Just derping around [+ Kiara]

Brandon
Kittypet - 7 moons - lazy

Rustig trippelde hij rond, argeloos over waar hij zijn passen zette of over waar hij precies heen ging. Als Brandon maar dicht genoeg bij zijn straat bleef, dan zou-ie de weg wel terug vinden. De kittypet paradeerde kalm over de asvalt weg, er zouden geen monsters voorbij razen wist hij. Er lag een gladde laag op de weg waar die dingen makkelijk over uitgleden en dan brullende en krijsend in de berm belandden. Gelukkig voor hem waren de meeste monsters hier slim genoeg om niet op pad te gaan en was dit op zich al geen drukke straat. De lucht had de kleur van een verse blauwe plek, als één die Brandon had opgelopen toen hij voor het eerst de tuin verkende: binnenin donker, maar met violet omkranst. Een vroege maan liet zich zien boven de bomen en verschillende sterren kwamen ook een kijkje nemen. Toch had Bran nergens oog voor, niet voor de weg, niet voor de buurt, niet voor de avond hemel, niet voor de maan. Hij tuinde gewoon wat doelloos rond in de buurt, hopend op een gesprek met iemand. Na even uitwerkingsloos rondwandelen kwam er een vaag idee in hem op. Hij zette een loopje in. Een vreemde vorm van bewegen tussen huppelen en rennen. Een scherpe wind sneed door zijn korte pels en prikte in zijn ogen, maar Brandon zette door. Nog een laatste stapje en... Hij boog door zijn achterpoten, zette zijn spieren strak en sprong. Eén moment lang vloog hij door de lucht, zijn pootjes gestrekt, zijn staart zwiepte onhandig heen en weer om het evenwicht te bewaren. Toen kwam hij neer, zijn voorpoten eerst en daarna de rest van zijn lichaam. Hij gleed over de gladde weg, alle snelheid die hij had gemaakt zette zich nu om in het glijden. In een onhandige positie, met zijn poten vooruit en zijn kont op de grond, zoefde hij vooruit. "Wiiieeee", mauwde hij luid terwijl de snelheid stilletjes aan minderde.

Beschreven tekst
Gesproken tekst
Gedachten

De kille wind prikte venijnig in zijn indogoblauwe oogjes. Koude vingers streken over zijn lichaam en klemden zich om zijn gewrichten. Zijn beenderen voelden stijf en zijn kont was nat, maar het deerde allemaal niet, want het was fijn om zo vooruit te glijden. Er kriebelde iets onder de zachte haren van zijn buik, het gevoel leek op dat wat hij voelde als de tweebenen hem kietelden. Bran sperde zijn ogen wat verder open en negeerde de tranen die de prikkende wind uit hem ontlokte. Voor hem was een vage schim, een donkere, vooruit bewegende vlek de onheilspellend snel dichterbij kwam. De vlek kreeg vorm en losse kleuren vormden een logische patroon: de schim was een jonge poesje, waarschijnlijk niet ouder dan 4 manen. "Wiiiiieeee", riep het. Plots leek alles als in een stroomversnelling te gaan: Brandon sloeg zijn klauwen uit en probeerde zichzelf af te remmen, hij maakte een hoog, vrouwelijk geluid en botste toen met een smak tegen het poesje op. Alles deed pijn, het voelde alsof zijn poten waren bedekt met blauwe plekken. Zijn hoofd draaide en voor zijn ogen zat een waas. Brandon zag alles omfloerst. "sorry... Ik had je niet gezien..", verontschuldigde het poesje zich. "Niet erg, ik had beter op moeten letten waar ik op mijn kont rondschuif", mauwde hij met een schaapachtige glimlach op zijn lippen. De kittypet wrong zich uit de ongemakkelijke positie waar hij in lag. Elke beweging ging met een kramp gepaard en hij beet voortdurend op zijn tanden. "Trouwens Hya", piepte de kitten. "Jij ook hallo", kaatste Brandon vriendelijk terug. Een steek van medelijden ging door hem heen toen hij het poesje in één zag krimpen. "Heb je pijn?", vroeg ze stilletjes. Het poesje gaf een zacht likje aan zijn oor. Het kietelde een beetje en voelde fijn. "Niet veel, gaat het met jou?", antwoordde hij zachtjes, hij gaf haar een vriendschappelijke tik met zijn staart. Bran duwde zich ongemakkelijk recht en probeerde op zijn poten te blijven staan. De wereld draaide om hem heen, de straat, de tweebeenwoonsten, het poesje. Ze zoefden allemaal voorbij. Er welde een stekende pijn op in zijn slapen die zich verspreide over de rest van zijn hoofd. "Aauuwtch", slikte Bran. Snel ging het katertje terug zitten en hij wreef met zijn poot over zijn hoofd. "Het glijden was in ieder geval leuk", mauwde Brandon grappend. Hij besloot dat hij het poesje wel sympathiek vond. "Wat is je naam?", vroeg het katertje zachtjes, er fonkelde genegenheid in zijn ogen .

Het jonge poesje had een ene hoge, pieperige stem. De klankkleur was vrolijk en actief. "Nee, ik ging juist veel te hard het is mijn schuld niet de jouwe", mauwde de kitten. Op haar lippen speelde een brede, lichtelijke verdwaasde glimlach en ook bij Brandon kon er een giechel van af. De jonge kater merkte op dat zijn gesprekspartner haar kramp verbeet. Nadat hij haar een tikje met zijn staart had gegeven liet ze een warm gesnor horen. "Ja het gaat. Gelukkig kwam ik tegen jou in plaats van een grotere kat van de Bloodclan of zo", mauwde het poesje. "Inderdaad", beantwoorde hij haar idee:"Dat zou eng zijn zeg!" Bran had van de Bloodclan gehoord. Het waren een groep wrede, gewetenloze katten die alles afmaakten dat in hun wegstond. Ze waren met veel en waren oersterk. Volgens sommige katten uit de buurt doodden ze honden en vervingen ze hun eigen tanden door de hunne. Eens je die clan joinde kon je er niet weg, probeerde je het toch dan eindigde je als in een plas van je eigen bloed. Brandon moest rillen bij die gedachte en richtte zich terug op het gesprek. De poes antwoordde net op zijn vraag:"Mijn naam is Kiara, en de jouwe?" Hij knikte vriendelijk. "Mijn naam is Brandon. Maar je mag altijd Bran zeggen", vertrouwde het katertje haar vriendelijk toe. "En leuke naam trouwens", becomplimenteerde de kittypet Kiara. Een korte geeuw ontsnapte over zijn lippen. De lucht werd donkerder met de tel en de sterren werden feller. Normaal gesproken moest Brandon rond dit uur naar binnen, maar hij kon wel even een uitzondering maken. "Koud hé?", merkte de kater op. "Wat zou ik een kommetje warme melk nu fijn vinden", ging hij verlangend verder. Als hij laat terug naar binnenkwam en het buiten koud was warmden de twolegs zijn melk vaak op, soms deden ze er zelfs honing bij en dan werd het heerlijk zoet.

{Flutje D:}