte op de reactie van Inkmask.}

To give Life, you need to Sacrifice a life. Inkmaskheader

Ergo, oceanus, maritimus
Ergo, opacare, matutinus
Ergo, septentrio, meridies
Ergo, occidens et orientis

Ergo, oceanus, maritimus
Opacare, matutinus
Septentrio, meridies
Occidens et orientis

Met vluchtige en losse stappen, stapte een crémekleurige kater met een inktzwart gezicht het kamp in. Z'n krachtige spieren bogen en strekten onder zijn dikke pels en zijn helderblauwe ogen stonden nog redelijk rustig. Hij was vanochtend zelf met een patrol meegegaan, omdat hij er net te weinig katten voor had. Toch bleef zijn hoofd malen over die vreemde prophecy die Hollystar en Angelvoice hadden gekregen. Het zat hem niet lekker. Zijn oren gingen ietwat achteruit in zijn pluizige nek toen hij erover nadacht. De doornen van de kampingang trokken eventjes aan zijn lange pels, maar hij was dit ondertussen al zo gewend dat het hem niet meer zo heel erg veel kon schelen. Een dik, sneeuwwit konijn hing losjes tussen de sterke kaken van de deputy. Het beestje had geen schijn van kans gehad tegen de jachttechnieken van Inkmask. Voordat het beestje eenmaal doorhad dat er iets mis was, was het al te laat geweest. Maar verder had Inkmask niet zo heel erg veel gevangen, naja, minder dan normaal. Hij kon zijn concentratie er maar niet bij houden.

Zwijgend legde de deputy zijn vangst op de prooistapel neer, met een licht schuldgevoel in zijn buik, normaal bracht hij veel meer binnen immers. Maar heel erg veel tijd om erover na te denken had hij niet, een jonge apprentice kwam op hem af gelopen. Vanuit z'n ooghoek keek Inkmask eventjes naar de jonge apprentice, en rechtte toen zijn nek weer uit de gebogen positie waarin hij eerst zat. Respectvol boog de deputy zijn kop even naar de medicine cat apprentice. "Dapplepaw," Begroette Inkmask de apprentice kalmpjes. Hij hield zijn kop even wat scheef toen de apprentice voor hem ging zitten en hem strak aankeek. "Is er iets mis?" Een onheilspellend gevoel begon omhoog te rijzen in Inkmask's buik, een bitter gal dat zich steeds verder verspreidde en verspreidde. "Hollystar is al een tijdje weg.." Miauwde Dapplepaw. Inkmask's nekharen rezen overeind. "Weg?!" Echode de kater met duidelijke schrik in zijn stem. "Hoe bedoel je weg? Ze zou toch onder constante bewaking staan? Na de prophecy..." Hij maakte zijn zin niet af, maar hij wierp een vlammende blik naar de twee bewakers. Die zouden aan de beurt zijn als Hollystar iets overkomen was... "We moeten haar gaan zoeken, checken of ze nog wel oké is vind je niet?" Miauwde Dapplepaw, hij schopte Inkmask weer terug naar de realiteit. De deputy knikte zachtjes en herpakte zijn kalmte. Hierna sprong hij met een lenige sprong op de grote rots. "Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich hier verzamelen onder de grote rots voor een clan meeting!" Het klonk onwennig, een oproep over het kamp laten galmen had hij nog nooit gedaan. Maar toch had de deputy ineens een zekere kalmte over zich heen en in zijn ogen staan die hij nog nooit gehad had. Zijn ogen stonden hard, een duidelijke blik dat hij op dit moment niet meer met zich liet sollen. Alle onzekerheid weggeëbt.

"Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen onder de grote rots voor een clan meeting!" Het zou een normale oproep kunnen zijn geweest als het Hollystar was die deze zin uitsprak, maar ze was het niet. Shadowpaw keek op naar Inkmask die op de rots stond. Het was duidelijk dat hij de clan bijeen had geroepen en dat kon maar één ding betekenen, er moest iets mis zijn met Hollystar. Nu hij er eigenlijk over nadacht had hij Hollystar wel het kamp uit zien gaan, alleen het kamp niet meer in zien komen. Er was toch wel al wat tijd verstreken sinds dat moment. Hij stond op en liep naar de plek toe waar al een aantal katten zich verzameld hadden. Hij had een gevoel dat het niet een goed teken kon zijn dat Hollystar nog niet terug was. Er moest iets gebeurd zijn, hij was er bijna zeker van. De prophecy kwam weer terug in zijn hoofd en hij wist dat het bijna niet kon missen dat de prophecy te maken had met wat er nu aan de hand was. Hij probeerde om zo rustig mogelijk te blijven zitten en te hopen dat Inkmask snel zou vertellen wat ze moesten doen, want naar zijn mening was tijd hier belangrijk en hij wilde het liefst dat ze niet te laat zouden zijn. Hij wist wel bijna zeker dat hij niet de enige was die aan de prophecy dacht, want het was niet gewoon toeval dat Hollystar te lang weg was en dat er ook nog een prophecy niet zo lang geleden aan de clan verteld was. Hij hield zijn blik gericht op Inkmask, terwijl hij wachtte op een bevel die voor hem bedoelt zou zijn.

To give Life, you need to Sacrifice a life. A3b3869df99050cee1b49a1

Rustig zat Linepaw op een muisje te knauwen die ze net in het bos had gevangen, toen ze plots haar leader zag staan. Even bekeek ze het tafereel, Hollystar sprak met haar bewakers, iets later knikten de twee bewakers en liepen ze weg. Daarna liep Hollystar rustig het kamp uit. Nog steeds knauwend op het muisje bleef ze Hollystar nakijken tot ze uit haar zicht was verdwenen. Snel verslond ze de rest van het muisje en begroef de botjes onder het zand. Nou ja, die zou straks wel terug komen. Zo ver kon haar mentor toch niet gaan? Haar gedachten vlogen even naar de Prohecy, nee, dat kon niet vandaag zijn. Ze schudde even met haar hoofdje en keek rustig rond. Na een tijdje begon ze zich te vervelen, wat ze eigenlijk al de hele tijd deed en besloot dus maar wat rondjes te gaan lopen, desnoods door het bos. Maar net toen ze opstond klonk de stem van Inkmask, snel spitste het poesje haar oren en liep richting de deputy. Wacht... Hoorde Hollystar dat bevel niet te geven? Een huivering gleed over haar rug, er zou toch niks met haar zijn? Het was wel zo dat de poes al vrij lang weg was, maar... "Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen onder de grote rots voor een clan meeting!" klonk de stem van Inkmask die haar weer uit haar gedachte haalde. Direct richte ze haar aandacht op hem hopend dat het niks al te ernstig was. Alhoewel ze Inkmask nog nooit zo serieus een publiek had zien toespreken.

Alles behalfe die hersenloze kat. Woede haastte zich door haar lichaam in de hoop dat ze op zou kunnen staan, maar haar lichaam weigerde te werken onder de hoge druk. “Kijk eens aan, een hulpeloze clankat…,” Hulpeloos was niet bepaalt het woord dat nu bij haar paste, roekeloosheid was meer aanwezig. Ze negeerde de belediging, zette zich schrap op een aanval van de witte poes. “…, een hoogzwangere leider…,” Ze hield haar kop even schuin. “…, een stom muisenbrein van een stuk prooi.” Icy ontblootte haar tanden en sloeg haar nagels uit in het gras voor haar. “En hoe gaan we dit plaatje noemen?” Een kleine glimlach verscheen op haar roodharige gezicht. Haar eigen nagels waren allang in het zachte warme grond gezet nadat de pijn opkwam. Ze liet haar staart rustig heen en weer over de grond glijden. 'Een plaatje dat jij nooit zou kunnen navertellen...' Haar gloeiende ogen boorde zich door haar verzwakte lichaam heen. 'Ik laat me niet overheersen door haar' Die zin ging telkens weer door haar hoofd razen telkens als de poes weer begon met haar gemiauw. “Is dit je eerste nestje kittens, Hollystar?” Zei ze mild en liet haar tong over de vacht aan haar poot glijden. “Zonde toch, dat ze hun moeder niet meer zullen kennen…” Haar groen-blauwe ogen keken weg van Icy en haar woorden. Deze kittens zouden haar wel leren kennen. Nog lange Manen met haar en Bloodsmasher doorbrengen en hun het beste geven wat er te bieden valt. En dat is een moeder met een sterk hart en de wil van een Cheetah. Haar lichaam trilde toen ze zich langzaam optilde en zich verwijderde van de grond. Onbeschrijfelijke pijn schoot door haar bloedaderen heen. Bijtend op haar eigen tanden draaide ze zich volledig om naar Icy die daar nog steeds zat. Ogen gloeide vuur van woede, gemenkt met wilskracht en trots. Niemand zal haar weghalen van haar eigen kittens. 'Km maar op, wees maar zo zwak om een zwangere poes aan te vallen! Dat past presies in jouw rijtje thuis!' Hard gesnouw verliet haar keelgat. Zulke kracht uit haar keel deed ze niet vaak, maar het was niks voor niks. Tekeergaan in zo'n situatie was toegestaan. Hollystar stond kraal voor het gevecht. Ze zouden nog lang door kunnen praten, maar dat zou toch op vechten eindigen, dus beter nu dan later. Voor dat de kittens worden geboren. De kramp werd sterker en sterken. Het zou nu niet lang meer duren voordat de eerste komt. 'Iemand, heb mijn geschreeuw gehoord. Ik hou het niet lang meer vol...'

Eerst, excuus voor het laat reageren, tussen alle dingen die er gebeurt zijn, wou ik niet als een dooie gaan reageren met 5 regels.

tweede, ze schreeuwde zo hard in de hoop dat iemand het hoorde :3
Ookal stort ze in omdat ze haar kitten moet werpen =^=

‘Een plaatje dat jij nooit zou kunnen navertellen…” Mauwde de windclan leader vijandig naar de bloodclan kat. De poes stond op en Icy volgde haar bewegingen met haar cyaanblauwe ogen, met hun ijzige tint en kilheid. “Kom maar op,” Icy grijnsde haar tanden breed en de scherpe tanden die ze had verschenen. Dit bezorgde haar wel een grote graad aan amusement. Icy had zelf kittens gekregen, en ze wist maar al te goed welke pijn deze jonge moederpoes doorstond. Toch weerhield het haar er niet van om haar vijanden uit te schakelen, in tegen deel… Dit was de ultieme kans. Nummer twee op haar checklist. De eerste uitval was naar Riverclan geweest, die stomme poesiepoesjes zagen het ook altijd veel te hoog. Vooral die leader, Stormstar, hij had haar aanval overleefd maar dat zou heus geen tweede keer gebeuren. Als haar schouder haar niet belemmerd had dan… Ach, gelukkig had ze Dreamheart voor goed kunnen laten verdwijnen.

Nu waren die stommelingen van Windclan aan de beurt. Hun leider zou sterven onder de scherpe klauwen van deze groteske Bloodclanner. En als ze de tweede op haar checklist voltooid had, dan waren die andere clans ook aan de beurt… Skyclan, Shadowclan en Thunderclan. Die laatste zou de beste worden. Ze zou alle katten in dat miezerige kamp vermoorden, allemaal, en die stomme Fireheart zou wensen dat ie nooit naar het woud gekomen was. Een schrille lach danste zijn weg uit haar keel omhoog en rolde over haar lippen. Icy leek wel gek geworden te zijn, maniakaal misschien zelfs… “wees maar zo zwak om een zwangere poes aan te vallen! Dat past precies in jouw rijtje thuis!” De poes haar stem klonk snauwend. Icy grijnsde en liep naar voren, alsof niets haar deren kon. Hollystar was zwak, heel zwak, ze kon haar niet krenken… Dacht ze. En nu zeker met haar kittens. Icy hief haar poot op en sloeg haar klauwen uit. “Waarom ga je niet terug liggen en hou je je felle mondje niet, of ben je vergeten hoe dat moet?” Ze lachte luidkeels en het leek meer op een paar luide kreten dan een echte lach. “Niet getreurd, ik kan je wel helpen met je mondprobleem!” Ze haalde met haar scherpe nagels krachten uit naar het gezicht van de poes en lachte er luidkeels bij, ja hier kon ze wel van gaan genieten...

What's that coming over the hill
Is it a monster?
Is it a monster?

To give Life, you need to Sacrifice a life. 14491dy

Dreamerpaw zat smakelijk haar poten af te likken. Net had ze een klein muisje gevangen en die had ze nu lekker op zitten eten. Haar mentor, Leopardstrike, had haar nog niet echt geleerd hoe ze moest jagen, alleen het sluipen kon ze maar een beetje. De jonge Apperentice was blij dat ze nu niet meer in de nursery moest blijven. Ze kon staan en gaan waar ze wilde, zolang ze maar niet te ver weg ging.De grijze poes schoof de restjes in een struik en ze keek wat verveeld rond, er was niet echt veel gebeurt de laatste dagen. Dreamerpaw trippelde naar de Apperentice Den en ze ging voor de ingang liggen. Even gaapte ze omdat ze best moe was, want ze had meerdere prooien geprobeerd te vangen, alhoewel het maar één keer echt was gelukt. Ze zag in haar ooghoek dat Inkmask en Dapplepaw druk aan het praten waren, waar zouden ze het over hebben? Ach, dat ging haar niks aan. Dacht ze en ze schudde die gedachten weg. De grijze Apperentice keek rond en zag dat Linepaw ook net had gegeten. Opeens liep Inkmask naar de grote rots en ging erop staan. "Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich hier verzamelen onder de grote rots voor een clan meeting!" Riep de deputy van Windclan door het kamp heen. Dreamerpaw schrok van die harde stem en sprong op. Zo had ze Inkmask nog nooit horen spreken, en waarom deed Hollystar het niet? De grijze poes trippelde er vlug heen en zoch een plekje waar ze Inkmask goed kon horen en zien, en nam daar plaats. Afwachtend sloeg ze haar staart om haar poten heen en rustig wachtte ze tot Inkmask ging beginnen.

De pijn werd erger en erger, ze kon wel gaan rollen van de steken die ze voelde. Dit had ze helemaal niet voor ogen gekregen. Haar gedachte over de kittens die veilig in het kamp zullen komen, was klein. Ze hoopte op een rustige omgeving, in de Nurery. Maar nee, Starclan had iets ander voor haar uitgestippeld. Haar grootste angst was, als Ivy dat van plan was, haar kittens zou afpakken. Vermoorden, hun bloed drinken en de ingewanden die nog zo klein waren in de lucht gooien. Gewoon, omdat ze het kan. “Waarom ga je niet terug liggen en hou je je felle mondje niet, of ben je vergeten hoe dat moet?” Hollystar negeerde de opmerking. Haar dreigingen waren al verleden tijd. Ze kon niet beter, die ziel van haar was allang weg, verschrompeld en weggegooid. “Niet getreurd, ik kan je wel helpen met je mondprobleem!” Ze haalde uit op haar gezicht. Het enige wat ze voelde was de vloeistof dat over haar wang gleed. Een beetje bloed gleed in haar mond, negeren was het beste, zat ze maar te denken. De poes lachte luidkeels.

Opeens voelde ze het, haar instinkt vertelde haar dat het zo ver was voor de eerste kitten. Eerlijk gezegd dat Holly simpelweg: F*ck this sh*t! Ze jankte half van de pijn, haar ogen op Icy gericht, die daar nutteloos stond. Haar gedachte op de geboorte van de eerste kitten. Wat haar het meeste pijn deed, dat door alles heen ging, was het feit dat Bloodsmasher er niet bij was. Haar geliefde moest vast ongerust zijn. Dat hoefde niet, ze zou het redden, kosten wat het kost. Ze kon dit aan, ze was niet zwak. Geen hulp was nodig, ze kon dit aan vertelde ze haarzelf. Nog een laatste duw en de kitten was eruit. Piepend zoals elke kit dat zou doen. Het scheelde haar niks wat haar overkwam, de kitten beschermen was het belangrijkst. Snel nam ze de kitten in haar bek en legde die bij haar buik neer, krulde er omheen. Klauwen uitgeslagen, tanden knarsend over elkaar heen. Haar ogen leken te gloeien. 'Je doet je best maar, mijn mond stopt pas te bewegen als jij hier niet meer rondloopt...'

Mightykit kan posten^^ Wist niet meer wie er als eerst moest D:

"I am Mighty enough to keep you away from my family"

De jonge kitten trapte met één van zijn achterpoten om ruimte te krijgen. Al een aantal manen zat de jonge kitten opgesloten in deze plek. De naamloze kitten trapte nog een paar keer met zijn poten om ruimte te krijgen. Het werd hem echt veelte krap. Het was nu wel genoeg. De jonge kitten wou er uit. Met zijn poten begon hij nog meer te trappelen, puur voor ruimte, en toen begon het heel erg te zuigen. De naamloze kitten begon toch wel angst te voelen en begon wat tegen te stribbelen wat zijn moeder wel een hoop pijn bezorgd zou hebben. Maar na dat lang gedaan te hebben begon hij toch wel uit geput te raken. Hij deed een paar laatste pogingen om nog te blijven, maar daarna verliet hij alles wat hij daar binnen had. Zijn siblings. Zijn kopje werd als eerst heel koud, en nare sissende, grommende enge geluiden deed hem paniekeriger piepen dan de meeste kittens deden wanneer ze net geboren werden. Al snel kwam de rest van zijn lichaam inbeeld, en niet veel laten plofte de jonge kitten op de grond. Hij zag er sterk en veelbelovend uit. Zijn vacht leek nu wel zwart met hele donkere bruine stukjes door het vocht en bloed. Piepend ging hij op zoek naar warmte. De kou deed hem rillen, en smekend piepen naar warmte. Al snel werd hij opgepakt door de bek van zijn moeder. Hij werd tegen haar warme buik aan gedrukt dat hem vrijwel meteen kalmeerde. Na nog een paar keer gepiept te hebben vond hij een tepel, hij zetten zijn bekje er om heen en begon gulzig te drinken van de warme vloeistof die er uit kwam. Hij deed het automatisch, zonder na te denken. Maar de angst die van zijn moeder afdroop maakte hem toch wel onzeker dat aan het trillen van zijn lijfje te merken was. Hij was bang, wat deze situatie voelde niet goed aan.

Net terug van een patrouille langs de grenslijnen keek de roodwitte kater rond in het kamp. Er was behoorlijk wat oproer om hem heen, en hij had Hollystar nog niet gezien. Was ze eigenlijk wel in het kamp aanwezig? Toen besefte hij dat ze er echt niet was, en zonder een geluid te maken voegde hij zich bij de rest van de Clan die al was samengestroomd om de woorden van Inkmask te horen. Stilletjes dring de grote kater zich naar voren en ging vooraan zitten. Stilzitten kon hij schter niet dus tikte zijn staart constant op en neer uit nervoisiteit. hij wilde weten waar ze was, hij wilde weten waar zijn geliefde leider was. Hij begon steeds nerveuzer te worden en keek naar de Medicine Cat apprentice die er ook bij zat. Hij had de jonge kater wel zien praten met de deputy maar hij was waarschijnlijk diegene die het ontdekt had. Hij kende Hollystar al heel lang en wist dat ze prima voor zichzelf kon zorgen. Ze was ook altijd zijn beste vriendin geweest en hij steunde haar, wat het probleem ook was. Maar nu wist hij niet wat er aan de hand was of waar ze was. Met elke voorbijgaande tel maakte hij zich steeds meer zorgen, hij kon er niks aan doen. Hij moest weten waar ze was, ze stond namelijk ook op het punt om kittens te baren. Zijn kittens... Zoals vele Clangenoten wel wisten was hij degene die het hart van de mooie poes te pakken had, maar hij ging het niet loslaten. Even stond hij weer ope n ging weer zitten, hij kon niet echt meer wachten en moest antwoorden krijgen. Langzaam keek hij de groep katten rond, zoekend naar een gezicht dat hem misschien kon steunen.

Onderwerp: Re: To give Life, you need to Sacrifice a life.