And they say that a hero can save us, I'm not gonna stand here and wait

_{De spierwitte voetjes van een stevige kater bewogen geruisloos door het gras. De gele ogen van de kater glansden vreemd, bijna duister. Veel emotie had de kater niet, Hij was gevuld met emoties die negatief waren. Hij zou bijna het middelpunt van negativiteit kunnen zijn, bijna... Niemand zag de kant die werkelijk bij hem hoorde en al zeker niet zijn ware aard. Ze mochten dan wel denken dat hij een schatje was, maar hij was alles behalve dat. Zijn pluizige vacht liet hem lijken op een knuffelbeer, iets wat hij totaal niet meer was. Vroeger was hij misschien lief, maar hij was veranderd. Dat gezeik tussen zijn ouders was hij zat geworden. En zijn vader was niks minder dan een walgelijke zwakkeling. Zijn moeder was morsdood en dat intereseerde hem helemaal niks. En dat gejank van zijn vader naast haar lijk, zelfs zijn tante was nog harder dan hij van haar zou verwachten. Misschien was zij niet zo nutteloos als de rest, maar dat viel nog te bezien. Voor nu was het een belangrijk punt om geen argwaan te wekken naar zijn ware aard.
Stilletjes bleef de robuuste kater stilstaan en kneedde zijn vlijmscherpe klauwen in de grond onder het gras. zijn staart zwiepte even heen en weer terwijl hij weer opstond. Hij liep er wel een beetje de kantjes vanaf, maar hij was nog een apprentice. Hij kon zichzelf er nog uitpraten, maar binnenkort ging dat wel een stuk lastiger. Maar daar zou hij zich dan wel zorgen om maken, niet nu. Langzaam tilden zijn poten hem verder, heuvelop zou je kunnen zeggen. Bovenop de heuvel ging hij zitten en krulde zijn staart over zijn poten om zijn uitgeslagen nagels te verbergen. Hij was toch niet echt van plan iets te doen.}

Open

De helderblauwe ogen van de bruine poes gingen langzaam open. Haar staart die eerst nog keurig rond haar lichaam lag, begon nu geïrriteerd te zwiepen. Hollyleaf keek even rond de den, waar nog maar enkele warriors lagen. Waarschijnlijk was het al bijna zonhoog. Maar ach wat kon haar dat nu weer schelen? Ze ving bijna nooit wat voor de clan, en was niet geliefd in de clan. Nu ze toch niet meer kon slapen, stond Hollyleaf op en liep de poes naar buiten. Ze stond nog op een paar staarten van warriors die daarom en geïrriteerde miauw lieten horen. Niet dat ze daarvan opkeek ofzo. Nee ze werd er juist blijer mee, Net andere pesten. Toen ze de den uitliep werd ze even verblind door het felle zonlicht. Ja dus het was al zonhoog. Hollyleaf haalde haar schouders op, en liep naar de prooistapel waar ze een dikke vogel vanaf hield. En paar samen etende katten riepen haar boos na. 'Vang jij ook nog eens wat voor de clan!? Waarom schopt Stormstar je niet uit de clan?!'' Ze negeerde de roepende katten, en zag verderop Snowkiller zitten. Langzaam strompelde ze erheen, en liet ze de vogel voor haar eigen poten vallen. Dit was ook een kat die niet echt een lievertje was. Wist Hollyleaf. Stil begon ze aan haar vogel te knabbelen, en lette ze niet op Snowkiller.

_{Iemand kwam zijn kant op, wie het was kon hij niet horen. Maar hij verrekte het om zijn kop op te tillen en te kijken. Hij was wel beter dan dat, anderen draaiden hun kop maar eens voor hem. Hij was nu geen miezerig katertje waarmee iedereen medelijden kon hebben, nee hij was een grootse warrior die iedereen moest vrezen. Natuurlijk kon hij wel een beetje rebels en bot zijn, dat was nog af te schuiven op zijn ouders. Hoewel zijn moeder nu wel tranen met tuiten huilde om hem, maar wat kon hem dat nu eigenlijk nog schelen. Ze was er niet dus het was weer een persoon minder om 'lief' tegen te doen. Zodra de wind draaide wist hij meteen dat het de luie Hollyleaf was die zich bij hem had gevoegd. ''Wat wil je van me?'' Vroeg hij kortaf zonder op te kijken of weg te kijken van waar hij naar zat te kijken. ''Ik heb geen zin in gezelschap, ik heb al genoeg aan mijn hoofd.'' Vervolgde hij op een sombere toon. Zelfs deze poes zou voor zijn truc moeten vallen, dat deed iedereen. Zolang hij maar deed alsof hij gewoon een beetje verdrietig was, dan was er niks aan de hand.}

Haar snorharen begon zachtjes en geirriteerd te wiebelen. Ze hield er niet van als andere vervelend deden. Niet dat zij zo lief was, nee integendeel. Andere betwijfelden zelfs of Hollyleaf wel ooit een partner kreeg. Alsof ze dat wilde. Maar diep in haar hart was ze helemaal niet slecht. Ze had liefde nodig, net als al het andere leven op aarde. Ze schudde haar gedachtes weg toen de kater die ze herkende als Snowkiller begon te praten: ''Wat wil je van me?'' Vroeg hij kortaf zonder op te kijken of weg te kijken van waar hij naar zat te kijken. Boos gromde Hollyleaf zachtjes. ''Ik heb geen zin in gezelschap, ik heb al genoeg aan mijn hoofd.'' Hollyleaf kneep haar blauwe ogen tot spleetjes en murmelde duister: ''Dan heb je toch juist gezelschap nodig?'' Er was een emotieloze toon in te horen. Maar zoals eerder, ze hield er niet van als andere stom deden. Dan kon ze wel diegene zijn of haar kop eraf rukken. En koude bries vloog door haar vacht wat haar deed rillen. Ze probeerde het te negeren. Zo was dat nou met Leaf-Bare.

-beetje kort-

_{Wat dacht die achterlijke clangenoot wel niet, zijn rust verstoren? Echt ze hadden tegenwoordig helemaal geen manieren meer. Hij had altijd aan de goede kant van zijn moeder kunnen blijven en nu moest dat ook bij de rest gebeuren. Ooit zou hij deze clan leiden en dan zouden ze hem vrezen. Maar hij moest wachten, er waren nog teveel krachtige warriors die de anderen beschermden. Als hij maar genoeg volgers kon krijgen dan was het onmogelijk om te falen. Hij hoorde de poes wel grommen maar hij trok zich er niks van aan. Wat dacht zijn nou, dat hij bang voor haar zou zijn? Ze kon van hem wel verder dromen, hij was voor niemand meer bang. ''Dan heb je toch juist gezelschap nodig?'' Murmelde de poes duister en zijn ogen begonnen iets te glanzen. Maar al snel hield hij zich weer in, controle was de key in zijn verhaal. Wie weet probeerde ze hem in de val te lokken, nou dat zou niet gebeuren bij hem. ''En wie ben jij om te denken dat ik juist gezelschap nodig heb?'' Siste hij zacht terug en draaide langzaam zijn kop om de bruine poes aan te kijken. ''Ahh gossie heb je het koud?'' Het was geen vriendelijke vraag, eerder een treiterende omdat hij gewoon een lange pels had en de wind hem eigenlijk helemaal niks deed.}

De ijsbluawe ogen van de poes stonden kwaad. Ze kon er níet tegen als andere haar bespotte. ''En wie ben jij om te denken dat ik juist gezelschap nodig heb?'' Hollyleaf negeerde hem. De poes kookte van binnen. Het was een wonder dat er geen stoom uit haar oren kwam. Hollyleaf keek hem doordringend aan. Ze liet zien dat ze nu echt kwaad was door katten diep in de ogen te kijken. ''Ahh gossie heb je het koud?'' Het was geen vriendelijke vraag, eerder een treiterende. Hollyleaf kromde haar rug, en blies naar de kater. Met een behendig sprongetje stond ze voor de kater. ''Wat maakt het uit dat ik het koud heb? Heb je daar soms last van?'' Er was een dreigende klank in de zin te horen. Ja nu was de poes pas écht geirriteerd.

-Telefoon-

_{Zijn woorden deden haar geen goed, hij zag dat ze kwaad werd. Maar eigenlijk genoot hij ervan. Want een op een elkaar te lijf gaan was ook leuk maar te makkelijk, hij zou haar snel overmeesteren. Nu kon hij een valse grijns niet onderdrukken en keek de poes strak aan die nu voor hem stond. haar sprong had hem niet verrast of van zijn stuk gebracht, nee het was een teken dat ze echt kwaad was. En dus ook een teken dat dit zijn schuld was. haar houding en haar doen en laten deden hem helemaal niks. Hij was niet bang, en zeker niet voor zo'n miezerig scharminkel als deze poes die hij waarschijnlijk zo om kon blazen.''Wat maakt het uit dat ik het koud heb? Heb je daar soms last van?'' Nu begon hij te lachen en stond op. Nu hij zijn achterpoten stevig onder zijn lijf had kon het pas opvallen wat voor een bouw hij eigenlijk had. Hij was groot, breed en zwaar gespierd. Maar dat niet alleen, hij was snel en lenig en bovenal had hij een goed stel hersenen. Je zou hem makkelijk verkeerd in kunnen schatten als een grote bullenbak, maar dat vond hij nu juist leuk. Nu hij zo boven de poes uit torende keek hij minachtend op haar neer en boog zijn kop langzaam naar haar toe, het oogcontact niet verbrekend. ''Eigenlijk, vind ik het wel vermakelijk,'' Fluisterde hij zacht en gemeen. Zijn ogen glansden en zijn klauwen waren nog steeds uitgeslagen. ''Heb je daar soms last van?'' Was zijn terugketsende vraag nu.}

Hollyleaf probeerde kalm te blijven, maar deze kater had haar gewoon boos gemaakt. En wat har nog kwader maakte, was dat hij er nog van genoot ook. De kater begon te lachen, en nu zag Hollyleaf hoe groot hij was. Ze was echt niet bang ofzo. ''Ik ben niet bang. Ik vrees de dood niet'' Zei ze koeltjes. De nagels van de zwart witte kater waren uitgeslagen, en Hollyleaf sloeg haar lange nagels nu ook uit. ''Eigenlijk, vind ik het wel vermakelijk,'' Hollyleaf kon zich nog net inhouden om de kop van de kater open te rijten. ''Heb je daar soms last van?'' Hollyleaf schraapte kwaad haar nagels over de bevroren grond. ''En of ik daar last van heb'' Miauwde ze sarcastisch. Hollyleaf zuchtte kwaad, en keek met een ijzige blik naar de kater.

-o mijn god. Wat en slechte post o.o-

Nightsky strompelde, langzaam als een geremde slak, door het territorium van de RiverClan. Ze was nog steeds deels uitgeput door haar bevalling, en was wat slomer. Haar kittens waren gelukkig nu bij iemand anders, die een oogje op ze hield. Ze sloot haar ogen snorde stilletjes. Treekit, Emberkit, Hyperkit en Mistykit. Vier, prachtige schatten. Treekit lijkt precies op Lionblaze, een rood poesje. Mistykit was een kopie van haar, hetzelfde gevlekte pelsje. Emberkit, ook haar genen, alleen miste ze het witte kleurtje in haar pels. En Hyperkit, tja, die had ook haar genen, maar alleen de zwarte. Ze leek eigenlijk op niemand. Ze glimlachte bij de gedachte van de vier lieve kittens, die nu zoet lagen te drinken bij de Queen die ze tijdelijk in de gaten hield. Zelf had ze het graag gedaan, alleen ze miste het leven als een Warrior te erg om 6 moons in de Nursery opgesloten te moeten blijven zitten. Ze schudde haar kop toen een vlieg op haar oor ging zitten. De vlieg vloog op en met een klap sloeg Nightsky hem plat tegen de grond. Ze keek naar haar poot, die nu vol met vliegensmurrie zat. Ze schudde hem, alleen het spul bleef plakken. Ze zuchtte en mompelde stilletjes: 'Heb ik weer'. Ze rende naar het kleine stroom toe, en waste haar poot. Hem likkend schoonmaken? Echt niet! Toen hij schoon was, ging ze zitten. Ze sloot haar ogen en luisterde. Naar alles, het woud, de natuur. Een vogel tjilpte om zijn vrouwtje te vinden, die hem met een octaaf hogere fluit beantwoorde. Verderop hoorde ze ergens een eekhoorn, die rustig ademhaalde en zich omdraaide in zijn diepe winterrust. Ze snoof diep, wat waarschijnlijk weinig zin had. Met die sneeuw hier zouden alle sporen uitgewist zijn. Maar ze rook iemand van haar Clan. Hollyleaf... Ze strompelde weer verder, tot ze de bruine pels zag van de poes. Snowkiller stond er ook bij. Ze stapte de bosjes uit en zei: 'Hallo. Ik hoop niet dat ik stoor? Anders zoek ik mijn kits wel weer op' Deels zat er een dwingende toon in, om te laten merken dat je haar niet zomaar moest wegsturen.