I need you, please help me out of this

Rustig lag Icerock in de Elders Den, zijn ogen waren gesloten, maar toch sliep hij niet. Er spookte een idee door zijn hoofd wat hij niet zo fijn vond, het idee dat Apple iemand had aangevallen. Haar eigen zus dan wel, hij wist dat dit waar was, maar toch kon hij het niet geloven. Vorige keer dat hij de apprentice zag, was ze ook al niet zo blij geweest, maar toen had ze ook een straf gekregen omdat ze de Medicine Cats had uitgescholden. Echter bleef hij haar graag zien, als ze nog een keer langs kwam zou hij wel weer proberen haar op het goede spoor te zetten, maar het was een koppige dame en hij wist niet of zijn woorden zoveel zouden uitmaken. Hij had haar eigenlijk al lang niet meer gezien, nou ja, wel vanop afstand als ze weer eens het kamp uitliep, maar niet meer echt gesproken. Plots hoorde hij een stem die hem erg bekend voorkwam, 'He-y Icerock?' Klonk de stem een beetje angstig en zwaar tegelijk. 'Ik moest van Spotedleaf voor de elders gaan zorgen.´ Rustig keek hij op, hij had de stem direct herkend, 'Ook hallo Applepaw' zei hij glimlachend en ging rechtop zitten, 'Fijn jou weer eens te zien, hoe gaat het? Ik heb gehoord dat niet alles van een leien dakje verloopt, is het niet?' Hij drukte zijn neus even zacht tegen de hare als begroeting en wachtte rustig op antwoord, 'En wat heb je nu weer uitgespookt dat je voor de elders moest gaan zorgen?' Een vrolijke grijns stond op zijn gezicht, Apple zou wel weten dat hij dit niet gemeen bedoelde, hij had vroeger immers ook wel kattenkwaad uitgehaald.

- What do you think of his new setje? >D -

- Jeej x'D -

'Ik wil het daar even niet over hebben.. Snap je?' Haar stem bibberde even van woede en verdriet te samen, de oude kater knikte en luisterde rustig verder naar wat de poes te zeggen had, 'Sorry, maar ik weet het gewoon niet meer. Iedereen haatte me al voor ik Linepaw had aangevallen, nu nog meer. Waarom blijf ik nog in de Clan? Ik heb niet eens 1 goede reden! Alles in mijn leven is gewoon verpest. Allemaal door deze dorre Clan! Ze zijn het gewoon niet waard! Met wat geluk ben jij nog de enigste kat die me mag! En van mij mag dat zo blijven! Die StarClan is pure bedrog, ze doen niks. Ze hangen maar wat aan de hemel, toekijkend hoe je helemaal in de put geraakt! Welke gestoorde heeft dat sprookje verzonnen?' Haar hele lichaam bibberde van woede en verdriet. 'Goed, dat ze maar weggaan. De mislukkelingen!' Bromde ze met haar oren naar achteren gevouwen. Een zachte zucht gleed over zijn lippen, 'Ach Apple' begon hij rustig, 'Dat van Starclan heb ik vroeger ook wel bedacht, maar wat maakt het uit? Als jij zegt dat Starclan niks doet dan mag jij dat toch geloven? Maar toch meisje, ik kan je vertellen dat ze wel iets doen, iedereen kent woede en verdriet in zijn leven, de ene al wat meer dan de andere.' Hij glimlachte even naar de apprentice, 'Maar het heeft geen nut om boos te zijn op de clan, Apple... Diep vanbinnen weet je toch ook wel dat jouw hart hier in de clan ligt? Je bent er nog niet uit omdat je weet dat je toebehoort aan de Windclan, omdat je weet dat je katten om je heen nodig hebt. Je moet je gewoon soms iets te fel afreageren waardoor katten je vreemd gaan aankijken en omdat jij er nu de hele tijd mee blijft zitten, blijven ze het ook doen. Het is iets... dat anderen aanvoelen.' Hij hoopte licht dat hij met zijn warme diepe stem Apple iets kon kalmeren. 'Ik heb vroeger ook wel dingen gedaan waar de clan me nog weken later vreemd voor aankeek, maar ik heb me ingezet voor de clan en bewezen dat ik naast mijn slechte kant ook nog een goed hart heb en dan vergeten ze alles wat je hebt gedaan.' sprak hij rustig en keek Apple even aan. Hij had duidelijk door dat Apple geheel in de war was en ook helemaal overstuur was van wat er was gebeurd. Rustig wachte hij op het antwoord van de poes als er een antwoord kwam, hij had nog zoveel dat hij kon zeggen, maar hield het even hierbij. Anders zou het eerder aanvoelen als een preek dan als een troost en hulp.

'Wat heb ik aan woorden? Alles kan je zo makkelijk zeggen, maar de daden zelf uitvoeren, dat is toch een pak harder.' Mauwde ze met een bevende stem. Apple was er eentje die vaak terug kaatste naar haar vorige gevoelens. Ze bleef altijd haken bij dezelfde woorden, en bleef denken aan alle slechte dingen en dat was een van de redenen dat ze de hele tijd zo slecht gezind was. 'Maar Linepaw heeft alles beter. Ze doet amper iets, terwijl ik veel doe. Zij heeft dus vrienden, ik niet. Zij krijgt, respect. Ik krijg pure haat toegeworpen. Weet je hoe dat voelt? Het ramt je gewoon tegen de grond!' Beaamde ze met een iets vastere stem dan daar voor. Haar staart sloeg even kortaf tegen de grond terwijl ze de kater aan keek. 'Misschien is het gewoon béter voor de Clan dat ik wegga. Ze hebben toch niets aan me, en blijkbaar willen ze me niet eens.' Even zuchtte de kater en keek naar de grond, 'Apple, je moet jezelf niet vergelijken met anderen, iedereen is anders en heeft zijn goede kanten. Wat ze nu van je hebben gezien is je slechte kant, maar toon een lange tijd je goede kant en iedereen zal je weer normaal vinden.' vertelde hij haar rustig, 'En je bent in de war Apple, zonder je anders even 2 dagen van iedereen af en denk eens na wat je nou echt wilt, wie je nou echt wilt zijn. Desnoods ga je ergens in een hol liggen in het territorium van Windclan en zonder je je daar af. Of probeer het gewoon hier met mij te bedenken. Want ik hoor gewoon aan je dat je niet echt weet waar je mee bezig bent.' Met zijn poot duwde hij zachtjes tegen Apple's hoofdje zodat deze hem weer aankeek, 'De enige redenen waarom jij in de war bent is omdat je katten om je heen gewoon bent en je het niet gewoon bent dat iedereen je negeert. Je bent een sociale kat, vergeet dat niet. Je zou iedereen veel te erg missen in een leven zonder de clan. Je weet dat ik er voor je ben, altijd. Dus als je problemen hebt, mag je deze altijd aan mij vertellen. Het zal opluchten, echt waar. Maar alsjeblieft verlaat de clan niet, het heeft geen nut. Je zal niet alleen mij ermee kwetsen, maar geloof me, je zus wil dit ook niet en jij ook niet. Dus waarom doe je het dan? Als jij je zus je excuses aanbiedc voor wat er is gebeurd kan je desnoods zelfs aan haar vragen om je socialer te leren worden. Maar je moet dit zelf willen Apple.' Wat hij had voorgesteld van dat terugtrekken, tja, het leek hem beter als ze het hier gewoon nu met hem besprak, maar ze moest zelf kiezen. 'Anders wil ik je wel helpen om te worden wie je wil zijn. Vertel het maar, wat zijn de eigenschappen die je kwijt wilt? Of wat wil je erbij? Waar wil je vanaf? Dat zijn vragen die je je moet stellen, want enkel jij kan jezelf veranderen, wij kunnen je enkel helpen.' Hij hield zijn hoofd even schuin, benieuwd naar wat de apprentice ging zeggen.