Story - Tug of War

Prologue

Voorzichtig glimlachte Abigail nog een laatste keer naar Avril, en keek toen voor zich uit. Ze zat in een coupé van de Hogwartsexpress. Had iemand haar een week geleden vertelt dat ze een wizard was, had ze hem nooit gelooft. Eerder uitgelachen, en toen snel doorgelopen. Maar nu leek het normaal te zijn. Ze schudde verward haar hoofd, alles liep fout, niks klopte meer. Dumbledore was langsgekomen om de dingen uit te leggen, het bleek dat minstens één van haar ouders magisch was geweest, en nu ze oud genoeg was, kon ze ook naar Hogwarts, om daar te leren. Maar ze wou niet weg. De trein zetten zich schokkend in beweging, en plots klampte ze zich vast aan het raam, en terwijl de tranen in haar ogen zich vormden, reden ze langzaam weg van Avril, op naar Hogwarts.
Een tijdje zat ze te staren naar de bekleding van de stoelen, tot de deur langzaam openschoof. Een bleke jongen met witblond haar kwam binnen, en keek haar arrogant aan. Ze snoof even, en wreef onopvallend met haar hand langs haar ogen. “Heb je gehuilt?” Misschien toch niet zo onopvallend als ze had gedacht. Ze knikte maar, ontkennen had niet veel zin.
“Ik ben Draco, .. Malfoy.” Hij stak zijn hand uit, en Abigail nam hem even licht aan. “Abby, Abby O'Macinsons.”
“In welke afdeling denk je dat je gaat zitten?” Abby haalde haar schouders op. Dumbledore had de afdelingen wel eens vermeld maar echt exact wist ze het niet meer. “Ben je een modderbloedje misschien?” Zijn gezicht vertrok meteen.
“Ik weet niet wie m'n ouders zijn, ik verblijf in een weeshuis.” Ze keek naar haar handen die gevouwen lagen op haar schoot toen ze dit vertelde. Ze voelde een hand op haar schouder keek, en keek op. Draco zat voorovergebogen, “He, geen zorgen, je lijkt me wel een aardig iemand. Volgens mij kom in je in Slytherin. Ik hoop het, ik ga in elk geval naar Slytherin. Net zoals de rest van mijn familie.” Abby knikte, ze wist het helemaal niet zeker. En was Slytherin niet meer de slechte kant gebleken? Ze wist het niet meer.
“Maar Draco, stel dat ik dan niet in Slytherin kom?” Zei ze verdrietig, nog niet helemaal opgebeurt.
“Als je maar niet in Griffondor komt, en we blijven vrienden, right?” Ik knikte, “Altijd!”
En voor het eerst zag ik een zweem van een glimlach op zijn gezicht.

Chapter 1

Nerveus liep Abby met de andere eerstejaars de grote hal binnen. Naast haar liep Draco, die haar bemoedigend aankeek. Ze knikte even, en keek toen recht voor zich uit, ander oogcontact vermijdend.
Plots voelde ze een koele hand die de hare pakte, en ze keek op. Draco stond recht voor haar, “Het komt goed Abby, echt waar!”
“Maar wat als ik nu in Hufflepuf terechtkom? Of in Griffondor?” Ze keek angstig, ze was niet goed in vrienden maken, en ze wou niet gescheiden worden van Draco. “Vrienden, okey?”
Voor ze iets terug kon antwoorden, werd haar naam geroepen. Haar hele naam, waar ze een hekel aan had, Abby was genoeg. “Abigail O'Macinsons.”
Trilled liep ze naar de stoel. Ze had het gevoel dat elke leerling haar doordringend aankeek, en ze sloot haar ogen toen de hoed op haar hoofd werd gezet.
“Duss, Abby huh?” Sprak de stem plotseling.
“Haal me alsjeblieft niet weg bij Draco, alstublieft.” Fluisterde ze zachtjes. “Nee, Ssslytherin zit er ook wel in, maar je potenties zijn anders.” Ze hoorde hem twijfelen. Abby hoopte het, ze was niet goed in vrienden maken. En hoe moest ze nu vrienden blijven als zij in een andere afdeling zat. Ze zouden elkaar niet meer zien, of contact hebben. En hoe ..
“Griffondor!” Haal de stem. Haar ogen zochten die van Draco, maar hij keek de andere kant op. “Draco!” Riep ze, maar haar stem ging tenonder in het klappen. Ze voelde hoe ze naar de tafel werd geleid, maar niks kon haar nog blij maken. Haar enigste vriend wou haar niet eens meer aankijken.
“Hey, gaat het wel?” Aby keek op, een jongen met redelijk donker haar keek haar aan. “Ik ben Harry, trouwens.” Ze knikte, en nam zijn hand aan. “Honger? Dit is de eerste keer dat ik het eten eindelijk kan proeven. Ron vertelde er al lang over.” Abby glimlachte voorzichtig, “Dankje.”
Nog één keer keek ze om, waar Draco om de stoel zat, de hoed kwam op zijn hoofd terecht, en hij riep al Slytherin. De blonde jongen keek niet eens meer om, en ze zuchtte lichtjes. Toen ging ze zo zitten, en begon te praten met Harry over Hogwarts.

Ze wist dat de jongen niet vaak haar kant uitkeek tijdens het eten, hopend op een blik. Draco was die avond lucht voor haar. En die houding ging ze nog lang volhouden. Precies zo'n 5 jaar.

Chapter 2

5 jaar later.

“Abby!” Maakte de stem van Ginny haar wakker.”Sta ohop!” Ze kreunde en probeerde zich nog eens om te draaien. Abby besefte dat het hopeloos was, en kwam toen half overeind. “Ginny, kom op, het is slechts ..” Haar blik viel op de klok.
“Het is pas 7 uur!” Riep ze verontwaardigt. “Ja, maar ik verveel me.” Ze keek me aan met haar puppy oogjes en Abby begint te lachen. “Het is al goed.” Abby stond op, en kleedde zich snel. Een jeans met een wit zomerbloesje voldeed.
Met een glimlach dacht ze terug aan de voorbije week, na het schooljaar had ze één week terug naar het weeshuis gemoeten, en hoewel het fijn was Avril terug te zien, had ze verlangend uitgekeken naar de tweede week, want ze zou vanaf dan de rest van de vakantie bij de Weasley's logeren. Op speciale aanvraag van Ron, Ginny, Fred en George. Met een grote glimlach liep ze naar beneden, waar de tweeling al aan tafel zat.
“Wel dat is ook vroeg, slaap jij normaal niet uit tot 12 uur?” Grijnsde Fred.
Abby schudde haar hoofd, “Ginny.” Gaf ze als antwoord, terwijl ze een geeuw onderdrukte.
Ze knikten medelevend, en keken toen samenzweerderig naar mekaar. Meteen was haar aandacht bij de tweeling en wantrouwend keek ze elk van hun aan.
“Aaaabby?” Vroeg Fred lief.
“Wat moeten jullie?” Zuchtte ze.
Ze leken opgelucht om niet door het hele smeekgedoe te moeten gaan, “Er is een mestbom ontploft in onze kamer, en ma vermoord ons als ze erachter komt. Laatste keer met Ron was het al op het nippertje.” Snel gaf ze hun de instructies om de geur zo snel mogelijk weg te trekken, en haastend liepen ze naar boven.
“Een simpel dankje is zeker teveel?” Mompelde ze. Ze draaide zich om en maakte een groot kop thee, en ging zo in de tuin zitten.
De rust was goed en sereen, maar mocht niet lang duren. “Abby?” Kwam Ginny al snel weer op het toneel. “Zullen we een vliegcompetitie houden? Wij tegen de tweeling, en als Harry er straks is kan Ron ook mee doen?” Abby knikte, “Als jij iedereen bij mekaar laat komen.” Gaf ze haar als voorwaarde. Ginny knikte en verdween weer met een bos rood haar achter zich aan. Abby snapte niet hoe ze 4 jaar zonder vriendje had doorgebracht, ze was ergens wel jaloers op dat haar.
“Hey,” Zei Ron vrolijk toen hij de tuin binnengelopen kwam met een half broodje in z'n hand. Die jongen en zijn obsessie voor eten ook. “Is je haar nu lichter van kleur?” Vroeg hij verbaast.
“Nee?” Toen ze een lok vastpakte had het zijn normale donkerbruine kleur.
“Zal het licht wel geweest zijn dan.” Zei Ron en nam nog een hapje van zijn broodje. Abigail keek hem even aan, en zuchtte toen. “We gaan quiddich doen, ik wil wel af en toe wisselen tot Harry komt?” Hij knikte, en keek haar dankbaar aan. Het was de laatste week een probleem geweest dat ze steeds oneven waren, omdat Percy geen quidditch deed. Zoals altijd als ze aan Percy dacht verscheen een frons op haar hoofd, ze snapte maar niet hoe iemand zo saai kon zijn! Ze stonden tegelijk op, en met een arm rond haar schouders geslagen ging Ron haar voor naar het veldje.

Chapter 3

“Pak 'm Abby!” Hoorde ze Ginny nog schreeuwen. Ze zette alles op alles, en vloog zo voorbij Fred, die de taak als zoeken op zich had genomen. De arme jongen zou haar niet eens kunnen bijhouden, om een of andere reden was ze hier te goed in.
Een tel later voelde ze de behekste bal tussen haar handschoen, en trots vloog ze er mee terug naar de denkbeeldige middenlijn.
“Wil je nog een match verliezen jongens?” Vroeg ze droog.
De tweeling gromde wat terug, en hoewel ze het niet verstond, wist ze dat het waarschijnlijk niet al te aardig zou zijn.
Vrolijk grijnste ze, toen ze plots haar naam hoorde. Vlug draaide ze zich om en keek recht in het lachende gezicht van Harry.
“Haarry!” Riep ze blij uit terwijl ze hem een knuffel gaf. Samen met Hermione en Ron vormden ze een onscheidbaar trio, en ze hadden zoveel meegemaakt. En bovendien had Harry haar vooral door het eerste jaar op Hogwarts geholpen. En dat was iets wat ze nooit was vergeten, en probeerde goed te maken met vriendschap. Ze waren beste vrienden, en hadden lang geleden besloten dat ze enkel en alleen allerbeste vrienden zouden zijn. Ook kon ze zich beter in zijn situatie invoelen, omdat ze ook geen ouders had. Dus hadden ze best wel veel gemeen. En waar Harry tekort deed in kennis, vulde zij aan. Perfect toch?
“Ook hallo,” Zei Harry lachend. Grijzend liet ze hem los.
“Je bent gegroeit!” Merkte ze plots op.
De jongen knikte vrolijk, “Eindelijk groter als jouw, kleintje.”
Ze stak plagerig haar tong haar hem uit, en liet hem toen de anderen begroeten. Zoals gewoonlijk wist Ginny zich even geen houding aan te nemen, en moest Abby weer lachen. Het meisje was haar beste vriendin, en ze wist dat ze een grote crush had op haar beste vriend. Maar beste vrienden mochten om mekaar lachen, toch? En anders had Ginny veel pech, want Abby deed het toch.
Ze schudde haar bruine haar uit haar gezicht, en keek gelukkig naar de mensen die daar stonden. Maar lang kon ze niet blijven genieten van het moment, want George kwam er alweer door.
“Een revenge match!” Zei hij, nog steeds beledigt verloren te zijn. “Als je zo graag wilt dat ik je weer inmaak,” Abby haalde haar schouders op.
“Nieuwe teams!”
Snel blikte ze even naar Ginny, en ook op haar gezicht stond een argwanende frons. “Oke, maar wel eerlijk houden, Abby en George cap'ns!” Gaf ze als voorwaarde. Abigail haalde nogmaals haar schouders op.
“Ladies first,” Zei George met een grijns.
“Ik maak je toch in.”
Zijn grijns verflauwde.
“Ginny!”
“Harry.”
“Fred.”
“He!” Ze gaf George een knipoog.
“Ron.” Gaf die uiteindelijk maar toe.

Snel sprong ze op haar bezem, tegenover Harry, terwijl de rest van het team nog op de grond bleef, en Fred de golfbal in de lucht gooide. Ze grijnsde even naar Harry, en draaide zich toen om om naar de bal te zoeken voor Harry nog maar beseft had dat de bal al los was. Ah, wat hield ze toch van quidditch!

Chapter 4

“Het is niet eerlijk!” Grijzend landde Abby, en stak trots het balletje omhoog. Ook de anderen kwamen nu naar de grond, en haar team keek haar blij aan. “Je was vroeger begonnen dat Harry!” Probeerde Fred nog één keer zijn reputatie te redden. Maar hij hield zijn mond toen hij Ginny zag kijken. Ze was goed in dezelfde blik als haar moeder te creeëren, en dat jaagde haar broers soms wel de stuipen op het lijf.
“Abby is gewoon beter.” Zei ze terwijl ze plots lachte, en de dreiging helemaal weg was. Aangezien iedereen het nu wel beu was huppelde ze vrolijk naar huis, terwijl Fred haar nastaarde.
“Soms maakt ze me echt bang, het ene moment is ze om je de stuipen op het lijf te jagen, en het andere moment lijkt ze zo .. Onschuldig.” Argwanend keek hij zijn zusje na.
“Alleen bij jullie hoor.” Deelde ze hun met een knipoog mee, terwijl ze langzaam terug naar the Burrow liep.
De jongens wouden nog even doorspelen, dus ze liep alvast verder naar het huis. Een glimlach kwam terecht op haar lippen, ze voelde zich hier echt thuis. Iets wat ze nooit had gedaan bij Avril, hoewel ze van de vrouw hield als haar eigen moeder. Vreemdgenoeg wist Avril ook niks meer over de vrouw die zoveel jaar geleden was komen aankloppen, alsof de hele herinnering vervaagt was. Een geheim wat haar eerst had geïntrigeert, maar uiteindelijk maar had laten vallen, omdat ze niks kon terugvinden, op welke manier ze dan ook zocht.
De zon lag al redelijk laag, en het lag prachtig op de heuvels. Ze vertraagde haar pas, en keek er even naar. Abby had zo wel langer kunnen staan, was de lichtstraal niet verbroken geweest door een bewegend stipje in de verte. Toen het dichterbij kwam zag ze wat het was, een uil.
Ze stak haar arm uit, en braaf landde het beest op haar arm. De nagels krasten in haar huid, maar ze was het gewend. “Welkom terug Mryu.” Zei ze zachtjes. De uil kraste even.
Ze gooide de uil met haar arm de lucht in, en hij vloog naar het raam van Ginny's kamer die ze deelden. Maar Mryu had een job gehad, en nu keek ze naar de brief die de uil had laten vallen aan haar voeten. Ze herkende het handschrift, natuurlijk. Abby zou het nog uit duizenden herkennen, en liep snel naar binnen, om de brief rustig te kunnen lezen.

Ginny hielp haar moeder, dus ze had de kamer even voor zich alleen. Gelukkig. Snel opende ze de brief, en een glimlach verscheen al gelijk bij de eerste regel.

Lieve Abby,

Ik weet dat je me vorige week nog geschreven hebt, en het spijt me dat het zo lang duurde! Ik was alleen je uil helemaal vergeten, en mijn vader kwam nog langs. Hoe is het bij de Weasley's? Zijn ze nog wel aardig?
We zien elkaar weer bij het WK. Ik kijk er echt naar uit, ook al is het pas een week of twee geleden, het lijkt me al een eeuwigheid.

Veel liefst,

Je allerbeste vriendin,

Alyssa

Verbaast keek Abigail op, toen er nog een uil door het raam kwam. Het was wel voor mij bedoelt, want de uil beet me in mijn vinger toen ik de brief niet aannam. Hij vloog op en ging op de kast zitten. Mijn naam viel al op de naam, hij was in groene inkt geschreven, en geschokt liet ik hem vallen. Waarom schreef híj haar?

“Abby, je bent zo stil?” Hermione kijkt haar bezorgt aan. Toch dacht ze dat ze goed gespeelt had, maar blijkbaar had het meisje haar gedrag toch opgemerkt. Nadat Hermione aangekomen was en ze een beetje uitgesprongen waren, omdat ze elkaar zo lang niet meer hadden gezien, waren ze naar Ginny's kamer gegaan, waar ook zij zou blijven overnachten.
Ginny had haar vooral bijgepraat, en Abby had hier en daar wat tussendoor gegooit. Ze dacht dat ze wel normaal genoeg reageerde op alles.
Ze haalde haar schouders op en roerde in haar soep. Gelukkig waren de anderen te druk bezig om hun gesprek om te merken, want ze had geen zin om het uit te leggen. Aan niemand niet, zelfs niet aan haar beste vriendinnen. “Ik weet het niet, ik voel me gewoon niet zo goed vandaag.” Verzon ze snel een smoes. Het was nu niet bepaald haar beste, maar Hermione leek het niet op te merken, en keek haar medelevend aan. “Komt wel goed.” Zei ze geruststellend. Abby knikte, en was blij dat ze het zo snel had geloofd. Hoewel, was ze dan al zo'n goede leugenaar geworden?
Gelukkig leek niemand haar niet zo gewoonlijke stille bui om te merken, en kon ze na het eten naar boven glippen. Ze had het al de hele dag uitgestelt, maar nu ze even alleen was moest ze het wel doen. Met trillende vingers pakte ze de envelop van onder haar kussen, en maakte hem open.
De brief was van hard, stevig papier, met zwarte inkt. Bovenaan prijkte een logo van een tovenaarsfamilie, iets wat haar niks verbaasde. Wat haar meer verbaaste was de afzender. Waarom hij? Ze spraken elkaar nooit, ze sprak af met zijn vijanden. Ze snapte het hele vete ding niet, maar als ze kant moest kiezen, koos ze waarschijnlijk die van Harry. Alsof hij haar hulp verdiende.

Eindelijk dwong ze zich ertoe hem te lezen, en haar ogen vlogen over de regels.

Beste Abby,

Ik vroeg af hoe het met je ging? Je vraagt je waarschijnlijk wel af waarom ik een brief naar je schrijf, maar de waarheid is dat ik op dit moment thuis zit, terwijl mijn ouders maar dingen blijven bespreken. De weinigen mensen met wie ik überhaupt zou willen praten kan ik niet bereiken, en wel ja, ik dacht, waarom ook niet?
Ik hoop dat het goed met je gaat, en nog één vraag; ga je ook naar het WK?

Sincerely,

Draco

Even bleef ze in de kamer staan, en ze had de brief nog steeds in haar handen toen Ginny en Hermione lachend binnenkwamen. “Wat is dat?” Vroeg Ginny nieuwsgierig, Hermione's blik negerend.
“Niks.” Ze draaide zich om, en scheurde de brief in tweeën. Alsof ze hem ging schrijven, had hij gedacht!