not you again -ziva-

Stil lag hij verscholen achter een aantal struiken en wat puin. De zon scheen fel op zijn vacht en de warmte maakte hem slaperig. Hij gaapte en rekte zich uit, waarna hij weer in een aangename positie ging liggen. Hij legde zijn kop op zijn poten neer en bewoog zacht met zijn staart, wat een beetje stof en zand liet opwaaien. Dit was zijn favoriete plekje als hij verlangde naar wat rust. Tot nu toe had niemand hem hier ooit lastig gevallen. Af en toe bewoog hij zijn oren iets. Hij hapte richting vliegen, die op zijn vacht wilden gaan zitten en begon zich stil te wassen, net zo lang tot zijn vacht weer begon te glanzen. Zacht likte hij een aantal kleine wondjes bij zijn poten schoon en draaide zich op zijn rug. Starend naar de hemel en kijkend naar wat er in de bomen leefde. De tijd trok zo langzaam voorbij. Hij zuchtte en klauwde met zijn poot in de lucht. Hij snoof kort en zacht en boog zijn kop wat naar achteren om de omgeving weer even in zich op te nemen. Je wist maar nooit. Veel was er de laatste tijd voor zijn gevoel niet gebeurd, in ieder geval niet in zijn leven. Hij bekeek zijn klauwen in het zonlicht en rolde zich daarna weer op zijn buik. Hij was zelf nog geen spatje veranderd, alleen zijn achterpoot was iets wat nog niet helemaal in orde was gekomen. Nog steeds werd hij door die pijn vertraagd en de haat die hij daar voor voelde was moeilijk te beschrijven. Uiteindelijk stond hij op en begon door de dichtbegroeide bosjes te lopen. Kleine takjes en bladeren bleven af en toe in zijn vacht steken, maar dat kon hem niet schelen. Hij was niet een kat, die werkelijk de hele dag bezig wilde zijn met wassen. Hij zakte door zijn voorpoten, toen hij de plas water vond waar hij altijd uit dronk. Met zijn oren gespitst boog hij zich richting het water en zag kort zijn eigen weerspiegeling. Zijn ogen volgden de kleine visjes onder water. Voor de lol ving hij er wel eens een, maar dat was het dan ook wel. Rustig begon hij te drinken, maar verstarde voor een moment toen hij dacht iets te horen. Zwijgend bleef hij een paar minuten in dezelfde houding zitten en begon toen stilletjes weer te drinken. Nog eens trok iets zijn aandacht en deels verward keek hij op. Zijn staart bewoog sneller, op een waarschuwende manier, terwijl hij opnieuw zijn kop boog om te gaan drinken.

De uitdrukkingsloze gloed die over haar rode ogen zweefde weerkaatste in het zonlicht. Ziva deed haar bek open en liet een onhoorbare geeuw varen. Dezer dagen waren allemaal saai geweest, er was niets buitengewoon gebeurd. De nacht zwarte Bloodclan kattin tilde haar hele lichaam op en trippelde naar de kamp uitgang. Ze versnelde haar pas een beetje en begon te draven, helemaal geen pit om nog wat sneller te gaan. Aangezien ze een zwarte pels droeg zou ze het in de winter warm hebben, niet zoals in de zomer, maar ze zou sowieso minder afzien zoals de andere. Zwart trok het zonlicht aan, en dus zou dat ook in de winter gebeuren. Zelfs de zwakste zonnestralen zouden aangetrokken worden door d'r pels. Ziva schudde haar hoofd en besloot maar om een klein beetje terug te blikken op de voorbije maanden. Ze had haar zus Zaria vermoord, in het Bloodclan kamp. Ook nog die ene Shaduwclanner, noemde die niet Peachberry? Tja, het maakte d'r geen haar uit hoe die warrior heette. Als laatste had ze ook nog een Windclan apprentice gedood. Het was niet veel, maar ze was nog jong, en had dus nog veel moorden voor de boeg liggen. Een zachte zucht rolde over haar lippen toen ze naar voren keek en besefte dat het gestalte van een andere zwarte kat in zicht kwam. Ze herkende hem maar al te goed. Was hij niet die ene kater die samen met Zaria van de Bloodclan wou weglopen? Dat smerig plannetje was gelukkig niet van pas gekomen. "Gegroet ex-Bloodclanner." Mauwde ze met een duidelijk horende valse toon. De 'ex-' was duidelijk gewezen op het plan dat hij normaal samen met Zaria zou uitvoeren. Tja, totdat Ziva er tussen kwam en haar zuster koelbloedig het leven had afgenomen. Ze sprong uit het struikgewas en landde vlak naast de zwarte kater. "Hoe gaat het af met je poot?" Vroeg ze, duidelijk dat ze er eigenlijk geen bal om gaf. Ze vouwde haar oren achterdochtig naar achteren en bekeek zijn figuur honend. Hij was geen haar tegen vroeger. Ziva daar in tegen wel. Zij had tal van littekens gekregen, en de opvallendste was nog wel eentje die van haar borstkas tot haar poot uitrekte. De kattin liet haar zakken tot zithouding, en krulde grinnikend haar staart rond haar lichaam.

Hij hield zijn kop net een paar millimeter boven het water stil. Het gevoel dat hij niet meer kon bewegen liet hem zijn oren voor kort plat leggen. Het had hem eigenlijk niet uit gemaakt wie hij tegen was gekomen. Het had ieder mogen zijn, behalve de gene die haar eerste woorden had gesproken met een valse ondertoon, wat ook haast niet anders kon. Rustig deed hij een stap bij de waterkant vandaan. Zijn poten of lichaam maakten geen geluid toen hij rustig tegen over degene kwam zitten, waar hij eens intense haat voor leek te voelen. Al moest hij toegeven, dat dat zo leek te horen bij de bloodclan. Op een ontspannen manier keek hij haar met zijn goud-gele ogen aan. 'Ex-bloodclanner?' En grijns verdween rond zijn snoet. Ze zou hem niet klein krijgen, als ze dat voor elkaar wilde krijgen. Hij herinnerde zich de momenten waar op hij haar ontmoet had, eigenlijk leek altijd alles de soep in te lopen. Stil bleef hij haar aankijken, al vulde nu een hatende blik zijn ogen. Alles wat rond hem gebeurde deed er niet meer toe, al wist hij niet goed waarom. Hij wist enkel, dat hij de poes voor zich het liefst wilde vergeten. 'Ik zit nog steeds bij de bloodclan hoor, lieve Ziva.' fluisterde hij met een spottende klank en een brede grijns, wat leek te passen bij de scherpe blik in zijn ogen. 'Ik weet dat woorden je niks doen, maar dat doen woorden bij mij ook niet.' Nog steeds zat hij stil, al bewoog zijn staart af en toe snel heen en weer. 'Hoe gaat het af met je poot?" Op die vraag had hij al helemaal geen zin om te antwoorden, wetend dat het haar niks kon schelen... en dat idee liet hem juist antwoorden. 'Helaas Ziva,' zei hij ijzig kalm en hield zijn kop wat schuin. 'Jij bent niet degene die hier voor gezorgd heeft, dus..' Eigenlijk had hij nog helemaal geen antwoord gegeven, maar besloot nu deels voor de lol al niet meer verder te spreken. Even keek hij strak voor zich uit, toen hij haar blik op merkte. Toen hij zijn kans slag besloot hij haar stil in zich op te nemen. Zijn blik gleed stil over haar heen. Hij merkte de lichte veranderingen op, maar dat hadden haast alle bloodclanners... bij hem vielt het nog steeds redelijk mee. De meeste schade was verborgen en aan het oog ontrokken, dat beviel hem wel. Uiteindelijk eindige hij bij haar ogen. 'Eens een bloodclanner altijd een bloodclanner.' zei hij op een wat uitdagende toon. 'Mij raak je niet zo snel kwijt.'

On-loyale katten, dat was iets dat Ziva haatte. Zelfs was ze ook niet echt dé loyaalste kat, moest ze toegeven. Maar ja, wat kon je eraan doen? Je karakter aanpassen? Nee, dat werkt nooit. Om de een of de andere redenen blijven vijanden vijanden, zelfs als je speciaal voor hen veranderd. 'Ik zit nog steeds bij de bloodclan hoor, lieve Ziva.' Een grinnik kwam uit haar keel, voor slechts één seconde. "Schat, jij bent niet diegene die me dat hoeft te vertellen." Sprak ze ijzig kalm. Andere dachten altijd alles de baas te zijn, terwijl ze dat juist niet zijn. Vaak wanneer je denkt alles gewonnen te hebben, blijkt dat het toch niet te zijn. En dat was nou net het slechte aan 'goed begonnen, is slechts half gewonnen.' Zuchtend liet ze haar hoofd deels naar de grond zakken en bekeek haar voeten die bedekt waren met een laagje modder. 'Helaas Ziva,' Ze tilde haar hoofd deels weer op en wierp hem aan zijdelingse blik toe. Het maakte haar niets uit wat hij ging vertellen, of wat hij wou. 'Jij bent niet degene die hier voor gezorgd heeft, dus..' Ze voelde aan dat haar staart geïrriteerd tegen de grond begon te slaan. "Weet je, ik zou dat lichaam van jou nog niet eens willen aanraken, laat staan bezeren." Merkte ze halfzacht fluisterend op en dabde twee keer met haar poten in de grond. 'Eens een bloodclanner altijd een bloodclanner.' Ze vouwde haar oren naar achteren en keek hem recht in de ogen aan toen 'ie dat zei. Geen idee wat hij ermee bedoelde luisterde ze toe wat de kater nog te zeggen had. 'Mij raak je niet zo snel kwijt.' Nee, misschien wouden we dat niet. "Gelukkig maar. Anders zouden we je niet meer kunnen zien wegkwijnen in je zelfmedelijden." De stem van Ziva begon met een felle toon, die al gauw oversloeg in slechts een fluisterende, hatelijke stem. Als hij het zo wou spelen, op de vuile manier dan stemde ze mee in. "Het begint kouder te worden." Vervolgde ze snel om van onderwerp te verwisselen en keek strak naar de grauwe lucht die boven hen uit heerste. "Soms vraag ik me af waar Zaria terecht is gekomen." Een zorgeloze blik sprong in de bloedrode gekleurde ogen van de Bloodclanner. "En, aan we ze zou denken.." In een fractie van een seconde verschoven haar ogen van de lucht, naar Acario. "Ooit spijt gehad van je daden? Acario." Haar hoofd bewoog zoals een lastige kat die iemand tot orde wou brengen. "Ik niet. Nòg niet."

Een zachte onhoorbare zucht ontsnapte uit Acario’s mond. Een bloedhekel had hij aan zijn eigen clan… maar daarnaast. Hij had eigenlijk overal een bloedhekel aan… inclusief zich zelf. Vanbinnen grijnsde hij om die gedachte. Dat was de reden waarom hij bij de bloodclan leek te passen, al stond verraad scherp in zijn gedachten gegrift. Bij de bloodclan zittend, omdat… de meesten van hen zich net zo gedroegen als hij. Hij moordde enkel iets minder. Even keek hij opzij naar de net iets jongere zwarte poes. Hij haatte haar zo veel, maar had ook wel ergens respect voor haar gedrag en het feit, dat ze bleef wie ze leek te zijn. “Schat, jij bent niet diegene die me dat hoeft te vertellen.” De ijzige klank in haar kalme stem, had misschien kittypets angst aan gejaagd, maar Acario was het gewend. ‘Ow, werkelijk?’ Een kort en snel gegrinnik was te horen, voor hij weer leeg voor zich uit staarde. Ziva kon van die woorden spreken, waar hij gewoon op moest reageren… maar zo kon het dan nog wel even doorgaan, aangezien hij er zeker van was dat zij hetzelfde zou doen. Zijn blik was gericht op niks, zijn gedachten waren voor een moment vrijwel bijna stil. Enkel de rode kleur van bloed, vulde zijn gedachten en gaf hem honger. ‘Weet je, ik zou dat lichaam van jou nog niet eens willen aanraken, laat staan bezeren.’ Na die woorden werd hij weer wakker uit de leegte waarin hij zich bevonden had en keek haar schuin aan. Iets fonkelde in zijn ogen. Hij lachte enkel. Een zachte scherpe en korte lach. Die woorden sloegen nergens op. Na zijn lag keek hij haar ijzig aan. ‘Gelukkig maar. Anders zouden we je niet meer kunnen zien wegkwijnen in je zelfmedelijden.’ Haar hatelijke stem daagde hem uit, maar hij bracht enkel zijn snoet kort dichter richting de hare. ‘Die woorden kun je niet spreken, al doe je dat nu wel… maar zo lang je me niet kent… hebben die woorden geen enkel nut.’ Zelfmedelijden? Waarom zou hij dat met zich zelf moeten hebben? Hij had het met niemand… en zijn leven was verder perfect. Niemand leek hem te kennen en daar was hij blij om. Als je het blij kon noemen. ‘Het begint kouder te worden.’ Acario keek met een verbaasde uitdrukking recht in haar ogen. Het duurde even voor het tot hem leek door te dringen, dat ze het plots over het weer leek te hebben. Hij knikte lichte en richtte zijn blik voor kort ook even op de asgrauwe lucht. ‘Soms vraag ik me af waar Zaria terecht is gekomen.’ Die woorden zorgden ervoor dat Acario zijn gezicht weer strak trok. Als ze nu emotioneel ging doen over Zaria was hij weg. Maar waarschijnlijk was dat niet haar bedoeling. Hij negeerde de blik van de poes, die maar al te graag op een rottige manier met hem probeerde te spelen. ‘En, aan wie ze zou denken..’ Hij had zin om haar toe te snauwen, dat ze haar bek dicht moest houden. Het deed er immers niet meer toe. Hij was zo dom geweest om Zaria te willen beschermen, Ziva doodde haar… punt uit. ‘Hoe toch je kop dicht.’ Snauwde hij haar zacht toe, maar maakte daarbij scherp duidelijk dat hij hier geen zin in had. ‘Jou kan het niks schelen en mij ook niet.’ Hij snoof en gunde Ziva geen enkele blik meer. ‘Ooit spijt gehad van je daden? Acario.’ Bij die woorden, besloot hij haar toch weer aan te kijken. Zijn oren bewogen zich iets naar voren. Niet rond de vraag die hem gesteld was, maar de woorden die de poes er nog achteraan had gesproken. “Ik niet. Nog niet.’ Smalend keek hij haar aan. ‘Ik heb nergens spijt van… al geloof jij daar misschien niks van. Mij best.’ Hij had vol de waarheid gesproken. Spijt hebben voor iets, maakte je op een bepaald gebied zwak. Zwak kon de dood betekenen, dus had hij alle gedachten waar spijt in verborgen had gelegen zo gedraaid, dat het hem niks meer kon schelen. ‘En jij dus ook nog niet. Nog niet?’ Hij sprak het wat vragend uit, al lag er een genietende twinkeling in zijn ogen. ‘Je weet maar nooit. Voor je het weet… heb je ergens spijt van.’ Zijn stem klonk vleiend. ‘Maar dat zal misschien jou nooit gebeuren. Aangezien jij Ziva bent. En alles wat je iets lijkt te doen… vaag je achteloos weg. Niets lijkt je te kunnen raken. Maar schijnbaar… raak ik je wel.’ De blik in zijn ogen toonde steeds meer genot. ‘Anders lag er toch niet zo’n hatelijke klank in je stem… of gebruik je dat bij ieder die je tegen het lijf loopt.’ Eigenlijk bedoelde hij niks met deze woorden, maar het lag in zijn aard om ze te spreken. Misschien uit nieuwsgierigheid of gewoon omdat hij er zich mee kon vermaken. ‘Trek je maar niks van mij aan.’

Acario ratelde maar wat door. Ze richtte haar blik weer naar een andere kant en tuurde even uitdrukkingsloos in de verte. Zij was niet zoals Acario, zij was niet zielloos. Ziva was niet zo'n Bloodclan kattin die altijd zei dat niets haar raakte, aangezien dat niet de waarheid was. Echter loog Ziva vaker in de liefde, en wanneer ze iemand doodde, dan op momenten zoals nu. Af en toe sprak ze wel eens een leugentje voor haar eigen bestwil, maar ze ramde daar nooit echt mee door. Zuchtend draaide ze haar hoofd weer naar Acario toe, terwijl een koele blik haar ogen vulden. ‘Anders lag er toch niet zo’n hatelijke klank in je stem… of gebruik je dat bij ieder die je tegen het lijf loopt.’ Ze voelde een krop opkomen in haar keel. Dacht hij nu werkelijk dat ze altijd zo'n mega bitch was? Ze was heus niet geestelijk gestoord hoor, ze gedroeg haar alleen zo. "Dat is een reflex, gekregen in de loop van mijn leven." Mauwde ze er op, zonder enige klank. Niet hatelijk, en ook niet zacht of lief. Het was deze keer wel de waarheid. Vroeger toen ze een kitten was reageerde ze nooit zo moordlustig op dingen. Maar wat wilde je? Je moeder vermoord zien worden door je vader voor je ogen terwijl je zelf nog maar een kitten was? Haar vader heeft haar zo gemaakt, zoals ze nu was. Ziva moest wegvluchten met haar andere zus Zaria, en nog een jonger zusje. Helaas was de jongste ook nog genadeloos gedood door haar vader. Rage had wel meerdere keren de moeite gedaan om haar, Scars en Zaria op te komen zoeken en het leven van hen af te nemen. Althans was dat nooit van pas gekomen, en nu zou dat al zekerst niet meer lukken. ‘Trek je maar niks van mij aan.’ De zwarte Bloodclan poes keerde haar aandacht grens om en liet die teruggaan naar de kater voor haar. "Dat deed ik sowieso al niet, zolang jij je maar niets aantrekt van mij." Een speelse lacht krulde haar lippen, maar algauw werd die vervangen door een uitdrukkingsloze grijns. "Je moet je nooit iets aantrekken van iemand anders. Het brengt zich alleen maar ellende." Zei ze rustig en keek weer schuin naar de lucht. Er was een tijd, en tijd geweest dat ze niets anders deed dan dingen aantrekken van de anderen. Maar er was nu toch een iets goed aan een Bloodclanner zijn. Het leerde je kennis maken met het leven, en bij sommigen pakte dat anders uit dat bij de rest. De ene werd er zwaar emotioneel van, de andere weer iets gemener. Dan had je ook nog degene die zich heel raar gedroegen, en de stiekeme. Uiteraard zaten er nog tal van andere karakters in de Elite, al waren die de meest voorkomende. "Weetje, moorden doe je niet alleen voor het plezier. Het kan soms een goede afleider zijn, een goed moment om alle woede van je af te laten stomen." Beaamde de zwarte poes terwijl ze weer naar hem keek, en besloot 'm deze keer goed strak aan te kijken. "Meestal zijn diegene die moorden, de katten met een zwaar verleden." Een serieuze toon was te herkennen in haar koele stem. "De andere hebben dat nou eenmaal beter onder controle als de rest." Kwam er meer uit als een halve zucht. Ziva's staart stopte met zwiepen, waardoor alleen haar staartpunt af en toe nog trekjes liet zien. Ze wist maar al te goed dat Acario niet iemand was die je onderuit kreeg met woorden, maar alleen met daden. Bij Ziva werkte dat echter allebeide. Alleen wist ze haar goed te beschermen met een afwering schild. De poes stond op om even haar ledematen uit te strekken, om ten slotte dan toch maar weer te gaan zitten.

Na de strakke blik, die Ziva hem toe had geworpen, was hij nauwelijks in staat van haar weg te kijken. De serieuze klank in haar stem liet zijn oren wat naar voren draaien. ‘Meestal zijn diegene die moorden, de katten met een zwaar verleden.’ Hij moest toegeven, dat de zwarte kattin gelijk had. ‘De andere hebben dat nou eenmaal beter onder controle dan de rest.’ Iets in haar stem bracht hem in verwarring. Ze had nog nooit op deze manier gesproken. Hij staarde langs haar heen met een lege blik in zijn ogen. Had hij al die tijd op een verkeerde manier over haar geoordeeld of was dit een list. Hij liet zijn kop iets hangen en richtte zijn goud-gele ogen weer op Ziva. Heel langzaam verdween iets van de spanning uit zijn spieren. Zijn staart kwam net als de hare stil te liggen. Ziva. Was zij werkelijk degene, die net plots zo rustig tegen hem gesproken leek te hebben. Het bleef hem verbazen en geloven wilde hij het niet. Na enkele seconden waagde hij een lichte poging om zich zelfs deels bloot te leggen. Zijn houding werd ontspannen en hij lette niet elke seconde meer op haar. ‘Je woorden laten me verbaasd achter.’ Sprak hij met een wat zachte stem. ‘Ik denk dat ik je verkeerd heb ingeschat als je me net de waarheid hebt verteld.’ De klank in zijn stem bleef ontspannen, terwijl hij zijn kop deels ophief richting de hemel. Een druppel water spatte uiteen op zijn neus en al snel leken er meer te volgen. Hij gaf niet zo veel om regen en zuchtte enkel zacht. ‘Je hebt gelijk rond het feit dat moorden een goede afleiding kan zijn… om alles wat er in je zit naar buiten te laten. Het geeft voldoening voor een tijdje. Tot… je weer vol zit en het er opnieuw uit moet. Volledige voldoening… geeft het moorden niet. Bij mij niet in ieder geval.’ Kort volgende zijn ogen een opvliegende vogel, die zich tussen de takken door een weg naar buiten had gebaand. Het deed hem ergens aan denken. Een deel van zijn herinneringen, die hij had afgesloten voor zich zelf. Had Ziva gelijk gehad? Zou hij op een dag ten onder gaan in zelfmedelijden als hij die herinneringen weer eens voor zich zelf open zou leggen? Deed hij dat niet, dan zou alle woede en haat zijn aderen blijven vullen. Dat gevoel, daar was hij vertrouwd aan geraakt. Hij stond er een moment bij stil, dat de vader van de kattin naast hem, zijn familie had uitgemoord. Zijn harte bonkte voor een paar seconden sneller en leek kort even stil te staan. Maar was Ziva ook niet zelf ten prooi gevallen aan haar eigen vader? Het duurde even voordat hij zich dat weer realiseerde. ‘Ziva, missen mogen we elkaar niet. Totaal niet, maar we hebben een ding gemeen. Een iemand heeft ons beiden dit leven bezorgd.’ Hij keek naar haar opzij en kort gleed een glimlach over zijn snoet heen. ‘Als ik het goed heb.’

Nog steeds zorgde dit gesprek voor een ongemakkelijk gevoel. Ergens wenste hij eens iemand tegen het lijf te lopen, waarbij hij niet met een constante spanning hoefde te praten, maar gewoon alles kon laten gaan. Maar… waarschijnlijk had hij dat opgegeven nu hij bij de bloodclan zat. Een licht idee ontplooide zich in zijn hoofd. Voor hij het idee af kon maken, hoorde hij Ziva weer tegen hem spreken. Hij wilde op haar eerdere woorden antwoorden, dat hij het niet echt als een verslaving zag, maar hij hield zijn mond. Ging hij er tegen in, dan zij waarschijnlijk ook weer. Een lichte hoofdpijn begon zijn hoofd te vullen. Iets wat waarschijnlijk nog steeds het gevolg was van de klap die hij had gekregen op het donderpad. ‘Dat kan dan zo zijn, ik spreek liever niet meer over hem. Sinds dat ik er niet meer aan denk dan daagt hij niet meer op vreemd genoeg.’ Wat bazelde zij nou weer, ging er kort door Acario heen, voordat hij besefte dat ze hem enkel antwoordde. ‘Oke, goed.’ Mompelde hij kortaf. Voor een moment waren zijn gedachten leeg. Hij had niet moeten beginnen over haar vader, dus wilde hij er ook niet verder meer op reageren. ‘Mag ik eigenlijk vragen waarom jij en ziva eigenlijk de bloodclan wouden verlaten? I mean, je ziet me er niet echt uit als iemand die gaat staan janken bij de tweebeners om een kittypet te worden.’ Hij keek met een ruk naar haar opzij. Een vlaag van woede stak scherp af in zijn ogen. IJzig staarde hij haar aan. Waarom had ze die vraag aan hem gesteld? Het kon haar toch niks schelen of was dit een excuus om het bloed onder zijn nagels vandaan te halen. ‘Waarom ik en Zaria… de bloodclan wouden verlaten?’ herhaalde hij deels te vraag. Langzaam draaide hij zijn kop weg van Ziva. ‘Eigenlijk kan ik het me niet meer herinneren.’ Hij sprak de woorden met een eerlijke toon uit. ‘Ik weet… enkel dat ze met Scars weg wilde. Ze dacht na over een andere clan… maar wilde ik de bloodclan ook verlaten?’ Even ontsnapte er een grinnik uit zijn bek. ‘Ik wens hier nog steeds weg te gaan, maar ik heb geen plaat om heen te gaan. Eens een bloodclan altijd een bloodclan, zoals ik al zei. Kom ik hier ooit uit, dan blij ik die naam dragen. Een kittypet zal ik nooit willen worden. Wat heb ik aan zo’n leven?’ Hij schudde zijn kop. ‘helemaal niks. Vervelen, de ene dag nog saaier dan de ander. Was ik rogeu geworden, dan had ik alle vrijheid van de wereld, maar dat heb ik hier ook… nog wel.’ Een lichte grijns ontstond rond zijn snoet. ‘Nog wel… ik zal er voor zorgen dat ik mijn vrijheid zal houden. Maar… dat gaat jou daarnaast niks aan.’ Sprak hij er luchtig achteraan.