Left alone forever? {Open}

Haar lange dikke vacht hield haar goed warm. Een oorverdolvende stilte hin gom haar heen en ze slaakte een diepe zucht. Waar had ze dit aan verdient? Ze was helemaal alleen en uitgemergeld hoewel je dat niet zou zeggen als je haar dikke vacht zou zien. Ze bleef doorlopen met haar laatste beetje kracht en zakte toen in elkaar onder een overhangende boom. Ze was doodop en had geen energie meer om door te lopen. Een klaaglijk miauwtje ontsnapte uit haar mond wat steeds luider werd. Misschien dat iemand haar kon helpen. Ze vormde geen bedrijging. Helemaal niet. De lucht om haar heen was al wat donkerder geworden dan eigenlijk had gemoeten. Ze moest een slaapplek vinden maar wat kon een jonge kitten van vier maanden oud zonder ouders beginnen? Juist, helemaal niks. Een snik ontsnapte uit haar mond en voor ze het wist snikte ze iets harder. Ze wilde niet alleen zijn. Ze wilde iets doen met kracht die ze niet had. Wie zou naar haar omzien?

Een langharige kater liep nog even de grenslijnen te controleren toen hij een klaaglijk miauwtje hoorde. Klaaglijk, niet bang. Niet in gevaar. Rustig liep Birdsong er heen. Als het een ThunderClan kitten was zou die eens een goede preek krijgen, om vervolgens mee te gaan naar het kamp. Toen hij dichterbij kwam rook hij dat de geur niet van een ThunderClan kat kwam, maar van een eenling. Juist. Hij liep wat dichterbij en merkte dat het inderdaad wel een kitten was, moe en verdrietig. Met zijn grote, pluizige staart aaide hij de kitten even over haar rugje. "Rustig maar." zei hij troostend. Na een tijd wat een paar hartslagen kon zijn of een paar minuten liep hij weer weg. Hij moest even wat prooi vinden voor dit kleintje, dat was immers de Warrior code. Kittens moesten geholpen worden, of ze nou van je Clan waren of niet. Hij stak zijn neus in de lucht en rook een muis. Sterker nog, hij zag een muis. Het beestje rende zo'n beetje zijn poten in en met een sneller beet in de nek had hij het diertje gedood. Hij nam het slappe lichaam van de muis weer terug naar de kitten. "Eet." moedigde hij de kitten aan.

''Speech''

Haar koppetje lag op haar poten. Ze had haar oogjes inmiddels gesloten. Als het zo moest eindigen was het zo. Op het moment dat ze een staart over haar rug voelde gaan keek ze op en opende ze haar oogjes en keek op in de ogen van een grote Warrior. Haar oogjes stonden groot van angst. Toen hij zei dat ze rustig moest doen ontspande ze een beetje. 'Wie ben jij?' piepte ze. Op het moment dat hij verdween keek ze hem wat verbaasd na. Hij had haar gerustgesteld. Iets wat ze zelf niet had gekund. Niet veel later kwam hij terug met een muis in zijn kaken. Ze likte langs haar lippen en toen hij de muis aan haar gaf kon ze hem niet genoeg bedanken. 'Dankuwel Meneer. Heel erg bedankt' wist ze uit te brengen. Ze viel aan op de muis toen ze in haar gedachten de Starclan bedankte voor de muis en at hem bijna direct op met huid en haar. Toen de muis op was likte ze haar lippen en waste ze haar mond. Ze stond moeizaam op en kroop tegen de kater aan. Het kon haar niks meer schelen. Ze wilde warmte en een geruststellende stem tegen. Ze had al lang niet meer vredig geslapen en ze begon zachtjes te snorren.

"Dankuwel Meneer. Heel erg bedankt." zei de kleine kitten tegen hem. "Het was niks hoor, ik-" Hij stopte abrupt toen de kleine kitten tegen hem aan kroop en begon te snorren. Zo iets liefs had Birdsong nog nooit meegemaakt. Met grote, ontroerde ogen keek hij neer op de kleine kitten. Wat moest je in zo'n geval doen? Hij dacht even na, waarna hij zich voorover boog om de kitten een klein likje te geven. Ook Birdsong ging liggen om het zo comfortabel mogelijk te maken voor de kitten. Hij keek omhoog naar de lucht die al begon te schemeren en wist dat hij eigenlijk terug naar het kamp moest. Maar zo'n kitten laat je toch niet alleen? Hoe graag hij het ook wilde, ergens wist hij dat Bluestar de kitten niet in ThunderClan zou laten. Voorzichtig begon hij tegen de kitten te praten. "Hoe heet je?" vroeg hij vriendelijk.

''Speech''

Ze bleeft zacht snorren. Het was aangenaam warm geworden het kleine likje herinnerde haar eraan dat er toch nog katten waren die om elkaar gaven. Ze luisterde met een half oor en snoof de geur van de krijger diep in. Hij rook aangenaam naar balderen en naar iets anders wat ze niet thuis kon brengen. Ze keek op toen hij vroeg wat haar naam was. Ze hield haar koppetje scheef en sprak toen 'Mijn naam is Seven' waarna ze zachtjes begon te knorren omdat ze in slaap viel. Ze krulde zich behaagelijk op tegen de kat waar ze de naam niet van wist en haar dikke vacht die haar nog enigzinds warm hield lag tegen hem aan. Maar iets waar ze totaal niet bij stil stond was dat ze zich heel kwetsbaar opstelde en dat ze, mager als ze was echt verzorging nodig had om te kunnen overleven. Haar botjes drukten tegen de krijger aan en ze keek rozig nogmaals omhoog. 'Wat is jouw naam?' bracht ze met een zacht gepiep uit. Waarna ze weer doorging met snorren. Haar bruine oogjes waren bijna dicht en de geluiden buiten klonken niet meer zo eng als ze zich herinnerde. Ze besloot nog een ding te zeggen tegen de krijger die haar nu beschermde. 'Mijn vader en mijn moeder hebben me in de steek gelaten. En ik heb nu niemand meer' zei ze droevig. Ze hield op met snorren waardoor ze wel een haperend motortje leek. Ze keek omhoog in de groene ogeven van de kat die haar voedsel en warmte had gebracht. Kon hij haar helpen?