Ashpaw&Sandspots.

[Nighpaw ontdekt ons in dit topic, wat haar hart gaat breken..]

Met een kattengrijns op haar gezicht rende Sandspots de heuvel af, op te voet gevolgd door haar liefde Ashpaw. Voordat ze helemaal de Fourtree's hadden bereikt. Draaide de licht oranje poes naar Ashpaw, en rolde over hem heen. Ze beet zachtjes in zijn oor, en speelde met zijn staart. Op een gegeven moment landde ze in bloesemblaadjes, waar Sandspots boven op hem lag. ''Ik kan niet zonder je Ashpaw, ik ben blij met onze kittens.'' Fluisterde ze in zijn oor. Ze gaf hem een teder likje over zijn kaak, en streek met zijn hoofd tegen het zijne. Sandspots rolde van hem af, en lag nu op haar rug. Het zonnetje scheen op haar vacht, ze wilde hier uren met hem liggen, een hele maan. Haar staart zwiepte over de bloesemblaadjes. ''Hoe gaan we ze noemen? Twee namen voor dochters, en twee namen voor zoons?'' Vroeg ze zachtjes. ''Ik heb Willowkit, Mothkit en Mintkit altijd mooi gevonden.'' Miauwde ze zachtjes, haar oor lag tegen de grond aan. Als ze wachtte op Ashpaw's antwoord..

{Korte post, ben echt inspiloos. Ik probeer het terug te vinden met Emberstorm maar het lutk niet..}

Ashpaw gleed half de helling af door de modder aan zijn poten. Hij had zorgvuldig maar toch haastig zoveel mogelijk van Sandspots geurspoor gewist. Hij was zelfs door de modder gerold. Dikke druppels modder dropen van zijn zilverkleurige vacht. Zijn hart bonsde luid in zijn keel, maar het angstgevoel wat hij voelde toen hij wegvluchtte ebde langzaam weg. Voordat hij het wist werd hij echter omvergeduwd door Sandspots, samen tuimelden ze over de grond heen. Bloesemblaadjes vlogen de lucht in. Eentje landde op zijn neus. Met een zachte nies blies hij hem opnieuw de lucht in. Met grote ogen volgde hij het dwarrelende blaadje. Hij tikte er voorzichtig met zijn witte pootje tegenaan. 'Ik kan niet zonder je Ashpaw, ik ben blij met onze kittens.' Miauwde Sandspots zachtjes en ze gaf hem een likje over zijn kaak. Ashpaw begon te spinnen en gaf haar een likje terug, 'En ik niet zonder jou Sandspots.. je bent het licht in mijn leven.' Spinnend gaf hij haar een kopje terug. 'Hoe gaan we ze noemen? Twee namen voor dochters, en twee namen voor zoons?'' Vroeg ze zachtjes. ''Ik heb Willowkit, Mothkit en Mintkit altijd mooi gevonden.' miauwde Sandspots. Ashpaw keek op en knipperde met zijn blauwe ogen, 'Ik vind de namen prachtig maar.. kunnen we niet beter wachten tot de kittens geboren zijn?' Hij trok spinnend aan haar oor, 'ongeduldigje,' Miauwde hij plagend.

(Dit is even nadat Willowkit is dood gegaan, Kan het nog beter uitkomen?)
Nightpaw liep wat op en neer door het RiverClan kamp. Ze had gefaald, kei hard gefaald. Haal half zusje nog wel. Wat zou haar moeder wel niet zeggen, haar nieuwe nestje en dan dit? Ze was niet heel lang gebleven, op de plek waar het was gebeurd. Het stak, meer dan ze zich had kunnen voorstellen. Straks zou ze Willowkit nog wel te zien krijgen, wanneer ze in het kamp was gelegd. Wanneer de Clan om haar zou rouwen, wanneer iedereen zijn woorden uitsprak en voor het laatst met haar zou samen tongen. Willowkit was dood. Dit mocht niet, ze was nog zo jong. Nightpaw voelde zich gebroken. Het was meer dan gewoon een kat, iemand die dichter bij haar stond, een kitten, haar eerste dood als medicine cat apprentice. Moest dit vaker? Hoe veel katten van wie ze hield zou ze nog zien sterven? Haar blauwe ogen stonden vol met pijn en verdriet. Niemand kon hier nu even iets aan doen. Ze kon de rest niet onder ogen komen. Seastream had Willowkit vast kunnen redden, wat een waardeloze medicine cat apprentice was ze toch. Toen ze wat pootstappen hoorde buiten de medicine den, spitste ze haar oren. Dit wilde ze niet. Meteen vluchtte ze het kamp uit en ging na een klein stukje rennen bij de rivier zitten. Haar ogen gleden over het wateroppervlak dat in een bepaald ritme op en neer deinde, golven en af en toe een vis. Dit kalmeerde haar meestal, nu niet. Ze had iets fout gedaan, dat moest wel. Wat een waardeloze apprentice, de woorden herhaalde zich in haar hoofd. Verliefd op de medicine cat apprentice van ShadowClan en nu ook nog het laten gaan van Willowkit. Haar kleine halfzusje zou vanavond bij StarClan zijn, maar het idee deed haar geen rust. Nee, niemand zou hier vrede mee hebben, zo jong. Even kneep ze haar blauwe ogen dicht, hard. Haar poten naar voren, klauwen in de aarde onder haar geboord. Eerst wilde ze haar niet eens als een medicine cat apprentice. Was dit haar lot? Dat het toch een fout was geweest? Hoorde ze wel op deze plaats? Of was ze gedoemd om te mislukken in alles wat ze lief had?! Herinneringen van de nieuwe kittens van haar moeder vulde haar hoofd. Zo schattig, ze waren allemaal lief geweest, Willowkit ook. Zo veel vragen, die ze met genoegen had beantwoord. Maar haar kleine zusje, ze noemde haar toch liever zusje, zou nooit een warrior worden. Wat zou haar naam zijn geweest? Willowshine, Willowtear, Willowfur? Allemaal mooie namen, Willow was een mooie naam.. Ze dacht weer aan de kittens, die plots verdwenen en twee blauwe ogen de plaats vulde. Ashpaw! Hoe kon ze zo stom zijn! Hij was een medicine cat apprentice, ZIJ ook! En daarbij, waren ze van een andere Clan. ShadowClan.. een kat van ShadowClan, dat moest wel niet kunnen. Maar hij was anders, dat was wat ze leuk aan hem vond. Zo lief, ook tegen anderen, in tegenstelling tot zijn Clan genoten. Maar dat zou toch nooit iets worden! En toch bleef de hoop branden, diep vanbinnen, ergens een klein sprankje hoop. Ze deed haar ogen weer open, keek naar de wereld om haar heen, stond op en liep richting vierboom. De plek die neutraal was, misschien kon ze daar een beetje tot zichzelf komen. Niemand daar, geen ogen, geen woorden, geen 'je hebt je best gedaan'.

Met soepele, lichte passen stapte ze door het kleine bos en stak een paar beekjes over. Het was een tijdje lopen, haar tempo was niet snel, maar ze zou er alleen zijn. Niet veel katten bezochten vierboom als er geen gatherings waren. Haar staart sleepte over de grond, zodat de lange haren al het vuil en aarde meenamen. Het kon haar op het moment niets schelen dat haar mooie zilverkleurige vacht er slecht uitzag. Dan leek het tenminste op hoe ze zich voelde, een wrak. Ze naderde de bomen al, de heuvel doemde op voor haar. Binnenin liep het naar beneden, met een steen en de vier bomen. De plaats waar de gatherings gehouden werden, belangrijke gatherings.. de plek waar ze Ashpaw tegen was gekomen, ook met de medicine cats. Ze stapte naar boven, het gras kriebelde onder haar zachte poten, maar ze was te gevoelloos om het op te merken. Plotseling deden stemmen haar oren opspringen. Er waren katten? Nu, bij vierboom? Het idee van een geheime meeting kwam ik haar kop op. Daar had ze wel eens over gehoord, in oude verhalen. Ashpaw gleed haar gedachten weer binnen, als een shaduw, die stiekem mee slipte met de rest. Fijn en onplezierig tegelijk. Toch vond ze het nu niet zo erg. Hij deed haar iets vrolijker lijken. De stem die het eerst klonk, was die van een poes, de geur van ThunderClan was vaag te onderscheiden in de bries die haar richting op kwam. Heel stilletjes kroop ze omhoog naar een plaats waar veel bosjes waren. De wind blies in haar richting, ze zouden haar nooit kunnen opmerken. Toen ze zich wilden settelen in de bosjes herkende ze de stem van... ASHPAW! Verbaast stond ze even stil en vroeg zich af wat hij hier deed. Nieuwsgierigheid dreef haar via bosjes naar een plaats waar ze de katten kon zien en hun gesprek kon horen. Haar hart stopte toen ze de twee samen zag zitten. Een ijskoude hand greep ernaar en nam het. Een lege holte bleef zitten, haren rechtovereind, ogen vol van afschuw en verdriet. Oren automatisch naar achter getrokken. Haar lichaam was verstijfd op de plaats waar ze hen voor het eerst in beeld kreeg. Het was Sandpaw van ThunderClan en Ashpaw was met haar. Ze raakten elkaar aan, keken elkaar aan met een blik die ze maar één seconde hoefde te zien om te weten wat het betekende. Haar wereld leek stil te staan, in te storten. De grond brokkelde weg onder haar poten, leegte omhulde haar, als dikke zwarte mist, niets te zien, niet eens wit. Willowkit... nu Ashpaw. Na een paar minuten leken haar spieren weer los te komen, al leken het uren. Stroef bewoog ze zich voort naar een geschikte plek, waar ze ging zitten en haar staart stilletjes om haar poten sloeg. Niemand had wat gehoord, de wind nog steeds gunstig. Nu kon ze hun woorden onderscheiden. '...tot de kittens geboren zijn'. Hij trok spinnend aan het oor van Sandpaw. Daarna miauwde hij iets, zachter, liefkozend. Haar hart leek opnieuw te breken. De lege plek, hoe kon het nog minder dan het al was. De grond was nog steeds weg, de wereld verdwenen, gesmolten als ijs. Haar ogen waren zo groot als de maan, pupillen groot van afschuw. Alle kwade gedachten braken meteen door, alsof er een waterval van verdriet door haar dam heen brak. Ze kon het niet, ze kon niet uit de struiken komen en kwaad zijn.. Het was fout om van hem te houden, maar dit was wel de ultieme straf.. Was het een straf.... Deed StarClan dit?? Wat had ze fout gedaan? Hoorde ze geen medicine cat apprentice te zijn? Was dit niet de weg die ze wilde die ze in zou gaan? Wat dan? Als een ROGUE?? EEN LONER??!!! Iets van woedde begon door haar verdriet heen te smelten, maar niet om hen. Ze was boos op zichzelf. Dit was haar eigen schuld natuurlijk! Haar schuld omdat ze nooit iemand leuk had mogen vinden, iemand zo onmogelijk als Ashpaw. Haar straf voor het falen, het falen van eerder deze dag. Willowkit's dode lichaam leek voor haar neus te verschijnen, ze wilde achteruit springen, wegrennen, maar ze kon niet. Haar poten zaten weer vast aan de grond, die er niet eens leek te zijn. Ashpaw hield van Sandpaw en ze kregen kittens. Willowkit was dood. Als iemand erachter kwam... Nightpaw kromp ineen bij het idee. Het idee dat ze nog extra straf zou krijgen. Seastream zou haar nooit meer als haar apprentice willen hebben.. Leopardfur, haar moeder, de deputy, zou zich zeker schamen voor haar dochter. Ze schudde haar hoofd. Nee.. nee.. nee... Dit was niet hoe het hoorde te gaan. Dit was niet zoals ze zich had voorgesteld hoe het zou lopen.. Maar dat was verkeerd geweest.. en dit.. haar straf.. voor het denken? Zat StarClan erachter? Was het iets dat al uitgestippeld was voor ze Ashpaw kende? Als dat zo was, waarom had StarClan haar niet gewaarschuwd? Ze had dit alles van zich af kunnen zetten.. of misschien toch niet. Trillend zat ze daar, kijkend naar de kat die ze zo vaak in haar gedachten had zien rondspoken, en de kat wiens plaats ze voor alles in de wereld zou willen innemen. Misschien was ze nu alles kwijt.. Sandpaw had Ashpaw nog als het mis ging met hun Clans.. Hoe zou ze hem ooit nog normaal kunnen aankijken? Ze moest hem zo vaak zien, nog zo vaak onder ogen komen.. Hij zou medicine cat worden, net als zij, als ze het niet had verpest. En dan... De meetings, de gatherings, kleine dingen zoals het uitbreken van ziektes waarbij ze zijn raad nodig had. Haar huid werd warm onder haar vacht. Ze schudde even met haar kop, geruisloos, huilen kon ze niet. Soms is een situatie te overweldigend.. dan kun je niet eens huilen. Ze slikte even, haar blauwe ogen even dichtgeknepen om van het beeld van de twee kwijt te raken, maar het bleef hangen op haar netvlies, het maakte niet uit, ogen dicht of open, hier of ergens anders...

Sandspots likte spinnend over zijn kaak, 'Ik vind de namen prachtig maar.. kunnen we niet beter wachten tot de kittens geboren zijn?' Sandspots legde haar oren in haar nek, ze grijnsde zachtjes. 'Ongeduldigje.' Miauwde Ashpaw nog. ''Sorry Ashpaw, maar het is ook zo geweldig.'' De lichtoranje vacht van Sandspots glom helemaal in het zonlicht, ze rolde op haar buik en keek hem liefdevol aan. Haar maag knorde, en uit automatisme snoof ze de lucht van Fourtree's diep op. Ze rook de geuren van de andere clans, en een konijn iets van vijf voslengtes weg. Maar toen, toen rook ze iets, het was verser dan anders. ''Ik ruik Rivierclan, Ashpaw.'' Miauwde ze, haar ogen waren wijd opgesperd en haar hart bonkte in haar keel. Ze liet zich direct in vechthouding zakken. Ze proefde de lucht nog eens, ze merkte dat er niet veel waren waarschijnlijk één of twee. ''Ik was hier aan het jagen, en jij verzamelde medicine cat stuff. Ik praatte tegen je om te zien of je de grens niet overstak, oké? Als ik zo weg moet, ik hou van je Ashpaw. En we zullen elkaar weer zien, hierzo.'' Miauwde ze zachtjes in zijn oor. Ze gaf hem spinnend een kopje, en likte tussen zijn oren. Ze keek naar de lucht, helder blauw maar in de verte zag ze een aantal wolken aandrijven. Ze stond heftig ademend naast Ashpaw, de medicine cat apprentice háár verboden liefde. Sandspots hoopte dat niemand hen zou verraden, dat ze hen niet zouden ontdekken. Maar dat leek nu een onmogelijk plan..

[Ja sorry voor de korte post, maar mijn inspiratie is dood, én ik heb geen zin om van acc. te wisselen... ]

'Sorry Ashpaw, maar het is ook zo geweldig.' Spon Sandspots. Ashpaw glimlachtte terug maar zorgen vulden zijn kop ook. Hij was nog maar een apprentice.. Hij was een medicine cat apprentice! Hij mocht geen kittens krijgen. Sowieso geen partner. Instinctief keek hij omhoog met achteruit gelegde oren. 'Het spijt me Starclan...' Murmelde hij zachtjes en hij probeerde de rilling die over zijn hele ruggengraat liep te onderdrukken. Hij hoopte dat Sandspots zijn moment van ongemak niet had opgemerkt.. Hij was zowieso altijd al iemand geweest die zich altijd bezig hield met alles wat mis kon gaan. En op dit moment kon er zo enorm veel verkeerd staan.. Hij keek op, zijn blauwe ogen zorgelijk. Sandspots was zo mooi en zo enorm lief... Verdiende ze niet een betere kater dan hij? Hij was van Shadowclan, kleiner dan gemiddeld, gewoon grijs. Er waren in Thunderclan vast veel mooiere, betere en slimmere katers. Hij trok nerveus met zijn oren. 'Sandspots.. Ik..' Begon hij aarzelend en met achteruitgelegde oren. 'Ik ruik Rivierclan, Ashpaw.' Miauwde Sandspots geschrokken, hem onderbrekend. Ashpaw sperde zijn ogen open. Rivierclan? NEE! Ze konden niet ontdekt worden! Fourtrees was altijd zo veilig geweest in zijn ogen. Nee.. nee.. het kon niet! Hij ademde diep in, zijn mond half open om de geur beter te konden proeven. Er hing inderdaad een verse rivierclan geur in de lucht. ''Ik was hier aan het jagen, en jij verzamelde medicine cat stuff. Ik praatte tegen je om te zien of je de grens niet overstak, oké? Als ik zo weg moet, ik hou van je Ashpaw. En we zullen elkaar weer zien, hierzo.' Miauwde Sandspots zachtjes in zijn oor. Ashpaw knikte zachtjes en stapte wat achteruit. 'Begrepen..' Miauwde hij zachtjes.

Nightpaw opende haar ogen weer even, om hetzelfde beeld te zien. Ze wist dat ze het nooit meer uit haar hoofd zou kunnen krijgen. Willowkit had net haar laatste woorden gezegd, haar laatste adem uitgeblazen. Haar zusje was bij StarClan, haar grote liefde had een ander. Niet dat hij ooit iets voor haar had gevoeld. Nee vast niet! Ze had zichzelf gek gemaakt met gevoelens voor hem, niet in staat dat duidelijk te maken aan hem. Natuurlijk wist hij het niet. Ze had niets laten zien, niets gezegd. Angst voor het overtreden van de warrior code, angst voor de snijdende woorden die ze te horen zou krijgen, nu verergerd in beelden. Of het erger had gekund? Misschien, maar daar zou ze nooit achter komen. Plotseling leek de wind te keren. Een vlaag blies haar vacht naar de twee katten toe. Sandpaw keek op, en zei paniekerig dat ze RiverClan rook. Dat was juist! Nightpaw wist niet zo goed wat ze moest doen. Uit de bosjes springen of wachten, misschien zelfs wegrennen. En dan, verlinken? Veel tijd had ze niet om erover na te denken. Sandpaw sprong in haar vechthouding. Nightpaw keek naar haar felheid. Daar zou ze nooit tegenop kunnen, misschien was dat wat Ashpaw leuk vond aan de zandkleurige, ThunderClan poes. Ze hoorde ieder woord wat de twee tegen elkaar zeiden. Wat ze zouden doen, wat hun alibi was. Jammer voor hen had de RiverClan poes al een tijdje staan kijken. Maar toch bleef ze nog even verstopt, vastgenageld aan de grond, nog steeds uit schrik, uit verdriet om wat ze had ontdekt. Ze hoorde Ashpaw nog zeggen dat hij het begrepen had. Was dit het moment? Om uit de bosjes te stappen en zich te laten zien aan de twee katten? Maar natuurlijk zouden ze de pijn in haar ogen zien, haar houding, alles... Zouden ze erachter komen? Nightpaw zette alles van zich af en stapte met haar lichaam de zon in. Haar zilveren tabby vacht schitterde in de felle stralen, hoewel je ook de takken en viezigheid in haar vacht kon onderscheiden. Haar blauwe ogen op de twee gericht, nog steeds verdronken van pijn. Ze kon geen gezicht opzetten, niet nu, niet voor hen. Zij wist hun geheim, ze konden haar niets aandoen. Willowkit... alsjeblieft, als je nu op me neerkijkt, wees niet boos op me, boos om mijn gevoelens, boos om wat ik fout deed, om het falen van mijn test, het falen van jou. Haar blauwe ogen gleden over de twee katten. Eerst Sandpaw, haar zandkleurige vacht, groene ogen, de vijandige houding waarin ze zich had opgesteld. Daarna gleed haar blik naar Ashpaw. Zijn grijze tabby vacht en de blauwe ogen die ze zo vaak had gezien in haar dromen. Het denken eraan was al genoeg om weer een nieuwe siddering door haar lichaam te sturen. Waarom ben je met een ander?!! Waarom gaat alles in mijn leven fout??!!!! Ze stond voor hen, sprak geen woord. Haar zilverkleurige lippen op elkaar geklemd, wachtend op de reactie van de kat die ze zo adoreerde en de kat die dat alles had verstoord..

Sandspots keek fel om zich heen, toen opeens de Medicine cat apprentice van Riverclan voor hun neus stond. ''Nightpaw,'' mrauwde ze zachtjes. ''Mousbrain.'' Murmelde ze over zich zelf, wat een stommiteiten had ze begaan. Maar ze zou met haar leven hun kittens beschermen. Ze gaf een snelle blik naar haar buik, en blies naar de apprentice. ''We deden niks fout, weetje.'' Miauwde ze kortaf, haar ogen waren tot spleetjes geknepen terwijl ze haar groene blik op Nightpaw richtte. Sandspots liet haar staart snel en gefocusd heen en weer liet zwiepen. Ze was op haar territorium gebleven, voor zover de apprentice wist, naja dat dacht ze, hadden ze niks fout gedaan. Sandspots keek naar de lucht, en ging zitten. De apprentice zag er niet gevaarlijk uit, en ze onspande haar houding een beetje. Ze ging zitten en likte teder over haar lichte, zandgekleurde buik. Ze gaf een voor Nightpaw onzichtbare blik naar Ashpaw, haar partner. Hij wilde haar iets zeggen, Sandspots was nerveus, wilde hij haar nú verlaten? De warrior slikte, en hield haar lijf aangespannen van de schrik..

Integenstelling tot Sandspots, was Ashpaw niet zo fel. Hij hield zich laag bij de grond, zijn oren achteruitgelegd. Als ze ontdekt werden.. Zaten ze in grote problemen. Hij murmelde iets binnensmonds en nerveus. Hij sperde zijn blauwe ogen geschrokken open toen Nightpaw te voorschijn kwam, hij kende de rivierclan medicine cat apprentice, de rivierclan medicine cat apprentice kende hem. Als ze hen zou verraden.. was alles weg, dan stortte alles om hem heen in. Zijn training als medicine cat zou dan voorbij zijn, en misschien zelfs zijn clanleven. 'Nightpaw..' Exclameerde hij geschrokken met achteruit gelegde oren. 'We deden niks fout, weetje' Miauwde Sandspots kortaf. Ze zat iets voor hem, hij kon het zwiepen van haar staart duidelijk zien. Was het focus? Of irritatie? Waarom was Sandspots zo gespannen? Ze zou Nightpaw toch niet aanvallen? Dat kon niet, ze was een medicine cat apprentice. Ashpaw durfde niks te zeggen, uit verlegenheid, uit angst. Hij voelde zich nerveus, zijn keel was doorgeworden alsof hij geschuurd was met zand. Sandspots gaf hem even een blik, ze zag er bang uit. Waarom was ze bang? Om wat hij wou zeggen voordat Nightpaw tevoorschijn kwam? Nee, daar hoefde ze zich geen zorgen om te maken, het was geen angst die nu telde. Hij keek haar dus even geruststellend aan. Maar alsnog voelde zijn keel dichtgeknepen en pulseerde angst door zijn aderen als schroeiend vuur. Als Nightpaw ze echt zou verraden.. was het over. Hij keek naar zijn voorpoten, Nightpaw niet durvend aan te kijken. Ze was een mede medicine cat apprentice. Ze wist net zo goed als hijzelf dat het verboden was. Hoe kon hij haar ooit nog aan kijken?

Nightpaw keek weer naar Sandpaw. De ThunderClan apprentice, voor wat zij wist, nam een vijandige houding aan en zwiepte met haar staart. Ze zag haar heel snel even naar haar buik kijken. Daar zaten de kittens in van haar en Ashpaw. Nightpaw voelde een steek door haar lege hart heen gaan. Alsof er telkens een grote, scherpe doorn in werd gestoken, om het open te houden, om het te laten voelen. Zodat ze het niet zou vergeten, vergeten hoe stom en naïef ze was. Hoe ze Willowkit had gefaald, hoe ze zo stom had kunnen zijn verliefd te worden op Ashpaw, die vervolgens met een ander ging, zonder ook maar iets van haar gevoelens te weten. Nog steeds die vijandige houding, Sandpaw die haar naam zei en haar daarna kortaf wijs probeerde te maken dat ze niets hadden gedaan. Nightpaw wist wel beter, maar Sandpaw wist natuurlijk niet dat ze hier al was geweest, dat ze hen eerst had gezien, dat ze hen eerst had gehoord. De ogen van de zandkleurige poes waren speeltjes, ze blies, ze zwaaide met haar staart. En dat allemaal om een medicine cat apprentice. Als Nightpaw niet was geweest wie ze was, als ze nu niet werd gepijnigd met gevoelens, had ze het zielig gevonden wat de ThunderClan poes deed. Iedereen wist dat medicine cats niet zo'n training kregen als een warrior apprentice. Plotseling leek ze bij zinnen te komen en ging zitten, met een houding die iets minder vijandig stond naar haar toe. Nu richtte ze haar blik weer op Ashpaw. Hij keek haar geschrokken aan, met weid opengesperde ogen. Ook hij bracht haar naam ter woord. Ze staarde hem aan, haar ogen al even groot, vol verwarring, vol pijn. Ze zag hem kijken naar zijn liefde, weer voelde ze de doorn als een mes door haar lichaam glijden. Ze kon haast voelen hoe haar spieren doorboord werden, pezen scheurde en knapten, haar binnenste kapot ging zodat er alleen nog maar een massa bloed en rotzooi achterbleef. Ze wilde dat het ophield, maar dat deed het niet. 'Je hoeft me niets wijs te maken, Sandpaw. Ik weet alles..' zei ze met trillende stem. Ze hield het haast niet meer, klaar om op de grond te storten en daar te blijven liggen, verzwolgen door de pijn die haar verscheurde, bloedend van wonden die je nooit zou kunnen zien, wonden die er alleen waren om ze te voelen. Was dit StarClan? Was dit hoe StarClan met katten omging die ontrouw waren aan de warrior code? Ze hoopte van niet, want niemand op deze wereld verdiende het om zich zo te voelen.

'Je hoeft me niets wijs te maken, Sandpaw. Ik weet alles..' De woorden sneden door Sandspots kop, haar schrik maakte plaats voor meer schrik en woedde. ''Sandspots.'' Beet ze haar toe. De zilverkleurige, prachtige apprentice zag er ontdaan uit. Wat wilde ze van hen? Voelde ze misschien ook iets voor Ashpaw, weer schrok Sandspots. Wilde ze er tussen komen, om Ashpaw en haar uit elkaar te halen? Vragen spookten door haar kop terwijl ze met ijzige stille blik voor zich uit keek. Haar hoofd deed zeer, ''Ik snap het niet..'' Miauwde ze stilletjes. Haar ogen stonden vol verdriet, en medelij voor de apprentice. ''Waar bemoei jij je eigenlijk mee?'' Snauwde ze waarna ze naast Ashpaw ging zitten. Zijn vacht tegen de hare gedrukt kalmeerde haar, ze zocht troost bij hem. En deed haar ogen dicht, om haar hoofd te laten hangen. Ze keek door haar poten door naar haar zandkleurie buik, was dit allemaal te fout geweest? Sandspots hing stilletjes tegen de grijze Shadowclan apprentice aan, nog steeds verward en met pijn in haar hart. Haar zandkleurige vacht glansde in het zonlicht, en de warmte gleed over haar hals.

[Foking weinig inspiratie mensen.. :S En op Bluestar gebleven omdat ik bezig ben met mn fransverslag.]

Ashpaw voelde zich vreselijk ongemakkelijk, ze waren erbij. 'Je hoeft me niets wijs te maken, Sandpaw. Ik weet alles..' Miauwde Nightpaw zachtjes. Ashpaw's lichaam werd koud, zijn maag legde zich in een strakke knoop. Hij liet zijn oren hangen. Het was over.. Nightpaw zou alles vast aan haar clan vertellen. Maar waarom.. zag ze er zo verdrietig uit? Was ze zo teleurgesteld in hem dat hij de warrior code had overtreden? Hij kon er met zijn kop niet bij(Ashpaw vind het fenomeen liefde soms moeilijk te begrijpen xD). 'Sandspots' Beet Sandspots fel terug naar Nightpaw. Ashpaw voelde zich ongemakkelijk, hij wist dat Sandpots het goed bedoelde maar hij had het idee dat hij hier tussen stond als een blokkade. Hij zwiepte nerveus met zijn staart heen en weer en beefde zachtjes, het hele gesprek had hij nog niks gezegd, hij wist ook niks te zeggen. Hij voelde zich wanhopig, zijn blauwe ogen straalden verdriet uit. Hij wist dat zijn clan dit nooit zou accepteren. Wat zouden ze hem allemaal afnemen?.. Zijn positie waarschijnlijk.. Ook zouden ze hem verbieden om met Sandspots om te gaan. Een steek ging door zijn hart heen terwijl hij aan die mogelijkheid dacht. Of misschien.. zou Brokenstar hem wel verbannen. Sandspots drukte zijn vacht tegen de zijne aan. Ashpaw drukte zijn vacht ook tegen de hare aan maar zag er wezenloos uit, totaal geschrokken.

[Meehh.. Toetsweek sucks away inspi..]