Pain, Death [Mirror&Bone&Goldtail&Fightspirit]

Fightspirit liep met trage passen naar een zonverlicht plekje. Pijn deed zijn keel dicht knijpen. Hij hapte om de minuut naar adem. Hitte en koude overmande hem. Zijn drie ongenezen klauwen schraaptte pijnlijk over de grond. Hij had een hekel aan zijn drie nagels. Al van kits af aan kon hij ze niet intrekken. Hij werd ermee gepest. Hij liet zich vermoeid neervallen onder de bomen. Een pijnlijke schurende zucht verliet zijn rode keel. Hij had waarschijnlijk vergiftigde vis gegeten. Zijn keel deed verschrikkelijk veel pijn en stond op barsten. Zijn poten trokken. Hij gilde; eerder een schorre schreeuw. De pijn was ondragelijk. Rillingen liepen over zijn rug. Langzaam begon hij te stikken. Zijn keel voelde pijnlijk aan en was heel dik. Hij hapte naar adem maar de lucht kwam niet. Hij schreeuwde weer. Lucht ging naar buiten maar niet naar binnen. Hij stond op en probeerde lucht in zijn longen te krijgen. Het lukte niet. Zijn ogen puilden uit. Hij hapte nog eens naar adem, maar zonder succes. Hij viel op de grond. De harde klap bracht zijn laatste adem uit zijn lijf. Schokken trokken over zijn lijf. Hitte overspoelde hem alsof de zon je aanviel. Hij probeerde terug naar adem te happen; dit keer kreeg hij zijn mond niet eens open. Zijn borstkas stond op springen. Nog een paar tellen en hij zou het leven verlaten. Hij probeerde weer recht te staan en wankelde overeind. Hij snoof, vrisse lucht vulde eindelijk zijn longen. Hij hoestte. Zijn ogen waren bloedrood van de inspanning. Koude greep zijn hart in een ijzige koude. Hij rilde en snoof nog eens. Hij ademde terug uit. Zijn borstkas stond niet langer op springen. Hij zuchtte en ging liggen. Pijn deed hem lijden. Zijn kop zaktte op zijn poten. Hij sloot zijn ogen... Verschillende keren schoot hij naar adem happend overeind. Maar hij sliep toch altijd terug door. Na een uur onrustig geslapen te hebben stond hij op. Hij voelde zich niet beter. Hij strompelde weg van de plek. Hij kuchtte even, hij verzamelde weer lucht maar dit keer ging het niet zo goed. Hij liet zijn tong langs zijn lippen en neus gaan. Tot zijn verbazing was zijn neus super gevoelig, dik en er zaten korsten rond. Hij hoestte weer en de schurende pijn overmande hem. Hij probeerde te lopen maar het ging niet. Hij hapte naar adem; hele kleine restjes lucht vulde zijn longen, maar het was niet genoeg..

Heel stil sloop de kater richting het diertje. Het beestje merkte niks. Pas toen hij in actie kwam keek de muis op, te laat. Zijn vlijmscherpe klauwen vermoordde het diertje in een keer. Grijnzend keek hij op. Katten vermoorden was hem nog nooit gelukt. Maar in muizen vermoorden was hij maar al te best. Hij pakte het diertje op en legde het neer onder een struikje. Samen bij twee andere dode soortgenoten. Plotseling hoorde Mirror een vreemd geluid. Stil en op zijn hoede sloop hij er naar toe. Toen hij zag wat hij had gehoord deinsde hij achteruit. Een doodzieke kater liep met trage passen naar een plekje. Vol afschuw keek hij naar de kat. Zijn ogen waren rood, en het leek alsof de kat niet goed adem kon halen. Na een paar stappen viel de kat neer. Mirror durfde iets dichterbij te komen. Maar toen de kat schreeuwde deinsde hij snel weer achteruit. Stil bleef hij naar de kat kijken. Na ongeveer een uur kwam de kat weer overeind. Onmiddellijk stonden al zijn zintuigen op scherp. Maar de kat leek niks te doen. Toch durfde hij niet dichterbij te komen. Dit was de perfecte kans om een kat te vermoorden. Maar misschien werd hij dan ook wel ziek. Plotseling rook hij nog een geur. Een andere kat aangelopen. Eerst herkende hij hem niet. Pas toen de Rogue dichterbij kwam herkende hij hem. Bone! Al heel lang geleden waren ze vrienden geworden. Zou Bone wel op dit misbaksel durven af te stappen. Misschien wel, misschien ook niet?

Fightspirit kronkelde toen de lucht verdween. Hij kon zelf niet gillen. Zijn ogen keken angstig van links naar rechts. Hij zag een kat zitten. Hij snoof, het was Mirror. Hij keek weer angstig en dacht dat hij dood zou gaan. De wereld, het bos, de kat, alles gleed weg. Toen hij bijkwam zag hij een tweede kat zitten, Bone. Hij dacht, nee! Bone en Mirror waren vrienden, maar aartsvijanden van hem. Hij viel weer bewusteloos op de grond.
Dood maakten hem bang. Een belletje rinkelde. Tringgg, Tringgg, Tringgg! Het schalde pijnlijk in zijn oren. Hij deet een stap naar voren, Tringgg, Tringgg! Het gilde, het geluid stopte. Hij keek omlaag, naar zijn nek. Hij schrok zich rot toen hij een diep gat zag. Een zilveren belletje lag in zijn vlees. Hij keek er gebiologeerd naar en zette nog een stap. Tringggg, Tringgggggg! Hij sloot zijn ogen en dacht aan slangen. Na een tientallen minuten opende hij zijn ogen. Hij zag dat het gat in zijn borst vol slangen krioelden. Hij hapte naar één van hen en de slang opende zijn mond. Vlijmscherpe tanden toonden zich. Hij liep worstelend weg. Maar de slangen zaten in zijn borst. De mond van de slang ging verder en verder open. De tanden vermenigvuldigden zich en gif droop er van af. Hij gilde weer en probeerde te vluchten. Hij viel, de slang zette zijn tanden in zijn nek vlees. Gif stroomden naar zijn aderen. Hij liep nog een tijdje verder, om daarna op de grond te vallen. De slang stopte met bijten en spuugde bloed in zijn gezicht. Het bloed brandde heel hard. Hij voelde hoe zijn lippen weg brandde, zijn ogen, zijn hersenen. Het leven werd weggebrand. Hij voelde hoe de slang hem opat, daarna totale duisternis... Fightspirit kwam bij met een stekende pijn in zijn nek. Hij had geslaapwandeld. Hij keek naar zijn borst en nek, niks van de slangen te zien. Ook geen belletje. Hij schreeuwde en worstelde. De pijn werd erger naarmate hij meer bewoog. Hij keek nog eens naar zijn nek. Een vossenval zat vast in zijn nek. Hij hijgde. Geen adem maar bloed. Het vulde zijn mond, zijn tong, zijn leven. Hij rukte zich los van de vossenval. Hij kende het omdat Crookedstar, daar in gestorven was. Gelukkig was zijn adembuis niet kapot. Maar in plaats daarvan een groot gapend gat. Hij liep terug waar hij Mirror en Bone had gezien. Met zijn laatste adem viel hij half-dood neer op de grond. "Dood me maar!", riep hij kil. Hij viel in slaap. Terwijl hij sliep herstelde hij. Hij riep een paar keer: "Dood me, dood me!" Hij voelde iemand ademen in zijn nek.

"Dood me maar!" riep de kater naar hem en bone. Kalm wandelde naar de kater. Toen hij vlak bij hem stond begon hij te fluisteren. "Doden zullen we je zeker, maar het zal een langzame en pijnlijke dood woorden, dat verzekeren we je. Met een duistere blik in zijn ogen staarde hij recht in die van de kater. Zijn amberen ogen hielden die van de kater vast. Met een niet normale stem begon hij te spreken. "Je kent ons, Mirror en Bone. We zijn elkaar eerder tegengekomen Fightspirit." Fluisterde hij terwijl zijn ogen zich in die van Fightspirit boorde. Zijn blik had iets hypnotiserend's. Hij bleef Fightspirits blik vasthouden. "Het is de eerste keer dat ik ene kat dood, wist je dat. Jij bent het eerste slachtoffer van Mirror. Onthoud dat goed. Dit is namelijk het laatste wat je zult horen." Hij sprong op de kater. Met zijn sterke poten duwde hij Fightspirit om. Hij ging boven op de kat staan. Zijn nagels drongen Fightspirits vacht binnen. Mirror boog zich voorover. Tot aan Fightspirits kop, zijn ogen bleven zijn blik vasthouden. "Onthoud het goed, jij bent de eerste."[.i] Fluisterde hij. Waarna hij zijn tanden in Fightspirits al gewonde nek zette. Het bloed drong zijn mond binnen, en deed hem snakken naar meer. Hij beet door. Waarna hij weer losliet. Hij had de luchtpijp geraakt, en de kater ging sterven. Dat was zeker. Maar hij was nog niet klaar. Zijn nagels begonnen Fightspirit te bewerken. Met zijn achterpoten liet hij bloederige krassen achter op de buik van de kater. Met de nagels van zijn voorpoot kraste hij in Fightspirits ogen. Zodanig dat de kater blind werd. Hij liet de kater los en stapte achteruit. Met glinsterende ogen keek hij naar het resultaat. Maar het kon beter, dacht hij. Hij liep weer naar voren en zette zijn nagels in Fightspirits rug. Terwijl hij in buik van de kater beet, en hem openreet. De smaak van kattenbloed vulde zijn mond, en het was een van de lekkerste dingen die hij uit had geproefd. Met een gemene grijns keek hij voor de laatste keer in Fightspirits ogen die al dof begonnen te worden. [i]"Jij was de eerste" Siste hij nog een keer, waarna hij achteruit stapte, en rustig keek naar hoe de kater langzaam dood ging.

Verkeerde acc

Bone was woedend. Kon dat zieke beest niet ergens anders lopen kotsen?! Hij schudde zijn kop boos en ijsbeerde heen en weer. Hij rook vaag een bekende geur. Van een vriend... Mirror!!! Hij was dan wel een angstaanjagende moordlustige BloodClankat, hij verraad geen rogue vrienden. Daarentegen Clanmormels..... Hij dacht met een zieke lach aan hoe hij achter een Clankat, zijn partner die hij verraadde, aanzat, en hoe die wanhopig met zijn twee dochtertjes over de rand sprong. Het laatste wat hij van hen had vernomen was een bruine poot die uit het water stak, en daarna verdwenen de drie in het grote, witte schuim. Hoe dan ook, hij moest naar Mirror. 'Dood me maar! Dood me, dood me!' riep de zieke kat. Hij herkende Fightspirit, de kat die hij zo haatte. Hij haalde zijn lippen omhoog in een grauw. Mirror was er ook niet echt blij mee. Bone keek toe hoe Mirror Fightspirit een kopje kleiner maakte. Hij maakte hem blind en noem maar op. 'Zeg Mirror, heb ik nog de eer iets te doen?' vroeg hij en gaf Fightspirit een harde klap tegen zijn kop. Hij tekende op zijn voorhoofd een bot, zijn teken. Hij gaf hem nog een keer een klap en keek toe hoe hij stierf.

Kan niet met Bone posten, ben zijn ww kwijt en Waz heeft m nog niet veranderd

Fightspirit zou het altijd onthouden: Hij was de eerste! Hij kronkelde zwakjes toen Mirror op hem ging staan. Hij gilde schor als de hatelijke Rogue hem beet in zijn nek. Keer op keer voelde hij doornscherpe nagels die zijn buikvacht en darmen opensneed. Hij voelde hoe Mirror weer in zijn nek beet, hij beet nu door en Fightspirit voelde hoe zijn luchtpijp kapot ging. Hij was verdoemd. Hij kon nu zelfs niet spreken, laat staan ademen. Mirror bleef zijn buik bewerken. Hij voelde hoe de kat genoot van de moord. Hij schreeuwde, wat hij beter niet had kunnen doen. Bloed klotste uit zijn luchtpijp, zocht zich een weg naar buiten; hij kotste. Bloed droop uit zijn mond, vermengd met slijm. Mirror stapte eindelijk weg. De kwelling; geen adem, pijn, de woorden, leek eindeloos te duren. Hij krijste, kotste weer bloed. Hij zag de Rogue weer naar hem toe lopen. Hij zag de moordende grijns op de kat zijn gezicht. Dat was wat Fightspirit het laatste zag, Mirror. Hij voelde hoe Mirror zijn ogen kapot krabde. Het beeld flitste voor zijn ogen. De kat krabde zijn rug kapot. Hij bewoog zwakjes door de pijn. Fightspirit hoorde gekraak, hij snoof diep. Hij rook dat Bone de kat die hij het meeste haatte, dichterbij kwam. Fightspirit hoorde niet meer wat Bone zei. Bone gaf Fightspirit een klap op zijn kop. Hij voelde de pijn. Schreeuwde, lichtte zijn kop op. Hij liet hem weer vallen toen Bone zijn teken tekende in zijn schedel, een bot. Bone gaf hem nog een klap. Het licht verdween. Zijn ogen rolden om en om. Hij gleed weg van de wereld. Zijn geliefde clan. Alles, alles verdween. Hij likte zijn lippen. Bloed stroomde uit zijn ongeneesbare wonden. Zijn ademhaling werd zwakker. De laatste woorden kwamen met horten en stoten uit zijn lijf. "D.... da...a.....a...nkje..." Het was een bericht aan iedereen, aan zijn clan, zijn vrienden, zijn familie en aan de moordenaars, Mirror en Bone. Vanaf hij warrior werd was hij niet geaccepteerd door de clan. Zijn afwijking hielp ook niet mee. Hij werd gemarteld door pijn. Zijn ogen gingen open, een wit hemel-licht. Hij zag zijn bondgenoten zitten, zijn gestorven. "Welkom bij de StarClan", murmelde de katten. Hij boog zijn kop en murmelde terug. "Ik zal een goed lid zijn. Ik vraag je nog één gunst. Willen jullie mij even niet blind maken en terug zenden ik ga even iets goed maken." Hij sprak zacht, boog zijn kop en wachtte op een antwoord. De StarClan zei niets. Hij voelde de pijn terug keren. Fightspirit deed zijn ogen open. Hij zag Bone en Mirror praten met elkaar. "Hello guys.", miauwde hij. Zijn stem klonk zacht en zweverig. De wind speelde met zijn oren. "Ik ben jullie zeer dankbaar. Allebei. Bedankt!" Hij grauwde en stak zijn klauwen uit. Hij raakte een kat maar zonder hem pijn te doen. De StarClan had hem terug gezonden met één doel de katten bedanken. "Mirror als je zo blijft voort doen zal je de leider van je groep worden, ik zal altijd aan je denken, ook aan je woorden. Bone jij zult groot leider worden, ook aan jou zal ik denken als ik samen jaag met de StarClan.", fluisterde hij. Fightspirit knikten hen allebei gedag en het wit hemel-licht kwam weer en vulden zijn ogen. Hij keek naar Crookedstar, voegde zich bij hen en ging zitten. Dit was zijn nieuwe leven.

Hij wist niet waarom, maar toen de kater met moeite zijn laatste woord uitsprak, voelde hij toch een soort prikkeling achter zijn ogen. Ondanks alles had zich een soort van band gevormd. Geen vriendenband, mara ze kenden elkaar gewoon al zo lang. "Graag gedaan" Antwoordde hij fluisterend. Hij zag hoe de ogen van fightspirit ophielden met glansen en dof werden. Hij zuchtte. Het voelde vreemd, hij had zijn ergste vijand vermoord, maar voelde toch een soort van verdriet. Plotseling lichte de ogen weer op. Sprakeloos keek hij naar de kater. Deze begon te spreken. "Hello guys." Stomverbaasd keek Mirror naar de kater. "Eh... hallo" antwoordde hij aarzelend. "Ik ben jullie zeer dankbaar. Allebei. Bedankt!" Hij deinsde licht achteruit toen fightspirit hem raakte. Het voelde zo koud, zo vreemd, maar toch goed. "Graag gedaan, vriend" Hij knikte even naar Fightspirit, en zijn blik zij meer dan duizend woorden. "Mirror als je zo blijft voort doen zal je de leider van je groep worden, ik zal altijd aan je denken, ook aan je woorden. Bone jij zult groot leider worden, ook aan jou zal ik denken als ik samen jaag met de StarClan." "Wij zullen jou ook nooit vergeten, vaarwel" Met een hese stem herhaalde hij het laatste woord. "Vaarwel" Hij hield het niet meer, een traan gleed over zijn wang.

Verkeerde acc.