De grens tussen Wind en Shadowclan - 'Cause I'm broken when I'm lonesome..

Raindrop was onderweg geweest om te gaan jagen. Tenminste.. dat was de bedoeling, laten we het daar op houden. Maar bij de ingang van het kamp was ze stilgevallen in gedachten, zich niet beseffend dat ze wat anders wilde gaan doen. Haar kittens groeiden ook zo snel op.. ze was dol op hen! Graykit was misschien nogal gemeen, en Naughtykit was ook een echte slechterik in het klein. Wrenkit was anders. Hij leek meer op haar; rustig en afwachtend. Raindrop wist niet precies wat er door hun kleine kopjes heen ging, of wat ze voelden, maar toch hield ze van hen allemaal even veel. Later zou ze hen misschien wel als Apprentice krijgen! Met deze gedachte in haar kop moest Raindrop even glimlachen. Toen schudde ze haar kop; aan het werk! Hoelang had ze er wel niet gezeten? Hoofdschudden liep ze naar de ingang, maar stopte opnieuw. Een bekende gestalte kwam aan gelopen, nee, wacht, twee! De eerste was Ashpaw, zag ze, en de tweed was.. Wrenkit? Wat deed die buiten het kamp? Ach.. het zou wel niet erg zijn. Vrolijk liep ze op de twee af. 'Hoi Ashpaw! Hoi Wrenkit!' Ze gaf beiden een lik van blijdschap. Ze had Ashpaw al een tijdje niet meer gezien en Wrenkit, die verdiende gewoon van tijd tot tijd aandacht, niet?

De grens tussen Wind en Shadowclan - 'Cause I'm broken when I'm lonesome.. - Pagina 2 104l1zd

Even keek Ashpaw bezorgd om naar Wrenkit, hij twijfelde bij de ingang en leek echt bang. Hij legde zijn oren wat achteruit. Had hij de angst die Wrenkit voelde onderschat? Nee, uiteindelijk volgde Wrenkit hem, met trillende pootjes. De grond knisperde onder zijn poten terwijl Ashpaw door de tunnel van de kampingang liep. Bladeren en takken streken langs zijn zilverige vacht, soms bleven ze haken maar altijd lieten ze wel weer los. Zou Goldenpelt blij zijn met de bladeren die hij had verzameld? Plots dreef er een oh zo bekende geur naar hem toe en Ashpaw stopte in zijn voetsporen, betrapt. Hij hield zijn adem in, maar Raindrop leek niet boos dat Wrenkit het kamp had verlaten. Eerder.. vrolijk? Ashpaw glimlachte langs de bladeren heen. 'Hoi Ashpaw! Hoi Wrenkit!' Miauwde Raindrop en ze gaf hem een lik. Ashpaw snorde rustig en boog zijn kop beleefd, 'Hallo Raindrop,' Miauwde hij vriendelijk maar wel met een blije twinkeling in zijn ogen. Hij had altijd al veel respect gehad voor Raindrop en miste haar vreselijk sinds hij als medicijnkat is gaan trainen. Alleen dat wou hij haar nooit vertellen, bang dat hij haar pijn zou doen, niet fysiek pijn, maar mentaal. Daar zou zij ook mee zitten. Waarom zou hij anderen onnodig met problemen opzadelen? Daarom kropte hij alles op, alles, tot het in een pijnlijke mengelmoes in zijn buik zat waar hij altijd last van had. Al zijn zorgen, al zijn pijn. Hij schudde het van zich af, hij moest nu niet verdrietig zijn. Hij was nu bij Wrenkit en Raindrop en het was een leuke tijd.

~.. If I wasn't here tomorrow, would anybody care? Still stuck inside this sorrow, I've got nothing and going nowhere ..~
~.. I know I'm a mess and I wanna be someone, someone that I like better. I can never forget, so don't remind me of it forever ..~

[/size]

Wrenkit probeerde zich min of meer achter Ashpaw te verstoppen, om te voorkomen dat iemand hem zou zien. Hij was zo klein, en ook best wel tenger, dat alle bladeren hem net niet wisten te beroeren. Wat eigenlijk wel fijn was; zo hoefde hij daar geen belangstelling aan te schenken en kon hij zich concentreren op de bladeren in zijn mond. De lucht bracht een geur mee. Een zoete en vertrouwde, maar toch maakte het Wrenkit bang. Hij wist precies van wie de geur was, hoe kon hij dat niet weten? Maar misschien zou hij wel op zijn donder krijgen van die persoon. Bang voor wat er te wachten stond maakte hij zich wat kleiner, maar hij bleef doorlopen. Het gestalte kwam in zicht en werd steeds duidelijker. Het zweet brak de kleine kitten uit. Wat te doen, wat te doen… Het was te laat, het leek er al op dat ze hun doorhad. Met zijn oren helemaal naar achter keek hij toe hoe de poes op hun afliep. Maar ze leek niet boos noch teleurgesteld. Eerder vrolijk. Niet begrijpend fronste Wrenkit een beetje. ’Hoi Ashpaw! Hoi Wrenkit!’ De tong van zijn moeder voelde altijd vertrouwd aan en nam al zijn zorgen weg. Blij keek hij naar zijn moeder. Het lukte hem, nogal onhandig, om een glimlach op te zetten met al die bladeren in zijn mond. Wrenkit hoorde hoe Ashpaw snorde en keek eventjes naar hem. ’Hallo Raindrop,’ miauwde hij vriendelijk naar haar. Wrenkit volgde keurig zijn voorbeeld. ’Hoi mam,’ zijn stem klonk opgetogen en blij, maar zo voelde hij zich ook. Blij dat zijn moeder niet boos was geworden. Natuurlijk had hij voor een klein deel deze reactie van haar verwacht; maar daar besteedde hij niet veel aandacht aan, omdat hij dacht dat ze anders zou reageren. Hij wou haar graag een kopje geven, maar was bang dat hij de bladeren zou overbelasten hiermee. Hij keek eventjes langs Raindrop, er was niemand anders. Kust veilig dus. Een zucht wou uit zijn mond komen, maar hij hield hem in. De bladeren, Wrenkit. Denk aan de bladeren, hield hij zijn kopje erbij. Kalm richtte hij zich weer op zijn moeder, misschien zou ze hem wel nog vragen waarom hij het kamp was uitgegaan. Natuurlijk zou hij het wel beantwoorden; tegen haar kon hij wel eerlijk zijn. En tegen Ashpaw ook. Natuurlijk vertelde hij niet alles wat hem dwars zat aan hun; dat waren zijn eigen zaken. Dingen die hij zelf moest oplossen.

De grens tussen Wind en Shadowclan - 'Cause I'm broken when I'm lonesome.. - Pagina 2 Wrenpawsig

Ongelofelijk Bedankt Maaike!

'Hallo Raindrop!' De stem van haar voormalige Apprentice klonk haar vertrouwd in de oren. Raindrop knikte hem blij toe. 'Hoi mam,' mauwde Wrenkit. Raindrop glimlachte ook naar hem. Even inspecteerde ze Ashpaw. Ze had hem al een tijdje niet echt meer gesproken, en vond dat hij was gegroeid; niet alleen lichamelijk, maar ook innerlijk. Ze zag dat er meer rust van hem uitging dan toen ze hem voor het eerst ontmoette. 'Wrenkit, heb je Ashpaw geholpen met bladeren zoeken? Goed van je,' complimenteerde Raindrop haar kit. Als hij bij Ashpaw was geweest, was alles goed. Ze vertrouwde hen beiden volledig. Ook geloofde ze dat katten alleen konden leren van eigen ervaringen, niet als zij ze star in het kamp bleef houden. 'Hoe gaat het bij Goldenpelt, Ashpaw?' Raindrop was echt geïnteresseerd in zijn vorderingen. Goldenpelt was vast blij met hem. 'Ik heb met Goldenpelt gesproken laatst, ze was erg over je te spreken,' glimlachte Raindrop, vol van trots voor Ashpaw. Ja, ze hield van hem als was hij haar eigen kitten. Soms kon dat verstikkend werken op iemand, maar Raindrop wist zich af en toe in te houden.

'Wrenkit, heb je Ashpaw geholpen met bladeren zoeken? Goed van je,' Miauwde Raindrop. Ashpaw glimlachtte en keek naar Wrenkit. Hij was blij dat Raindrop de kitten een compliment gaf. Wrenkit verdiende een compliment. Hij had goed zijn best gedaan met het vervoeren van de bladeren. De bittere smaak was bijna uit Ashpaw's eigen mond verdwenen. Hij had perongeluk in een blad gebeten tijdens het praten met Wrenkit, al maakte het hem niet uit. Hij had wel eens viezere kruiden geproefd. 'Hoe gaat het bij Goldenpelt, Ashpaw?' Vroeg Raindrop. Ashpaw keek op, ietwat verbaasd dat er een vraag aan hem gesteld werd. 'Wel goed.. ik denk dat ik nu alle medicijnen ken..' Miauwde hij aarzelend terwijl hij ietwat nerveus met zijn poot over de grond schraapte. 'Ik heb met Goldenpelt gesproken laatst, ze was erg over je te spreken,' Miauwde Raindrop met een brede glimlach. Ashpaw keek op met grote ogen maar hij keek vervolgens weer weg met verlegen achteruitgelegde oren. 'Echt waar?' Murmelde hij voorzichtig. Hij was best wel verlegen, vooral als hij complimenten kreeg. Zijn staartpunt bewoog ietwat heen en weer. Hij voelde zich opnieuw een verrader, maar hij kon het echt niet helpen. De Starclan zou het hem toch niet kwalijk nemen? Hij keek naar de grond en merkte geschrokken op dat hij een aantal bladeren had laten vallen tijdens het praten. Hij boog voorover en raapte ze 1 voor 1 op, zo voorzichtig als hij maar kon. Het was tenminste een excuus om Raindrop niet aan te kijken, straks kon ze de schaamte in zijn ogen lezen...

~.. If I wasn't here tomorrow, would anybody care? Still stuck inside this sorrow, I've got nothing and going nowhere ..~
~.. I know I'm a mess and I wanna be someone, someone that I like better. I can never forget, so don't remind me of it forever ..~

[/size]

’Wrenkit, heb je Ashpaw geholpen met bladeren zoeken? Goed van je,’ complimenteerde Raindrop haar kitten. Verlegen sloeg Wrenkit zijn ogen neer. ’Niet echt het zoekgedeelte, hoor… Alleen het vervoeren…’ corrigeerde hij zijn moeder zachtjes. Hij was niet gewend complimentjes te krijgen; meestal zagen de anderen hem niet eens. Maar het voelde goed. Hij kreeg er een grappig en fijn gevoel van in zijn buikje, dat hem nogal nerveus en verlegen maakte. ’Hoe gaat het bij Goldenpelt, Ashpaw?’ hoorde hij zijn moeder vragen aan de grijs gestreepte kater. Met een vragende blik keek hij naar Ashpaw, benieuwd naar zijn antwoord. ’Wel goed… Ik denk dat ik nu alle medicijnen ken…’ beantwoordde hij de vraag aarzelend. Van verbazing liet Wrenkit zijn oren een beetje zakken. Alle medicijnen? Wauw, dacht hij bewonderend. Hij wist de naam van de bladeren, die hij nu in zijn bek had, niet eens. Dus laat staan wat medicijnen. Hij zou ze dolgraag willen leren kennen; misschien zou hij er dan ook zo wijs uitzien als Goldenpelt en Ashpaw. Hij had geen andere Medicine cats noch Medicine cat Apprentices gezien; maar hij ging ervan uit dat ze er allemaal wijs uitzagen. Hij wist dat zijn kleine tengere lichaampje het niet toeliet om er triomfantelijk, dreigend en sterk uit te zien als een Warrior. Dus misschien zou het uitstralen van wijsheid wat voor hem zijn. De kleine kitten was zo bezig in zijn gedachtes dat de rest van de woorden van de andere katten hem ontgingen. Zijn peinzende gedachtes veranderden in verlangens en dromen. Dromen van een kleine kitten, zoals dat hoorde bij hem. Hij had nooit echt veel gefantaseerd; was altijd te druk bezig de rest te ontlopen en over zijn lot in te zitten. Maar nu liet hij zijn gedachtes de vrije loop. Net toen ze de slechte kant begonnen uit te wijken schudde hij zijn kopje, hij moest bij de les blijven. Hij zag vanuit zijn ooghoeken hoe Ashpaw een paar bladeren opraapte; hij had ze misschien per ongelijk laten vallen tijdens het praten. Hij richtte zich weer tot Raindrop. ’Mam, ik denk dat het beter is als we de bladeren eventjes naar de Medicine cats den brengen, dan kunnen we makkelijker praten,’ het praten ging al wat makkelijker dan eerst, maar bleef onhandig. Hij wist niet eens of hij wel verstaanbaar was; hij praatte altijd zachtjes, maar nu met die bladeren in zijn bek… Afwachtend keek hij eventjes naar Ashpaw en toen weer naar Raindrop.

- Hurr... Flutpost xd -

Ongelofelijk Bedankt Maaike!

Ashpaw vertelde dat hij alle kruiden wel zo'n beetje kende. Raindrop knikte tevreden. 'Je leert snel. En ja, ze was echt trots op je.' Wrenkit voegde ook wat aan haar woorden toe. 'Alleen bij het vervoersgedeelte, hoor.' Raindrop glimlachte naar hem. 'Dat is ook goed, Ashpaw kon ze moeilijk allemaal dragen. Daar krijg je zo'n vieze smaak van in je mond. Net als bij kikkers.' Raindrop trok een gezicht bij de gedachte aan die vieze, slijmerige beesten. Kikkers.. Wrenkit sprak opnieuw. ’Mam, ik denk dat het beter is als we de bladeren eventjes naar de Medicine cats den brengen, dan kunnen we makkelijker praten.' Raindrop knikte. 'Ach ja, je hebt gelijk. Stom dat ik daar niet aan dacht!' Raindrop liep een stukje vooruit en keek toen achterom, of Wrenkit en Ashpaw ook meekwamen. Op beide was ze trots, en ze wist zeker dat de Clan later ook trots op hen zou zijn.

'Je leert snel. En ja, ze was echt trots op je.' Miauwde Raindrop. Dit zorgde ervoor dat Ashpaw nog meer naar zijn poten keek. Hij durfde haar niet meer aan te kijken. Hij luisterde dus maar naar het gesprek tussen Wrenkit en Raindrop. Hij wou eventjes niks meer zeggen. Waarom was het ineens zo moeilijk geworden voor hem? Dat was het eerst niet... ’Mam, ik denk dat het beter is als we de bladeren eventjes naar de Medicine cats den brengen, dan kunnen we makkelijker praten,’ Miauwde Wrenkit. Ashpaw's staart bewoog eventjes nerveus een slag heen en weer, makkelijker praten? Hij was juist blij dat hij een excuus had niks te zeggen. Hij wou nog een excuus verzinnen maar Raindrop had zich al omgedraaid. 'Ach ja, je hebt gelijk. Stom dat ik daar niet aan dacht!' Miauwde ze en ze liep alvast naar de medicine cat den. Na een lichte aarzeling volgde Ashpaw stilletjes. Pootstap voor pootstap. Hij voelde nervositeit opborrelen maar hij slikte het weg, gewoon doen alsof er niks aan de hand is.. Als ze het merken dan was het afgelopen. Hij liep de medicine cat den in die nu zo bekend voor hem was. Hij liep langs Raindrop heen en begon de bladeren zwijgend op te bergen. 'Kijk Wrenkit, leg ze hier maar neer.' Miauwde hij, hij ging uiteindelijk zitten vlak voor de den, bij Raindrop. Zijn staart om zijn voorpoten heen gevouwen.

~.. If I wasn't here tomorrow, would anybody care? Still stuck inside this sorrow, I've got nothing and going nowhere ..~
~.. I know I'm a mess and I wanna be someone, someone that I like better. I can never forget, so don't remind me of it forever ..~

[/size]

Wrenkit liet zijn oren een beetje hangen, bang dat hij wat woorden had gemist die op hem waren gericht. Maar dat was gelukkig niet zo; het ging alleen maar over Goldenpelt haar mening over Ashpaw. ’Dat is ook goed, Ashpaw kon ze moeilijk allemaal dragen. Daar krijg je zo’n vieze smaak van in je mond. Net als bij kikkers.’ Wrenkit liet zijn blik weer rusten op zijn moeder, die een gezicht trok. Hij kon het niet laten zachtjes te grinniken. Ashpaw zijn verhaal over het feit dat ze kikkers vies vond was dus waar. Misschien dat hij daar ooit gebruik van kon maken… Maar dat zou er toch niet van komen; zijn geweten was te groot. Raindrop stemde in op zijn woorden door te knikken. ’Ach ja, je hebt gelijk. Stom dat ik daar niet aandacht!’ Ze liep al een stukje vooruit en keek toen afwachtend achterom, blijkbaar wachtend op de twee. Wrenkit wachtte tot Ashpaw zou gaan lopen; dan zou hij hem volgen. Ashpaw leek eerst te aarzelen, maar besloot toen toch maar om te gaan lopen. Niet begrijpend fronste Wrenkit eventjes, waarna hij het maar weg schoof en hem langzaam volgde.
Toen ze voet zette in de Medicine cat den werd de kitten overladen door geuren. Van planten en kruiden. Hij snoof de lucht diep in, het rook heerlijk, vond hij dan. Hij snapte wel dat als je hier dag in dag uit zat, je er misschien gewend aan zou raken. Maar nu kon hij er nog van genieten, en dus besloot hij het ook maar te doen. ’Kijk Wrenkit, leg ze hier maar neer,’ trok Ashpaw hem weer terug de realiteit in. Een beetje verward en opgeschrokken uit zijn gedachtes keek hij naar Ashpaw. Begrijpend knikte hij, waarna hij ernaartoe trippelde. Uiterst voorzichtig legde hij de bladeren neer, misschien iets te voorzichtig maar je weet maar nooit. Ashpaw was al uit de den gelopen, om zich te installeren naast Raindrop. Wrenkit bleef echter nog een tijdje staan in de den. Met grote ogen keek hij in het rond. Hij vond dat Goldenpelt maar bofte met zo’n den tot haar beschikken, en Ashpaw natuurlijk ook. Hij schudde zijn kopje eventjes, om weer tot zinnen te komen en liep toen ook de den weer uit. Rustig ging hij naast Ashpaw zitten en keek vragend naar de kater. ’Zeg Ashpaw, wat voor bladeren waren dat eigenlijk, en waar gebruik je ze voor?’ De vraag zat al een hele tijd in zijn kopje, maar het was er nooit van gekomen om hem ook daadwerkelijk te stellen. Teveel afleiding.

Ongelofelijk Bedankt Maaike!

'Leg ze hier maar neer, Wrenkit,' mauwde Ashpaw zodra ze in de Medicine Cat's Den waren. Raindrop glimlachte, blij dat hij haar kit hielp zich hier thuis te voelen, gelukkig te worden. Ze wilde het beste voor hem. Graykit en Naughtykit voelden zich hier al thuis, maar Wrenkit leek meer op haar toen ze Rainkit was; verlegen maar behulpzaam. Ze was trots op hem, maar wist niet hoe ze hem dat moest laten blijken. Ashpaw kwam naast haar zitten. Raindrop keek glimlachend naar hem. Hij was groter geworden zonder dat ze het gezien had, hij was gegroeid en veranderd onder haar neus. Ze had het idee dat hij nog steeds met problemen zat, al wilde hij er niet over praten en het leken andere dan voorheen. Hij moest het niet zo opproppen.. maar ze vroeg hem er niet naar. Als hij iets wilde zeggen, dan deed hij dat als de tijd er rijp voor was. Ze had geleerd dat het niet goed was Ashpaw te pushen. Ach, het was zo'n lieve kater.. Raindrop glimlachte breder toen Wrenkit een vraag stelde. Hij vond dit ook leuk. Eigenlijk leken ze wel op elkaar, Wrenkit en Ashpaw.. en ze was dol op hen allebei.