~That feeling never leaves me...~[Stormstar]

Het was het zachte ruisen van de wind tussen het riet, of nee waren het toch de eerste vogels die aarzelend de dag aankondigden, die de jonge kater wekten. Hij knipperde slaperig met zijn ogen en wou zich eigenlijk weer omdraaien, maar een andere beweging in de kraamkamer weerhield hem daarvan. Hij had geen zin om met een van de kittens of moeders te praten, al wist hij dat het eigenlijk zowat onmogelijk te voorkomen was hier in het kamp. Alleen hij kon er niks aan doen dat hij elke keer een brandende jaloezie voelde, als hij kittens tegen hun moeder aan zag liggen. Hij had geen moeder meer, al een paar weken niet meer. Het deed nog meer pijn, omdat hij zich er schuldig over voelde. Waarom was hij ook stiekem het kamp uitgegaan? Als hij braaf in de kraamkamer gebleven was, leefde ze nou nog. Hij krabbelde overeind om de gedachten uit zijn kop te bannen. Alleen hij voelde dat het bleef sluimeren achter in zijn kop, het moment om naar buiten te gaan. Hij liep de kraamkamer uit en ging er een eindje vanaf zitten, in de beschutting van een struik. Hij sloeg zijn staart om zijn middel en deed kort zijn nagels uit en in. Alleen het hielp allemaal niet, opnieuw kwam het beeld van zijn moeder in zijn kop, haar ogen met die angstige blik toen ze stierf. De pijn in haar ogen, niet van de wonden, maar omdat ze niet meer voor hem zou kunnen zorgen. Dat wist hij, omdat ze hem dat zelf had verteld. Haar grootste angst was geweest, dat ze naar de sterrenclan zou gaan voordat hij oud genoeg was om een krijger te worden. Hij had die angst waarheid gemaakt. Hij had haar de dood in gejaagd. Het was zijn nieuwsgierigheid geweest, die hem die ochtend weggelokt had. Langs de rivier het rivierclan territorium uit. Zijn avontuur had niet lang geduurd, want voor hij het wist drong een onbekende geur zijn neus binnen. De geur van een zwerfkat, al wist hij toen niet hoe die rook. Nou zou hij dat nooit meer vergeten. De kat had hem aangevallen als zijn moeder niet tussen hen in was gesprongen. Ze had hem vermoord, maar haar eigen wonden waren te ernstig geweest. Hij slikte terwijl hij tranen achter zijn lichtblauwe ogen voelde branden. Hij keek naar zijn voorpoten en trok opnieuw zijn nagels uit en in. Hij zou sterk worden, voor haar.
Hij spitste zijn oren, er kwam steeds meer beweging in het kamp. Alleen niemand viel hem lastig en daarom ontspande hij wat. Hij sloot zijn ogen en luisterde naar de vogels die nou niet meer aarzelend klonken, maar in volle borst hun lied zongen. Hij verlangde er naar om er eentje te vangen, om die vleugels te snel af te zijn. Meteen hoorde hij de lach van zijn moeder in zijn kop, als hij het er voor de zoveelste keer met haar over had. Dan gaf ze hem een lik over zijn kop en zei ze dat hij nog even moest wachten. Hij voelde hoe er tranen in zijn ogen opwelde. Hij schrok op toen hij pootstappen zijn richting in hoorde komen. Snel knipperde hij de tranen weg, daarna deed zijn bek open en rook de geur van Stormstar sterker worden. Hij klapte zijn kaken weer op elkaar en keek om zich heen, maar de struik belemmerde zijn zicht op het grootste deel van het kamp. Liep Stormstar echt zijn kant op, of verbeelde hij zich dat gewoon?

[Stormstar]

_{De dag begon vroeg, de langzaam kwam het daglicht tevoorschijn. Vogels begonnen met het fluiten, en zingen. Het gras bewoog zacht op het ritme van de wind. In het midden van het kamp lag de prooihoop, hij was lager dan normaal. Het voedsel werd schaars door bladval. Dat was een van de zorgen van een grote kater. De kater lag in zijn nest, in de Leaders den. Zijn rug rees, en daalde bij zijn ademhaling. Hij zuchtte, rustig werd Stormstar wakker. Hij trok met zijn oor, maar opende toen zijn ambere ogen. Hij vroeg zich stilletjes af wat hij vandaag zou doen. Hij zwiepte met zijn staart en stond op. Een grote jacht zou de clan goed doen, dacht hij. Toen hij naar de uitgang van de den liep, zag hij dat Mousefur een aantal patrouilles klaar maakte. De kittens waren al wat ouder, ze konden beter voor zichzelf zorgen. Daardoor kon Mousefur weer meerdere Deputy zaken op zich nemen. Hij knikte goedkeurend en liefdevol naar haar. Hij groette de andere katten die bij haar stonden met een staart zwiepje. De prooi hoop liet hij voor wat het was, er waren katten die meer honger hadden. Toen hij rond keek dwaalde zijn blik naar de nursery. Hij was er al een tijdje niet meer geweest, misschien kon hij een glimp opvangen van zijn kitten. Toen hij daar kwam, zag hij ze spelen en ravotten. Een vragende en vriendelijkeblik wierp hij op een van de moeder poezen. De poes keek hem glimlachend aan, om aan te geven dat het goed met haar ging. Opeens zag hij wat achteraf Creamykit zitten. Hij had medelijden met de arme kitten. Zijn vader was dood gegaan in strijd bij Bloodclan, en zijn moeder was kort geleden vermoord door een andere straatkat. De arme stakker, helemaal alleen. Stormstar wist precies wat dat gevoel was, en besloot met het ventje te praten. Toen hij bij Creamykit kwam, ging hij rustig zitten met zijn staart over zijn poten geslagen. ''Hallo Creamykit. Gaat alles goed met je?'' Opeens kreeg Stormstar een ingenieus idee. Hij kon de kleine kater wel wat avontuur als afleiding geven. Hij kon de kitten mee het kamp uit nemen. Natuurlijk niet ver ervandaan, maar het zou de kitten vast opvrolijken. Hij glimlachte warm naar Creamykit. ''Zeg Creamykit, wat zou je ervan vinden om met mij het kamp uit te gaan, en avontuur op te zoeken?'' Hij lachte naar de kitten. Als Clanleader kon hij dit soort keuzes nemen. Normaal mochten Kittens ten strengste niet het kamp uit, daar had je toestemming voor nodig.}

Hij wist even niet waar hij moest kijken toen Stormstar inderdaad naar hem toe kwam. Hij staarde verlegen naar zijn voorpoten toen Stormstar voor hem kwam zitten. Langzaam gleed zijn blik van zijn voorpoten naar de voorpoten van Stormstar en omhoog naar zijn gezicht. “Hallo Stormstar,” hij hield zijn kop even zo laag mogelijk als teken van respect voor zijn leider. Daarna richtte hij zich op. Al zat er wel een aarzeling in zijn beweging. Hij wist zich niet zo goed een houding te geven bij hem. Eerder was dat anders geweest, maar toen was zijn moeder er geweest om hem aan te moedigen. “Ja, het gaat wel.” Vervolgde hij zacht. Hij dwong zichzelf Stormstar aan te blijven kijken en niet opnieuw zijn blik neer te slaan. “Alleen ik voel me wel wat alleen,” gaf hij toe. “En hoe gaat het met jou Stormstar?” vroeg hij. Hij keek Stormstar vragend aan toen er een glimlach om de lippen van Stormstar gleed, op zo’n manier dat er een zin achteraan zou komen. Zijn ogen werden groot terwijl hij zijn oren spitste en in zijn kop na ging of hij dat wel goed gehoord had. Hij bleef even stil en staarde Stormstar ongelovig aan. Uiteindelijk kreeg hij door dat hij wel erg onbeleefd aan het worden was en dat zijn kaken iets van elkaar waren gaan staan. Snel klapte hij zijn kaken op elkaar en knikte hij. “Meen je dat?” Er kwam een fonkeling in zijn lichtblauwe ogen. Vroeg Stormstar hem nou mee het kamp uit? Opeens was hij trots, trots op dat hij met Stormstar mee mocht. Zouden de andere kittens kijken? Snel schudde hij dat egoïsme van hem af. Zo zat hij niet in elkaar. Alleen hij kon er niks aan doen, dat het idee toch even door zijn kop geflitst was. Er kwam een klein glimlachje om zijn lippen, die zich verbreedde in een grijns. “Ik wil heel graag Stormstar!” Riep hij enthousiast terwijl de kitten in hem weer omhoog kwam. Zijn snorharen bewogen opgewonden. “Waar gaan we heen dan?” vroeg hij nieuwsgierig. Hij trippelde een beetje van links naar rechts en weer terug. Zijn staart zwiepte soms heen en weer. Hij moest zich inhouden niet de kraamkamer in te rennen en iedereen te vertellen dat hij met Stormstar mee mocht. Hij zou het later wel vertellen, als dat mocht. Alleen dat mocht vast wel. Hij stopte met heen en weer lopen en ging voor Stormstar zitten. “Gaan we nu?” vroeg hij hoopvol. Hij keek het kamp rond. “Of ben je nu druk?” Hij likte even zijn borst, omdat het kriebelde. Daarna keek hij Stormstar aan.

_{Stormstar keek vriendelijk naar de jonge kitten. Creamykit was duidenlijk onder de indruk dat de Clanleader hem een bezoekje kwam brengen. Hij begreep het wel van katten dat ze naar hem op keken, maar hij was ook maar gewoon een kat. Hij probeerde zijn clan zo goed mogenlijk te leiden, met al het vuur in zijn leven. Gelukkig kon hij met zijn vrienden als normale krijgers met elkaar lachen. Een warm gevoel kwam van binnen toen hij zag dat de kit zoveel respect toonde. Stormstar glimlachtte, het deed hem goed. Officieel knikte Stormstar de kitten terug. De kitten keek zenuwachtig naar zijn pootjes, maar ten slotte durfde Creamykit Stormstar aan te kijken. De ambere ogen van Stormstar stonden warm en rechtvaardig. Stormstar vroeg hoe het met hem ging. “Ja, het gaat wel.” Antwoordde Creamykit zacht. “Alleen ik voel me wel wat alleen,” gaf hij toe. Stormstar liet zijn wenkbrauwen zakken, uit teken van meeleven. ''Dan gaan we daar wat aan veranderen Creamykit.'' Mauwde zijn stem diep. “En hoe gaat het met jou Stormstar?” vroeg hij. Stormstar grinnikte diep. ''Met mij gaat het goed Creamykit, dankje.'' Hij keek Creamykit zo aan dat hij wist dat hij het gesprek goed voerde. Sommige kittens hadden daar soms nog moeite mee, vaak verscholen ze zich achter hun moeder, enkel bij Creamykit was dat dus juist het probleem. Stormstar bewonderde de kleine kit wel, dat hij nog zoveel zelf vertrouwen had, ondanks wat hem was overkomen. Uiteindelijk sprak Stormstar over het kamp uitgaan. De kleine kater klaarde er gelijk van op, en zijn blauwe ogen keken ongelovig naar de Clanleader. “Meen je dat?” Er kwam een fonkeling in zijn lichtblauwe ogen. Stormstar lachte, en genoot van de reactie van de kitten. ''Natuurlijk. Ik zou daar nooit over liegen, een kitten een leuke dag bezorgen omdat hij het verdient.'' Creamykit was razend enthousiast. “Ik wil heel graag Stormstar!” Hij zag Creamykit even om zich heen kijken. Hij snapte wat hij zocht, en het was een hele normale actie. Hij zag een aantal kittens die net nog speelde ongelovig naar hem en Stormstar kijken. Stormstar knikte ze vriendelijk toe. Opeens schoten uit hun verstijving, en rende de nursery weer in waarna ze bleven kijken. Stormstar lachtte hartelijk, het bleef leuk. Hij zou die donders later wel spreken, om met ze te lachen. Nu had Creamykit even speciale aandacht nodig. “Waar gaan we heen dan?” vroeg hij nieuwsgierig. Hij trippelde een beetje van links naar rechts en weer terug. Stormstar volgde de kitten met zijn pupillen. ''Dat zien we wel, we kijken waar onze poten ons heel leiden.'' “Gaan we nu?” vroeg hij hoopvol. Creamykit keek het kamp rond. “Of ben je nu druk?” De grote ogen van de kitten keken in de kijkers van Stormstar. Stormstar lachte opnieuw. Hij dacht even na, en keek de lucht in. Gelukkig had Storm niet zo heel veel te doen, en jagen kon samen met Creamykit. Dus kwam Stormstar tot de conclusie dat ze inderdaad gelijk konden gaan. ''Ja, we kunnen nu gaan. Kom je mee, stoere warrior?'' Stormstar keek openhartig naar Creamykit. Hij stond op, en draaide zich voorzichtig om. Hij liep met rustig passen richting de uitgang van het kamp. Stormstar gaf Creamykit een staart teken dat hij mee het kamp uit mocht komen, waarschijnlijk de eerste van zijn nog maar korte leven. Zijn ogen keken half naar waar hij liep, en half naar Creamykit.

Spoken}

Hij glimlachte toen Stormstar zei dat ze even wat aan zijn eenzaamheid zouden doen. “Oké,” zei hij op een vragende toon. Hij hoefde echter niet lang te wachten, voordat hij er achter kwam hoe ze dat dan zouden doen. Alleen het was allemaal zo ongeloofwaardig, dus kon hij het niet laten eerst te vragen of hij het echt meende. Hij keek weer naar zijn voorpoten toen Stormstar zei dat hij het verdiende, als hij kon blozen dan had hij dat gedaan. “Dankjewel,” zei hij zacht. Daarna nam het enthousiasme de overhand.
Hij schaamde zich een beetje toen hij zag dat Stormstar het gezien had, dat hij de kant van de andere kittens opgekeken had. Hij wou niet dat hij er als een verwaande kitten uitzag, maar het was ook allemaal zo spannend. Hij wou dat de anderen wisten wat er gebeurde, ook al ging hij bijna niet meer met hen om. Misschien durfde hij wel weer met hen te praten als hij een goed verhaal had? Zouden ze hem dan niet de hele tijd met medelijden aankijken, of met terughoudendheid, omdat ze het moeilijk vonden om bij hem in de buurt te zijn. Misschien moest hij gewoon weer met ze gaan spelen, alleen hij wist dat hij zichzelf daar dan echt toe aan moest zetten. Hij wist niet of hij daar wel al aan toe was, maar nou eerst met Stormstar weg. Dan zou hij daar later wel over nadenken.
“Oké,” zei hij toen Stormstar zei dat ze hun poten achterna zouden lopen. Hij ging zitten en keek Stormstar afwachtend aan. ''Ja, we kunnen nu gaan. Kom je mee, stoere warrior?'' Hij schoot in de lach terwijl zijn ogen trotst begonnen te glimmen. “Ja, Stormstar.” Riep hij vrolijk. Hij sprong overeind en trippelde achter Stormstar aan. Nieuwsgierig over waar ze uit zouden komen. Alleen hij zei er niks meer over. Hij zou het vanzelf wel zien.

Onderwerp: Re: ~That feeling never leaves me...~[Stormstar]