Swimming

Duskpelt zuchtte diep. Ze was moe. De laatste dagen had ze veel gejaagd, veel geholpen en weinig geslapen. Nu had ze besloten tijd voor zichzelf te nemen. Met die gedachte, of eigenlijk zonder gedachten, liep Duskpelt naar de Kleine Stroom. Haar denkvermogen stond tijdelijk op nul, net zoals haar energie. Vlak voor het stroompje liet Duskpelt zich in het gras ploffen. De zon verwarmde haar vacht op een heerlijke manier, niet zo gloeiend heet als de zon in de zomer kon zijn. Tijdens Nieuwblad kenden de stralen nog 'merci'. Met een diepe zucht ademde Duskpelt uit, volledig ontspannend. Het gras kriebelde haar zachtjes terwijl ze zich omdraaide. Na een paar minuten richtte Duskpelt zich op en rekte zich uitgebreid uit. Haar staart zwaaide langzaam heen en weer, terwijl ze om zich heen keek. Wat zou ze nu gaan doen? Het glinsterende stroompje trok haar aandacht. Zwemmen, dat was het. Duskpelt glimlachte rustig en liep naar het stroompje toe. Met een sierlijke, soepele beweging dook ze in het water. Zwemmen, dat was wat ze nu nodig had.

De oren van een langharige grijze kater draaiden oplettend heen en weer, spitsten zich bij elk geluidje dat ze hoorden, ook al was het maar het piepen van een muis of het zuchten van de wind. Drust bevond zich op vijandelijk - en onbekend - gebied en dat wist hij maar al te goed. Hij was naar eigen mening ook wel een beetje schichtig op het moment maar aan de andere kant had Drust zin in een uitdaging. Het gaf hem een kick om iets te doen wat in feite niet mocht, dit was het gebied van een Clan en dat was duidelijk. De lucht was doordrengt met de typische geur van katten de katten in deze Clan, ze hadden een typische geur over zich maar elk ook iets van eigenheid.
Een zachte bries stak weer op en deed de boomblaadjes boven Drust ritselen. Hij keek op, zijn oren draaiden mee, maar boven hem was er niets te zien dan het dichtbegroeide groen van de bomen en het blauw van de lucht. Na een tijdje in de hoogte te hebben getuurd schudde Drust zijn kop en hief hem daarna hoger in de lucht. Hij mocht misschien op onbekend gebied zijn waar vreemde katten rondliepen die geen anderen duldden, maar hij was een gespierde fiere kater die niet zomaar over zich heen liet lopen. Drust had misschien zo zijn slechte punten maar ook zijn goede. De spieren die onder zijn huid rolden en zijn lange forse poten die hem op sommige katten letterlijk neer deden keken maakten hem trots en zeker.
In de verte klonk het geluid van stromend water en Drust besloot wat te gaan drinken. Hij liep richting het geluid - al veel minder schichtig dan zojuist - en vond een klein stroompje. Drust boog zijn kop en likte een slok water op. Maar plotseling werd hij door een geluid onderbroken. Gespetter? Drust's kop ging met een ruk omhoog en zijn groene ogen zochtten de omgeving af. En ja, dat hij dát over het hoofd had gezien. In de rivier zwom een rood-witte poes die het duideiljk naar haar zin had. Had ze Drust nog niet gezien of had ze hem al ontdekt? Zonder enig antwoord op die vraag te krijgen dook Drust in elkaar in een verdedigende houding. Deels vijandelijk - hij had op zich wel zin om in dit nieuwe gebied zijn krachten te tonen - maar ook gewoon ter verdediging. Dat deed hij vaker wanneer hij een vreemde kat tegen kwam. Je wist maar nooit of ze een gevecht aangingen, je kon altijd maar goed beschermd zijn op dat soort punten.

Duskpelt sloot haar ogen langzaam terwijl ze in het water dreef. Even liet ze alles los. Alle herinneringen, alle taken, alle gedachten.. Duskpelt dreef rond in het water, als omgeven door al haar gedachten, transparant in hun onzichtbaarheid. Met een lome blik om zich heen gaf ze zich over aan de stroming, die overigens niet erg sterk was. Net toen ze zich compleet rustig voelde, drong een vijandelijke geur haar neus binnen. Geen Clan, vooral geen Riverclan. Rogue. Met een ruk veranderde ze van richting. Het water spetterde op. De rogue zag ze nog niet, maar toch klom ze de kant op, in de richting van de geur. Ze moest Riverclan verdedigen, al had ze daar nu helemaal geen zin in. Het gras kietelde haar poten toen ze zichzelf op de kant hees, maar Duskpelt negeerde dat gevoel. Scherp en alert sloop ze naar voren.. er zat een grijze kat. Nieuw hier? Ze had hem nog nooit gezien. En zij maar denken dat alle Rogue's al minstens twee keer op Riverclanterritorium waren geweest! De kater zat in een soort verdedigende houding. Duskpelt liep rustig naar hem toe, niet in de stemming voor een gevecht. 'Ben je nieuw hier? Ik dacht dat iedereen direct te horen kreeg over de Clans,' was haar openingszin. Nieuwsgierig keek ze hem aan.

De poes dobberde wat rond in het water maar kwam er al snel achter dat Drust haar met zijn ogen volgde. Toen ze hem duidelijk in de gaten kreeg krabbelde ze snel uit het water en keek hem aan. Een vleem van nieuwsgierigheid was te herkennen in haar ogen.
'Ben je nieuw hier? Ik dacht dat iedereen direct te horen kreeg over de Clans,' antwoordde ze. Ook haar woorden klonken nieuwsgierig en ze leek weinig angst te tonen wat Drust deed ontspannen. Zijn haren gingen weer liggen en hij ging wat meer rechtop staan. Hij keek de poes recht aan toen hij antwoordde.
'Ik ben heus wel op de hoogte van de Clans,' antwoordde Drust. Hij fronste. 'En ik ben me er van bewust dat ik op het territorium van de RivierClan ben maar dat weerhoud me er niet van deze te betreden. Jullie Clankatten kunnen heus wel een vogeltje of een visje missen als dat het probleem is.' Zijn frons werd dieper en er ontstonden rimpels op zijn gezicht. Drust's vijandige houding verdween bijna helemaal, hij was niet bang dat deze poes zou aanvallen. En al zou ze dat wel doen zou hij zich er waarschijnlijk goed uit kunnen redden. Hetgene wat in zijn hoofd spookte ging over de territoria van de Clans die grote gebieden in beslag namen. Er bleef maar weinig gebied over voor de Rogue's en dat baarde hem zorgen. Er was daarbij ook maar weinig voedsel in de Rogue-gebieden omdat er zoveel Rogue's waren en daarom betrad hij zonder te aarzelen het gebied van andere Clans als hij voedsel nodig had. Daarom leed hij weinig honger maar andere Rogue's waren veel minder zelfverzekerd en zouden dat nooit doen. Dat waren degene die veel honger leden en daar bekommerde Drust zich om.

[Sorry voor de late post!]

'Ik ben heus wel op de hoogte van de clans,' zei de kater. Hij leek wel een beetje verontwaardigd. 'En ik ben me er van bewust dat ik op het territorium van de RivierClan ben maar dat weerhoud me er niet van deze te betreden. Jullie Clankatten kunnen heus wel een vogeltje of een visje missen als dat het probleem is.' Duskpelt haalde haar neus op, maar bleef ontspannen. 'Dat zou niet zo'n probleem zijn. In het verleden zijn er enkel spanningen geweest; brutale eenlingen die zomaar joegen als ze genoeg eten hadden. Wij hebben meer leden te eten te geven dan een eenling. Die is meestal alleen.' Dat werd erin gestapt bij Clankatten. Van jongs af aan kregen ze niets anders te horen. Ze wist niet wat voor gevolgen hun gedrag had, dat er Rogue's waren met honger. Daar had ze nooit over gehoord. In haar belevingswereld waren Rogue's machtsbeluste dieven, die liever moorden en stalen dan eerlijk aan hun buit kwamen. Misschien had ze de verkeerde verhalen gehoord, misschien ging het gewoon mis. Ze zou het niet weten, maar Duskpelt wist er niets van. Dus beschermde ze haar territorium zoals van haar verwacht werd; ze joeg eenlingen weg.