~When will my life begin?~

Het rustig kabbelen van de rivier was prachtig te horen in het woud. In het licht van de zon vielen de blaadjes naar beneden. Het gras, nog groen was vochtig van de dauw.
Het was gezzelig en knus in het kamp. Iedereen zat dichter bij elkaar, om de warmte beter vangen.
Mistkit lag in de nursery, haar kleine grijze pootjes lagen over haar neusje. Ze had gesloten oogjes, en gniffelde omdat ze een kriebelend gevoel aan haar oortje voelde. Grote ogen opende zich, ze waren helder blauw. Twinkelend en rond als manen, draalde ze rond, zich afvragend waar die kriebel vandaan kwam. Haar rechter pootje ging over haar oor heen. Toen ze dat deed voelde ze een zacht levend iets, maar klein. Opeens was het weg. Ze zag nu wat op haar oor had gezeten. Een wit schepseltje met vleugeltjes, fladderde voor haar uit. Athousiast volgde ze het, een grote glimlach op haar jonge geizchtje. ''Wacht nou, wacht nou!'' Rennend en lachend, sprong ze er achteraan. Het was een wit lief vlindertje. Ze lachte vrolijk, en rende als een blinde. Lachend en vrolijk, ze was er klaar voor, ze wilde leven! Ze sprong op het vlindertje af, maar miste. Ze voelde de wind door haar vacht gaan, en kwam gelukkig goed terecht, ze was per slot van rekening een kat. Vrolijk rende ze door. Ze rende langs katten die haar vreemd aankeken, een grote wijze kater keek haar goedhartig aan, het was haar clanleader, haar grootvader. Ze stopte een moment, en maakte een grappig gebaar naar hem Stormstar moest er om lachen, hij was zo lief altijd voor de kittens. Ze rende verder, en waaide wat bladeren op. ''Whoeijoe!!!'' Ze rende en dartelde vrolijk van de energie die door haar stroomde. Ze zag een andere kitten, die wat zat te eten. Ze kreeg een ondeugende blik in haar ogen. Normaal zou een kitten afremmen, en mischien een praatje maken. Inplaats daarvan, ging Mistkit harder rennen, ze sloeg met haar kleine staartje. Toen ze op een halve staarlengte van hem verwijdert was, beet ze haar tanden op elkaar. Ze nam een grote sprong, en vloog over het ventje heen en voelde zich als een vogel door de lucht. ''Whoehoe!!!'' Ze sloot even haar ogen. Ze was een avontuurlijk type. Altijd vrolijk, ze hield van uitdaging, en ging graag op pad, ze zat vol met energie. Ze was ondeugend, en onbreekbaar, wat ze georven had van haar vader. Hij suisde voor haar gevoel eeuwen lang door de lucht, al was het een enkele seconden. Ze kwam terecht op de grond, de gerdroogde berg bladeren waaide op. Haar open en vrolijke blik keek de kater aan die ze nu pas eigenlijk goed bekeek. ''Zag je dat!! Ik vloog zowat, ik wist wel dat het kon!'' Ze spinde en grinnekte. ''Hahahah, en jij! Wat was je een leuke hindernis! hahaha!!'' Anthousiast en vrolijk drentelde ze om zichzelf heen.

{Glacierkit/Her}
insp: https://www.youtube.com/watch?feature=fvwp&v=vnkWMKOtXk4&NR=1

Geuren van verse prooi maskerden het de kamplucht. Een klein, oranjeachtig visje bungelde tussen zijn melkwitte tanden. De haren rond zijn mond waren doordrenkt met smakeloos rivierwater zodat het leek alsof hij zich op een prooi had gestort en er bloed in zijn vacht was getrokken. In krachtige passen marcheerde het katertje het kamp binnen, verse energie schitterde in zijn ijsblauwe ogen. Hij was een apprentice nu, hij ging leren vechten, jagen en spoorzoeken. Het katertje ging te weten komen wat de zwakke plekken waren van zijn vijanden, wat de kenmerken waren van de andere clans en duizenden andere dingen. Toch was het nog niet begonnen. Zijn mentor was nog niet naar hem toegekomen. Sinds hun korte gesprek tijdens de ceremonie hadden de twee elkaar niet meer ontmoet, toch bleef Glacier vol goede moed. Hij was al zeker vijf keer op zijn eentje naar de rivier gegaan en dingen uitgeprobeerd, vandaag was het hem voor de eerste keer gelukt een visje uit het water te scheppen. Glunderend sloop hij tussen de riet planten het kamp binnen. Sinds bladval haar vlagen van koude en wind had laten voelen was de sfeer in het kamp aangepast. De luchtige, vrije sfeer was knus en gezellig geworden de zoektocht naar verkoeling toonde zich nu als die naar warme vachten geworden en vele katten zaten dicht bij elkaar. Glacierpaw hield van deze tijd. De katten waren niet zo vermoeid als in greenleaf en toch was de prooi nog ruim. Zijn ogen waren groot en rond als schoteltjes en een schaapachtige glimlach speelde op zijn lippen toen de pluizige kater zich neer legde. Glacierpaws haren staken vrolijk alle kanten op. Het zat altijd in de war, hoe vaak hij het ook likte, kamde of het platdrukte; het bleef pieken als de stekels van een egel. Glacier porde in zijn prooi en draaide het kleine visje om, opzoek naar een vet stuk. Net toen hij zijn onvolgroeide tanden toonde aan de goudvis snerpte er een geluid door zijn hongerige gedachten. "Woehoe!", piepte iemand. Het was een hoog, scheller geluid. Glacierpaw draaide langzaam zijn kop met een avontuurlijke blik in zijn ijsblauwe ogen. Een jonge kitten stoof door het kamp. In vele opzichten leek het kleine poesje op hem. Een grijze, pluizige vacht, grote, ijsblauwe ogen en een sterke dosis enthousiasme. Hij staarde even voor zich uit voordat de kater door had wat de kitten deed. Ze rende niet zomaar rond, ze rende op hém af. Voor hij kon reageren had het poesje hem al bereikt. Hij zag met grote ogen aan hoe ze haar spieren opspande en sprong. Ze tuimelde licht als een veertje door de lucht, over Glacierpaw heen. Lenig kwam de kitten neer in een stapel natte herfstbladeren. "Zag je dat!! Ik vloog zowat, ik wist wel dat ik het kon!", piepte het kleintje, duidelijk onder de indruk van zichzelf. Stiekem vond Glacier het ook wel knap van het poesje al liet hij dat niet werken. "Flink zo, maar ik zou het beter hebben gekund", plaagde hij de kitten. 'Hahahah, en jij! Wat was je een leuke hindernis! hahaha!!', spon ze vrolijk. "Dankjewel, dat zijn dingen die ik niet vaak hoor", mauwde hij terug met een vrolijk zwiepende staart. Glacier mocht dan een apprentice zijn, hij had nog steeds het enthousiasme van een kitten. "Hoe heet jij dan wel", vroeg de jonge kater nieuwsgierig.

Mistkit wentelde om zichzelf heen en gierde van het enthousiasme. Grote blauwe ogen doorkruiste die van de wat oudere kater. Hij was zo te zien net appertice, hij zag er ook vrolijk uit. Miskit keek hem met een grote glimlach aan, haar lieve zachtaardige oogjes twinkelde helder. Ze vond dat hij er erg aardig uit zag, hij leek op haar, of tenminste ze leek op hem. Ze grinnikte vrolijk naar hem. "Flink zo, maar ik zou het beter hebben gekund" Mistkit haar oogjes werden spleetjes, en ze grauwde speels naar hem. Dat er voor een kitten erg schattig uit zag, het leek niet eens op een echte grauw. ''Echt niet! Wedde dat ik het beter kan! Hahaha!!''Ze sloeg met haar staartje, en liep op hem af met overdreven grote passen. Ze plofte naast hem neer, en sloeg speels met haar pootjes tegen de grond. "Dankjewel, dat zijn dingen die ik niet vaak hoor", Ze lachte naar hem. ''Wat ben jij grappig zeg!, mijn pappie is ook grappig. Mijn mammie is heel lief.'' Met haar snoetje volgde ze een een vogel in de lucht, maar keek ten slotte weer naar de kater, die zo op haar leek. ''En mijn broertjes en zusjes.. zijn ook lief, maar soms ook irritant.'' Ze lachte lief naar hem. Haar piep stemmetje, die later een zuivere mooie stem zou worden, was zo vrolijk. Hij zwiepte met zijn staart, wat Mistkit zijn aandacht trok. Ze ging er naar toe, en sloeg er zacht en spelend tegen met haar poot. Nadat ze enkel wat er naar had geslagen, zakte ze in een verprutste jacht houding. Ze sloeg haar kleine staartje, en haar pootjes groeven in de aarde. ''Stil blijven zitten... en.. Toe slaan jaahh!!'' Ze nam een sprong, en dook op de staart van de kater af. Ze had hem bijna, maar het was verkeerd ingeschat. Toen ze neer kwam, gleed ze uit over de natte leaffal bladeren. Ze kwam op haar ruggetje terecht, haar pluizige staart viel over haar snoetje. Op z'n kop keek ze hem aan, ze glimlachte schaapachtig. "Hoe heet jij dan wel", Sprak de oudere kater naar haar. Ze wentelde zich om, en ging weer zitten. Kleine bladertjes en stof viel van haar af. Ze keek hem aan. ''Ik, eghem. Ik ben Miskit.'' Haar vrolijkheid spatte van haar af, aan alle kanten. Nu stak ze trots haar borstje naar voren. ''Ik ben dochter van Smoketear en Lastbreathe, nobele warriors uit de clan. Ik ben kleindochter van Clanleader Stormstar en deputy Mousefur. '' Ze sloot een momentje haar ogen, haar overdreven officiële houding met getuite lippen gaf plezier om naar te kijken. ''Mijn broertje is Thistlekit, en mijn zusje Rosekit. Ik word de beste clankat de er ooit is geweest.'' Ze opende haar oogjes, en glimlachte nogmaals met haar heldere mooie oogjes. Het zonlicht liet ze stralen. Daarna liet ze zich op haar voorpoten naar beneden vallen, haar kontje omhoog. Ze kwam op hem afgeslopen, stapje voor stapje. Uiteindelijk ging ze met haar kleine pootjes op zijn schouder staan. ''En wie ben jij knappe vriend?'' Haar woordjes hadden soms niet zoveel besef, en ze wist niet dat dit een erg leuk compliment was. Ze glimlachte lief naar hem.

Een pluizige staart zwiepte ritmeloos heen en weer. Er kleefden fijne kruimels zand en stof in. Het was dik en zilvergrijs en leek net een eekhoornstaart. Zijn blauwe ogen hadden steeds dezelfde speelse fonkeling, als die van dun zonlicht op ijs. Ze bewogen flitsend heen en weer over zijn tegenspeelster. De jonge kitten danste rond alsof de grond van heet zand was gemaakt. Een intense glimlach sierde haar gezicht terwijl het kleinte zich zich voor hen rond wentelde. Toen ze zijn plagerige uitspraak hoorde kneep ze haar saffieren ogen dicht tot speeltjes en stootte een pieperig gegrauw uit. Het was een schattige aanblik, die hem meer raakten dan de poten van zijn kameraden in hun voorbije schijngevechten hadden gedaan. Het kleine ding riep:"Echt niet! Wedden dat ik het beter kan?" Voor dat Glacierpaw zichzelf onder controle had flapte zijn antwoord al weg. "Waar wedden we om?" Zijn staart begon sneller heen en weer te zwiepen, het poesje zijn voorbeeld volgend. Ze plofte naast de pluizige apprentice neer met een energieke glimlach. Haar ogen spraken dezelfde, verwarmende taal toen ze zich op hem richtten."Wat ben jij grappig zeg! Mijn pappie is ook grappig. Mijn mammie is heel lief! En mijn broertjes en zusjes.. zijn ook heel lief maar soms ook irritant", mauwde zie. Plots werd zijn mond een koude streep. Glacierpaws staart viel stil en zijn ogen werden dof en sloeg hij beschaamd neer. Zijn keel voelde dik aan, droog en korzelig, alsof het orgaan was opgezwollen en iemand er zand in had geduwd. De apprentice draaide zijn kop weg. Hij werd gegrepen door vele verschillende, beklemmende gevoelens. Verdriet, onbegrip, nijd, boosheid en schaamte tolden in hem rond en vormden een dikke brok die naar zijn opgezette keel steeg. "Mijn... mijn mam is ook lief.", antwoordde hij mat. Zijn moeder, Snowcrystal, was een van de fijnste Queens. Ze was teder, lief, vriendelijk, behulpzaam en had steeds een luisterend oor. Hij zoete geur en zijdezachte, sneeuwwitte haren waren zes manen lang zijn verblijf plaats en de associatie met thuis geweest. Het was moeilijk haar achter te laten in de Nursery en de stap te zetten naar de apprentices den, maar het was gegaan. Glacierpaw hield van haar met heel zijn hart maar iets kon er bij hem niet in. Een beslissing van zijn moeder stuitte bij hem op een sluitende barrière. Zijn vader. De kater waar hij op hoorde te lijken. Een gezichtsloze warrior met een pluizige vacht en blauwe ogen. Er werd bijna nooit over hem gepraat, enkel door tante Dream, maar die was gedood door een slechte poes uit een clan van kraaienvreters. Hij haatte hem, verachtte hem en benijdde hem. Soms als Glacier in zijn den lag te pitten en de Silverpelt door het takkenweefsel heen scheen kwamen er vragen in hem op. Vragen die zich in hem vastzetten als bloedzuigers. Wie was hij, waarom ging hij weg, waarom brak hij mams hart. Het moest ongetwijfeld een rotkater zijn, niemand anders zou zijn moeder pijn willen doen. "Maar ik haat mijn vader", besloot hij hard. De spieren in zijn poot verkrampten zich. Eigenlijk was het een leugen. Haat ging niet door hem heen als hij aan die kat dacht, er was nog steeds een spoor van liefde. Hij werd wakker geschud uit zijn diepzinnige spelingen door een plotse beweging van het kleine poesje. Met een piepende strijdkreet schoot ze op hem af. haar poten heldhaftig naar voren om toe te slaan. Toch miste de kitten haar doelwit, Glaciers staart en kwam rollend tot stilstand in een bosje natte bladeren. Met de snelheid en behendigheid van een eersteklas kitten wentelde ze zich en plofte terug naast hem neer. Onverstoord praatte ze verder. "Ik ben Mistkit", stelde ze zich trots voor. "Leuke naam", gaf hij als afwezige commentaar. Ze was duidelijk blij met haar naam en stamboom. Mistkit zwol op met een onbreekbare glimlach op haar lippen die meer kracht uitstraalde dan de spieren van welke warrior dan ook. ''Ik ben dochter van Smoketear en Lastbreathe, nobele warriors uit de clan. Ik ben kleindochter van Clanleader Stormstar en deputy Mousefur. '', vervolgde het pluizige poesje heftig. Haar houding werd officieel, maar de zacht getuite lippen en toegeknepen ogen lieten merken dat het gewoon een parodie was. "Ik ben Glacierpaw.", Mauwde hij kortaf. Hij trommelde geïrriteerd met zijn poten op de door koude verharde grond. ''Mijn broertje is Thistlekit, en mijn zusje Rosekit. Ik word de beste clankat de er ooit is geweest.'', eindigde ze met hoge stem. Glacierpaws mondhoeken krulden naar boven tot een flauwe glimlach. Hij herkende iets van haar enthousiasme in zichzelf en besloot terug een andere, fijnere weg in te slaan. "Dat gaat niet lukken", mauwde hij speels en met een samenzweerderige glimlach op zijn lippen "Dat wordt ik al!" Zijn lachende ogen zagen dat ze zich uitrekte. Het zonlicht liet haar irissen fonkelen. Met haar achterwerk in de lucht kwam ze pootje voor pootje naar hem toe. Ze was vederlicht toen ze zich met haar donzige pootjes in zijn schouder plantte. "En hoe heet jij knappe vriend?", spon ze. Glacierpaw lachte zachtjes. "Ik ben Glacierpaw, de sterkste apprentice van allemaal, en later wordt ik deputy en daarna leader", mauwde hij tegen de schaapachtig glimlachende Mistkit. Hij gaf haar een behaarde por met zijn poot. Gewoon een speelse, klauwloze por.

Mistkit keek de jonge kater vrolijk aan. "Waar wedden we om?" Doelend op de uitdaging, of hij beter kon springen. Miskit vatte het op als een grapje, en moest er om lachen. '' Oke, jij bent hier de oudere leerling blabla, dan kun je dat vast ook wel weer beter'' Ze keek hem uitdagend aan. Miskit voelde de wind zachtjes spelen met haar lange dons vacht. Miskit begon over haar familie, waar ze oprecht trots op was. Opeens zag ze de kater een beetje dichttrekken. Zijn glimlach werd een koude streep op zijn lippen. Mistkit keek hem bedenkelijk aan. Ze liep op hem af, en trok haar hoofdje schuin. Ze hoopte dat hij niet verdrietig werd, ze vond het niet leuk als katten verdrietig waren. Ze wilde hem troosten, al wist ze niet hoe. "Mijn... mijn mam is ook lief.", antwoordde hij mat. Ze glimlachte alweer lief naar hem, weer even was hij stil. "Maar ik haat mijn vader", besloot hij hard. Ze keek hem niet begrijpend aan, maar besloot niet te vragen waarom. Zo zou ze hem alleen nog maar nog somberder maken. Ze antwoordde met iets, wat alleen kittens op een kinderlijke leuke manier konden zeggen. ''Dat is stom.'' Ze zwaaide even met haar staartje. '' Ik, ik haat mijn papa gelukkig niet. Hij is heel erg lief voor me, en opa ook.'' Ze sloot even haar helder blauwe oogjes en glimlachte. Toen ze haar oogjes open deed viel zijn staart haar op, hij bewoog zo leuk. Ze zakte in een geïmproviseerde jacht houding, om het misschien te kunnen pakken. Ze was nu aan het jagen, op zijn donzige staart. Een strijd kreetje ontsnapte uit haar keel toen ze de sprong nam. Het was mis, en ze tuimelde om, en kwam op haar ruggetje terecht. Ze bleef even liggen en moest opnieuw lachen. Toen stond ze weer op en ging tegenover hem zitten "Ik ben Mistkit", stelde ze zich trots voor. "Leuke naam", gaf hij als afwezige commentaar. Miskit keek hem aan, en vroeg zich af waarom de jonge kater zo afwezich was. ''Dankje.'' Ze boog haar kleine kopje richting hem. Toen begon ze trots over haar famillie boom te vertellen, opa, oma pap en mam. Haar broertjes en zusjes. "Ik ben Glacierpaw.", Mauwde hij kortaf. Hij trommelde geïrriteerd met zijn poten op de door koude verharde grond. ''Aangenaam kennis te maken Glacierpaw. Ik vind jou heel aardig!'' Ze keek met enthousiasme naar hem, ze mocht hem graag. hij deed haar denken, aan haar moeder ze had dezelfde pluizige vacht. ''Ik word de beste clankat de er ooit is geweest.'', Eindigde ze met hoge stem, vrolijk en opgelaten. De kater werd vrolijker, en Miskit werd ondeugend. "Dat gaat niet lukken", mauwde hij speels en met een samenzweerderige glimlach op zijn lippen "Dat wordt ik al!" Zijn lachende ogen keken naar haar. Ze keek hem ook samenzweerderig aan, en kwam op een idee. ''En.. Als we dat nou samen worden?!'' Ze lachte vrolijk. Toen sloop ze op hem af, haar kontje in de lucht gestoken. Ten slotte kwamen haar pootjes op de schouder van Glacierpaw. "En zie jij jezelf dan knappe vriend?", spon ze. Glacierpaw lachte zachtjes. "Ik ben Glacierpaw, de sterkste apprentice van allemaal, en later wordt ik deputy en daarna leader", mauwde hij tegen de schaapachtig glimlachende Mistkit. Hij gaf haar een behaarde por met zijn poot. Gewoon een speelse, klauwloze por. Ze lachte en beet speels en zachtjes in de poot van Glacierpaw. Ze keek hem uitdagend aan. ''Wedde dat ik dat word! haha!'' Ze kreeg een lieve glans in haar ogen. ''Maar.. Ik denk dat jij dat ook goed kan, je doet me een beetje denken aan opa. Hij maakt ook altijd leuke grapjes.'' Ze kwispelde lief met haar staartje, en ze hoopte vurig dat Glacierpaw haar ook aardig vond. Ze zag altijd het goede in katten, en kon af en toe met haar kleine oogjes naar je kijken, als de spiegel van je eigen ziel. Veel katten mochten haar wel. Een wind stak op, nog meer bladeren dwarrelde zachtjes naar beneden. Het was een mooie dag, al was het al bladval. De zon scheen door de bomen heen. De bladeren die naar beneden vielen, en de strepen zonlicht in het kamp waren een mooi gezicht. Miskit keek er naar, het viel haar op. ''Mooi he?'' Haar snoetje wees in de richting van de vallende bladeren. Ze ging weer terug naar de grond, en liep om hem heen, en ging voor zijn borst zitten, naast zijn grijswitte kop. ''Waarom vallen de blaadjes eigenlijk naar beneden Glacierpaw? De bomen zijn groen veel mooier vind ik.''

Onderwerp: Re: ~When will my life begin?~