» It`s fallin αραят thats how it feels

_{De witte poes met hazelaar kleurige ogen stapte op de prooistapel af. Haar ogen had ze gericht op een overheerlijk sappig konijntje. Haar ogen gleden even weg van de prooistapel, kijkend of er misschien nog meer katten oog hadden voor haar toekomstige ontbijt. Niemand leek er op af te komen, dus stapte ze er snel op af om het konijntje van de prooistapel af te halen. Ze begon er niet meteen aan te eten en liep eerst naar de warrior den, om daar naast de ingang rustig te gaan zitten en haar konijntje op de grond neer te leggen. Ze nam enkele happen ervan en genoot van het heerlijke, malse konijnen vlees. Haar ouders hadden het nooit gewaardeerd dat ze zo vroeg opstond. Ze hadden er altijd op gewezen dat ze beter uit kon slapen zodat de rest haar werk kon doen. Haar ouders leken twee luie katten, maar eenmaal wakker en in het territorium waren ze niet meer te stoppen. Haar vader was haar mentor, en leerde haar voornamelijk om te vechten. Hij werd dan ook erg geïrriteerd wanneer het weer niet lukte, en het geval dat ze niet het lichaam heeft om een ware vechter te kunnen zijn. Haar vader wou natuurlijk dat ze direct aan kon vallen, haar spieren kon gebruiken. Maar dat was hem nooit gelukt, hoe hij haar zo af en toe ook sloeg.. ze wou het maar niet leren. Haar ogen gleden naar een litteken op haar flank. Ze had bijna al haar littekens te danken aan haar ruwe vader, de kater die geen gevoelens had voor zijn bloedeigen dochter. En haar moeder? Die keek enkel toe wanneer haar vader weer kwaad op haar werd, die lachte haar enkel uit wanneer ze weer voor de zoveelste keer in de problemen zat. Wat deed ze toch verkeerd?

[& Iro's nieuwe skyclan account ~]}

Mag ik meedoen?

Lightpaw liet haar blik dwalen over het kamp, op het eerste zicht niemand te zien. Ze zuchtte, ze was een ochtendkat daar kon ze nets aan doen, ze vond het heerlijk om de eerste zonnestralen die de hemel roodkleurden te zien. Ze trippelde naar de prooistapel, weer zuchtte ze, niet dat de prooistapel niet gevult was, die was mooi vol. Maar omdat ze graag toch een van de prooidieren gevangen had, ze had namelijk nog geen mentor. Lightpaw schudde haar kop, niet aan denken dacht ze. Ze nam een goed gevulde muis en ging bij de apprentices den zitten. Met een grote hap scheude ze een stuk van de muis. Het smaakte niet, waarschijnlijk omat ze weer dacht aan waarom ze geen mentor had. Vanuit haar ooghoek zag ze nog iemand zitten. Even twijfelde ze. Dan schudde ze haar kop, nee die kat zat bij de warrior den dus ze was krijger, ze ging haar ombijt wel alleen opeten. Vlug schrokte ze de muis naar binnen en begon haar donkergrijze vacht te wassen. Hopeloos probeerde ze de honingkleurige streepjes te laten uitkomen, wat natuurlijk niet lukte. Stilletjes hoopte ze dat dat kat haar niet zo zag.